پاورپوینت کامل زن در جمهوری اسلامی ایران؛ گزارش کارکرد(۲) ۸۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زن در جمهوری اسلامی ایران؛ گزارش کارکرد(۲) ۸۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زن در جمهوری اسلامی ایران؛ گزارش کارکرد(۲) ۸۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زن در جمهوری اسلامی ایران؛ گزارش کارکرد(۲) ۸۰ اسلاید در PowerPoint :

>

بخش اصلی این ویژه نامه، که به مناسبت گذشت ربع قرن از پیروزی انقلاب اسلامی منتشر می شود، گزارش کارکرد نظام جمهوری اسلامی ایران برای زنان در بخش های مختلف است؛ هر چند همه می دانیم گزارش و ارزیابی این تحولات، دستاوردها و خدمات بسیار زیاد در طول سال های گذشته، کاری نیست که در توان یک نشریه و در قالب یک ویژه نامه هر چند گسترده، باشد؛ اما آنچه در چهار دفتر، پیش روی شما گذاشته شده، می تواند گذری کوتاه بر عملکرد نظام در بیشتر بخش ها باشد، و هدف ویژه نامه چیزی فراتر از این نبوده است.

جمع بندی برخی از مهم ترین مسائل زنان می توانست خوانندگان گرامی را به صورت گذرا به نقطه های اصلی مسائل کنونی زنان توجه دهد. در سرمقاله پیش، پنج محور آموزش، اشتغال، خانه داری، قانون و مشارکت سیاسی مرور شد. در این فرصت فقط پنج محور دیگر که به نظر می رسد در شمار مهم ترین مسائل زنان باشد، مورد توجه قرار گرفته است. طبعاً محورهای عمده دیگری نیز هست که فرصت مرور آنها نیست.

۶- ازدواج و خانواده

یکی از مسائل اساسی هر جامعه با هر نظام سیاسی، تشکیل خانواده است که در قالب ازدواج صورت می گیرد. در جامعه اسلامی با توجه به حضور ارزش های عام و خاص اسلامی، نگرش ویژه ای به ازدواج و خانواده وجود دارد؛ هم در سطح خاستگاه معرفتی و جهان بینی مسلمانان که ازدواج و زناشویی از «آیات» الهی و برخاسته از تدبیر حکیمانه برای انس و «آرامش» است و هیچ بنیانی «محبوب»تر از آن پیش خداوند نیست، هم در سطح شرع مقدس که پیوندی است با آن همه احکام و تعهدات، چنان که در سطح فرهنگ و اخلاق آن همه معنا و حُسن و ارزش بر آن بار است.

انقلاب اسلامی و ارزش های حاکم بر آن که همه برخاسته از اسلام و فرهنگ دینی است، با حضور خود در جامعه، به گزاف نیست گفته شود چهره ازدواج و در پی آن، خانواده را دگرگون ساخت. اما اگر ارزش ها در جامعه نهادینه نشود و همزمان و همراه با آن، دیگر عوامل تأثیرگذار، که فرهنگ جامعه را شکل می دهند، دچار تحول نگردد و یا در جهت مخالف تغییر یابد، معلوم است که آثار تحولات نخستین کمرنگ خواهد شد و پس از چندی از میان خواهد رفت. روشن است بهبودی یا نابسامانی امر ازدواج و خانواده، زاییده مجموعه ای از عوامل فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، تربیتی و قانونی است، ولی انقلاب و حاکمیت احکام و ارزش های دینی، برای تأثیرگذاری بر همین عوامل و دگرگونی آنهاست. البته نمی توان انتظار داشت که یک انقلاب حتی به عظمت و نقش آفرینی انقلاب اسلامی ایران بتواند مجموعه عوامل تأثیرگذار بر عملکرد جامعه را یکباره یا در زمانی کوتاه دگرگون سازد، ولی انتظار بجایی است که جامعه و عوامل تأثیرگذار آن را در جهت مطلوب هدایت کند و حرکت دهد، و این کاری که اسلام و انقلاب نشان داده است به خوبی از پس آن بر می آید.

جنبش اصلاحی انقلاب توانست بسیاری از مناسبات غلط اجتماعی و درون خانوادگی را به نفع زنان تغییر دهد و وضع بسیار بهتری را برای آنان فراهم سازد، هم در خانه و خانواده و هم در جامعه اما به نظر می رسد در شکل گیری اولیه این نهاد، نیز در دوام و بقای آن نتوانسته فرهنگ صحیح و مناسبات درستی را حاکم سازد. عوامل چندی میانگین سن ازدواج را به شکل نامطلوبی بالا برده است. افزایش طلاق به ویژه در چند سال اخیر هر چند در حد بحرانی نیست، اما برای جامعه انقلابی و اسلامی، با آن همه دستگاههای فرهنگی، تربیتی و تبلیغی، مایه نگرانی است! افزایش تنش درون خانوادگی را یا باید لازمه دوران گذار از مناسباتی «غلط» به شرایطی «جدید» شمرد و یا نشان از این دانست که عوامل تأثیرگذار بیرونی، درون خانواده ها را نیز دستخوش تنش کرده است و یا اینکه هنوز نتوانسته ایم فرهنگ درستی را در مناسبات خانوادگی، به ویژه میان زن و شوهر، حاکم کنیم و یا مجموعه ای از عوامل یاد شده وجود دارد.

در یک نگاه در سطح فرهنگ سازی و تربیتی، باید گفت: بیش از همه، رسانه های گروهی ما، به ویژه دستگاه پردامنه و اثرگذار تلویزیون، نه تنها به رغم خدمات زیادشان، به درستی نتوانسته اند به رسالت خویش در شکل گیری درست خانواده و استواری و بقای آن عمل کنند، بلکه بروشنی پیداست ناخواسته در بخشی از نابسامانی های موجود خانوادگی سهیم اند. در سینمای کشور نیز به فراخور تأثیرگذاری خود، همین کاستی به چشم می خورد.

متولیان فرهنگی و تربیتی و آموزشی و مدیران اجتماعی و اقتصادی و حتی مسئولان سیاسی کشور، فرایند خانواده و ازدواج و مجموعه عوامل و مسائل مرتبط به آن را باید بسیار بیشتر از آنچه مشهود است بها بدهند. دست کم به اندازه حساسیت و اهتمامی که برای برخی امور سیاسی و گروهی و حضور و غیاب های فصلی بروز داده می شود، برای این پدیده حیاتی و فراگیر، که دامن گیر همه اقشار و جریان ها و خانواده هاست، نیز همت و توجه نشان داده شود. جای شرح و بسط نیست، فقط همین اشاره کافی است که در حکومت علوی، امیرالمؤمنین علی(ع) که طبق گفته معروف، حتی چراغ بیت المال را در گفتگوی خصوصی، آن هم در برابر برخی سران آن زمان، خاموش کرد، طبق روایتی جوان مجرّدی را که گویا به بهانه نداشتن همسر، مرتکب گناه شده بود، شلّاق زد اما از بیت المال هزینه کرد تا بتواند ازدواج کند. نه از گناه او گذشت، چرا که پرده دری کرده بود، و نه سعادت و آینده او را به جرم گناه یا به عذر حفظ بیت المال، به امان پیشامدها سپرد، و نه جای دیگر بی حساب و کتاب و مسرفانه هزینه کرد تا نتواند برای جوانان گشاده دستی کند. البته آن بزرگوار، حاکمی نبود که این گونه مشکلات فراگیر جامعه را بخواهد با صدقات و بخشش ها برطرف سازد، بلکه به گونه ای امور را سامان داد که به رغم همه کارشکنی ها و سه جنگ عمده، در مدت کوتاه حکمرانی خود، در گزارش وضع معیشتی مردم می فرماید:

«هیچ کس در کوفه صبح نمی کند مگر اینکه در نعمت و رفاه است. کمترین آنان از نظر سطح زندگی، نان گندم می خورد، و در سایه می نشیند، و از آب گوارا (فرات؟) می نوشد؛ ما اصبح بالکوفه احد الّا ناعماً، انّ ادناهم منزله لیأ کل البرّ و یجلس فی الظلّ و یشرب ماء الفرات.»[۱]

۷- کنترل جمعیت

یکی از موضوعاتی که سیاستگذاران و برنامه ریزان نظام و جامعه توانستند در جهت عکس سیاست های آغازین، آن را هدایت کرده و شاهد موفقیت باشند، پدیده مهم کنترل جمعیت و جلوگیری از رشد بی رویه آن و کاهش زاد و ولد به کمتر از نصف و حتی به حدود یک سوم رشد اولیه است. البته باید اذعان داشت که بخشی از نارسایی ها در خدمات رسانی به جامعه، برخاسته از ضعف عوامل انسانی و برنامه ریزی است، نه افزایش جمعیت، ولی تردیدی نیست ادامه آن روند می توانست فشارها و دشواری های بسیار گسترده تری را متوجه جامعه و نظام و خانواده ها کند، حتی به سطحی غیر قابل مهار در آورد.

در بحث کنترل جمعیت، هم از نگرش اجتماعی و حکومتی و هم در سطح خانواده ها، مسائل و مباحث متعددی مورد توجه است؛ از جمله ظرفیت و سرمایه های موجود و استعدادهای زیادی که کشور بزرگ ایران برای رشد و توسعه جمعیت در اختیار دارد. تلاش سیاستگذاران باید در جهت استفاده گسترده از این سرمایه ها و ظرفیت ها و پوشش دادن جمعیت های بیشتر باشد، نه کاهش آن. در این میان از دید آسیب شناسی فرهنگی و دینی، یک نکته را نمی توان ناگفته گذارد و آن اینکه: تبلیغات و برنامه ها و سیاست های کنترل جمعیت، به گونه ای سمت و سو داده شد که صرف نظر از تنگناهای اقتصادی، آموزشی و حتی تربیتی (که نظام و خانواده ها را به سوی کاهش فرزند و در نتیجه کاهش جمعیت سوق می دهد) متأسفانه داشتن فرزند زیاد، تبدیل به یک ناهنجاری اجتماعی و امری ضد ارزش شده است! اگر مادران در گذشته افتخار می کردند که به رغم دشواری ها توانسته اند چندین فرزند را پرورش داده و بزرگ کنند، اینک حتی اگر از نظر مالی و تربیتی مشکل عمده ای نداشته باشند، اغلب داشتن فرزند زیاد را نامطلوب و حتی مایه شرمساری می شمارند! برخی نیز وجود فرزند پنجم یا چهارم و حتی سوم را موجودی ناخواسته و خارج از اراده معرّفی می کنند! آیا چنین فرهنگی می تواند خود را وامدار پیامبری بشمارد که شمار مسلمانان را مایه مباهات خویش می شمارد؟! اینک نیز رهبران جهان اسلام به اینکه جمعیت مسلمانان سال هاست از یک میلیارد گذشته می بالند!

اینکه خانواده یا جامعه یا نظام برنامه ریزی کند که افزایش یا کاهش جمعیت را در اختیار داشته باشد تا بتواند درست برنامه ریزی کند، فرایندی خردمندانه است، ولی اینکه به گونه ای فرهنگ سازی شود که خانواده ها به ویژه زنان، داشتن و در واقع هنر بزرگ کردن چند فرزند را شرمساری بشمارند، امری نیست که با آموزه های دینی سازگار باشد. نتیجه چنین فرهنگ راحت طلبانه این می شود که برخی کشورهای اروپایی که با مشکل پیری جمعیت و رشد منفی آن روبه رو شده اند، تلاش می کنند با سیاست های تشویقی، خانواده ها را به داشتن فرزند بیشتر راغب کنند. نیز نتیجه این می شود که در برخی مناطق، فرقه ها و جریان هایی به نفع هدف های درازمدت خود، از این فرصت بهره ببرند و توازن موجود را به سود خود به هم بزنند! و العاقل یکفیه الاشاره!

۸- حجاب و عفاف

وضع حجاب و عفاف، پس از بهبودی قابل قبولی که در پی انقلاب اسلامی و چیرگی ارزش های اسلامی و انقلابی پیدا کرد، اینک در سطحی است که تقریباً همه دلسوزان قبول دارند نه تنها مطلوب نیست، بلکه در نگاه برخی، وضع تأسف باری را دست کم در بخش هایی از جامعه حاکم کرده است. آنچه مایه تأسف و نگرانی بیشتر دلسوزان است، این واقعیت است که این وضع در شرایطی ادامه دارد که نظام اسلامی حاکم است و مسئولان، بیخبر از این وضع ناپسند نیستند، چنان که راضی بدان نیز نمی باشند. همه می پرسند پس چرا چنین است؟ مگر قرار نبود یا قرار نیست در جامعه اسلامی و با حضور و حاکمیت نهادهای اسلامی و مراکز فرهنگی و تبلیغی و قدرت قانونی، شاهد چنین اوضاعی نباشیم؟ پس مانع چیست؟

برخی شناخت درستی از پدیده های اجتماعی ندارند، یا عادت کرده اند در ریشه یابی مسائل و مشکلات اجتماعی و درمان آن، نسخه های یکدست یا ساده ای بپیچند، یا در برابر پدیده های گسترده و چندضلعی بدحجابی و ضعف عفاف و اخلاق پسندیده، با چند جمله محکوم ساختن «این» و مجرم شمردن «آن» و یک یا چند راه حل سطح نگر به موضوع خاتمه دهند! اما کدام کارشناس و انسان ژرف نگری است که نتواند عوامل و زمینه های مختلف فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و حتی سیاسی را، آن هم در طول زمان، در بررسی و ارزیابی چنین پدیده هایی ببیند؟

آیا ساده انگاری نیست که پدیده هایی از این دست را به این «مقطع» یا آن «مسئول» یا فلان «برنامه» حواله دهیم و چاره جویی و درمان را نیز فقط در همان نقطه بجوییم؟ این امر، البته ممکن است در کوتاه مدت برای تبرئه و بی گناه جلوه دادن «خود» به کار آید اما در درازمدت همواره مؤثر نخواهد افتاد و مشکل را حل نخواهد کرد.

نقطه آغاز آن است که احتمال بدهیم ما نیز در این میان ممکن است سهمی هر چند اندک داشته باشیم! پس از آن بپذیریم آن گونه سیاست ها و برنامه و کارکردها، که غیر مستقیم در بهبودی یا بیماری عفاف و حجاب در جامعه تأثیر می گذارد، به مراتب بیشتر از عوامل مستقیم و به ظاهر مرتبط، تأثیرگذار است. باور کنیم که جامعه، پیش و بیش از آنکه به گفته ها و نوشته های ما بها می دهد، به سلوک و کارکردهای ما می نگرد؛ نیز بیش از آنکه به مطالبات مدیران و مسئولان دل بسپارد، به خواسته های خود اهتمام می ورزد؛ دست کم یکسان می نگرد! بارها خوانده ایم و گفته ایم و شنیده ایم که وقتی امیرالمؤمنین(ع) از مسئولیت ها و حقوق دوسویه حکومت و شهروند سخن می گوید، دنباله روی و اطاعت جامعه را در پی مسئولیت شناسی و انجام وظایف حاکم می شمارد.

نه اسلام مساوی با حجاب است و نه حفظ حجاب و پاسداشت آن، تنها مسئولیت نظام اسلامی است، چنان که همه مسائل و عملکردها و نقاط قوّت و ضعف جامعه به حجاب ختم نمی شود، ولی حجاب و عفاف، از ارزش های مسلّم و تردیدناپذیری است که نه جامعه اسلامی از آن دست خواهد کشید و نه چنین حقی دارد! نه نظام اسلامی می تواند نسبت به آن سستی و کم کاری کند و نه چنین اجازه ای دارد! مگر اینکه جامعه و نظام از اسلام روی گردان شود، که این نیز از فرض بیرون است. بنابراین، هم جامعه دینی و هم نظام اسلامی ما