پاورپوینت کامل دختران فرار (قسمت چهارم) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دختران فرار (قسمت چهارم) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دختران فرار (قسمت چهارم) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل دختران فرار (قسمت چهارم) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

>

نگاهی به پدیده فرار دختران از خانه و پیامدهای آن

نوجوانان و جوانان باید متناسب با نسل خودشان و شرایط جامعه روز تربیت شوند. لذا برگزاری جلسات آموزش تربیت درست فرزند به خانواده ها و آموزش مهارت های اجتماعی به نوجوانان و بخصوص دختران در معرض آسیب، می تواند مهم ترین عامل در پیشگیری از پدیده فرار باشد.

فرهنگ ایرانی و اسلامی ما حکم می کند که کانون خانواده گرم و صمیمی باشد و بتواند فرزند را نسبت به ارزش های خانوادگی پای بند کند. وقتی نوجوانی توانست اعتماد به نفس پیدا کند و روحیه اش را تقویت نماید و خانواده نیز به توانایی های وی بها بدهد، در چنین صورتی ریشه فرار در خانه ها خواهد خشکید.

آموزش صحیح و غیر مستقیم از طریق رسانه ها و به ویژه رسانه ملی، و نه پخش فیلم های بی محتوا و به دور از ادب و نزاکت عمومی از تلویزیون، می تواند نشانگر بازنمایی مشکلات پس از فرار و آگاهی والدین و نوجوانان باشد. فیلم هایی چون «دختری با کفش های کتانی» و «نگین» و یا سریال تلویزیونی «دوران سرکشی» و «خط قرمز» از جمله آثاری بودند که توانستند تا حدی از سوی رسانه های تصویری به این معضل و عوامل آن بپردازند. البته برنامه سازان نیز باید توجه داشته باشند که آثارشان در پی ایجاد جذابیت کاذب، باعث الگوپذیری منفی جوانان از این فیلم ها نشود. چه بسا نوجوانانی که با دیدن آوازه تهران در فیلم های مختلف و رفاه نسبی جوانان پایتخت، راهی این شهر می شوند تا سهمی از خوشبختی را نصیب خود کنند.

اگر والدین نتوانند از لحاظ روحی فرزندان شان را اقناع کنند و بر رفتار آنان نظارت درستی داشته باشند، آنها هرگز با ارزش ها و هنجارهای اجتماعی درست آشنا نمی شوند و هرگز نمی فهمند که برخی از خواسته ها و نیازهای آنان منطقی نبوده و آنها باید خود را به گونه ای با هنجارهای اجتماعی تطبیق می دادند تا آلوده بزه های کوچک و بزرگ اجتماعی نشوند تا به جمع قشر آسیب پذیر در آیند.

در آئین نامه اجرایی سازمان بهزیستی و بازپروری که در سال ۱۳۷۵ مکتوب شده، در تقسیم بندی زنان و دختران آسیب پذیر، به دو طبقه اشاره شده است:

«۱- دختران و زنان در معرض آسیب اجتماعی حاد: به دختران و زنانی اطلاق می شود که به دلایلی چون متشنج بودن خانواده، اغفال و… از کانون خانواده فرار کرده، فاقد سرپرست و یا سرپرستی مؤثرند و آمادگی و درایت اجتماعی روانی لازم و یا توان کافی اقتصادی برای زندگی مستقل را ندارند و احتمال آسیب پذیری حاد و مبادرت ایشان به روابط نامشروع وجود دارد.

۲- زنان آسیب دیده اجتماعی (ویژه): به زنانی اطلاق می گردد که از طریق ایجاد روابط جنسی نامشروع، کسب درآمد کرده و گذران معیشت نمایند و همچنین به زنانی اطلاق می گردد که به ارزش های اخلاقی و اجتماعی پای بند نبوده و علی رغم مبادرت به روابط جنسی نامشروع از این عمل، انگیزه کسب درآمد ندارند. این گونه افراد پس از تحمل مجازات قانونی به دلیل فقدان مکان زندگی و عدم پذیرش اجتماعی توسط مراجع قضایی به مراکز بازپروری معرفی می شوند و یا اینکه به صورت خودمعرف برای بهره گیری از خدمات حمایتی و بازپروری مراجعه می نمایند.»

با اندکی توجه به این آئین نامه به راحتی می توان فهمید هر دختری با فرار از خانه، خود را مستعد تبدیل شدن به یک زنِ ویژه می کند.

زنان فراری معلولند و مردان عامل

دکتر «مصطفی اقلیما»، دکترای علوم اجتماعی در توسعه، عضو هیئت علمی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی و سرپرست راه اندازی رشته مددکاری اجتماعی در ایران است. وی که مددکار اجتماعی زندان اطفال و سرپرست مددکار اجتماعی زنان روسپی تهران می باشد، ابتدا در مورد عوامل فرار دختران از خانه می گوید:

«برای شناخت عوامل فرار باید زیربناها را شناخت. ما در کشوری مسلمان زندگی می کنیم و سعی داریم بر اساس ایدئولوژی های اسلام حرکت کنیم. اما درصد افرادی که به درستی مفهوم اصیل اسلام را می شناسند، بیش از ۲۰ درصد نیست و متأسفانه حدود ۶۰ درصد مسلمانان، اسلام را درست نشناخته اند و با اینکه افراد معتقدی هستند اما درست اصول اسلامی را اجرا نمی کنند و به همین علت به خانواده، فرزند و حتی خودشان و جامعه آسیب وارد می کنند و همین عدم شناخت درست از اسلام، موجب ایجاد مشکلات اجتماعی می شود.

در اسلام فکر سالم بسیار مهم است و اگر شخصی به کاری بد بیندیشد، چه بسا با عمل به آن باعث بروز مشکلات فراوانی شود.

خانواده، محیطی است که فرد در آنجا چشم به دنیا می گشاید و به رشد و بالندگی می رسد. در شروع زندگی، با اینکه کودک هنوز حرف نمی زند و راه نمی رود ولی تمام حرکات اطرافیان خود را تقلید کرده و رفتار و کردار دیگران در ضمیر او حک شده و شخصیت طفل پی ریزی می شود.

روانپزشکان معتقدند که زیربنای خانواده بایستی متکی بر دو اصل ارضا و رفع حوایج و نیازهای اساسی جسمی و روانی و سازگار نمودن اطفال به زندگی عادی اجتماعی باشد. فرهنگ، شامل عقاید و افکار، دانش و تربیت، آداب و رسوم، اخلاق، فلسفه و هنر، ادبیات، ابداعات و اختراعات است و یا مجموعه ای از مواریث اجتماعی که از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود.

نوع مذهب و عقیده، تعالیم و اندیشه های مذهبی در تزلزل در ارکان اعتقادی، آمیخته بودن آنها با خرافات، عدم امکان اجرای تعالیم آن، ستیزه و برخورد بین ایدئولوژی و مذهب، وجود شکاف بین فرهنگ و مذهب و جریانات جامعه، از عواملی هستند که می تواند قابل ذکر باشد. مجموعه این عوامل را به طور کلی، عوامل اقتصادی و اجتماعی می نامیم، زیرا مهم ترین عواملی که در رفتار تأثیر بسزایی دارد، از این دو حال خارج نیست.

اینکه وضعیت نامناسب اقتصادی و تورم می تواند عامل بسیار مهم و اساسی در انحراف و همچنین فرار باشد، چیزی است که در اسلام به آن اشاره شده است. در حال حاضر در برابر تورم، بودجه ها افزایش نمی یابد، پس دایم با فقر روبه رو هستیم. اگر بخواهیم به طور مثال میزان بودجه ماهانه یک کارمند را با تورم بسنجیم، حقوق ماهانه یک کارمند نسبت به ۲۰ سال گذشته، باید یک میلیون تومان باشد.

عامل دیگر معضلات، ازدواج اجباری است. ازدواج، دیگر شروع یک زندگی جدید نیست بلکه ۹۰ درصد خانواده های ایرانی با ازدواج اجباری درگیر هستند. اجبار به خاطر افزایش سن، فرار از شرایط زندگی خانه پدری، نداشتن مورد مناسب و… همه باعث می شود که این ازدواج های اجباری بنیاد و اساس درستی نداشته باشند، آن هم با توجه به تورم امروز. یک جوان امروزه نمی تواند به راحتی زندگی اش را تأمین کند و همین عامل موجب می شود تا والدین ناراحتی های خود را بر سرِ بچه هایشان خالی کنند و کودک آزاری در اشکال مختلف افزایش یابد.

پدری که با این تورم اقتصادی در جامعه زندگی می کند دایم درگیر مسائل و شرایط اقتصادی است و حتی گاه برای همین مسائل به زندان می افتد؛ هر چند محکومان واقعی و دایمی همان فرزندان هستند. این فرزندان وقتی می بینند نمی توانند آن طور که می خواهند زندگی کنند، راهی جز فرار از خانه پیدا نمی کنند.

امروزه چهار میلیون نفر در ایران درگیر اعتیاد هستند. کودکان این خانواده ها با مشکلات بسیاری درگیرند و حتی به خاطر فقر بیش از اندازه، توسط پدران شان فروخته می شوند.

در خانواده های مرفه هم امکانات مادی هست ولی محبت نیست. در این خانواده ها فرزندان، فراریان پنهانند که ظاهراً شب ها به خانه بازمی گردند ولی در طول روز کارهایی می کنند که بیشتر از دختران فراری به جامعه آسیب می رسانند.

از دیگر عوامل مهم در فرار زنان و دختران، معین نبودن حد و حدود قوانین جامعه است. به فرض، میزان حجاب درست و حد آرایش مشخص نیست. قوانین سلیقه ای و به دلخواه اجرا می شود و این تضادها موجب سرکشی و انحراف جوانان می شود. البته انحراف به معنای هر گونه عملکردی بر خلاف قانون است و نه فقط انحراف جنسی.

بیکاری جوانان و تعصبات بیش از حد پدران در مورد دختران شان و اعمال زور به آنان از دیگر عوامل فرار از خانه است.»

به نظر شما در معضلات و آسیب های اجتماعی خاص زنان، آیا فقط خودِ زنان مقصرند؟

خیر. مهم ترین مشکل جامعه ما این است که مردها هم در قضیه دختران و زنان خیابانی مجرمند. آنها هستند که در مقابل این زنان عکس العمل مثبت نشان می دهند و به عبارتی ترمز می کنند. معلوم نیست چرا فقط در مورد زنان صحبت می شود در حالی که جرم اصلی با مردان است. این سیاست و فرهنگ ماست که مردها را آزاد گذاشته و زنان را مجرم می داند.

ما اگر جایی تابلوی توقف ممنوع را ببینیم نباید توقف کنیم. این ما هستیم که باید به قانون عمل کنیم. خودِ تابلو به تنهایی کاره ای نیست. حال اگر زنان ویژه را به جای آن تابلو بگذاریم، چرا باید مردان در مقابل این زنان توقف کنند؟ خودِ این توقف جرم است ولی فقط زنی که در خیابان ایستاده مجرم شناخته می شود. سوء استفاده مردان از زنان، به مشکل دامن می زند. زنانِ فراری معلولند و علت اصلی، مردانی هستند که به دنبال این زنان می گردند و همین امر موجب تشویق بیشتر این زنان برای ادامه چنان زندگی می شود.

در واقع ما اصلاً علت های اصلی فرار را شناسایی نمی کنیم و به دنبال دلایل فرار دختران از خانه نیستیم و فقط معلول ها را می کوبیم و زندانی می کنیم. اما با این روش چیزی درست نمی شود. چون فشارها برطرف نشده و باز در موقعیتی دیگر، این زخم سر باز می کند. باید از کارشناسان این رشته بخواهند که چگونه می توان برای آینده برنامه ریزی کرد تا کمتر با پدیده فرار روبه رو باشیم، نه اینکه از روانپزشکان خواست که درد را درمان کنند. اینها درد نیست، مسئله است و باید با برنامه و برنامه ریزی حل شود و نه با قرص و پزشک. روانپزشکان چون کار تجربی و مددکاری نمی کنند، فقط برای هر دردی اسمی می گذارند و این اسم ها چنان روی روحیه افرد تأثیر می گذارد که آنها را به بیراهه می کشاند.

متأسفانه از آنجایی که سازمان ها در مورد این امر برنامه هماهنگ و منسجمی ندارند، هیچ کار درستی انجام نمی شود و دختر فراری دوباره پس از مدتی به جامعه برمی گردد.

نقش ارگان های دولتی در پیشگیری از این معضل را چقدر مؤثر می دانید؟

….

در تهران، درآمد ماهانه زیر چهارصد هزار تومان، زندگی زیر خط فقر است و در شهرستان ها درآمد زیر دویست و پنجاه هزار تومان، نشانه فقر است. من به عنوان یک مددکار اجتماعی می خواهم بگویم اگر جلوی پیشرفت فقر را نگیریم جامعه به سوی فاجعه می رود و جوانان ما با شرایط امروز، نمی توانند نیروی فردایمان را بسازند.

اگر جوانی به جرم ولگردی دستگیر شود و بعد از دو هفته آزاد شود، دردی درمان نمی شود؛ باید فکر نویی داشت. سازمان ها موظف هستند که خانه هایی با شرایط مطلوب برای دخترانِ بی خانمان تهیه کنند هر چند این کار بازدرمان است و پیشگیری نیست و امکان لغزش مجدد دختران فراری هم دوباره مهیاست.

برخورد قانونی با دختران فراری به چه صورتی است؟

اجرای قانون، به نحوه دستگیری دختران بستگی دارد. حتی اگر دختری دستگیر شود و آدرس منزل نداشته باشد، به بهزیستی فرستاده می شود اما آنجا هم توان و ظرفیت نگهداری این همه آدم را ندارد. اگر افراد خیری نباشند، بهزیستی بودجه نگهداری مناسب را از همه دختران ندارد و همین موجب می شود که حتی دختران از آنجا هم فرار کنند.

آنچه واقعیت دارد این است که هیچ کجا برای دختر، فضای خانواده نمی شود حتی اگر در خانواده ای معتاد و دزد و… زندگی کند. هیچ کجا حتی به اندازه این خانواده نابسامان نمی تواند آبروی یک دختر جوان را حفظ کند. حتی اگر دختری توسط یک خانواده مناسب تحت پوشش قرار بگیرد، باز هم نمی توان مطمئن بود. بسیاری از خانواده هایی که بچه های بهزیستی را به فرزندی می پذیرند، بعد از مدتی خسته می شوند و آنها را برمی گردانند. این قضیه هم مربوط به فرهنگ ماست چون نمی توانیم بچه دیگری را به عنوان بچه خودمان قبول کنیم. این بچه همیشه بچه دیگری است. اما در جاهای دیگر دنیا این طور نیست وقتی خانواده ای بچه بیگانه ای را به فرزندی قبول می کنند، هم خودشان و هم تمام آشنایان شان دیگر آن بچه را جزو آن خانواده قبول می کنند و برایش حق و حقوقی قائلند. پس زندگی کوتاه مدتی در یک مکان امن و آبرومند و سپس برگشتن دختر به بهزیستی، نه تنها مسئله را حل نکرده، بلکه وضعیت را بدتر می کند.

تنها راه مبارزه با فرار نوجوانان از خانه، ایجاد راه حل برای مشکل فقر و اعتیاد است. اعتیاد هم چیزی نیست که درمان شود. در دنیا با پیشرفته ترین سیستم ها هم نتوانسته اند بیش از ۳ درصد از اعتیادها را درمان کنند. چون اعتیاد درمان ندارد و فقط پیشگیری دارد. شاید فردی برای مدتی اعتیادش را ترک کند ولی دوباره به سوی آن برمی گردد. باید کاری کرد که اصلاً از اول جوانان به طرف مواد مخدر نروند.

به نظر شما آیا زندانی شدن این دختران می تواند موجب اصلاح آنها شود؟

دختری که حتی یک شب زندان برود دیگر همه چیز برایش تمام می شود. سوء سابقه پیدا می کند و علاوه بر اینکه آبرویش می رود، با افراد خلافکار دیگری آشنا می شود و حتی اگر چیزی بلد نباشد، یک شبه همه چیز را یاد می گیرد و راه بازگشتش به یک زندگی سالم به مراتب سخت تر و حتی غیر ممکن می شود. چه بسا برخوردهای خشن او را بیشتر به طرف کار خلاف بکشاند. به همین دلیل است که در هیچ کجای دنیا پلیس حق توهین ندارد حتی اگر با بدترین فرد طرف باشد؛ چون می داند که این گونه رفتار، راه را برای خطا بیشتر می کند.

از آن نسل تا به این نسل

تنش و ایجاد مشکلات تنش زا امروزه جزیی غیر قابل انکار از زندگی بشر است. هر چند روانشناسان معتقدند که مقدار کم تنش می تواند مفید و باعث ایجاد انگیزه در فرد شود ولی تنیدگی بیش از حد می تواند پیامدهای ناگواری را در پی داشته باشد. درگیری با تنش ها و ایجاد آشفتگی و سردرگمی در یک نوجوانِ کم تجربه، باعث می شود که نوجوان برای فرار از آنها، به فرار از خانه روی بیاورد.

زنان نسل پیشین شاید کمتر از دختران نوجوان نسل فعلی در گیر و دار مسائل روانی و اجتماعی بودند و بیشتر از نوجوانان امروز مشکلات را تحمل می کردند ولی امروزه با دگرگونی شرایط فرهنگی و اجتماعی، دختران با فرار از خانه، خود و نیروی کار آینده کشور را زیر سؤال می برند. مهم تر از همه اینکه، چگونه دختران فراری خواهند توانست نسل بعد از خود را تربیت کنند تا سرنوشتی به مراتب بدتر از خودشان نداشته باشند!

وقتی والدین امروزه با انواع مشکلات شخصیتی و روحی و روانی درگیر هستند؛ وقتی آمارها اعلام کرده اند که ۲۱ درصد جامعه دارای اختلالات روانی هستند و تنها در تهران هر سال ۲۰ هزار نفر اقدام به خودکشی می کنند؛ آیا فرزندان این خانواده ها، خواهند توانست زندگی متعادلی داشته باشند و خود، الگوی والدین مطلوب، برای فرزندان شان باشند؟

بین دختران و پسران نوجوان در مواجهه با مشکلات به دلیل پذیرش نقش های متفاوت اجتماعی، تفاوت هایی وجود دارد. مشکلات خانوادگی و تحصیلی و… برای دختران بیشتر از پسران تنش ایجاد می کند. دختران بیشتر از پسران شکست های زندگی شان را به عدم توانایی خود نسبت می دهند، در حالی که پسرها عدم موفقیت های خود را در اثر مشکل بودن مسائل و عدم تلاش بیشتر می دانند.

از سویی دیگر، نحوه تحمل افراد در برابر مشکلات متفاوت است. نوجوانان موارد مختلفی را در زندگی تجربه می کنند و لذا آسیب پذیری هر کدام با توجه به مشکلات و تربیت خانوادگی می تواند متفاوت باشد. نسل های مختلف در شرایط متفاوت واکنش های یکسانی نسبت به رویدادها ندارند و این همان جایی است که با توجه به احادیث اسلامی باید توجه داشت که نوجوانان را متناسب با شرایط زمان خودشان تربیت کرد.

یک نوجوان امروزه احتیاج دارد که بیشتر فکر کند و خودش را باور داشته باشد؛ وقتی با مشکلی روبه رو می شود، قدرت تصمیم گیری و مبارزه با مشکلات را داشته و در ضمن از خانواده اش کمک بگیرد. نقش جلسات و کلاس های مشاوره و آموزش نیز نسبت به حق و حقوق همسر و فرزند از جمله مواردی است که خانواده ها باید به آن اهمیت بسیاری بدهند تا کمتر با معضلی چون فرار فرزندان شان از خانه مواجه شوند. از سویی دیگر، وقتی والدینی متوجه شدند که رفتار فرزندشان نسبت به گذشته تغییر کرده است و یا دچار مشکلات دیگری شده است باید باب گفتگو با او را بگشایند تا مشکلی کوچک تبدیل به مشکلات بزرگ تری نشود.

پژوهشگران و متخصصان مسائل کودکان و نوجوانان در بررسی های خود به این نتیجه رسیده اند که یک نوجوان قبل از ترک خانه نشانه های زیر را از خود بروز می دهد. ممکن است نوجوان به طور ناگهانی از خوردن غذا خودداری کند و یا بیش از اندازه غذا بخورد؛ تمام روز را بخوابد و یا دچار بی خوابی و اضطراب شود. دزدکی از خانه خارج شود و یا اینکه اصلاً از اتاقش بیرون نیاید. فرار از مدرسه، افت ناگهانی نمرات تحصیلی، نقض مقررات در خانه و مدرسه، پرخاشگری و سرکشی، درگیری با دیگران، خودزنی، استعمال الکل و مواد مخدر، تغییر در رفتار و شخصیت و حتی تغییر در نحوه پوشش لباس، همه از جمله مواردی هستند که احتمالاً می توانند نشانه های اقدام به فرار یک نوجوان باشند.

دختران نیز پیش از فرار، اشیاء قیمتی و طلاهایشان را جمع می کنند و یا اینکه دفترچه بانکی و شناسنامه خود را برمی دارند. هر طور که شده پول جمع می کنند و وسایل شان را در گوشه ای از خانه پنهان می کنند تا کسی متوجه اقدامات آنها برای فرار از خانه نشود.

زندگی در زندان

پس از نامه نگاری به اداره کل زندان های استان قم و پی گیری های تلفنی مکرر با سازمان زندان ها و حفاظت و اطلاعات استان قم، با زحمات مسئول قسمت حفاظت و اطلاعات موفق می شویم مجوز ورود به زندان و بند زنان را بگیریم.

پس از هماهنگی های لازم و با راهنمایی مددکار اجتماعی و قضایی زندان وارد بندی می شویم که سرنوشت دختران فراری در آنجا رقم می خورد. دختران فراری در کنار دیگر دختران نگهداری می شوند.

مددکار زندان می گوید که زندانیان پس از نماز صبح و ورزش و صبحانه، به کلاس های آموزشی می روند و بعدازظهرها وقت شان در اختیار خودشان است. در ضمن وی از شرایط و امکاناتی می گوید که برای دختران مایل به ادامه تحصیل، در زندان فراهم است.

در یکی از اتاق های بند، چرخ های خیاطی و وسایل گلسازی دیده می شود و زندانیان علاقه مند در آن کارگاهها مشغول به آموزش می شوند.

بعد از بازدید کلی از فضای بند به اتاقی راهنمایی می شویم که سه دختر در آنجا نشسته اند. دختران از میان دیگر زندانیان برای گفتگو با ما معرفی شده اند؛ دخترانی که مثل همه دختران عادی هستند با ای