پاورپوینت کامل آسیب شناسی سیاست های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی گذشته در موضوع زن و خانواده ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آسیب شناسی سیاست های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی گذشته در موضوع زن و خانواده ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آسیب شناسی سیاست های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی گذشته در موضوع زن و خانواده ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آسیب شناسی سیاست های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی گذشته در موضوع زن و خانواده ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

>

«در میزگرد استادان و کارشناسان مسائل زنان»

[آیا رشد و حرکت زنان در سال های پس از انقلاب پیرو خط سیر مشخصی بود؟ آیا نقطه نظرها و دیدگاههای رهبری انقلاب در مورد زنان، با آنچه در عمل در جمهوری اسلامی پیاده شد، همخوانی داشت؟ ریشه آسیب های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی گذشته مربوط به زنان را در کجا باید جستجو کرد؟

شرکت کنندگان در میزگرد، خانم ها:

شهلا حبیبی، دبیر شبکه ارتباطی سازمان های غیر دولتی زنان و مشاور امور زنان در دوران ریاست جمهوری آقای هاشمی رفسنجانی، دکتر عزت میرخانی، استاد دانشگاه امام صادق(ع)، منیر آمدی قمی، مدیر عامل مؤسسه مطالعات و تحقیقات زنان و طیبه میرزااسکندری، کارشناس علوم اجتماعی در گفتگویی سه ساعته به ریشه یابی آسیب ها از نگاه خود پرداختند. از جمله عوامل آسیب ها اینها بود: نگاه ابزارگرایانه سیاستگذاران به زن، نبود رویکرد جنسیتی در برنامه ها، تولیدمحوری در برنامه های فرهنگی به جای مخاطب محوری، منحصر کردن زن در قالب خانواده، نداشتن نگاه انسانی مستقل به او، فراموش کردن حقوق معنوی زنان، عدم فرهنگ سازی برای بانوان و. ..]

خانم طیبه میرزا اسکندری: در نگاه به سیر حرکت زنان در ۲۵ سال گذشته و ارزیابی آسیب شناختی این حرکت، دو محور مد نظر ماست:

اوّل اینکه موقعیت زن ها در جامعه ما جدای از شرایط و سیاست های کلی حاکم از جامعه نیست، مثلاً اگر سیاست های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، گرایش های لیبرالیستی داشته باشد، نمی توان از زن ها خواست ساده زیست باشند و به انسانیت خود بیندیشند، یعنی آسیب شناسی سیاست های مربوط به زن ها از آسیب شناسی کل جامعه جدا نیست.

دوم اینکه باید دید دیدگاههای حضرت امام خمینی(ره) در مورد زنان که برگرفته از اسلام راستین است، چقدر در جمهوری اسلامی پیاده شده است؟ به عبارت دیگر آنچه در عمل در مورد زنان پیاده شده، چقدر با دیدگاههای رهبری انقلاب همخوانی داشته است؟

بعضی گفته اند که امام در انقلاب اسلامی ایران دکترین و تز مشخصی برای حرکت زنان نداشت. اما به نظر زنان مذهبی، اگر تفکر روشن امام(ره) در مورد زنان نبود، آنها نمی توانستند در جریان انقلاب و پس از آن حتی یک قدم مثبت بردارند. چرا که در بسیاری موارد با عنوان شرع مانع حرکت شان می شدند. اما تا آنجا که به امام خمینی(ره) مربوط می شد، راه را برای زنان مسلمان باز کردند. اما در مواردی که بایستی بستر قانونی – اجرایی فراهم می شد و برنامه ریزی و سیاستگذاری در مسائل زنان صورت می گرفت، تفکرات و سلیقه های دیگری به میدان آمد، در نتیجه مسائل زنان در بستر درست و مناسبی قرار نگرفت. این است که امروز پس از ۲۵ سال باید به آسیب شناسی وضع موجود زنان جامعه بپردازیم.

خانم منیر آمدی: برای آسیب شناسی باید ابتدا نمایی از آنچه اتفاق افتاد، مطرح شود. معتقدم که حضور جدی حضرت امام(ره) به عنوان یک رهبر قدرتمند دینی و موضع گیری های محکم و قاطع ایشان در حمایت از زنان، یک حرکت مثبت جنبش گونه را در ابتدای انقلاب در موقعیت زنان ایجاد کرد. ۸۰ درصد زنان جامعه ایران، پیش از انقلاب، مذهبی بودند. فقط عده کمی از اینها توانسته بودند سنت های آمیخته با دین را تشخیص داده و در جهت رشد و اعتلای علمی و اجتماعی خود به مبارزه با سنت های غلط بپردازند.

اینان از یک طرف در مقابل سنت ها ایستاده بودند و از طرف دیگر بر ظرفیت های موجود در دین نسبت به وضعیت زنان پای می فشردند. در حالی که با مظاهر غرب، مخالف بودند. آنان با تمام وجودشان می فهمیدند سنت هایی که به نام دین بر آنها تحمیل می شود، خود دین نیست. امام نقش عظیمی در نفی نگاه سنتی به زن ایفا کردند و من در تمام مصاحبه هایی که خصوصاً با رسانه های خارجی داشته ام به این مطلب اشاره می کنم، چون فکر می کنم اگر این نکته مطرح نشود، حقی ضایع شده است. یادم هست وقتی امام در فرانسه بودند، از ایران تلفن شده و از ایشان خواسته شده بود که به خانم ها بگویند «در خانه بنشینند، آقایان خودشان انقلاب را به پیش می برند!» امام در پاسخ به آنها گفته بودند که شما در سال ۴۲ هم بودید و کاری از پیش نبردید. فردای آن روز امام فتوا دادند که دخترها و زن ها بدون اجازه پدرها و شوهرهایشان می توانند در تظاهرات شرکت کنند.

امام به طور جدی می دانستند چه می کنند و خوب می دانستند که چقدر دیدگاههای سنتی سبب محرومیت زنان شده است. در سال ۶۵ و ۶۶ که تشکیلات مؤسسه مطالعات زنان را به وجود آوردیم، نامه ای خدمت حضرت امام نوشتیم با این مضمون: ما زنانی هستیم که دوشادوش مردان در انقلاب حرکت کردیم و شما به عنوان یک تکیه گاه گرانسنگ سبب احساس عزت و ایستادگی ما زنان شدید. اما الان فکر می کنیم تفکر شما در برنامه ریزی ها و سیاستگذاری های مربوط به زنان جاری و ساری نیست. به نظر می رسد خیلی از روحانیون ما طرز فکر و خطمشی سنتی را دنبال می کنند و نمی خواهند نگاهشان را به مسائل زنان عوض کنند. نگران هستیم مبادا یک روز با از دست دادن شما وضع زنان مسلمان بدتر از وضع آنان در زمان شاه شود. چون آن موقع می دانستیم با رژیمی مواجهیم که باید روبه رویش بایستیم، ولی الان نظامی بر سر کار است که خودمان آن را پی ریختیم و نمی توانیم رو در روی آن بایستیم. ریشه همه مسائل را در روشن نشدن مرزهای سنت و دین می دانیم و فکر می کنیم تا شما هستید باید کاری شود.

امام(ره) وقتی نامه را خوانده بودند گفته بودند که این زن ها راست می گویند، باید بازنگری جدی در تمامی کتب مرجع دینی صورت بگیرد.

این نقش حضرت امام و تفکر ایشان بوده است. در همان موقع یادم هست که خانم دستغیب نماینده مجلس در یک جلسه می گفت: برای نطق پیش از دستور پشت تریبون رفتم که یکی از آقایان گفت: ضعیفه، بنشین! تو دیگر چه می گویی؟! یعنی حتی در سنگر نمایندگی مجلس، زنان از تعرض تفکرات سنتی مردسالارانه در امان نبودند و زنان در مجلس فقط برای خالی نبودن عریضه حضور داشتند.

خوب می دانیم که در جریان انقلاب بر اثر روح مسیحایی امام بسیاری از جوان ها متحول و روانه جبهه ها شدند. اما در مورد نگاه به امور زنان، امام قدرت تغییر زیادی در نگرش مردسالارانه نداشتند. این نگاه با قوّت و شدت قائل بود که زن ها پیاده نظام حکومت هستند. بنابراین باید بپذیریم که تغییر وضعیت زنان حاصل نگاه حضرت امام(ره) به زن و تلاش خودِ بانوان بوده، نه حاصل تغییر نگاه سیاستمداران به مسائل زن ها.

یکی از مسائلی که در آسیب شناسی زنان و سیاست های فرهنگی بانوان باید به آن توجه شود این است که به جای آنکه به مدیران در برنامه ریزی ها رویکرد جنسیتی بدهیم، در هر ارگان و سازمانی یک دفتر امور زنان ایجاد کرده ایم که عده ای از زنان مسئول آن شده اند. در حالی که امور زنان را نباید خاصِ زنان بدانیم. زنان نیمی از جامعه هستند، پس اوّلاً باید در برنامه ریزی ها حضور داشته باشند؛ ثانیاً همه مردها و زن ها باید در قانونگذاری و برنامه ریزی به طور برابر مطرح باشند.

خانم اسکندری: رویکرد جنسیتی دقیقاً چه تعریفی دارد؟

خانم آمدی: غالباً مسائل زنان و مردان را در جامعه بر اساس کلیشه های مبتنی بر جنس تعریف می کنیم و به حقوق انسانی برابر آن دو توجه نمی کنیم، مثلاً در اموری مثل آموزش و اشتغال و بهداشت، تنها مردان را می بینیم و به زنان به عنوان موجودات دست دوم با کلیشه های جنسیتی نگاه می کنیم. باید چنین نگاهی را در مدیران جامعه از بین ببریم و در مقابل با رویکرد جنسیتی به قضایا نگاه کنیم. یعنی زن و مرد را انسان هایی بدانیم که نیازمند اشتغال، آموزش، بهداشت، تعالی و معنویت هستند و برنامه ریزی ها در مورد این دو باید توازن داشته باشند.

البته وقتی هنوز در اموری مثل اداره معاش خانواده، مسئولیت متوجه مرد است، مدیران ما نمی دانند چه کنند، مثلاً نمی دانند می توانند یک پست را به مردی با تخصص کمتر از یک زن متخصص بدهند یا نه، به دلیل آنکه او باید زندگی خانوادگی را اداره کند.

به هر حال در آسیب شناسی مسائل زنان، برنامه ریزان و مجلس شورای اسلامی و از همه مهم تر دولت باید فعال شوند.

در آسیب شناسی فرهنگی یک نکته مهم دیگر آن است که پس از انقلاب سیاست های فرهنگی، اقتصادی، تربیتی و سیاسی همه بر اساس تولیدمحوری بود، نه مشتری محوری، یعنی بر اساس نیاز افراد تولید نکردیم، مثلاً مباحث مذهبی را ببینید. یک دانش آموز در مدرسه هر شب جمعه دعای کمیل می خواند و هر صبح پنج شنبه زیارت عاشورا. آیا این حجم و کیفیت دعا خواندن در او اثری جز کسالت ایجاد می کند؟ وزیر ارشاد بیان می کند که پس از انقلاب یعنی در طول ۲۵ سال کتاب هایی که در مورد شخصیت حضرت زهرا(س) نوشته شده، بیشتر از همه کتاب هایی است که در ۱۴ قرن گذشته نوشته شده است.

باید از ایشان پرسید کدام یک از این کتاب ها با بقیه متفاوت بوده است؟ کدام یک محتوای جالب و جذاب دارند؟ ما هنوز کتاب «فاطمه فاطمه است» دکتر شریعتی را که می خوانیم، مو بر تن مان راست می شود. یک حرف درست زدن بهتر از تولید انبوه است. ۳۵ درصد انتشارات ایران پیرامون موضوع های مذهبی است. بخش اصلی بودجه صدا و سیما صرف زمینه های مذهبی می شود. اما چون با توجه به مخاطب ها و نیازهای آنها تولید نمی شود اثر ندارد بلکه گاهی اثر مخالف دارد، آن هم روی جوان هایی که به خانواده های مذهبی تعلق دارند و گاه جوان های خانواده مسئولان. اینها نشانه ضعف سیاست های فرهنگی در جمهوری اسلامی است که آسیب ها را ایجاد کرده است.

در بخش زنان هم تولیدمحوری مطرح بوده و نه یک نظام درست. هر کس بر مبنای افکار و سلیقه های خودش و نه بر اساس مخاطبان و نیازهای آنها کاری برای زنان کرده است، مثلاً در مورد حجاب بر اساس سلیقه های مسئولان و نه اوضاع و شرایط مخاطبان، برنامه ریزی شده است. تلویزیون بیشتر روی صحبتش به نسل اوّل انقلاب است و نه به جوان ها. انتظارات، توقعات و دل مشغولی های جوان ها مطرح نمی شود.

خانم شهلا حبیبی: در ابتدا به دو نکته اشاره می کنم: اوّل اینکه جنس و جنسیت دو چیز است. رویکرد قرآن به جنس محدود نمی شود. از نظر اسلام و قرآن تفاوت های فیزیولوژیک و برخی وظایف متفاوت برای زن و مرد تعریف می شود. بر همین اساس زمینه تکامل این دو در جامعه هم متناسب با استعداد و توان آنها بایستی فراهم شود. لازم نیست کسی ادای دیگری را در بیاورد تا به حق خود برسد. البته این به معنای آن نیست که خیلی از وظایف و فعالیت ها را زن و مرد مشترکاً نمی توانند انجام دهند یا اینکه در موارد بسیاری ممکن است حتی زنان وظایفی را بهتر انجام بدهند.

نکته دوم در مورد دفاتر امور زنان است که خانم آمدی اشاره کردند. باید بگویم که دفاتر با این دید به وجود آمد که به عمده سازی مسائل زنان در کشور بپردازند، یعنی همه دستگاهها اعم از سیاستگذاران، برنامه ریزان و مجریان به مسائل زنان توجه کنند. به تعبیر دیگر ضرورتی بیش از اعمال رویکرد جنسیتی در نظر بود.

از همین جا وارد این بحث می شویم که اندیشه امام تا چه حد توانسته پیاده شود.

اوّلاً حرکت ایشان به صورت همه جانبه شامل زنان، مردان، جوانان، کودکان و یک انقلاب تمام عیار بود. چون همه اقشار مردم در راستای رهبری امام(ره) و یاران شان به میدان مبارزه آمدند. بنابراین جنبش گونه بودن پیام و حرکت ایشان برای زنان از نظر من بیشتر یک اظهار سلیقه شخصی است تا تحلیلی درست و واقعی. ضمن اینکه امام در حرکت خودشان با هر گونه افراط و تفریط برخورد می کردند و با سنت های غلط، غربزدگی و سکولاریزم مبارزه می نمودند. در واقع میزان پیاده شدن اندیشه امام نیاز به تحقیق دارد. باید دید با توجه به آن اندیشه عالی، وضعیت موجود چیست و کدام بخش، آسیب و کدام بخش مثبت است. به تعبیر دیگر باید آسیب شناسی ها در هر سه عرصه سیاستگذاری، برنامه ریزی و اجرا انجام پذیرد. البته باید گفت اتفاق ها و یا آسیب ها بیشتر حاصل تفکرات غالب و حاکم است. چون تفکرات غالب وسایلی را در اختیار خود دارد. حاکمیت هم الزاماً به معنای یک حکومت بر سر کار آمده نیست، مثلاً ماهواره می تواند بر مخاطبان خود سیطره و حاکمیت داشته باشد. ممکن است حاکمیت مشهود یعنی حکومت کشور پیامی به افراد بدهد که به دلایلی آنها پیام را نگیرند؛ یا به دلیل گنگ بودن پیام یا عدم گیرایی افراد و یا گرایش های آنها. در این صورت چنین افرادی عملاً تن به حاکمیت های دیگر می دهند که تفکر آنها را شکل می دهد و شاید ضایعات و در بعضی موارد نادر سازندگی هایی در فرد، خانواده و جامعه به وجود آورد.

در مورد تفکرات امام و مقام معظم رهبری باید بگویم همان خاصیتی را برای این دیدگاهها قائلم که برای اسلام و قرآن قائلم. امام، هم از اسلام خوب خبر داشت و هم از وضعیت کشور و جهان. خیلی از افکار و اعمال امام گواه این حرف بود.

از جمله در برخوردهای بموقع با رژیم وقت و در نتیجه سراسری شدن موج انقلاب و سرنگونی رژیم پهلوی یا مسئله شوروی سابق، به خوبی این دیدگاه مشهود بود. علی رغم آنکه بعضی فکر می کنند تا آدم خارج از کشور را نبیند و در آن زندگی نکند نمی تواند بفهمد در دنیا چه خبر است، ذهن روشن و آماده امام بدون حضور فیزیکی در نقاط دیگر، جهانی می اندیشید و جهانی موضع می گرفت: «و الّذین جاهَدوُا فینا لَنَهْدِینَّهُمْ سُبُلنا.»

نقل می کردند که گروهی خدمت امام بودند و در مورد اینکه باید چه کنیم تا انقلاب حفظ شود صحبت می کردند. امام می فرمایند: «این ما نیستیم که انقلاب را حفظ می کنیم، ما در این مسیر تنها به تکلیف مان عمل می کنیم.» شناخت تکلیف خیلی مهم تر از انجام آن است. یعنی پس از جامعیت نگاه، شناخت تکلیف و اقدام به تکلیف، از ویژگی های امام بود. در جریان مبارزات پیش از انقلاب، امام فقط به تکلیف فکر می کردند و نه به پیروزی، ولی به این حقیقت هم رسیده بودند که برای انجام بهتر تکالیف اسلامی، نیاز به یک قوه آمره و ناهیه بزرگ هست که باید به دنبال تحقق آن و مثلاً ایجاد یک حکومت مبتنی بر اسلام بود.

در مورد زنان، مدیریت امام بر این اساس بود که نباید نیمی از استعدادها و پتانسیل جامعه نادیده گرفته شود، چرا که این نه خواست خدا بود و نه پیامبر، ضمن اینکه در این نوع حرکت که زنان کنار گذاشته شوند و در خانه بنشینند و مردان بیایند، توفیق هم نیست. نمونه بارزش به تعبیر فیلسوف و متفکر شهید انقلاب، «استاد مطهری»، پانزده خرداد است که در مقایسه با انقلاب اسلامی می گفتند: حضور گسترده زنان هم به عنوان خودشان و هم به عنوان موتور و انگیزه حرکت فرزندان و همسران شان در جریان انقلاب باعث پیروزی آن شد اما نبود زنان در پانزده خرداد باعث افول و رکود حرکت گردید. پس امام برای تحقق این حرف (استقرار حاکمیت فرهنگ و قوانین اسلامی) همه را مخاطب قرار دادند. اصلاً حکومت اسلامی با این دید به وجود آمد. پس علی رغم اینکه بعضی می گویند امام دکترین داشت، اما برای همه برنامه های خود از جمله به کارگیری زن ها دکترینی نداشت. به همین جهت جزو اولین اقدامات امام که از اساسی ترین آنها بود، اعلام «روز زن» به عنوان یک خاستگاه برای تعریف خطمشی و وضعیت مطلوب زنان در جمهوری اسلامی بود. البته ایشان می فرمودند همه باید این موضوع را بپذیرند، همه مسئولان سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و نه فقط زن ها. امام به وضعیت زنان جامعه آگاه بودند و می دانستند که در آن زمان زن ها درس می خوانند، کار می کنند و کم و بیش حضور دارند. حرکت امام در جهت اصلاح و گسترش این حضور خیلی مؤثر بود و محوریت و نقش الگویی حضرت زهرا در همین راستا بود. این از اولین اقدامات عملی بود که ما در آن، اندیشه امام را در مورد زنان می توانیم بفهمیم. با حرکت امام در واقع فرصتی بزرگ مزید بر فرصتی که برای همه ملت پدید آمده بود، برای زن ها ایجاد کرد، به این ترتیب از همه زنانی که فاطمه گونه حرکت کرده بودند و حرکت می کردند، تجلیل نمود تا تجلیلی برای زنانی که باید به میدان بیایند، باشد. البته چالش هم هست و امام با این کار مسائل مربوط به زنان را به چالش کشیدند و نشان دادند مسائل زنان که تا به حال به این نحو پیش آمده، از این پس چگونه باید پیش برود.

اینکه خانم آمدی گفتند این اندیشه خاص امام بوده، من قبول ندارم. امام جلودار این افکار معنوی، مترقی و پویا بر اساس اسلام در مورد زن بود. اما این به آن معنا نیست که ایشان در این زمینه یار و یاوری نداشتند. اگر دقت کنیم در تدوین قانون اساسی دیدگاههای امام و یاران نزدیک ایشان، غالب شده است و این مایه خوشوقتی و امیدواری بسیار بوده و هست؛ چرا که بالاترین سند پویایی اسلام، قانون اساسی است. آیا بعد از اقدامی که تجلیل از زنان فاطمه گونه را در پی داشت تبیین قلمروهایی که زنان می توانند فعال باشند، کار کمی است؟

گرچه نمی توان ادعا کرد قوانین کلی ما در همه ابعاد به طور یکسان و کامل اثربخش بوده است.

دکتر عزّت میرخانی: در بحث آسیب شناسی مسائل زنان، هم موانع مطرح است و هم راهکارها. در بررسی آسیب ها هم تقسیماتی داریم. یک سری آسیب ها حاصل نوع تفکر جامعه است. در مسائل زنان گرایش ها و نگرش هایی از پیش از انقلاب وجود داشته که با انقلاب هم تغییر عمده ای نیافت. از صد سال پیش چند نگاه بر جریانات فکری زنان حاکم بوده که هر یک بر رویکرد مسائل زنان در ابعاد فردی و اجتماعی تأثیراتی داشته است.

یکی نگاه جمودگرایانه. این نگاه در مورد زنان تشدید می شود. نگاه دیگر، نگاه سنت گرایانه به دین است که این هم در مورد زنان تشدید می شود. البته بین جمودگرایی و سنت گرایی در مسئله زن تفاوت هایی وجود دارد. به این معنی که جایگاه همسری و خاستگاه تربیتی در نگاه سنت گرایان از اهمیت ویژه ای برخوردار است، بر خلاف اندیشه جمودگرا که از هر گونه تحول و تجدید نظری به دور است. البته در اندیشه اجتماعی جمودگرایان و سنت گرایان به هم پیوند می خورند.

رویکرد دیگر رویکرد تجدد گرایان دینی است که همان سکولاریزه کردن دین می باشد، یعنی دین را از عرصه های اجتماعی کنار زدن و تمدن و علم را در برابر دین نهادن، نیز عرصه های آنها را از هم جدا کردن و دین را جدای از دنیا دانستن، که پس از رنسانس در غرب پیدا شد و در اواخر دوره قاجار (که شاهزاده ها و منوّرالفکرها و فراماسون ها به غرب رفت و آمد داشتند) برای ما سوغات آوردند. به دنبال این حرکت آنهایی که دغدغه دین داشتند و نمی خواستند با اندیشه وارداتی و الگوهای غربی و تکنولوژی جدید مخالفتی داشته باشند، به تکاپو افتادند که به عنوان مسلمان و با نگاه تجددگرای اسلامی، هم دین را داشته باشند و هم تجدد را. با همین نگاه وارد مسائل زنان شدند. گرایش قشر روشنفکر دینی به این انگاره بود. در واقع می خواستند بین قوانین دینی و شیوه های جدید جمع کنند که برخی دچار افراط یا تفریط یا التقاط شدند. در این میان یک حرکت هم به وجود آمد که شخصیت هایی مثل امام خمینی، استاد مطهری و «شهید صدر» به آن پرداختند که دغدغه های اساسی نسبت به تحول در اندیشه دینی داشتند؛ مخالفتی با صرف نوین بودن و زندگی با اسلوب جدید نداشتند. از طرفی درد دین را با تمامی گستردگی نسبت به امور اجتماعی احساس می کردند. اینان نگاه ابزاری به زن را به شدت مذموم می شمردند و از کرامت و استقلال زن دفاع می کردند. چنین اندیشه ای تنها منحصر به امام و مقام معظم رهبری نبود، در واقع اندیشه قرآن بود، که نه تنها زن را ضعیفه نمی بیند، بلکه شخصیتی مثل زن فرعون را مثال می زند که در یک حرکت فرا زمانی و فرامکانی الگوی آزادمنشی و حریت در اندیشه توحیدی و ابزار نشدن می شود. کسی که ملکه زمان خود است، ولی یک حرکت مستقل تاریخی را به لحاظ عزت انسانی فراتر از جنسیت آغاز می کند. این نشان می دهد که در اندیشه دینی جنسیت نه تنها تأثیری در هویت انسانی ندارد، بلکه می تواند به عنوان یک الگوی شایسته برای همه انسان ها قرار گیرد.

در اندیشه دینی «زوجیت» یکی از قوانین عالم خاکی است، نه مایه افتخار و نه تعیین کننده هویت. ارزش ها بر اساس محور جنسیت مطرح نمی شوند. اندیشه جنس دوم بودن زن اصلاً به اندیشه دینی مربوط نمی شود، بلکه حرکت های فمینیستی است که بر اساس جنس دوم بودن زن شکل می گیرد. البته متأسفانه در بین بعضی اندیشمندان اسلامی و در شیوه های تفسیری تحت تأثیر فلاسفه یونان، نگاه ابزاری به زن گاه مشاهده می شود. اما اندیشه امام خمینی که ریشه در قرآن و حرکت انبیا دارد، از هر گونه ابزارنگری به زن دور است. این نگرش به نگرش «ابراهیم» خلیل الرحمن(ع) و «پیامبر اکرم»(ص) برمی گردد. پیامبر رسم زشت دخترکشی را محکوم کردند و در عرض ۲۳ سال چنان تحولی در جامعه صدر اسلام ایجاد کردند که زنان بزرگ در عرصه اندیشه اسلامی ساخته می شوند که مسیر تاریخ را عوض می کنند. دقیقاً به همین دلیل است که «مقام معظم رهبری» می گویند ما نیازی به تعبیر فمینیسم اسلامی یا اندیشه فمینیستی در مسائل زنان نداریم. بعد ایشان در مورد آیه آخر سوره تحریم می فرماید: اگر دقت کنیم در اینجا خدا دو زن را مثال می آورد برای کل جامعه بشری، اعم از زن و مرد. دو الگو را برای اهل کفر مثال می زند که همسر دو پیامبرند و دو الگو را برای اهل ایمان مثال می زند که یکی بیشتر در اندیشه سیاسی جلوه دارد و یکی در عبودیت و معنویت. یعنی ممکن است زن تمام قیودات را بشکند و از قفس زمان و مکان پرواز کند و الگوی کامل بر قله تابناک بشر برای هر انسان آزاده ای گردد، چه زن باشد و چه مرد. به فرمایش ایشان اگر خدا می خواست در اینجا تساوی قائل شود، باید یک مرد را مثال می آورد و یک زن را، ولی دو زن را مثال زده است و بعد الگوهای منفی را که دو زن در خانه پیامبر هستند مطرح می کند. در مورد