پاورپوینت کامل نیاز کودک به محبت و نقش تربیتی آن (قسمت اول) ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نیاز کودک به محبت و نقش تربیتی آن (قسمت اول) ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نیاز کودک به محبت و نقش تربیتی آن (قسمت اول) ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نیاز کودک به محبت و نقش تربیتی آن (قسمت اول) ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

>

مقدمه

بدون شک انسان تشنه ی محبت است و محبت، از اساسی ترین نیازهای اوست. شاید راز این امر، در این نکته نهفته باشد که هرکس خود را دوست دارد و دلش می خواهد محبوب دیگران باشد. احساس محبوبیت به دل انسان شادی و آرامش و امید می بخشد. در حالی که اگر کسی احساس کند محبوب دیگران نیست، خود را در این دنیای پر از آشوب تنها و بی کس دیده، بدین جهت همیشه پژمرده و افسرده خواهد بود.

کودک نیز – که انسان کوچکی است – بیش از بزرگان نیاز به محبت دارد. او همان گونه که به غذا احتیاج دارد، به محبت و نوازش نیز نیازمند است. کودک نمی فهمد در کاخ زندگی می کند یا در کوخ ولی به خوبی می فهمد که محبوب دیگران است یا نه؟ نیاز به محبت نه تنها در انسان بلکه در برخی حیوانات نیز مشاهده می شود هر چند این نیاز در انسان شدید و در کودک شدیدتر است. او با احساس محبوبیت می تواند آرام و راحت به رشد و نمو خویش ادامه دهد. ضمن این که محبت در امر تربیت نیز بسیار مؤثر است.

این تحقیق درصدد است اهمیت محبت به کودکان، شیوه های ابراز آن، آثار تربیتی و آسیب های آن را مورد بررسی قرار دهد.

مفاهیم

قبل از ورود به مباحث اصلی ابتدا لازم است، مفهوم دو واژه ی «محبت» و «تربیت» بررسی شود:

محبت از ماده ی «حبّ» است و حب، دوست داشتن معنا می دهد. این واژه محبّت در لغت به معنای خواستن و اراده ی چیزی است که آن را خیر می بینی و یا خیر می پنداری.[۱]

در بیان دیگری آمده است: «محبّت عبارت است از دوست داشتن و میل شدید به سوی کسی و یا چیزی؛ و در مقابل آن بغض و نفرت است.»[۲]

در اصطلاح، محبّت عبارت است از میل و گرایش طبع به سوی چیزی که لذّت آور است و اگر این میل قوّت گیرد عشق نامیده می شود. ضد آن کراهت قرار دارد و آن عبارت است از نفرت و رمیدگی طبع از چیزی که خالی از درد و رنجی نباشد. هرگاه این کراهت شدّت گیرد دشمنی نامیده می شود.[۳]

از آن چه بیان گردید استفاده می شود، که معنای لغوی و اصطلاحی محبّت چندان تفاوتی با هم ندارند و در هر دو مورد به معنای میل و گرایش انسان به سوی محبوب اوست.

تربیت واژه ی عربی و مصدر باب تفعیل است: «تربیت از ماده ی «رَبَوَ» به معنای رشد دادن قو ای جسمی، عقلی و اخلاقی آمده است چنان که در معجم الوسیط آمده: «او را تغذیه کرد و رشد داد و قوای جسمانی، عقلانی و اخلاقی او را رشد داد.»[۴]

دانشمندان تعلیم و تربیت برای واژه ی تربیت، معانی مختلفی بیان کرده اند که در این تحقیق تنها به ذکر یکی از آن موارد اکتفا می شود: «تربیت عبارت است از برانگیختن، شکوفا کردن و رشد دادن استعدادهای انسان، در جهت کمال به وسیله ی تلاش متربی [کسی که مورد تربیت است]، همراه با فراهم کردن زمینه ها و عوامل مؤثر لازم.»[۵]

براساس این تعریف، فاعل اصلی در فرایند تربیت خود متربی است یعنی او باید خود با استفاده از زمینه ها و شرایطی که فراهم شده، تلاش نماید تا استعدادهای نهفته در وجودش شکوفا شده، به کمال مطلوب برسد. نقش مربی تنها فراهم آوردن زمینه ها، شرایط و عوامل مؤثر، در امر تربیت، است.

اهمیّت محبّت به کودک در اسلام

محبّت به کودک از دیدگاه اسلام اهمیت زیادی دارد و پیشوایان دینی سفارش های فراوانی به آن نموده اند. از آن جایی که اولین سرپرست کودک، خانواده به ویژه، پدر و مادر هستند، لازم است به این نیاز کودک توجّه ویژه داشته باشند و بدانند که پاسخ گویی صحیح به این نیاز، پایه و اساس تربیت کودک را تشکیل می دهد. در واقع ارضای این نیاز در وجود کودک باعث آرامش و سلامت روانی و امنیت خاطر او می گردد. به دلیل نقش تأثیرگذار محبّت در تربیت کودک، پیشوایان دینی توصیه های فراوانی به آن نموده اند، چنان که پیامبر اکرم(ص) درباره ی محبّت به کودک فرمود: «احبّوا الصبیان و ارحموهم…؛ کودکان خود را دوست بدارید و با آن ها مهربان باشید…. »[۶]

در بیان نورانی از امام صادق(ع) محبّت به کودک عامل دریافت رحمت پروردگار معرّفی گردیده، چنان که می فرماید: «انّ الله عزّوجّل لیرحمُ الرجل لشدّه حبّه لولده؛ خداوند بنده اش را به واسطه ی شدّت محبّتی که به فرزندش دارد، مورد رحمت قرار خواهد داد.»[۷]

امام صادق(ع) می فرماید: «حضرت موسی(ع) عرض کرد: “پروردگارا بهترین عمل نزد تو کدام عمل است؟” خداوند متعال پاسخ داد: “حبّ الاطفال فانّی فطرتهم علی توحیدی…؛ دوست داشتن کودکان بهترین عمل است زیرا آفرینش آن ها بر خدا پرستی و توحید است”.»[۸]

با توجّه به این چند روایتی که بیان گردید، می توان گفت که محبّت به کودک از دیدگاه اسلام اهمیّت زیادی دارد و در منابع دینی مورد تأکید فراوان است؛ محبّت به کودک، بهترین عمل در پیشگاه خداوند بوده، دارای ثواب و اجر معنوی فراوان است.

محبّت به کودکان در سیره ی معصومین(ع)

محبت به کودک علاوه بر این که در سخنان معصومان(ع) بازتاب گسترده یافته، در سیره ی عملی آن ها نیز از جایگاه ویژه ای برخوردار است. آنان همواره از روش محبّت در فرایند تربیت کودکان بهره می گرفتند. مهر و عطوفت رسول اکرم(ص) شامل همه ی کودکان می شد. وقتی ایشان از سفر مراجعت می فرمودند و در راه، با کودکان مواجه می شدند، به احترام آنان می ایستادند. کودکان می آمدند و حضرت بعضی را در آغوش می گرفتند و بعضی را در پشت و دوش خود سوار می کردند و به اصحاب خود نیز توصیه می کردند که چنین کنند. بچّه ها از این صحنه های مسرّت آمیز بی اندازه خوش حال می شدند و این خاطرات شیرین را هرگز فراموش نمی کردند.[۹]

زمانی که حضرت عبّاس(ع) و زینب(ع) کودک بودند روزی امام علی(ع) در حضور دخترش زینب(س) فرزندش عبّاس(ع) را بوسید. دخترش عرض کرد: «پدرجان آیا او را دوست می داری»؟ حضرت فرمود: «آری.» حضرت زینب(س) عرض کرد: «گمان می کردم، کسی به جز خدا را دوست نداری» «فبکی ثمّ قال: الحبّ لله و الشفقه للأولاد؛ امیرالمؤمنین(ع) گریست و سپس فرمود: محبّت مخصوص خداوند است و شفقت برای فرزندان.»[۱۰]

شاید منظور این باشد که دو چیز داریم: یک، دل دادگی و دیگر شفقت و مهرورزی؛ دل دادگی مخصوص خداوند بوده، شفقت و مهرورزی برای فرزندان است.

«مفضل بن عمر» می گوید: «بر امام موسی کاظم(ع) وارد شدم. دیدم که آن حضرت فرزند خود علی بن موسی الرضا(ع) را در دامان خود نشانده بود و او را می بوسید و زبانش را می مکید و او را بر شانه ی خویش می گذاشت و در بغل می فشرد و می گفت: “بابی و انت ماأطیب ریحک و اطهر خلقک و ابین فضلک…؛ پدرت به فدایت، چه بوی خوش و چه طبع پاک و چه فضایل آشکار و برجسته ای داری”.»[۱۱]

معصومین(ع) علاوه بر فرزندان خود، کودکان دیگر را نیز دوست داشتند، چنان که «اسامه» نقل کرده است: «پیامبر اکرم(ص) مرا به زانوی خود می گذاشت و حسن(ع) را بر زانوی دیگر خود و ما را به هم می فشرد و می فرمود: “اللّهم ارحمهما فانّنی ارحمهما؛ خدایا بر این دو رحم کن که من آن ها را مورد ترحم قرار داده ام”.»[۱۲]

آن چه بیان شد نمونه هایی از برخورد محبّت آمیز معصومین(ع) با کودکان است. از این چند نمونه می توان به خوبی استفاده کرد که آن بزرگواران همواره با کودکان با محبّت، مهرورزی، شفقت و مهربانی برخورد می کردند. به این نکته نیز باید توجّه کرد که محبّت به کودک باید به گونهای باشد که کودک مزه ی آن را بچشد و این امر زمانی امکان پذیر است که پدر و مادر در عمل، محبّت خود را به او نشان دهند، بنابراین تنها دوست داشتن کودک در دل و علاقه مندی قلبی به او کافی نیست. او باید نشانه های محبت والدین را ببیند و علاقه ی قلبی آن ها را آشکارا حس کند.

شیوه های ابراز محبّت به کودکان

مربیان با روش های مختلف می توانند محبّت را به کودکان ابراز بدارند که به برخی از آن ها اشاره می شود:

۱- در آغوش گرفتن

یکی از راه های محبّت به کودک در آغوش گرفتن اوست. مربی – به ویژه پدر و مادر – برای ابراز محبّت خود به کودک، می تواند او را در آغوش بگیرد و از این طریق محبّت خود را نسبت به او ابراز بدارد. پیامبر اکرم(ص) در زمان کودکی امام علی(ع) از این روش بهره می گرفت و او را در آغوش می فش