پاورپوینت کامل سازمان های غیر دولتی زنان، فرصت ها و تهدیدها ۹۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سازمان های غیر دولتی زنان، فرصت ها و تهدیدها ۹۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سازمان های غیر دولتی زنان، فرصت ها و تهدیدها ۹۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سازمان های غیر دولتی زنان، فرصت ها و تهدیدها ۹۲ اسلاید در PowerPoint :

>

[یکی از بسترهای مناسب فعالیت اجتماعی زنان نهادهای جمعی داوطلبانه و سازمان های مردمی است که سابقه دیرینی در تاریخ حرکت زنان در عرصه های اجتماعی دارد اما شکل متکامل و سازمان یافته آن در جهان با تشکیل سازمان ملل متحد قرین بوده نتایج مؤثرتری نیز به همراه داشته است. این سازمان ها در ایران به خاطر پیشینه دیرینه و مستحکم، ویژگی های ارزشی و بار معنوی که داشته اند از تأثیرات عمیق و گسترده تری در جامعه ایرانی برخوردار بوده نقش بارزتری ایفا می کنند.

این مقاله ضمن بیان تعریف و ویژگی های سازمان های غیر دولتی، تاریخ شکل گیری تشکل های داوطلبانه زنان از دوران باستان تا کنون را به تصویر کشیده، شمار سازمان ها، عوامل فزونی و محدوده فعالیت آنها را بررسی کرده است و در پایان آسیب شناسی این دست نهادها نیز صورت گرفته است.]

بررسی تاریخ ملل جهان نشانگر حرکت هایی است که گروههای مختلف مردمی اعم از زن و مرد در مقاطع متفاوت و در زمینه های متعدد از جمله سیاسی، فرهنگی، اجتماعی از خود نشان داده اند. این حرکت ها گاه به صورت خودجوش و گاه در قالب دسته جات و گروهها پیرامون محورهای خاص صورت پذیرفته و به نام حرکت های داوطلبانه جایگاه خود را دارا بوده است. با تشکیل سازمان ملل متحد پس از جنگ جهانی اوّل و تأکید خاص این سازمان بر نقش و جایگاه نهادهای مردمی در تشکیل جوامع مدنی و با هدف کاهش اختیارات دولت های بزرگ و لزوم وجود سازمان های پیگیر اهداف سازمان ملل، صحنه جدیدی از مشارکت نیروهای مردمی زن و مرد در قالب سازمانی و تشکیلاتی، رقم خورد. اگر چه همان طور که ذکر شد حرکت های مردمی و داوطلبانه از دیرباز جایگاه ارزشی در جوامع بشری و خصوصاً جوامعی که انگیزه های معنوی دارند، داشته است اما با شروع این صفحه جدید رقم خورده از سوی سازمان ملل، حرکت های داوطلبانه شکل سازمانی و تخصصی تر به خود گرفته، این سازمان ها به بازیگران جدیدی در عرصه داخلی و بین المللی مبدل گشتند، تا آنجا که ماده ۷۱ منشور ملل متحد جایگاه خاصی را برای مشورت با این سازمان ها در نظر می گیرد و بیان می دارد:

شورای اجتماعی اقتصادی می تواند ترتیبات مناسبی را برای مشورت با سازمان های غیر دولتی با صلاحیت در موضوعات مورد نظر آن فراهم کند.

بر اساس قطعنامه ۱۲۶۹ اکوسوک «Economic and Social counul» در بیست و سوم می ۱۹۶۸، برای سازمان های غیر دولتی دبیرخانه ای جهت مشاوره و استفاده خدمات مشاوره ای با شورای اجتماعی و اقتصادی تشکیل می شود.

شایان ذکر است سازمان های غیر دولتی از ابتدای پیدایش سازمان ملل متحد در فعالیت های این سازمان مشارکت داشته اند و نقش برخی از آنان در تدوین منشور سازمان ملل متحد در کنفرانس سانفرانسیسکو کاملاً محسوس است. قطعنامه ۱۲۹۶ مورخ ژوئیه ۱۹۹۶، اصول ناظر بر مقام مشورتی با اکوسوک و دبیرخانه سازمان را بیان کرده، سازمان های غیردولتی را به سه گروه، یک، بین المللی (که بیشتر موضوعات دستور کار اکوسوک در زمینه کاری آنها قرار دارد) دوم، سازمان هایی که فقط در زمینه خاصی از موضوعات دستور کار اکوسوک دارای صلاحیت و طرف مشورت هستند و سوم، سازمان های غیر دولتی ثبت شده در فهرست اکوسوک، تقسیم می کند. سازمان های یاد شده از طریق دو واحد سازمان های غیر دولتی در بخش هماهنگی و توسعه پایدار و واحد روابط عمومی سازمان های غیر دولتی با دبیرخانه سازمان ملل در ارتباط هستند. این واحدها خدمات اداری مورد نیاز سازمان های دارای مقام مشورتی و اطلاع رسانی فعالیت سازمان های غیر دولتی به سازمان ملل را به عهده دارند. به هر حال این توجهات رشد فزاینده ای از مشارکت های مردمی تحت عنوان یاد شده «سازمان های غیر دولتی» (NGOs» (Organization Non GoverMental» به منظور تضعیف قدرت دولت ها، کوچک کردن آنان و واگذاری بخشی از اختیارات دولت ها به نهادهای خصوصی و مردمی را به وجود می آورد.

ویژگی ها و اهداف و دستاوردها

اما در مورد اینکه سازمان های غیر دولتی (NGOs) براستی چه هستند و چه اهدافی را باید دنبال کنند، نقطه نظریات مختلفی وجود دارد که اجماع آن از نگرش صاحب نظران سیاسی این است که: سازمان های غیر دولتی، سازمان هایی هستند که نقش واسطه ای و میانجی میان دولت و ملت از یک سو و از سوی دیگر، بین نهادهای جهانی و محلی را عهده دار باشند. این سازمان ها با فعالیت بین بخش های خصوصی و دولتی و مطابق با رسالتی که برای خود قائل هستند، خدماتی را به جامعه ارائه می دهند. این خدمات با هدف کسب سود شخصی نیست، بلکه به جهت بهبود کیفیت زندگی مردمی که در اوضاع نامساعد به سر می برند، انجام می گیرد. از مجموع بررسی های صورت گرفته در زمینه سازمان های غیر دولتی، ویژگی های زیر بیشتر مورد تأکید قرار می گیرد:

۱- خودگردان، خصوصی بودن و عدم وابستگی به دولت. اگر چه برخی دولت ها با هدف گسترش مشارکت های مردمی، از تشکیل و تأسیس این گونه سازمان ها حمایت کرده و یا بعضاً در این امر دخالت می کنند، که در این حالت عدم وابستگی این سازمان ها (که می بایست ماهیتی غیر سیاسی داشته باشند) می تواند مورد شک و تردید قرار گیرد. اما در عین حال سیاست ها و نگرش های دولت ها در رشد و گسترش سازمان های غیر دولتی اهمیت زیادی دارد. از طرفی، این سازمان ها ابزار مناسبی برای یاری دولت در امر توسعه هستند و به واسطه ارتباط پویا با گروههای مختلف مردم و دولت می توانند بستر مناسبی برای انتقال مطالبات و خواسته های مردمی به وجود آورند.

از طرف دیگر، نمی توان منکر این مطلب شد که دولت ها توان مقاومت در برابر سیر تحول مردم گرایی را ندارند. حتی اگر دولت مرکزی رابطه ضعیفی با این سازمان ها داشته باشد، نقش فعال آنان با دولت های محلی و نقش ایشان به عنوان عامل کلیدی در مورد «عدم تمرکز» و «برنامه های اصلاحات ارضی» را نمی توان انکار کرد.[۱] چنان که مجموع بررسی های انجام شده در تعدادی از کشورها بیانگر این امر است؛ همچنین است سودمندی این سازمان ها برای شهروندان کم درآمد جامعه. به هر حال باید اذعان داشت که رویکرد نهادگرا و سازمان یافته مردمی در امر توسعه باعث می شود جامعه از حالت ذره ای خارج شود و حضور در آن منسجم تر و منضبطتر باشد. از سوی دیگر، بر عدم وابستگی دولتی حتی به شرط حمایت و حفظ ماهیت غیر سیاسی این سازمان ها می بایست تأکید کرد، زیرا شرط لازم برای رسیدن به اهداف عمومی که سرلوحه کاری این سازمان ها است، عدم درگیر شدن آنان در گرداب سیاسی و سیاست زدگی است.

۲- داوطلبانه بودن این سازمان ها و برخورداری از ساختار قانونی، شخصیت حقوقی از طریق به ثبت رسیدن، جهت جلب اعتماد مردم و گسترش فعالیت است. کسب شخصیت حقوقی بستری است برای انعقاد قرارداد با نهادهای دولتی، بانک ها و همکاری های بین المللی در چارچوبی مشخص و استفاده کردن از تسهیلات مختلف. ویژگی های برشمرده شامل همه سازمان های غیردولتی اعم از زنانه و غیره است.

در ایران نیز از دیرباز فعالیت های مردمی در قالب خیریه ها و سازمان های عام المنفعه وجود داشته است و ایرانیان در زمینه حرکت های مردمی و داوطلبانه دارای تاریخ غنی هستند. اگر چه تحولات سریع، گستردگی نیازها و خواست های مردم و عصر ارتباطات، ضرورت تعامل مردمی با دولت را در زمینه های مختلف مشارکت دوچندان کرده است، که از آن جمله می توان به شکل گیری حرکت های گسترده تر زنان در قالب سازمان یافته و تشکیلاتی اشاره کرد. البته تأثیر شرایط گذر جامعه ایران از حالت سنتی به سوی جامعه ای مدرن از یک طرف و از طرف دیگر، تأثیر اقدامات و حمایت های بین المللی در مورد موضوع زنان که با پایان جنگ جهانی دوم و تأسیس سازمان ملل این موضوع را در دستور کار این سازمان قرار داد، نیز به این شکل گیری دامن زده اند.

تأکیدات فوق در چارچوب تصویب اَسناد (کنوانسیون ها، میثاق ها، اعلامیه ها، قطعنامه ها و توصیه ها) تأسیس نهادهای اجرایی و کمیسیون مقام زن و کمیته رفع تبعیض علیه زنان و… . بستری برای توجهات خاص به فعالیت سازمان های غیردولتی زنان را ایجاد کرد. با سلسله کنفرانس های جهانی زن از ۱۹۷۵ (۱۳۵۴) تا به امروز که در آستانه پکن ۱۰ قرار داریم، مکرراً بر حذف عدم تساوی بین زن و مرد و مشارکت کامل زنان در روند توسعه و شرکت آنان در فعالیت های مختلف در امور توسعه در قالب استراتژی «آینده نگر نایروبی» تأکید شده است. به همین منظور تدابیر ویژه ای برای موارد مطروحه و مصوبات کنفرانس ها و به کارگیری این سازمان ها در قالب اهرم های فشار بر دولت ها اتخاذ شد. تأسیس بخش عمده ای از سازمان های غیردولتی، برایند همین جریانات بود.

در ایران نیز طی ده سال گذشته تعداد سازمان های غیردولتی رشد فزاینده ای داشته است.

آمار و ارقام

پیش از پیروزی انقلاب اسلامی تنها ۸% تشکل های مردمی تأسیس شده بودند. طی برنامه های اوّل و دوم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی سال های ۱۳۶۸ – ۱۳۷۵، حدود ۳۲% از سازمان های غیردولتی مجوز گرفتند. تا پایان سال ۱۳۷۵، این میزان به ۲/ ۴۸% رسید و از سال ۱۳۷۶ تا پایان ۱۳۷۹، ۴/ ۵۰% تشکل های مردمی تأسیس شده اند.[۲]

سازمان های غیردولتی زنان ۲/ ۴۲% و سازمان هایی که هیئت های مؤسس آنها ترکیبی از زن و مرد هستند ۷/ ۳۲ از سازمان های غیر دولتی را تشکیل می دهند.[۳]

جلوه های ایثار

زنان ایرانی در حرکت های داوطلبانه ید طولایی دارند. بررسی ها نشان می دهد که بانوان به دلیل انگیزه های معنوی و بشردوستانه و دور بودن از مراجع قدرت، از پیشتازان و بنیانگذاران نهادهای مردمی بوده، در دوره های مختلف تاریخ ایران نقش های گوناگونی را ایفا کرده اند. سنتی ترین شکل مشارکت زنان به صورت سازمان یافته، خیریه ها بوده اند که با انگیزه معنوی و به منظور رویارویی با آسیب های اجتماعی شکل گرفته بودند.

حرکت های داوطلبانه زنان نقطه عطف بسیاری از جنبش های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بوده است. جنبش تنباکو، نهضت مشروطه و انقلاب اسلامی صحنه هایی از حرکت های مختلف را به نمایش گذاشت.

«این حرکت ها در قالب مشارکتی که گاه جنبه تسهیل گرانه از طریق حمایت مادی و معنوی بوده است، مانند کمک به مشروطه خواهان و گاه در قالب هم صدایی با رهبران دینی و مردان و بلند کردن صدای اعتراض و شکستن قلیان در جنبش تنباکو بوده است. «ژانت آفری» از زبان «مورگان شوستر» این مشارکت ها را این گونه ترسیم می کند: «زنان محجبه ایرانی با همه بی تجربگی و تجربه بسیار اندک، در شب، به معلمان شب زنده دار، نویسنده روزنامه و شب نامه ها، مؤسسان باشگاهها و کلوپ های زنان و سخن دانانی سیاسی تبدیل می شوند.»[۴]

این مشارکت ها گاه به صورت ایجاد مؤسسه و انجمن های آموزش در مشروطه و یا تشکل های مردمی و بسیج توده ای در دوران انقلاب و یا جمعیت های ایدئولوژیک در دوران جنگ و در سال های اخیر نیز به شکل غیردولتی مدرن و متأثر از جنبش جهانی تمرکززدایی از دولت و تأثیرگذاری بر ساختارهای اجتماعی با رویکرد جامعه مدنی متجلی شده است.[۵]

شایان ذکر است حرکت های با رشد ایدئولوژیک به اوایل روزهای ورود اسلام به ایران زمین باز می گردد. تاریخ انبوه از حرکت های اعتقادی، انسان دوستانه و داوطلبانه زن و مرد این مرز و بوم، بهترین گواه بر این مدعا است.

البته تلاش برای حل تناقض نمای نقش آفرینی زنان در خانواده و فعالیت اجتماعی در تفکر تشکیلاتی کردن حرکت های داوطلبانه زنان در سال های اخیر را نبایستی از نظر پنهان داشت.

پژوهش ذیل، تاریخ شکل گیری تشکل های داوطلبانه زنان از دوران باستان تا به امروز را به تصویر می کشد.

دوران باستان

گروههای همیاری در جوامع روستایی و قبل از اسلام وجود داشته است. بقایای گروههای همیاری اکنون در بعضی از روستاها مشاهده می شود. نحوه مشارکت در گروههای همیاری به صورت توده ای و موقتی است.

بعد از اسلام

هیئت ها و گروههای مذهبی اسلامی که متأثر از فرهنگ بومی هستند. هیئت های مذهبی پایدارترین فعالیت مشارکتی بوده که اکنون نیز شایع و فعال هستند. هسته مرکزی خیریه ها در هیئت های مذهبی است.

خیریه های سنتی

سنتی ترین شکل مشارکت مردمی، خیریه ها هستند که سازمان یافته و پایدارترین فرم سازمانی به لحاظ تأمین منابع مالی و انسانی را دارا هستند.

دوران مشروطه: انجمن های آموزشی

پس از جنبش مشروطه، انجمن های آموزشی که هسته مرکزی سازمان های غیردولتی مدرن هستند، تشکیل می شوند. ساختار سازمانی این انجمن ها نخبه گرا و متکی به منابع مالی و انسانی هستند.

دوران انقلاب: تشکل های مردمی فراگیر

خاستگاه تشکل های فراگیر مردمی، مشارکت توده وار مردم در انقلاب و بسیج توده ای منابع مالی و انسانی را ممکن می سازد. مشارکت به صورت فراگیر توده ای و نوع تشکل ها، مردمی و ناپدیدار بود.

دوران سازندگی: سازمان های غیردولتی مدرن

این سازمان ها توسط نخبگان تکنوکرات نیمه دولتی تشکیل شد و متأثر از جنبش جهانی تمرکززدایی از دولت است. نحوه مشارکت غیردولتی مدرن، شاخه ای و بر اساس حق توسعه است.

دوران اصلاحات

ورود سازمان های غیردولتی مدرنی که متأثر از جامعه جهانی مدنی و توسط کنش گران اجتماعی تکثرگرا تشکیل شده اند، با ساختار منسجم وافقی و نیروی انسانی متخصص، نیز تأمین مالی از دستگاههای دولتی داخلی و اهدا کنندگان خارجی اند.[۶]

اطلاق تکوین به تقسیم بندی تاریخی حرکت های داوطلبانه کاملاً صادق است. دوره های فعالیت ها و مشارکت های زنان را بایستی به گونه ای زنجیره وار در ارتباط با یکدیگر دانست که بی شک در هویت یابی زنان تأثیر بسزایی داشته است اگر چه با اهداف متفاوت شکل گرفته اند.

فعالیت های سازمان یافته تر و گسترده زنان مبارز، سیاسیون و زنانی که با تمسک به هویت دینی مذهبی پس از انقلاب به این عرصه پا گذاشتند، نشانگر این مطلب است. همچنین باید تأسیس دفتر امور زنان ریاست جمهوری برای اولین بار و انتصاب یک زن در جایگاه رئیس دفتر و مشاور رئیس جمهور در امور زنان، به عنوان اولین نهاد دولتی زنانه و پل ارتباطی با تشکل های زنان را (که شاید غالباً خود را تا آن زمان با هویت سازمان غیردولتی محک نمی زدند و فعالیت های نامحسوس داشتند) نیز نقطه عطفی برای آغاز فعالیت های سازمان های غیردولتی زنان و حرکت های سازمانی آن