پاورپوینت کامل زنان و شوراها؛ فصلی جدید ۷۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زنان و شوراها؛ فصلی جدید ۷۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زنان و شوراها؛ فصلی جدید ۷۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زنان و شوراها؛ فصلی جدید ۷۵ اسلاید در PowerPoint :

>

با همکاری فرحناز بشیری – کتابخانه تخصصی مرکز امور مشارکت زنان

[یکی از گسترده ترین عرصه های حضور زنان در اجتماع عضویت آنان در شوراهای اسلامی روستا، بخش، شهر، شهرستان و استان است که از دو جهت حائز اهمیت است. از یک سو نشان دهنده اعتماد اقشار مختلف مردم از جمله مردان در سپردن کارهای مدیریتی به زنان در یک انتخابات آزاد است و از سوی دیگر حضور قدرتمند زنان در مراکز تصمیم سازی کلان مناطق می باشد که در توجه به خواسته های زنان که نیمی از جمعیت کشور را تشکیل می دهند، بسیار مؤثر است. اگر چه با پشت سر گذاشتن دو دوره از شوراها همچنان حضور زنان روستایی در این عرصه با موانعی روبه رو بوده و نهادینه نشده است اما درصد داوطلبان زنان شهری برای حضور در شوراها و میزان راه یابی آنان به این نهاد مردمی در دو دوره گذشته نویدبخش می باشد. این مقاله با نگاه آماری، میزان حضور زنان در شوراها در مناطق مختلف کشور را بررسی کرده است.]

موضوع شوراها اگر چه در قانون اساسی جمهوری اسلامی آمده و مباحث مربوط به آن به سال های ۵۹ – ۵۸ باز می گردد، اما تا سال ۱۳۷۷ محقق نشده بود؛ موضوعی که در مهرماه ۱۳۵۸ از سوی اعضای مجلس خبرگان قانون اساسی و در میان اصول ۱۰۰ تا ۱۰۶، مورد تأکید قرار گرفت.

آیت اللَّه موسوی اردبیلی در جلسه ای که به این اصول می پرداخت، با اشاره به ملاقاتش با امام خمینی(ره) در فرانسه گفت: «نظر ایشان این بود که به محض سقوط رژیم سابق باید شوراهای منطقه اختیار مناطق خود را به دست بگیرند.»

ظاهراً اهمیت موضوع تا آنجا بود که آیت اللَّه موسوی اردبیلی، مدت اقامت خود را در نوفل لوشاتو دو روز تمدید کرد تا متنی در مورد شوراها تنظیم شود. اما نظام شورایی بالاخره پس از سال های ۷۷ – ۱۳۷۶ و همراه با بحث مشارکت مردمی و جامعه مدنی به صورت جدی مطرح شد و وزارت کشور تصمیم گرفت به رغم همه دشواری ها، شوراها را برپا کند.

اصول مربوط به تشکیل شوراهای اسلامی شهر و روستا در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران عبارت است از:

اصل صدم: برای پیشبرد سریع برنامه های اجتماعی، اقتصادی، عمرانی، بهداشتی، فرهنگی، آموزشی و سایر امور رفاهی از طریق همکاری مردم با توجه به مقتضیات محلی، اداره امور هر روستا، بخش، شهر، شهرستان یا استان با نظارت شورایی به نام شورای ده، شهر، شهرستان، یا استان صورت می گیرد که اعضای آن را مردم همان محل انتخاب می کنند.

اصل صد و سوم: استانداران، فرمانداران، بخشداران و سایر مقامات کشوری که از طرف دولت تعیین می شوند، در حدود اختیارات شوراها ملزم به رعایت تصمیمات آنها هستند.

اصل صد و پنجم: تصمیمات شوراها نباید مخالف موازین اسلام و قوانین کشور باشد.

اصل صد و ششم: انحلال شوراها جز در صورت انحراف از وظایف قانونی ممکن نیست. مرجع تشخیص انحراف و ترتیب انحلال شوراها و طرز تشکیل مجدد آنها را قانون معین می کند. شورا در صورت اعتراض به انحلال حق دارد به دادگاه صالح شکایت کند و دادگاه موظف است خارج از نوبت به آن رسیدگی کند.

بر اساس قانون مصوب سال ۱۳۶۱، انواع شوراها عبارت بود از: شورای ده، بخش، محله، منطقه، شهر، شهرستان، استان و سرانجام شورای عالی استان. اما در مجلس پنجم، شوراها از محلات و مناطق حذف و در شهرها و روستاها متمرکز شد. وظایف و اختیارات شوراهای اسلامی شهر بر اساس قانون به شرح زیر تعیین شد:

۱- انتخاب شهردار برای مدت چهار سال.

۲- بررسی و شناخت کمبودها و نیازها و نارسایی های مختلف شهر و تهیه طرح ها و پیشنهادها و راه حل های کاربردی.

۳- نظارت بر حُسن اجرای مصوبات شورا و طرح های مصوب در امور شهری.

۴- همکاری با مسئولان اجرایی در زمینه های مختلف اجتماعی، فرهنگی، آموزشی، اقتصادی و عمرانی.

۵- برنامه ریزی در خصوص مشارکت مردم در انجام خدمات اجتماعی، اقتصادی، عمرانی و غیره و تشویق آنان برای گسترش مراکز تفریحی، ورزشی، فرهنگی و اقدام در خصوص تشکیل انجمن ها و نهادهای اجتماعی، امدادی، ارشادی و تأسیس تعاونی های تولید، توزیع و مصرف.

۶- تصویب آئین نامه های پیشنهادی شهرداری.

۷- تأیید صورت جامع درآمد و هزینه های شهرداری.

۸- تصویب بودجه سالانه شهرداری و مؤسسات و شرکت های وابسته به شهرداری.

۹- تصویب وام ها و معاملات شهرداری و نظارت بر آنها (اعم از خرید، فروش، اجاره و غیره).

۱۰- تصویب لوایح برقراری یا لغو عوارض شهری.

۱۱- تصویب نرخ خدمات ارائه شده توسط شهرداری و سازمان های وابسته.

۱۲- تصویب نرخ کرایه وسایل درون شهری.

اولین دوره تشکیل شوراها

اگر چه موضوع تشکیل شوراها در اولین دوره تحت تأثیر جوّ سیاسی و برخی برخوردها میان دو جناح عمده کشور شکل گرفت، لیکن بحث حضور گسترده زنان در این میان فراموش نشد. از یک سال پیش از انتخابات شوراها، موضوع زنان و شرکت آنها مطرح بود، چنان که زهرا شجاعی، مشاور رئیس جمهور و رئیس مرکز امور مشارکت زنان ریاست جمهوری از زنان خواست به عضویت شوراها در آیند. اشرف بروجردی، مدیرکل وقت امور بانوان وزارت کشور نیز در این زمینه تلاش زیادی کرد و از استانداران خواست زنان شاخص منطقه را شناسایی کنند و با برپایی نشست های توجیهی، انگیزه شرکت ایشان را در انتخابات افزایش دهند.

در تهران نیز ستادی از سوی مرکز امور مشارکت زنان تشکیل شد که اولین مصوبه آن تعیین روز ۱۹ آذر به عنوان روز ملی زنان، مشارکت و شوراها به شمار می آمد. وزارت کشور این مصوبه را به کمیسیون های بانوان سراسر کشور ابلاغ و مقرر کرد همزمان نشست هایی در سراسر کشور جهت تبیین نقش و وظایف شوراها برای زنان برگزار شود.

در همایش تهران برای شناسایی داوطلبان عضویت در شوراها، برگه هایی توزیع شد و افرادی که این برگه ها را پر کردند چندی بعد، طی نشستی در خصوص شوراها آموزش هایی را فرا گرفتند.

همچنین دفتر امور بانوان وزارت کشور، جزوه هایی را با عنوان آشنایی با شوراها تهیه کرد که حدود ۸۰۰ هزار نسخه از آنها با همکاری وزارت آموزش و پرورش در کشور توزیع شد.

در این خصوص، تلاش شد سازمان های غیر دولتی زنان نیز فعال شوند. به همین منظور جلساتی با نمایندگان این سازمان ها تشکیل شد و موضوع شوراها بحث و بررسی گردید.

از سوی دیگر، دفتر ترویج فعالیت های زنان روستایی با دهها کارشناس ترویج برای دعوت روستاییان اقدام کرد. همچنین ۹۵ تعاونی روستایی زنان به این منظور به همکاری فرا خوانده شدند. با این حال، استقبال زنان روستایی آنچنان که مورد انتظار بود، صورت نگرفت.

دکتر پروین معروفی، از فعالان توسعه و ترویج فعالیت های زنان روستایی در این مورد گفت:

«زنان روستایی مشکلات زیادی دارند، اوّلاً: مشکل می توانند موافقت همسرشان را برای کاندیدا شدن جلب کنند. ثانیاً: اگر بر فرض عضو شوراها هم شوند، اهالی ده چندان آنها را جدی نمی گیرند.»

معروفی اضافه کرد: «فرهنگ مردسالارانه را در برخی روستاها می توان به تدریج تغییر داد، اما به هر حال کارهای فرهنگی دیر جواب می دهد.»

در مورد زنان روستایی امید این بود که تجربه موجود در ایجاد تعاونی های زنان روستایی و باشگاه دختران روستایی برای شوراها نیز به کار گرفته شده و منجر به حضور گسترده تر زنان در شوراهای اسلامی روستاها شود. اما پس از اتمام مهلت ثبت نام داوطلبان، برخی معتقد بودند که زنان آن گونه که انتظار می رفت از موضوع استقبال نکردند. خانم زهرا شجاعی میزان استقبال را با توجه به اولین تجربه در این زمینه چنین ارزیابی کرد: «زنان، معمولاً در راهی قدم می گذارند که مطمئن باشند به نتیجه می رسند.» اما خانم بروجردی گفت: «تعداد زنان داوطلب عضویت در شوراها ۴۰ برابر داوطلبین عضویت در مجلس پنجم است و این نشان می دهد که روند مشارکت زنان رشد داشته است.»

به هر حال در اولین دوره، در مرحله ثبت نام از داوطلبان از مجموع ۱۳۹،۳۳۴ نفر داوطلب کل کشور، ۷۲۵۱ نفر – یعنی ۲% – زن بودند که از این تعداد، ۲۴۲۲ نفر، داوطلب عضویت در شوراهای روستایی، ۴۸۱۰ نفر، داوطلب عضویت در شوراهای شهری و ۱۹ نفر، داوطلب عضویت در شوراهای شهرک شدند.

زنان روستایی استان یزد با ۲۰/ ۴% کل داوطلبان روستایی، بالاترین میزان مشارکت و پس از آنان به ترتیب زنان روستایی استان های تهران با ۳۷/ ۳%، کرمان با ۱۸/ ۲%، سمنان با ۸۷/ ۱% و گیلان با ۸۰/ ۱% قرار داشتند.

زنان شهری استان تهران نیز با ۵۷/ ۱۱% کل داوطلبان شهری این استان بالاترین میزان مشارکت و پس از آن، استان های سیستان و بلوچستان با ۸۹/ ۹%، کرمان ۸۲/ ۹%، خراسان با ۳۱/ ۹% و هرمزگان با ۴۱/ ۸% قرار داشتند.

میانگین حضور داوطلبان زن روستایی و شهری در استان های مختلف عبارت بود از: تهران ۹۴/ ۷%، یزد ۰۳/ ۵%، کرمان ۶۲/ ۳%، سمنان ۱۳/ ۳%، اصفهان ۱۰/ ۳%، سیستان و بلوچستان ۵۹/ ۲%، گیلان ۶۰/ ۲%، ایلام ۶۰/ ۲%، قم ۵۷/ ۲%، مرکزی ۲۷/ ۲%، خراسان ۲۶/ ۲%، بوشهر ۱۴/ ۲%، هرمزگان ۰۸/ ۲%، خوزستان ۹۸/ ۱%، مازندران ۸۲/ ۱%، همدان ۵۰/ ۱%، قزوین ۴۴/ ۱%، فارس ۳۳/ ۱%، گلستان ۲۳/ ۱%، کرمانشاه ۱۹/ ۱%، لرستان ۱۲/ ۱%، کردستان ۰۲/ ۱%، چهارمحال و بختیاری ۰۱/ ۱%، زنجان ۹۹/ ۰%، آذربایجان شرقی ۹۲/ ۰%، آذربایجان غربی ۷۷/ ۰%، کهکیلویه و بویراحمد ۷۶/ ۰% و اردبیل ۵۳%.

اما نتایج انتخابات اولین دوره شوراهای اسلامی شهر و روستا حاکی از آن بود که ۷/ ۷% کرسی های اصلی شوراهای شهر در اختیار خانم ها قرار گرفت و در یک سوم از شوراهای شهر، زنان به عنوان اعضای اصلی حضور یافتند.

به عبارت دیگر، تعداد بانوان انتخاب شده در شوراهای شهر به عنوان اعضای اصلی ۳۰۰ تن بود که در ۲۳۳ شورای شهر انتخاب شده بودند. نتایج انتخابات نشان می داد در ۱۷۶ شورای شهر یک عضو زن، ۴۸ شورا ۲ عضو زن، ۸ شورا ۳ عضو زن و یک شورا ۴ عضو زن حضور می یابند.

بیشترین حضور زنان در شوراهای شهر به ترتیب در استان های تهران با ۲۹ نفر، خوزستان ۲۶ نفر، گیلان ۲۵ نفر، اصفهان ۲۴ نفر و کرمان ۲۳ نفر بود. در اولین دوره در شوراهای شهر مراکز سه استان کهکیلویه و بویراحمد، کردستان و ایلام زنان به عضویت اصلی شوراها انتخاب نشدند.

در ۱۰۹ شهر کشور ۱۱۴ نفر از بانوان به عنوان نفرات اوّل یا دوم برگزیده شدند و در مراکز ۱۵ استان نیز ایشان به عنوان نفر اوّل یا دوم در شورای اسلامی شهر حضور یافتند.

در اولین دوره برگزاری شوراها بر اساس آمار دفتر امور بانوان وزارت کشور جمع منتخبان زن در شهرها، روستاها و شهرک ها ۱۱۲۰ نفر بود.

عملکرد شوراها در دوره اوّل به ویژه در شهرهای بزرگ، گاه جنبه سیاسی گرفته که البته بیشتر برخوردها میان «مردان» صورت گرفت و زنان عضو شوراها به شهادت ناظران – اگر میان برخوردهای مورد اشاره منفعل نمی شدند – پیگیر امور و وظایف شورا بودند. در این حال البته نوپایی و نبود تجربه در زمینه تشکیل و فعالیت شوراها در چنین سطح گستره ای، بر ابهام کارنامه دوره اوّلی ها می افزود.

این کارنامه برای خیلی ها به ویژه در شهرهای بزرگ، عامل کاهش حساسیت و توجه به موضوع شوراها شد. با این حال در دومین دوره انتخابات شوراهای اسلامی شهر و روستا، عضویت زنان به دو برابر افزایش یافت که این خود نشانی از عزم زنان برای حضور و مشارکت اجتماعی فارغ از درگیری های مردان با یکدیگر است.

دومین دوره تشکیل شوراها

حضور بانوان در دومین دوره، به جز استان های چهارمحال و بختیاری که در دوره پیش دارای ۱۸ عضو زن در شورا بود، و در این دوره به ۱۷ نفر کاهش یافت و استان کردستان که زنان منتخب از تعداد ۲۴ نفر به ۲۱ کاهش یافتند، باقی استان ها دارای رشد کمّی بودند.

در این میان تعداد زنان عضو شوراهای استان کهکیلویه و بویراحمد با افزایش حدود ۶ برابر، از ۴ زن عضو به ۲۵ نفر رشد یافت. همچنین چه به لحاظ کمّی و چه به لحاظ کیفی با افزایش تعداد زنان استان گلستان از ۲۰ نفر به ۱۲۲ نفر، این استان با رشدی بیش از ۶۰۰ درصد (شش برابر) از لحاظ تعداد زنان عضو شوراها در رده ششم قرار گرفت. پیش از استان گلستان، استان های خراسان، اصفهان، سیستان و بلوچستان، فارس، کرمان، گیلان و مازندران در رتبه های یک تا پنج قرار دارند. ضمن اینکه تأکید می شود به لحاظ کمّی، تعداد منتخبان کل استان گلستان با استان های نامبرده قابل مقایسه نیست.

در این شرایط، استان تهران با عضویت ۱۷۸ نفر (۵۹/ ۴%)، سمنان با ۶۰ نفر (۴۱/ ۴%)، کرمان با ۲۶۶ نفر (۹۴/ ۳%)، یزد با ۷۴ نفر (۶۹/ ۳%) و گلستان با ۱۲۲ نفر (۶۶/ ۳%) درصد مشارکت بالایی را داشته است.

به لحاظ کمّی و بدون در نظر گرفتن معیارهای جمعیتی و تعداد منتخبان اکنون بیشترین تعداد زنان عضو شوراها متعلق به استان های خراسان با ۲۸۱ عضو، تهران با ۱۷۸ عضو، سیستان و بلوچستان با ۱۷۳ عضو، گیلان با ۱۵۴ عضو و مازندران با ۱۴۵ عضو است.

همچنین استان هایی مانند اردبیل، آذربایجان غربی، بوشهر، سمنان، سیستان و بلوچستان، فارس و کرمانشاه با افزایش حدود دو برابر در تعداد زنان عضو شوراها دارای رشد مطلوبی در این دوره بوده اند.

در عین حال به نظر می رسد در دوره دوم انتخابات شوراها تعداد منتخبان زن در این نهاد در سطح مراکز استان ها به ویژه نسبت به کل منتخبان در شهرها و روستاها، کاهش داشته است. به عبارت دیگر افزایش دو برابری تعداد زنان عضو، در واقع میانگین اعضای شوراهای شهری و روستایی هر استان بوده است.

برخی معتقدند دومین دوره انتخابات شوراها درس های قابل تأملی برای گروهها، اقوام و طیف های فکری و حتی جنسیتی داشته است. کم شدن شمار انتخاب کنندگان در حالی که شمار رأی دهندگان بالقوه پس از چهار سال از برگزاری دوره اوّل افزایش داشته، تغییر در بافت سیاسی منتخبان، افزایش رقابت شدید در مناطق مرزی در کنار کاهش شدید انگیزه انتخاباتی در شهرهای بزرگ به ویژه تهران قابل تأمل است. در این میان، آنچه در نگاهی جنسیتی به انتخاب کنندگان و انتخاب شوندگان در دوره دوم شوراهای اسلامی شهر و روستا قابل بررسی است، کم شدن انگیزه زنان شهرهای بزرگ در مشارکت سیاسی و اجتماعی برای حضور در شوراهاست.

هر چند طیف زنان جامعه را در این زمینه نباید از مردان جدا دانست و می بایست رفتار هر دو را در یک منحنی قرار داد، اما جدول شماره ۳ نشان از کاهش شمار زنان عضو شوراها در ۹ شهر مرکز استان در دوره دوم انتخابات دارد.

جداول زیر نشانگر آمار مقایسه ای منتخبان دوره اوّل و دوم انتخابات شوراهای اسلامی کشور، مقایسه مشارکت زنان در این انتخابات و نیز کاهش حضور زنان در شهرهای بزرگ است.

جدول شماره ۱

آمار مقایسه ای منتخبان دوره اوّل و دوم انتخابات شوراهای اسلامی کشور و درصد آن به تفکیک استان