پاورپوینت کامل حبابه والبیه و آیت امامت ۶۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حبابه والبیه و آیت امامت ۶۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حبابه والبیه و آیت امامت ۶۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حبابه والبیه و آیت امامت ۶۲ اسلاید در PowerPoint :

>

غایت خلقت عرشی شدن بشر بر دمیده از خاک و پیشی گرفتنش بر افلاکیان است یعنی آنچه نام «عبودیت» گرفته و در ژرفا و جوهره نمود ربوبیت و تسلط بر کائنات است.

این غایت متعالی و باور نکردنی از خلقت بشر خاکی بود که افلاکیان را به تعجب وا داشت و به پرسش اعتراض آمیز سوق داد. پیمودن راه سخت، نفس گیر و ناشناخته از خاک تا افلاک بدون یاری گرفتن از کمک، هدایت و دستگیری به مقصدرسیدگان عرشی و آشنا با مسیر، پیچ و خم ها، دست اندازها و پستی و بلندی هایش ناممکن و محال است و اینجاست که دست نیاز بشر به سوی آسمان دراز می گردد و با تضرع و زاری از خداوند هدایتگر می طلبد و خداوند هدایتگر نیز اجابت کرده و باب نبوت و امامت را می گشاید.

هدایتگری خداوند به دو صورت جلوه می کند. صورت اول، نبوت و رسالت است که برگزیده و مبعوث پیام های معرفتی و دستورالعمل های اخلاقی و عملی نجات بخش و حیات آفرین را از عرش گرفته به خاکیان ابلاغ می کند و آنان را به عاقبت وخیم سر نسپردن به این هدایتگری هشدار می دهد و انذار می کند.

صورت دوم، مأموریت راهبری و به مقصدرسانی است. راه یافتگانی که دست غیب بدون واسطه آنان را به مقصد رسانده و آشنای راه ساخته و مأموریت دستگیری و راهبری بندگان طالب هدایت و سرسپرده نبوت و رسالت را بدانان واگذار کرده است.

این هر دو مأموران و مبعوثان خود معصوم و هدایت یافته بدون واسطه خداوند می باشند و در علم و عمل تضمین شده و بی نیاز از راهنمایی و دستگیری دیگرانند زیرا کسی که در علم و عمل بدون واسطه دیگران به حق نرسیده باشد و محتاج هدایتگر باشد، هدایتگر نیست. کسی می تواند هدایتگر باشد که بلد راه بوده، آن را پیموده و به مقصد رسیده و همه دست اندازها، پیچ ها، گردنه و گریزگاههای آن را می شناسد. غیر او، خود محتاج هدایتگر است و محتاج هدایتگر، هدایت کننده نیست. قرآن می فرماید:

«أَ فمن یهدی الی الحقِّ أَحقُّ أَن یتَّبَعَ أَمَّن لا یهِدِّی الّا اَن یهدی فَما لکم کیفَ تَحکمُون؛ آیا کسی که به حق راهنمایی می کند سزاوار به پیروی است یا کسی که خود راه نمی یابد مگر اینکه هدایت شود؟ شما را چه می شود و چگونه حکم می کنید؟» (یونس، ۳۵)

گرچه زنجیره رسالت و نبوت طولانی بود و از آغاز خلقت شروع شد و اولین انسان، پیامبر بود و رسولان علاوه بر پیام رسانی و انذار هدایتگری و راهبری را هم عهده دار بودند، ولی زنجیره رسالت متصل و به هم پیوسته در درازای تاریخ بشر نبود. چه بسا بین دو پیامبر که پشت سر هم بودند سال ها و قرن ها فاصله می افتاد و در آن مدت پیامبری در جامعه بشری حضور نداشت و بالاخره با رسالت و بعثت آخرین پیامبر – رسول گرامی اسلام(ص) – باب نبوت و رسالت و انذارگری بسته شد ولی باب امامت و راهبری که از همان آغاز خلقت و همزمان و همراه با نبوت و رسالت گشوده شد، باید همیشه باز بوده و در سراسر تاریخ، جامعه بشری از هدایتگر معصوم بی نصیب نباشد این است که قرآن خطاب به رسول گرامی می فرماید:

«انما انت منذرٌ و لکل قومٍ هادٍ؛ تو فقط انذارکننده ای و هر قومی هدایتگری دارد.» (رعد، ۷)

این هدایتگری با راهنمایی معمولی بین انسان ها تفاوت دارد. در عرف معمول ما، کسی که نقشه و راه و مسیری را به دیگران تعریف می کند، راهنما نامیده می شود گرچه خودش آن راه را نرفته و این مشخصات را از دیگران شنیده باشد ولی این به واقع راهنمایی نیست. راهنما همان دلیل کاروان است که راه را قبلاً رفته و آن را به طور دقیق می شناسد و زمام شتر سرسلسله قافله را می گیرد و پیشاپیش می رود و آنها را می برد.

علاوه بر آن، هدایتگری امام به امر خداوند است؛ یعنی او از جانب خدا مأموریت دارد و به قدرت الهی در نفوس مستعد تصرف می کند و آنها را به سوی کمال سوق می دهد. خداوند می فرماید:

«و جعلناهُم أئمهً یهدون بِأَمرِنا وَ أَوحَینا إِلَیهِم فِعْلَ الخَیراتِ و إِقامَ الصَّلوهِ و إِیتاءَ الزَّکاهِ وَ کانوا لَنا عابِدین؛ آنان را که بندگان عبادت کننده ما بودند امامانی قرار دادیم که به امر ما هدایت می کنند و ما انجام خیرات و اقامه نماز و دادن زکات را به آنان وحی کردیم.» (انبیاء، ۷۳)

پس امام هم مانند پیامبر برگزیده خدا و مأمور از جانب اوست.

امام علاوه بر وظیفه هدایت و راهبری، وظیفه تبیین حق و رفع اختلاف را هم عهده دار و قول و عمل و تأیید او معیار حقانیت می باشد. در زیارت جامعه کبیره خطاب به امامان عرض می کنیم:

«و الحقُّ فیکم و مَعَکم و مِنْکم و اِلیکم و انتم اهلُه و مَعْدِنُه؛ حق در شماست و با شماست و از شما سرچشمه می گیرد و به شما ختم می شود و شما اهل حق و معدن حق هستید.»

امام صراط مستقیم، اعتدال و حدّ وسطی است که نه پیشی گرفتن از او جایز است و نه عقب ماندن؛ و هر دو، پیشی گیرنده و عقب مانده بر ضلالت می باشند و تنها ملازمان رکاب امام و پویندگان راه آن حضرت به مقصد می رسند. در صلوات و دعایی که ماه شعبان خطاب به رسول خدا و امامان اهل بیت وارد شده، چنین آمده است:

«المتقدّم لهم مارق و المتأخر عنهم زاهق و اللازم لهم لاحق؛ هر کس از آنها جلوتر رود و بر آنها پیشی گیرد، در ضلالت است و هر کس عقب بماند و پیروی آنها نکند نابود است و آنکه ملازم آنان باشد به حق می رسد.»

معجزه، آیت و علامت رسالت و امامت

رسالت و امامت با دو مسئولیت همراه است. اول، مسئولیتی که بر دوش رسول و امام نسبت به مردم قرار می گیرد و دوم، مسئولیت و وظیفه ای که مردم در برابر پیامبر و امام دارند. پیامبر و امام وظیفه دارند پیام خداوند را به مردم ابلاغ کنند و رهپویان هدایت را دستگیری کرده و به مقصد برسانند. مردم نیز وظیفه دارند پیام خداوند را از پیام رسان او به جان و دل بشنوند و خود را تسلیم رهبر کنند تا آنان را به مقصد امن برساند و این دو مسئولیت زمانی منجّز و قطعی می گردد که مبعوث به بعثت خودش و مردم به رسالت و امامت مبعوث یقین پیدا کنند.

بعثت به مقام رسالت و امامت با چنان یقین، وضوح و اطمینانی همراه است که به هیچ وجه با شک و تردید همراه نمی شود. کسی که به امامت و رسالت برگزیده می شود، چنان این برگزیدگی و انتخاب برای او قطعی است که اصلاً شکی با آن همراه نیست تا از خداوند بر بعثت خودش دلیل و آیت بطلبد. بنا بر آیات قرآن، هیچ پیامبری بعد از رسیدن به مقام نبوت و شنیدن سروش وحی، در وحیانیت آنچه شنیده تردید نداشته و از خداوند برای یقین یافتن به وحیانیت آنچه شنیده، دلیل نخواسته است. هر جا پیامبری آیت طلبیده برای ارائه به مردمی بوده که وظیفه ابلاغ پیام خداوند به آنان را داشته است. موسی(ع) در شب تاریک در «طور»، مخاطَب وحی می شود و بدون اینکه در وحی بودن آن شک کند وقتی حکم مأموریت انذار فرعون و فرعونیان را دریافت می کند، از خداوند آیتی می طلبد تا بدانان ارائه کند که نتوانند وی را دروغگو و ساحر معرفی کنند. دیگر پیامبران نیز این گونه بوده اند و هیچ کدام طلب معجزه، آیت و علامت برای رفع تردید خود نخواسته اند زیرا تردیدی نداشته اند. برگزیدگان برای مقام امامت نیز از برگزیدگی خود اطمینان و یقین دارند و دل شان چنان روشن و مطمئن است که هیچ شک و تردیدی در آن راه نمی یابد.

اما مردمی که باید مخاطب پیامبر و پیرو امام گردند، ابتدا باید بر نبوت و امامت او یقین یابند. اندکی از مردم از امارات و نشانه های دیگر، موفق به شناسایی برگزیده خدا می شوند زیرا آشنایان با کتاب های وحیانی پیشین و بشارت های انبیای گذشته کم هستند و از راه مطالعه در شخصیت و پیام مبعوث هم همه افراد توان رسیدن به یقین بر نبوت و امامت ندارند. با اینکه خود انبیا و امامان آیت هستند و وجودشان و علم و حلم و فضل و عبودیت شان بر مبعوث بودن آنان دلالت دارد و مطالعه کننده پیرامون شخصیت پیامبران و امامان با اندکی غور و دقت می تواند آیت بودن آنان را به چشم ببیند و به مبعوث بودن شان یقین پیدا کند. امام علی(ع) می فرماید:

«برای خداوند آیت و نشانه ای بزرگ تر از من نیست.»[۱]

ولی به دلایل خداوند ممکن است این آیت عظیم در پس پرده های جهل، تعصب، دشمنی، شبهه و. .. دیده نشود و به دلیل آسان تری برای پی بردن به او احتیاج شود.

آیا خداوندی که به لطف بیکران خود پیامبر و امام معین کرده و آنان را مأموریت هدایت و دستگیری خلق داده، ممکن است طریقی آسان و یقین آور برای عموم جهت شناخت آنان قرار ندهد؟! آیا مردم را نشاید که از مدعی رسالت و امامت، آیت و برهانی یقینی بر امامت و رسالت خویش بطلبند که به وضوح از ارتباط آنها با غیب و مأموریت آنها از جانب خدای آسمان و زمین حکایت کند؟!

فیض در جهت بیکران خداوندی چنین طلبی را اجابت کرد و چنین راهی را باز نموده و پیامبران و امامان را با آیت و حجت فرستاده تا بر کسی عذر نباشد و گردن فرازان در محکمه عدل سرافکنده و محکوم باشند.

معجزه، همان آیت و نشانه ای است که از ارتباط مدعی امامت و نبوت با عالم غیب و از مأموریت آسمانی او حکایت می کند و برای عموم بر این مأموریت دلالت دارد و یقین آور است.

آیت و معجزه، برای عاقلانِ فرزانه است

این توهّم غلط است که آیت برای افراد کم سطح علمی و عقلی است زیرا افراد ظاهربینی که با دیدن یک عمل خارق العاده و بدون تجزیه و تحلیل عقلانی، بر نبوت و امامت مدعی، ایمان پیدا می کنند، همانان با مشاهده یک عمل خارق العاده دیگر از مخالف مدعی به او کافر می گردند و به مخالفش می گروند. کسانی که با دیدن اژدها شدن عصای حضرت موسی و بدون تجزیه و تحلیل عقلی به او ایمان آوردند، همانان با شنیدن صدا از گوساله طلایی سامری، به موسی(ع) کافر شدند و به سامری گروی