پاورپوینت کامل شش سال تکاپو؛ از نقطه صفر؛ گفتگو با نخستین مشاور رئیس جمهور در امور زنان ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شش سال تکاپو؛ از نقطه صفر؛ گفتگو با نخستین مشاور رئیس جمهور در امور زنان ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شش سال تکاپو؛ از نقطه صفر؛ گفتگو با نخستین مشاور رئیس جمهور در امور زنان ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شش سال تکاپو؛ از نقطه صفر؛ گفتگو با نخستین مشاور رئیس جمهور در امور زنان ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint :

>

گفتگو با خانم شهلا حبیبی

[تشکیل دفتر امور زنان در سطح مشاور رئیس جمهور در زمان ریاست جمهوری آقای هاشمی رفسنجانی، فرصت تازه ای بود برای توجه به مسائل زنان و طرح آن در سطوح بالاتر نظام. این دفتر در زمان ریاست جمهوری آقای خاتمی به سطح مرکز ارتقاء یافت و مسؤول آن توانست در جلسات هیأت دولت شرکت کند. نحوه شکل گیری و خدمات و مسائل پیرامونی آن، موضوع گفتگویی است با خانم شهلا حبیبی، نخستین مسؤول این مرکز که در پایه گذاری و راه اندازی آن نقش اصلی داشته است.]

در دفتر خصوصی خانم شهلا حبیبی (که هم «مؤسسه ریحانه» است، هم «مقر سایت زنان و توسعه پایدار» نیز «شبکه سازمان های غیر دولتی زنان») با او ملاقات می کنیم؛ کسی که اولین مشاور رئیس جمهور در امور زنان بود. .. از «مشاورت رئیس دولت» شروع کرد و اینک «دبیری شبکه غیر دولتی» را برعهده دارد.

دفتر امور زنان نهاد ریاست جمهوری در آخرین سال حضور وی، مجموعه «تکاپو» را به عنوان گزارش فعالیت های آن دفتر طی شش سال، منتشر ساخت. گفتگو در واقع ثبت تاریخی آغاز حرکت اجرایی و پایه ریزی ساز و کارهای نهادین در امور زنان است.

* *

پیام زن: با تشکر از فرصتی که در اختیار ما قرار دادید، شما اولین مشاور رئیس جمهور در امور زنان بودید و شاهد روند ایجاد تشکیلات و ساز و کارهای نهادین مربوط به بانوان. لطفاً در ابتدا روند ایجاد این تشکیلات را (که بدون شک متأثر از حضور بی همتای زنان ایرانی در صحنه های انقلاب و استواری نظام اسلامی بوده) توضیح بدهید.

برای پرداختن به این موضوع شاید بهتر باشد ابتدا مسئله را از لحاظ زمانی بررسی و دسته بندی کنیم. می بینید که در زمان انقلاب و در جریان تظاهرات، مرد و زن نداریم، و خانم ها خیلی مشتاق تر، پای مردانه تر و استوارتر به فرمایش حضرت امام (رحمهالله علیه) در جلوی صفوف مردمی حضور پیدا می کنند. شاید اینجا بد نباشد مثال استاد مطهری را یادآورم شوم که می گوید: یکی از تفاوت های عمده ۱۵ خرداد با قیامی که به پیروزی انقلاب اسلامی منتهی شد، این بود که در ۱۵ خرداد زنان نقش فعالی نداشتند. حتی شاید تا حدی بازدارنده بودند و مانع فعالیت همسران و فرزندان شان می شدند. ایشان یکی از دلایل به خاموشی گراییدن ۱۵ خرداد را این مسئله می داند که زنان حضور فعال نداشتند، ولی در انقلاب می بینیم نه تنها این گونه نبود، حتی بلکه حادثه ای مانند ۱۷ شهریور که به وجود آمد، آن را تسریع می کند، یعنی زنان شجاعانه بیرون می آیند و به جای جلوگیری از همسران و فرزندان، دست آنها را نیز گرفته و با هم به میدان می آیند. بنابراین چنین نقش حماسی در راستای رهبری حضرت امام به پیروزی عظیم ختم شد، البته نمی توان این حرکت را یکطرفه دانست، یعنی در مقابل همراهی زنان با انقلاب، احترامی است که حضرت امام برای زنان قائلند. ایشان نقش بانوان را جدی گرفتند و زنان متعهدانه حتی گاه با اهدای چهار فرزند به اسلام، از ایشان پیروی کردند.

البته باید در نظر گرفت که این نحوه حضور، یک سری زمینه های مساعد قبلی هم می طلبید؛ مانند اینکه زنان به یک وضعیت معترض باشند و دنبال وضعی مطلوب بگردند.

در همین حال در جامعه پیش از انقلاب زنانی هم بودند که با تحصیلات عالی فعالیت می کردند، چه در سطوح بالا و چه در سطوح میانی و یا پایین تر. همین طور در سیستم قضایی و در مجلس و دولت به صورت های مختلف حضور داشتند، یعنی برای بررسی و تحلیل درست حضور زنان فقط نباید مقطع انقلاب را دید. باید فرآیندهای پیش از آن را نیز در نظر داشت. در هر حال می بینیم پس از حضور ارزنده و آگاهانه ای که زنان در مقطع انقلاب دارند چگونه انقلاب اسلامی و حاکمیت و ولایت در اصلاح و گسترش حضور زنان نقش مهمی را بازی می کند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی می بینیم نقش زنان تا حال در حفظ انقلاب نیز چقدر بااهمیت بوده است. پس از پیروزی، دفاع مقدس را داریم و بحران های دیگری که در همه آنها زنان حضور جدی داشتند.

بنابراین اینکه کسانی ورود زنان به صحنه را به آغاز ورود خودشان به عرصه مسئولیت امور زنان نسبت دهند، اشتباه بزرگی است. یعنی اگر آن روزها تشکیلاتی ویژه زنان به شکلی که امروز داریم نداشتیم به این علت نیست که بانوان در خانه ها نشستند و بیرون نیامدند بلکه آنها در صفوف اوّل، هم خودشان نقش داشتند و هم مشوّق همسران و فرزندان شان شدند. در این مسیر اولین تشکل هایی که برای نقش زنان اهمیت قائل شدند، احزاب سیاسی بودند. وقتی حزب جمهوری اسلامی یا برخی دیگر از احزاب را بررسی می کنیم می بینیم اینها همه دارای بخش خواهران یا بانوان بودند.

یعنی شما اولین تشکیلات مربوط به زنان را متعلق به احزاب می دانید؟

به صورت نمادین بله و بعد حرکتی که حضرت امام در مورد روز ولادت حضرت زهرا(س) انجام دادند و آن را روز زن نامیدند. البته در رژیم گذشته هم روز زن وجود داشت که سالروز واقعه کشف حجاب بود. اما حرکت امام، هم جدیت و اهتمام ایشان را نسبت به جایگاه زنان نشان می داد و هم به لحاظ آگاهی و اراده خود خانم ها به سمت الگوی والایی چون حضرت مرضیه(س) جهت می گرفت.

اگر مروری بر صحبت های حضرت امام در این باره داشته باشید، چه در آن سال و چه سال های بعد می بینید ایشان ضمن تبیین ابعاد وجودی حضرت زهرا، چگونه بر این قضیه تأکید دارند که پذیرش روز زن برای همه مهم است، نه فقط برای خانم ها. یعنی اگر زنان بپذیرند، ولی یک رویکرد نظام مند برای این قضیه در حکومت اسلامی به وجود نیاید، مثلاً دستگاهها یا مسئولان نپذیرند، هیچ اتفاقی نمی افتد.

در واقع می خواهید بگویید روز زن فقط برای تمجید و تقدیر از زنان نبوده و اهدافی در حد سیاستگذاری کلان از سوی رهبر کبیر انقلاب اسلامی داشته است؟

بله، اما در همین جا باید اشاره کنم تجلیل و تقدیر از زنان در روز زن را نمی توانیم جدا از سیاستگذاری بدانیم و همه اینها با هم است.

با توجه به تأکیدی که بر پیام حضرت امام به مناسبت روز زن داشتید، محورهای مهم پیام را چه می دانید و فکر می کنید بر اساس آن به چه نکاتی در این عرصه توجه شده است؟

فکر می کنم در سه قلمرو به مسائل زنان پرداخته شده: یکی در حوزه تجلیل و تقدیر، یکی تبیین وضعیت آنها در قلمروهای مختلف و دیگری حل مشکلات آنان. چنانچه حضرت امام و مقام معظم رهبری اساسی ترین کار را دنبال کردن مشکلات زنان، پرداختن به آن و حل آنها دانستند، نظر به همین توجه است که پس از پایان جنگ تحمیلی و گذشت یک دهه از انقلاب در حالی که نه تشکیلاتی برای زنان هست و نه برنامه مدوَّنی، اما زنان در همه عرصه ها حضور دارند. حتی پیش از آن در خبرگان قانون اساسی و مجلس شورای اسلامی، نیز در سطوح مدیران زنان حضور داشتند. ببینید خانم اعلافر چه سالی در وزارت کار عنوان مدیر کل داشتند یا خانم اعظم نوری که مدیر کل دفتر حقوقی وزارت ارشاد بودند. یعنی خیلی پیش از حرف ها و شعارهای اخیری (که می گوید زنان باید در عرصه های مدیریتی فعال شوند) این اتفاق افتاده بود. این موضوع همراه سایر موضوعات مورد نظر رهبران دینی بوده، اما در دهه ۷۰ رویکردی نهادی و تشکیلاتی به وجود آمد که از سوی جناب آقای هاشمی دنبال شد. ابتدای سال ۷۰ کمیسیون های امور بانوان بر اساس مصوبه هیأت وزیران و اواخر سال ۷۰ به صورت ایجاد دفتر امور زنان انجام گرفت. به این شکل که وقتی موضوع نامزدی ایشان در ریاست جمهوری مطرح شد از طریق دختر بزرگ شان سرکار خانم فاطمه هاشمی طرحی برای تشکیلات دفتر امور زنان به صورت پیشنهادی از اینجانب خواسته شد. با این قصد که ایشان می خواستند سه دفتر را به تشکیلات نهاد ریاست جمهوری اضافه کنند که از آن جمله دفتر امور زنان بود. قرار شد این تشکیلات طراحی شود که کار انجام و خدمت ایشان عرضه شد. ایشان هم نوشتند: «فعلاً خوب است. همین را شروع کنید تا ببینیم در ادامه چه می شود».

این اولین تشکیلات مربوط به زنان در دستگاههای دولتی بود؟

در سطح اجرایی بله، ولی در سطح سیاستگذاری، پیش از آن شورای فرهنگی اجتماعی زنان به عنوان یکی از شوراهای اقماری شورای عالی انقلاب فرهنگی در سال ۱۳۶۸ به وجود آمده بود. همان طور که اشاره شد کمیسیون های امور بانوان هم با نظارت وزارت کشور در دوران آقای هاشمی آغاز به کار کرده بود. به این معنا که در اوایل سال ۷۰ کمیسیون های امور بانوان به وجود آمد و بعد در دیماه سال ۷۰ دفتر امور زنان شروع به فعالیت کرد، ولی موضوع دفتر امور زنان نهاد ریاست جمهوری پیش از کمیسیون های وزارت کشور مطرح و مورد بررسی و موافقت قرار گرفته بود.

در همین اوان کسانی بودند که پیشنهادهایی در این زمینه داشتند، از جمله خانم رفعت بیات که اکنون نماینده مردم زنجان در مجلس هستند، پیشنهادی را در خصوص تشکیل «سازمان زنان» که در رأس آن معاون رئیس جمهور باشد، ارائه دادند. اما از آنجا که آن روزها قرار نبود موضوع تشکیل دفتر امور زنان پیش از اعلام رسمی فاش شود، به ایشان حرفی نزدیم، ولی به لحاظ امانت داری و نیز تمایل خودم چون هنوز به تشکیلات زنان در این سطح اعتقاد دارم، پیشنهاد خانم بیات را به آقای هاشمی دادیم. اگر چه می دانستیم کار در حد دفتر قطعی شده است. در واقع طی بررسی هایی که برای تهیه طرح تشکیل دفتر امور زنان داشتم معتقد بودم تشکیلاتی در حد سازمان می تواند به خوبی پاسخگوی بانوان باشد. بنابراین از خانم بیات خواهش کردم طرح خود را به شورای فرهنگی اجتماعی نیز ارائه دهند چرا که تصویب این موضوع را نه از سوی شورای فرهنگی اجتماعی زنان و بلکه به صورت مصوبه ای از سوی شورای عالی انقلاب فرهنگی، محرک و انگیزه خوبی برای طرح این مسئله در قدم بعدی می دانستم، ولی متأسفانه فقط در شورای فرهنگی اجتماعی مطرح رشد و به تصویب رسید. این در حالی بود که شش ماه از پذیرش طرح تشکیلات دفتر امور زنان از سوی آقای هاشمی رفسنجانی گذشته بود.

به هر حال پیش از انقلاب هم سازمان زنان وجود داشت که اگر از سمت و سوی آن بگذریم برای تشکیل آن، کار کارشناسی صورت گرفته بود و آنها برای اهداف خود تشکیلاتی را به وجود آورده بودند که بتواند جوابگوی این قضیه باشد. آقای هاشمی نوشته بودند فعلاً این تشکیلات را شروع کنید تا بعد ببینیم چه می شود. امیدوار بودم در فرآیندی تکاملی، این دفتر بتواند در قالب یک سازمان که مسئول آن در سطوح بالاتر اجرایی قرار گیرد، تقویت شود.

به خاطر همین تا آخرین روزهای ریاست جمهوری جناب آقای هاشمی این موضوع را دنبال کردیم. زمانی که جناب آقای خاتمی به عنوان رئیس جمهور انتخاب شدند موضوع ضرورت ارتقای تشکیلات زنان از طریق سه تن از خانم ها: ربابه رفیعی طاهری، شایسته امیری و ناهید حکیم شوشتری را به ایشان منتقل کردیم.

چنان که که دیدیم ارتقا هم رخ داد. اگر چه در حد تشکیلاتی که دنبال می کردیم نشد، ولی به صورت مرکز در آمد و مسئول آن نیز توانست به صورت مستمر در هیأت دولت شرکت کند.

البته مشاوران رئیس جمهور به تناسب موضوعاتی که در دست اقدام برای فعالیت داشتند می توانستند در جلسات هیأت دولت شرکت کنند و مانعی وجود نداشت، ولی مثل وزیران به صورت مستمر حضور نداشتند و دارای حق رأی نبودند. اتفاقی که افتاد تأکید در حکم جناب آقای خاتمی به خانم شجاعی مبنی بر حضور مستمر ایشان در هیأت دولت بود. اگر چه این به معنای عضویت در دولت نیست، ولی به هر حال اقدام مثبتی بود.

خانم حبیبی، همان طور که اشاره کردید از سال ۷۰ فعالیت های تشکیلاتی زنان در سطح دولت ایجاد و پیگیری شد. آیا فکر نمی کنید کمی دیر بود و ما ده سال را از دست داده بودیم؟

با اینکه دهه ۷۰، دهه نهادینه شدن و ایجاد تشکیلات زنان ابتدا در قوه مجریه و سپس در قوه قضائیه و در پایان در قالب کمیسیون زن، خانواده و جوانان و زنان در مجلس شورای اسلامی بود، اما پیش از آن به طور غیر سازمانی و غیر تشکیلاتی موضوع زنان دنبال می شد. در واقع دهه دوم و سال ۷۰ بسیار تعیین کننده بود و مکانیزم های نهادین در خدمت مسائل زنان قرار گرفتند.

اما بدین معنی نبود که در دهه اوّل انقلاب، مسائل زنان مسکوت مانده باشد. به هیچ وجه این گونه نبود، بلکه به صورت نهادینه ای که از سال ۷۰ به بعد رخ داد، نبود. اگر دیگر مسائل را نیز بررسی کنیم می بینیم به خاطر شرایط بحرانی کشور، انقلاب و جنگ بسیاری از موضوعات و موارد در جایگاه اصلی خود نبودند.

اگر بخواهیم این وضع را ضعف تلقی کنیم شاید نسبت به خیلی مسائل دیگر هم که کم اهمیت نبودند، گسترش یابد. بنابراین، نمی توانیم این فرایند را کم لطفی به زنان بدانیم، چون امام (ره) به طور بنیادی و بینشی و اعتقاد به این مسئله توجه داشتند که زنان در عرصه های مختلف باید حضور پیدا کنند. حتی در روزهای نخست انقلاب که چند نفری قصد شرفیابی خدمت امام(ره) برای طرح عدم شرکت زنان در مجلس را داشتند، ایشان به آنها وقت ندادند.

می بینید در مجلس خبرگان قانون اساسی با وجود فضای سنگینی که در آن بحث انتخاب رئیس جمهور از میان مردان – و نه از بین افراد ذی صلاح – مطرح می شود، در اصل ۱۱۵ به «رجال سیاسی» خاتمه می یابد. در واقع باید موضوع را از این طرف هم دید. نگاه متعادل برای تدوین قانون اساسی جامع و مترقی و برای عملیاتی شدن در جامعه اسلامی از کجا نشأت می گیرد؟ غیر از دیدگاه الهی چه مکتبی به دنبال برآوردن حقوق انسان ها و پیدایش مسئولیت و انجام تکالیف درست توسط آنها و در نهایت تحقق عدالت اجتماعی است؟ در این حال از قوی ترین و روشن ترین اصول قانون اساسی مربوط به زنان و دستیابی بر حقوق آنان است؛ آن هم در کنار سایر بندهای قانون اساسی که به تک تک افراد جامعه برمی گردد. یعنی علاوه بر عمومیت، تأکیدات خاص و برجسته ای بر اساس نگاه اسلام و امام و سایر خبرگان محترم به این قضیه می شود. حضرت امام(ره) می گفتند: زنان در تاریخ دچار ظلم مضاعف بودند. نمی فرمودند فقط به زن ستم شده، بلکه معتقد بودند به زن و مرد هر دو ظلم شده، ولی زنان دچار ظلم چندبرابر بودند. تأکیدهای خاص با این رویکرد بود که ظلم مضاعف باید جبران بشود.

در مورد اصل ۱۱۵، در آن زمان تشکیلاتی برای زنان وجود نداشت که بخواهد از این امر دفاع کند و بگوید زنان هم می توانند رئیس جمهور بشوند، ولی چون در آیات قرآنی و در جاهای دیگر منعی برای ریاست جمهوری زنان نداریم، می بینیم دید جامعه اسلامی و نگرش عمیق و همه جانبه الهی وقتی که از زبان و از دید مردان الهی مطرح می شود، نمی تواند از این قضیه بی تفاوت بگذرد، و با کلمه رجال سیاسی راه را باز می گذارد تا در زمان مناسب خودش مانعی برای ورود زنان حتی در عرصه ریاست جمهوری وجود نداشته باشد. اگر چه ریاست جمهوری چه برای زن و چه مرد حق محسوب نمی شود بلکه مسئولیتی بزرگ است که بر دوش خواهند گرفت.

بنابراین باز بر نادرستی این تلقی تأکید می کنم که عدم شکل گیری تشکیلات زنان از شروع حاکمیت اسلامی، بی مهری انقلاب و یا جفای انقلابیون، متدینین و روحانیون و در رأس آنها حاکمان نسبت به زن ها نبوده است، زیرا دلایل و اتفاقاتی که بارها پیش آمد و ذکر شد، تلقی بی مهری به زنان را نفی می کند.

همان طور که اشاره کردید، به هر حال از سال ۷۰ تشکیلات زنان ایجاد شد و به تدریج رشد کرد. لطفاً از فعالیت های دفتر امور زنان بگویید و اینکه این دفتر چه تأثیری در تقویت حضور و حرکت زنان داشت؟

همان طور که اشاره کردم، پیش از آغاز به کار دفتر، اتفاق هایی در این زمینه افتاده بود، مثلاً شورای فرهنگی اجتماعی زنان تشکیل شده و با تعدادی عضو از دستگاههای مختلف شروع به کار کرده بود. اما با تشکیل دفتر امور زنان نهاد ریاست جمهوری وقتی شعبات دفتر در دستگاههای اجرایی زیاد شد، کم کم نمایندگانی از این دستگاهها نیز به شورای فرهنگی اجتماعی راه یافتند.