پاورپوینت کامل نگاهی به حضور بانوان در عرصه تئاتر پس از انقلاب اسلامی ۶۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی به حضور بانوان در عرصه تئاتر پس از انقلاب اسلامی ۶۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی به حضور بانوان در عرصه تئاتر پس از انقلاب اسلامی ۶۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی به حضور بانوان در عرصه تئاتر پس از انقلاب اسلامی ۶۶ اسلاید در PowerPoint :

>

انقلابی که راه تئاتر را برای زنان هموار کرد

[یکی از عرصه های حضور هنری بانوان، هنر قدیمی تئاتر است. انقلاب اسلامی نه تنها این عرصه را بر بانوان تنگ نگرفت بلکه تلاش کرد با بهسازی و سالم سازی فضای این هنر و نیز جلب اعتماد عمومی به سلامت نسبی آن، زمینه بیشتری را برای حضور سالم زنان در تئاتر فراهم آورد، هم در بازیگری، هم در نمایشنامه نویسی و هم در داوری و مانند آن. ارزیابی وضع تئاتر زنان، پس از پیروزی انقلاب اسلامی، موضوعی است که در گفتگوهای کوتاه با چند نفر از بانوان هنرمند تئاتر پی گرفته ایم. خانم ها فهیمه راستکار، ژاله علو، مریم معترف، فهمیه رحیم نیا، مهین نویدی، سپیده نظری پور، افروز فروزند، نغمه ثمینی، نرمین نظمی، مَهتاج نجومی، و چیستا یثربی.]

پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی ایران، نه تنها نظام حکومتی، بلکه همه پدیده ها در کشورمان دستخوش انقلاب و دگرگونی شد. عرصه های هنری نیز از این دگرگونی بی نصیب نماندند. تغییر نظام حکومتی و به دنبال آن دگرگونی نظام مدیریتی همه نهادها و ارگان ها، نیز تحول در روش مدیریت نهادهای عهده دار امور فرهنگی و هنری، فضا و وضع ویژه ای را ایجاد کرد که بسیاری از هنرمندان که استعدادشان پس از گوشه گیری و انزوا به خاطر دوری گزیدن از جوّ ناسالم فضاهای هنری در دوران طاغوت، بی ثمر و بی نتیجه مانده بود، فرصتی مناسب برای حضور در عرصه و خلق آثاری ارزشمند یافتند.

در میان هنرمندانی که از فضا و جوّ چیره بر عرصه های هنری پیش از انقلاب همواره اظهار نارضایتی کرده یا بیشترین لطمه را دیده اند، سهم بانوان هنرمند به دلیل نادیده گرفته شدن ارزش های معنوی زنان در دوران طاغوت، بیش از مردان بوده است و میان هنرهای مختلف، بانوان علاقه مند یا متخصص در زمینه تئاتر همواره بیش از دیگران با مشکل روبه رو بوده اند.

تئاتر، تجلی زندگی است و هنرمند تئاتر در این عرصه، نه کار بلکه زندگی می کند. بانوانی که به تئاتر به عنوان زندگی و به هنرمندی در این عرصه نگاه مقدسی داشته اند، با مشکلات بسیار روبه رو بوده اند و برای حل مشکلات زحمات بسیاری متحمل شدند یا عطای تئاتر را به لقایش بخشیده اند. بسیاری از مشکلات تئاتر را از بانوان پیشکسوت این عرصه شنیده یا خوانده ایم. اما با کنار هم قرار دادن نظریات این پیشکسوتان و بانوان جوان فعال در رشته های مختلف تئاتر، می توان به نتایج جالبی در باره تأثیر انقلاب اسلامی ایران بر کار، فعالیت و خلاقیت زنان هنرمند ایرانی، دست یافت؛ نتایجی که می تواند در روند بهبود کیفیت حضور بانوان و ارتقای نقش آنها در این عرصه مؤثر باشد.

به عمل کار برآید!

تقریباً بیشتر بانوان پیشکسوت عرصه تئاتر وقتی از گذشته صحبت می کنند و از روزهایی که استعدادشان را کشف کرده و میل شان را به تئاتر یافته اند، از تلاش ها و مشقت های بسیاری می گویند که برای ورود به این عرصه متحمل شده اند و کوشش فراوانی که صرف جلب رضایت و همراهی خانواده و والدین شان کرده اند؛ در حالی که صرف این تلاش ها در مسیر اصلی می توانست به خلق آثار هنری ماندگار و ارزشمند منجر شود.

خانم «فهیمه راستکار»، یکی از بانوان هنرمند است که برای حضور در عرصه، رنج های بسیار متحمل شده است. مدت ها بود که او در کلاس های آموزشی تئاتر شرکت می کرد و خانواده اش چیزی نمی دانستند، چون نگاه پدرش در باره هنر توأم با بدبینی و تردید بود و همواره دختر جوان از حضور در این عرصه ها منع می شد.

فهیمه راستکار اگر از حمایت های خواهرش برخوردار نبود و در این باره برای اثبات توانایی های حرفه ای اش تلاش نمی کرد شاید امروز او هم به جمع همه آن استعدادهای بالقوه ناشناخته ای می پیوست که هرگز فرصت و امکان بروز و به فعل در آوردن استعدادشان را نیافتند.

خانم «راستکار» می گوید: «وضعیت تئاتر پس از انقلاب خیلی بهتر شده است. الان دختران جوان به راحتی از هر قشری می توانند وارد این عرصه شوند و توانایی هایشان را محک بزنند. در حالی که پیش از انقلاب اکثر خانواده ها بخصوص خانواده های متدین و مذهبی مانع حضور دختران شان در چنین فضاهایی می شدند، ولی حالا چون بر تئاتر کشورمان، جوّ مناسبی حاکم است، بسیاری با تعامل یا تساهل وارد دیرینه ترین هنر بشری شده اند».

«فهیمه راستکار» اگر چه از فعالیت زنان در این عرصه اظهار خرسندی می کند، ولی این هنر را در پرداختن به مسائل زنان همواره چندان موفق ارزیابی نمی کند. به زعم او همیشه شخصیت های مرد نمایش پررنگ تر از شخصیت های زن هستند و این فقط به نمایشنامه های ایرانی مربوط نمی شود. خانم «راستکار» می گوید:

«در بیشتر درام های کلاسیک مانند آثار شکسپیر، بن جانسون، سوفکل و. .. شخصیت های مرد اصل درام محسوب می شوند، هر چند از قرن نوزده به بعد و در آثار نمایشنامه نویسانی چون چخوف وایبسن زن ها شخصیت محوری یافته اند اما این کافی نیست.»

وی معتقد است که حضور زنان در عرصه تئاتر نباید تنها به فعالیت اینان در گرایش های مختلف رشته تئاتر خلاصه شود. تئاتر باید بتواند به زنان امروز و نقش و عملکردشان نیز بپردازد.

زمان را دریابیم

خانم «ژاله علو» به عنوان بانوی هنرمندی که همواره صلابت و استواری یک زن مسلمان ایرانی را در او و هنرنمایی اش در همه عرصه های هنر از جمله تئاتر، سینما، تلویزیون، رادیو، دوبله و. .. دیده ایم، نمونه بانوان هنرمندی است که برای ورود به هنر و ماندن در این عرصه تلاش بسیاری کرده است.

خانم «علو» پیش از انقلاب این فرصت را یافت که در محضر استادان عرصه تئاتر به کسب تجربه بپردازد و در همان فضا و شرایط، سرسختانه به یادگیری و باز پس دادن دروسی که آموخته بپردازد، از همین روست که بدون جنسیت قایل شدن برای هنرمندان یک عرصه، تنها از زمانه و شرایط گله می کند و می گوید: «در گذشته ما عاشقانه کار می کردیم اما حالا جوان ها منتظرند کار هر چه زودتر تمام شود تا بروند سراغ کار بعدی و این سبب شده علی رغم امکان بالقوه ای که برای خلق آثاری ارزشمند وجود دارد، کمتر شاهد آثاری عمیق، محکم و قابل اعتنا باشیم و این جای افسوس دارد. واقعاً حیف است که از شرایط حاضر و زمان بهره گرفته نمی شود».

مدیریت و نقش زنان

«مریم معترف» بانوی هنرمندی که سال ها است در زمینه بازیگری و کارگردانی و به عنوان مدرس دانشگاه فعالیت می کند، همواره آهسته اما مصمم، حضوری قابل توجه در تئاتر ایران داشته است. او عقیده دارد زنان چه پیش و چه پس از انقلاب حضور تأثیرگذاری در تئاتر داشته اند و خوشبختانه پس از انقلاب حضور زنان در عرصه های بازیگری، کارگردانی و نویسندگی رشد چشمگیری داشته است:

«اگر چه تعداد سالن های نمایش نسبت به پیش از انقلاب کمتر شده اما هنرمندان بسیاری پا به عرصه گذاشته اند. تعداد فارغ التحصیلان گرایش های مختلف تئاتری قابل توجه است و مدیران باید برای نیروهای تازه نفس که در بین آنها دختران و زنان زیادی هم هستند، برنامه ریزی کنند.»

خانم «معترف» اگر چه به حضور و نقش قابل توجه زنان در زمینه های مختلف رشته تئاتر اعتراف می کند اما معتقد است از قابلیت ها و توانایی های بانوان در عرصه تصمیم گیری و امور اجرایی بهره گرفته نشده، حضور به داوری در جشنواره های ریز و درشت خلاصه شده است. او می گوید:

«باید اجازه بدهیم زنان و مردان به طور مساوی و بر اساس شایستگی هایشان در این عرصه رشد کنند و پست های مدیریتی به زنان شایسته و توانا هم سپرده شود. کارگردانی یک نمایش، کار سخت و طاقت فرسایی است و اگر زنانی را می شناسیم که از پسِ چنین کارهایی برمی آیند، می توانیم اطمینان داشته باشیم زنان از پس مشاغل مدیریتی در این عرصه هم برخواهند آمد.»

با این همه او اطمینان دارد این خودِ زنان هستند که باید تلاش کنند و توانایی هایشان را نشان بدهند: «آینده تئاتر برای خانم ها بستگی به عملکرد و پویایی خود آنها دارد. نسل ما ساعت ها و روزها و ماهها زحمت می کشید، تمرین می کرد، شوق و شور وصف ناشدنی داشت تا بتواند خودش را در عرصه نگه دارد، اما کاش جوانان از فضای کنونی جامعه استفاده ببرند و قدر بدانند و این قدر به قرارداد و مسائل مالی و غیره نیندیشند.»

خانم «معترف» جشنواره تئاتر بانوان (کوثر) را در این زمینه حرکت مثبتی ارزیابی می کند و امیدوار است این جشنواره بتواند مؤثرتر و مصمم تر به کارش ادامه بدهد.

رشد و بلوغ خانواده ها و حضور دختران جوان در عرصه

خانم «فهیمه رحیم نیا» همسر «بهزاد فراهانی» که نخستین تجربه های هنری اش را در دوران سخت پیش از انقلاب کسب کرده، این شانس را داشته که از محضر استادانی چون عباس جوانمرد، بهرام بیضایی و غیره بهره فراوان بگیرد. او می گوید:

«شرایط کنونی جامعه به لحاظ رشد و بلوغ فکری خانواده ها قابل مقایسه با گذشته نیست و دخترها آزادی بیشتری نسبت به گذشته دارند.»

وی نقش دانشکده های تئاتر و آموزشگاه های آزاد را مثبت می داند و امیدوار است دختران جوان از راه تحصیلات آکادمیک با چشم باز و بدون افتادن در دام سودجویانی که از علاقه مندی آنها سوء استفاده می کنند، وارد عرصه تئاتر شوند. او خوشحال است با توجه به مشکلات ریز و درشت اجتماعی، ترافیک شهر تهران، مشکلات مالی خانواده ها و. .. سالن های تئاتر همواره سرشار از تماشاگر است. او این مسئله را مدیون فضای مناسب حاکم بر تئاتر کشور پس از انقلاب و افزایش اعتماد عمومی می داند. خانم «رحیم نیا» می گوید:

«الان پدران دختران شان را با کمال میل به تحصیل در این رشته می فرستند و یا با دختران شان مراجعه می کنند تا آنها را برای ورود به عرصه تئاتر راهنمایی کنیم. فضا و شرایط امروز با پیش از انقلاب تفاوت بسیار دارد و تقریباً قابل مقایسه نیست. به عقیده من دختران و بانوان باید بدانند چگونه از منزلت و شخصیت خود در عرصه های اجتماعی مراقبت کنند و پیش از هر چیزی به کسب علم و خلق آثاری ارزشمند و قابل توجه، بیندیشند».

امروز بهتر از دیروز

خانم «مهین نویدی»، هنر گریم را از استادانی چون معیریان، محتشم و اسکندری آموخته اما چون چندان به گریم در تئاتر علاقه نداشته و سینمای پیش از انقلاب، وضعیت مناسبی بخصوص برای کار و فعالیت یک دختر جوان نداشته سال ها کنار گود نظاره گر بوده و از حضور در محافل حرفه ای – هنری امتناع