پاورپوینت کامل خانواده، عشق، استواری (۹)؛ رویش شکوفه های عشق و همگرایی در بهار سبز زناشوئی (۲) ۱۱۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خانواده، عشق، استواری (۹)؛ رویش شکوفه های عشق و همگرایی در بهار سبز زناشوئی (۲) ۱۱۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خانواده، عشق، استواری (۹)؛ رویش شکوفه های عشق و همگرایی در بهار سبز زناشوئی (۲) ۱۱۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خانواده، عشق، استواری (۹)؛ رویش شکوفه های عشق و همگرایی در بهار سبز زناشوئی (۲) ۱۱۰ اسلاید در PowerPoint :

>

رابطه زناشویی استحکام بخش خانواده

لذت های مادی که توسط حواس پنجگانه درک می گردند، فراوان و متنوع می باشند، ولی در بین آنها مسئله رابطه زناشویی از بقیه برتر و ممتاز است و هیچ چیز همپای آن نیست. از این رو در روایات مربوط به بهشت هم این امر از سایر لذت های مادی برتر است. شاید با توجه به همین بی همانندی باشد که در آیات قرآن هنگام شمارش نعمت های مادی بهشت، بیشترین یادکرد از آن (مثلاً با واژه هایی مانند حورالعین) شده است. امام صادق(ع) به بی نظیری این امر در بهشت تصریح کرده و می فرماید:

اهل بهشت از هیچ چیز دلپذیر، چه خوردنی و چه نوشیدنی، به اندازه رابطه زناشویی لذت نمی برند.[۱]

وجود این غریزه بی نظیر اهمیت بسزایی در مانایی و استواری پیوند زناشویی دارد. اگر زن و شوهر به این نکته مهم آگاهی داشته و هر کدام زمینه اشباع درست طرف مقابل را فراهم کند، رشته های انس و الفت بین آنان با گذر زمان محکم تر می گردد.

توجه دادن به نیازهای طبیعی و فطری و تشویق به برآوردن آنها از ویژگی های مهم و اساسی مکتب اهل بیت(ع) می باشد. این مربیان خدایی به افراد گوشزد می کنند که روح بر مَرْکب جسم سوار است و راهواری این مرکب، رشد روحی را آسان می سازد. بی توجهی به نیازهای طبیعی این مرکب، سبب پیدا شدن بیماری های فراوان جسمی و روحی است و زندگی دنیا و سعادت آخرت را از کف می رباید. اگر نیازهای جسمی مرکب تن به خوبی برآورده شود، راهوار روح را به تعالی می برد و دنیا و آخرت آباد می گردد. البته باید توجه داشت که بی توجهی به نیازهای جسمی و مادی به اندازه زیاده روی در توجه به آنها، آسیب رسان می باشد.

دستور عمل های مربیان بی نظیر دین یعنی امامان معصوم(ع) در این زمینه به حق شایسته توجه ویژه است:

زنان شوهردار نباید بدون اجازه شوهر خود روزه مستحبی بگیرند و منزل را ترک کنند و باید خود را با بهترین عطری که دارند خوشبو کنند و زیباترین لباس شان را بپوشند و خودآرایی کنند و صبح و شام خود را به شوهر عرضه کنند.[۲]

زنی که هنگام خواست همسر، او را به درنگ کوتاه مدت دعوت کند [به او بگوید کمی صبر کن]و ادامه دهد تا همسرش را چرت بگیرد و به خواب برود، چنین زنی را فرشتگان تا هنگام بیدار شدن شوهر، لعن و نفرین می کنند.[۳]

در این روایات توجه به مسائل زناشویی و رعایت آنها از جمله رعایت طراوت، شادابی، زیبایی، عشوه گری و.. . با اهمیت شناخته شده، زنان را از پرداختن به اعمال مستحب و ارزشمند (که ممکن است آنان را از ادای وظیفه همسری باز دارد)، بدون اجازه شوهر باز داشته است:

بهترین زنان، زنی است که هنگام خلوت با همسرش کمرویی و حیا را کنار بگذارد اما پس از آن دوباره خود را با حیا بیاراید.[۴]

حیا که از فضایل اخلاقی است و برای زن و مرد بسیار پسندیده و بجا می باشد، به هنگام رابطه زناشویی و در خلوت پسندیده نیست و باید پوشش حیا را کنار گذارد. اگر هر دو یا یکی از آنها بخصوص زن بخواهد همچنان حیا کرده و از اجابت تقاضای همسر خودداری ورزد، به دست خودش بر بنیان زناشویی ضربه ویران کننده زده است!

همان گونه که در قسمت پیش بیان شد، کانون زناشویی باید زمینه اظهار ناز و نیاز زن و شوهر باشد. پسندیده و طبیعی این است که زن مظهر ناز و مرد کانون نیاز باشد. هر چه بر ناز و نیاز، زن و مرد بیفزایند، بر استحکام این کانون مؤثر خواهد بود. انتخاب زن زیبا و عنایت به حفظ طراوت و زیبایی او توسط خودش و شوهر، بر ناز و نیاز می افزاید، از این رو مورد عنایت مربیان الهی بشر قرار گرفته است:

با زنان گندمگون، چشم درشت، خوش اندام و دارای قامت متوسط ازدواج کنید و اگر آنان را نپسندیدید، مهرشان به عهده من باشد.[۵]

این روایت توجه دادن به عوامل مؤثر و مهم در کامجویی زناشویی است.

زیبایی و طراوت زن، بزرگ ترین عامل رونق عرصه ناز و نیاز است، به همین جهت باید زن و شوهر نسبت به حفظ این طراوت و زیبایی توجه کافی داشته باشند زیرا محفوظ ماندن این طراوت و زیبایی به مصلحت و نفع هر دو است. امام علی(ع) خطاب به فرزندش می فرماید:

فرزندم، اگر بتوانی زن را از انجام کارهایی که فراتر از توان اوست [و او را شکسته و فرسوده می گرداند]باز داری، چنین کن، زیرا باز داشتن، زیبایی و جمالش را حفظ می کند و روانش را آسوده تر می سازد و به حال او نیکوتر است. زن ریحانه و گل است، نه مسئول تدارکات و کارپرداز بیرونی.[۶] [و گل نیازمند مواظبت، فضا، آب و محیط مناسب است تا شکوفایی و زیبایی اش استمرار بیشتر یابد].

یکی از فلسفه های عدم تشویق زنان به انجام کارهای خارج از منزل و موظف کردن مرد به تأمین هزینه زندگی، محفوظ ماندن طراوت و شادابی آنهاست زیرا آنان از لحاظ جسمی و روحی لطیف هستند و به مصلحت خودشان و خانواده شان است که لطیف و شاداب بمانند تا پیوند زناشویی استوار بماند و جاذبه جسمی آنان همچنان پیونددهنده رابطه زناشویی بوده و مردان را بدانان وفادار، متعهد و خدمتگزار نگه دارد.

زنان باید حفظ طراوت و شادابی جسمی را سرلوحه همت خود قرار دهند و در حد امکان از به عهده گرفتن شغل هایی که لازمه آن حضور بلندمدت در سرما و گرما و تابش آفتاب است، یا به عهده گرفتن مسئولیت هایی که ذهن را به شدت مشغول می کند و روح را افسرده می سازد و یا کارهای سنگین، خودداری ورزند. شوهران آنان نیز باید با فراهم آوردن وسایل رفاه و آسایش، مانع از به عهده گیری چنین وظایفی توسط همسر گردند تا طراوت و زیبایی زن پایدار بماند و کانون زناشویی پیوسته جایگاه لذت مشروع برای طرفین باشد.

متأسفانه بعضی از زنان برای روابط زناشویی اهمیت کافی قائل نیستند. اینان گرچه کدبانوهای خوبی می باشند و از لحاظ خانه داری، نظافت، آشپزی، خدمتگزاری در خانه و نسبت به شوهر و حتی انجام کارهای خارج از منزل بسیار فعال هستند و بسیاری از بارها را از دوش شوهر برمی دارند، ولی توجه ندارند همه خدمات ارزشمند، زمانی مفید است و در استواری پایه های زناشویی مؤثر، که مرد از لحاظ غریزی و انس در خلوت اشباع شود، و گرنه همه خدمات چون زرورق هایی بر دیوار سست و پوک می باشد که هر لحظه در معرض خطر و فروپاشی است.

مردها نیز باید به عامل مهم کامجویی زناشویی و انس توجه داشته، نقش بی نظیر آن در استحکام پیوند زناشویی را مد نظر داشته باشند. روابط زناشویی باید برای مرد و زن جاذبه و لذت داشته باشد تا هر دو را به تداوم زندگی و تحمل سختی های آن فرا بخواند. متأسفانه بسیاری از مردان نیز گرفتار این تصور غلط هستند که ازدواج به مرد حق می دهد این نیاز فقط به خواست اوست میل و خواست زن اصلاً لازم نیست و زنان ابزاری برای دفع شهوت مردان تصور شده اند! معصومین علیهم السلام به این نکته مهم نیز توجه داده اند که می توان در منابع حدیثی ملاحظه کرد[۷].

ما به جوانان در شرف ازدواج و به همسران جوان توصیه می کنیم که کتاب های مربوط به آداب زناشویی و بخصوص آداب خلوت را حتماً مطالعه کنند و به کار ببندند. بدانند اگر مسئله نیاز غریزی به خوبی مورد توجه واقع نشود قطعاً عامل اختلاف در آینده خواهد بود، گرچه به جهت حیا، به بهانه های دیگر متوسل شوند و از اظهار اصل ناراحتی و دلخوری خودداری ورزند.

انحصار روابط غریزی در چارچوب زناشویی

پیمان زناشویی در همه ملت ها زن و مرد را به هم پیوند می دهد و هر کدام را در مقابل دیگری متعهد می گرداند. منحصر بودن روابط غریزی در چارچوب ازدواج و خانواده هم به مصلحت زن و مرد و هم به مصلحت جامعه است، از این رو در اسلام دو سری دستور داریم:

۱. دستور و سفارش به زن و مرد برای فراهم کردن زمینه اشباع کامل و وافر همدیگر در چارچوب ازدواج و خانواده تا این نیاز طبیعی و فطری به خوبی برآورده شود و هنگام حضور اجتماعی، بهانه ای برای ابراز ناز و نیاز نباشد.

۲. دستورهای دینی و سفارش رعایت عفت و نگاه و پوشش هنگام حضور در اجتماع تا زمینه انحراف برای نامحرمان کمتر حاصل شود و محیط کار و کوشش و تولید به عرصه ابراز ناز و نیاز تبدیل نگردد؛ نیز توان نیروها هرز نرود و سرمایه اجتماع (که توان فکری و جسمی افراد است) تلف نشود. همچنین اعتماد زوجین به هم متزلزل نگردد و رشته وابستگی و دلبستگی خانواده ها سست و منهدم نشود.

دوری از اختلاط و آمیختگی زن و مرد، رعایت پوشش و حیا و عفت در رفتار در صحنه اجتماع، دستور عمل هایی هستند که رعایت آنها سبب می شود زن و شوهر به همدیگر اطمینان یابند و بدانند که همسرشان هنگام روبه رو شدن با نامحرم حریم نگه می دارد و به او وفادار است.

بسیاری از اختلاف های زن و شوهرها که اکثراً منجر به درگیری یا جدایی می شود، به وجود روابط غیر صحیح زن یا مرد با غیر همسر برمی گردد. وقتی زن یا مردی با غیر شوهر و زن خود در محیط کار و اداره و کارگاه روابط دوستانه و صمیمی برقرار می کند و از چارچوب و ضوابط رابطه همکار فراتر می رود، به طور طبیعی زمینه سرد شدن رابطه زناشویی با همسر را ایجاد می کند، در نتیجه همسر او نسبت به وی بدبین و دلزده می شود و انس و صمیمیت بین آنها خدشه دار می گردد، این رخنه کم کم گسترش می یابد تا به انهدام خانواده بینجامد.

زن و شوهر باید به تعهد خود با یکدیگر پای بند باشند و هنگام حضور در اجتماع و در روابط با نامحرمان از اختلاط و آمیختگی دوری ورزند. در صورت نیاز و ضرورت که ناچار از رویارویی و همراهی باشند، حریم و عفت را رعایت کنند تا پاکی و بی شائبگی ارتباط کاری آنان آشکار باشد و در ذهن و روان همسرشان هیچ گونه ناراحتی، شک، دودلی و کدورتی ایجاد ننماید.

در محضر نورانی دخت پیامبر(ص)

کلامی از حضرت زهرا(س) نقل شده که شایسته توجه و دقت است. نقل شده رسول خدا(ص) از اصحاب پرسید که بهترین چیز برای زن مسلمان و مؤمن چیست، اصحاب نتوانستند پاسخ درست را بگویند و تنها حضرت زهرا(س) بود که وقتی از پرسش پدرش آگاه شد، فرمود:

«بهترین چیز برای یک زن آن است که مرد بیگانه ای را نبیند و مرد بیگانه ای هم او را نبیند.»

این جواب زیبا چنان پیامبر را به وجد آورد که فرمود: «فاطمه پاره تن من است.»[۸]

دقت در محتوای کلام بسیار راهگشا است. اسلام به هیچ وجه نخواسته زنان را به خانه نشینی و دوری گزینی از صحنه اجتماع فرا بخواند، بلکه زنان همسان مردان، مکلف به خطاب های عمومی قرآن می باشند و وظیفه اجتماعی و فراگیر امر به معروف و نهی از منکر مانند مردان بر دوش آنان نیز سنگینی می کند. آنان نیز در برابر خود، اطرافیان و اجتماع مسئول می باشند و دستور عمل های پوشش و حفظ نگاه و.. . همه از آن جهت گفته شده که حضور اجتماعی زن لازم بوده، این دستورها و آموزه ها برای سالم نگه داشتن حضور اجتماعی است. قرآن خطاب به مردان در مورد حضور اجتماعی و رویارو شدن با نامحرمان دستور می دهد:

«به مردان مؤمن بگو که [هنگام روبه رو شدن با نامحرم] از نگاه خیره پرهیز کنند و نهانگاه خود را (از نگاه دیگران) حفظ کنند که این به صلاح آنها و پاکیزه تر است.»[۹]

در این آیه به مردان دو دستور داده شده است: اوّل حفظ نگاه و خودداری از چشم چرانی؛ دوم حفظ خویشتن از لذت شهوانی و جنسی در غیر چارچوب ازدواج. در آیه بعد خطاب به زنان می فرماید:

«به زنان مؤمن بگو که از نگاه خیره [به نامحرمان] بپرهیزند و نهانگاه خود را (از نگاه دیگران) حفظ کنند و زینت های خود را جز زینت های ظاهر [که پوشاندن آنها با سختی و مشکل همراه است]آشکار نسازند و با مقنعه های خود گردن و سینه را بپوشانند و جز برای شوهران یا پدران و.. . [محارم]زینت های خود را ارائه ندهند.»[۱۰]

در این آیه نسبت به زنان سه دستور صادر شده است: اوّل حفظ نگاه و دوری از چشم چرانی؛ دوم حفظ خویشتن از نگاه بیگانگان؛ سوم دوری جستن از خودنمایی و عشوه گری و طنازی در اجتماع و در حضور نامحرمان، با پوشاندن زینت های طبیعی و عاریتی؛ البته زینت هایی که به طور طبیعی ظاهر است و پوشاندن آن سختی و حرج دارد، استثنا شده است. بنابراین زنان یک وظیفه بیش از مردان دارند، زیرا روحیه آنان با مردان متفاوت است. همچنان که در قسمت پیش گفته شد مردان به طور طبیعی میل چندانی به خودآرایی، خودنمایی، طنازی و عشوه گری ندارند و چنین رفتاری در آنان زشت و ناپسند است و مورد پذیرش اجتماع نیست، ولی زنان بر عکس مردان میل زیادی به خودآراستگی و فریبایی دارند. اسلام آنان را به برآوردن این میل در منزل و نزد محارم و بخصوص همسر فرا می خواند، ولی از انجام آن در اجتماع و خارج از چارچوب ازدواج نهی می کند تا امنیت و مصلحت بانوان و اجتماع رعایت گردد.

کلام زهرای مرضیه، سلام اللَّه علیها، تفسیر همین آیه است، یعنی حضرت رهنمود می دهد: ای زن مسلمان! تو موظف به حضور اجتماعی هستی و باید نسبت به سرنوشت خود و جامعه ات احساس مسئولیت کنی اما توجه داشته باش که تکلیف حضور اجتماعی را با رهنمود «حفظ نگاه و عفت و پوشش» در هم آمیزی و در حد امکان از اختلاط و آمیختگی های غیر ضروری و نامطمئن دوری کنی. بسیاری از نشست و برخاست ها، سخن گفتن ها و همدوشی ها در اجتماع وجود دارد که با شائبه های شهوت، لذت و گناه همراه

می باشند و دوری از آنها امکان پذیر است، بدون اینکه به وظیفه و مسئولیت های گروهی لطمه بخورد. گاه زمام امر در نشست و برخاست ها، خوش و بش ها و رویارویی های نادرست و غیر لازم به دست زن می باشد و مرد نمی تواند آنها را ایجاد کند، گرچه خواستار و طالب آنها می باشد. از این رو در کلام حضرت رسول(ص) و زهرا(س) زنان مخاطب هستند و به آنان رهنمود داده می شود که برای آنان بهتر این است که نه خود دنبال چنین روابط ناسالمی باشند و نه به مردان اجازه برقرار کردن چنین روابط ناسالمی را بدهند.

آنچه امروز اجتماع ما را به شدت آزار می دهد و خاستگاه بسیاری از ناهنجاری ها و فسادهاست و استحکام و پیوند خانواده ها را در معرض سستی و نابودی قرار داده، حضور لجام گسیخته و ولنگار زنان و مردان در اجتماع است. رژیم پلید شاهنشاهی مانند جاهلیت نخستین حضور اجتماعی عروسک وار، فریبنده و هوس انگیز زن را در رأس برنامه های خود قرار داده بود. در چنین محیطی بود که به قول استاد شهید مطهری «بسیاری از همدوشی ها به هم آغوشی می انجامد»[۱۱] و انقلاب اسلامی به پیروی از انقلاب پیامبر(ص) نه برای منع حضور زن بلکه برای تصحیح آن اقدام کرد و حضور عفیفانه زن را مطلوب شمرد، زیرا چنین حضوری هم برای سلامت روحی و روانی زن و مرد بهتر است، هم بر اعتماد زن و شوهرها و استواری کانون زناشویی می افزاید و سلامت فرد و اجتماع را تضمین می کند.

اگر به صفحه حوادث روزنامه ها و مجلات نگاه کنید می بینید منشأ بسیاری از اختلافات خانوادگی و قتل های ناموسی (کشتن زن ها توسط شوهر، پدر، برادر و فرزند یا کشتن مرد توسط همسر یا.. .) و طلاق ها به روابط نادرست زن و شوهر با افراد نامحرم در منزل یا اداره و کارگاه می رسد، آن گاه است که اهمیت دستور اسلام به حفظ نگاه، کنترل نفس و شهوت و حفظ پوشش را در می یابیم.

کلام زهرای اطهر(س) رهنمون به سوی حیا، عفت و پوشش است. اگر زنان از آمیختگی و اختلاطهای بی جا، غیر لازم و فسادانگیز با مردان بپرهیزند، یا دیگران به آنان اجازه چنین روابط ناسالمی را ندهند، اگر در محیط کار بنا را بر رعایت حریم عفاف، پوشیدگی، حیا و پاکدامنی بگذارند و جز در حد لازم و مفید و صحیح با هم برخورد و ارتباط نداشته باشند، اگر امر به معروف و نهی از منکر، سفارش به حق و صبر، همیاری و همکاری در انجام عمل صالح و پیشتازی به سوی رضای خدا چارچوب روابط اجتماعی مردان و زنان باشد، حضور اجتماعی زن، عمل صالح و انسان ساز خواهد بود؛ در غیر این صورت حضورش جز وِزر و وبال، برای خود و اجتماع نیست و پیامدهای ناگواری به دنبال خواهد داشت.

نگاه، نخستین گامی است که انسان را به ورطه هلاک می کشاند و حفظ آن مهم ترین عامل بازدارنده انسان از افتادن در مهلکه گناه می باشد، به همین جهت اولین وظیفه زن و مرد است. نگاه اوّل چون غیر ارادی است، گناه نمی باشد، ولی تکرار آن به اراده خود فرد است و زمینه ساز اقدامات بعدی و سوق دهنده به سوی تباهی است. متأسفانه دام گستران و گرایش دهندگان به سوی تباهی همیشه به تزویر و فریب می پردازند تا توجیهی برای اقدام های نادرست خود دست و پا کنند، از این رو مطرح می کنند: مگر نگاه به مناظر طبیعی و زیبا و جذاب شادی آور، نشاطزا و خستگی زدا نیست؟ مگر زن زیبا یکی از پدیده های زیبای آفرینش نمی باشد؟ پس چرا دیگران را از نگاه کردن به او و وی را از نشان دادن خود به دیگران منع کنیم؟ آیا با منع خود عامل نشاطزایی و کسالت زدایی را کنار نمی گذاریم؟!

در پاسخ بدین پندار نادرست می گوییم: نگاه لذت بار به زیبایی های جنس مخالف به احساس و محرّک جنسی می انجامد که نگاه کننده را به سوی جنس مخالف گرایش می دهد و به حریم ممنوع وارد می گرداند. لذت نگاه فقط بیننده را قانع نمی کند بلکه مقدمه و سوق دهنده به سوی لذت های دیگر