پاورپوینت کامل گفت وگو در نیم روزی آتشین ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گفت وگو در نیم روزی آتشین ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گفت وگو در نیم روزی آتشین ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گفت وگو در نیم روزی آتشین ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

>

به مناسبت هفتم ذی الحجه سال گشت شهادت امام باقر(ع)

سراب، در افق دوردست موج می زند. خانه های مدینه، همانند رویایی رنگ پریده و زورق هایی کوچک، آشکار یا غرق می شوند. «ابن منکدر» – یکی از صوفیان – بی اعتنا به تازیانه ی خورشید که چهره ها و همه چیز را به آتش می کشد، راه می سپارد.

عرق از پیکرش می جوشد. آب نمکین از منفذهای پوستیش بیرون می زند؛ پوستی که از گرما و لباس پشمین رنج می کشد. اما ابن منکدر توجهی به آن ندارد. آن چه او را سرخوش کرده است، صوفی گری است. روحش در خلسه ی شگفت آسمانی اوج می گیرد. هیچ گاه به اندازه ی امروز که دنیا را رها کرده است و به این جهان زلال روی آورده، خوش بختی را احساس نکرده است. دریغ از عمرش می خورد که در راه کار و تلاش در جهان سراسر فتنه و شورش ها صرف شده است.

اینک، روحش غوطه ور در نور و زندگی اش، رویایی رنگین است.

چشمش به صحنه ای می افتد که او را از رویا بیرون می کشد. با خود زمزمه می کند: «آری، او واقعاً «ابا جعفر» است؛ مردی که سرزمین دانش را شخم زده است؛ اما در این نیم روز چه می کند؟ او در باغش مشغول کار است اما بهتر نیست در این سن و سال، دست از دنیا بکشد و به عبادت بپردازد؟!»

امام، کنار جوی باری ایستاده و عرق از چهار بند بدنش روان است. ابن منکدر نزدیک می رود. دندان بر دندان می ساید و با صدایی که امام بشنود می گوید: «قسم به خداوند، او را اندرز خواهم داد!»

این را می گوید و برابر امام می ایستد: «خدایت بیامرزد! پیری از پیران قریش در این هنگام و در این حالت در جست و جوی دنیاست! نمی ترسی مرگت تو را در این حال دریابد؟»

آن که سرزمین دانش را شخم می زند می گوید: «سوگند به آفریدگار! اگر مرگم در این حال فرا رسد، من در حال پیروی از خداوندم تا خود را از دریوزگی مردم و تو باز دارم؛ هنگامی می ترسم که مرگ من در حال گناه فرا رسد.»

ابن منکدر دست به پیشانی می برد تا عرق جوشیده از گرما و شرم را پاک کند. پس از لحظاتی سرش را بلند می کند و می گوید: «اباجعفر! خدایت بیامرزد! خواستم پندت دهم، پندم دادی.»

مرد می رود و امام به کار در زمین ادامه می دهد. امام با کار خود، راه را بر کسانی می بندد که «زهد» را عقب نشینی از میدان تلاش به سرزمین تنبلی تفسیر می کنند. روزی فرمود: «تنبلی، به دین و دنیا ضربه می زند. پسرم! زنهار از تنبلی و بی حوصلگی که کلید هر تباهی اند. کسی که تنبل است، حق را نمی پذیرد و کسی که بی حوصله است، بر حق تاب نمی آورد.»

در ستایش کار و کارگر می فرمود: «کسی که درآمد را جدی می گیرد، بار [اقتصادی اش] سبک می شود، فکرش آسوده است و افراد تحت سرپرستی اش در آسایش به سر خواهند برد.»

به تأثیر روان شناسی در اقتصاد توجه می داد و می گفت: «با خوش خلقی، زندگی گوارا می شود.»

افزون بر عنایت به تلاش و کوشش عملی، دانش را نیز می ستود: «دانش را فرا گیرید که فراگیری اش سپر [ی برابر مشکلات] و به دست آوردنش عبادت است. گفت وگو از آن (دانش) تسبیح [و ذکر خداوند] و بحث از آن جهاد [فرهنگی] است؛ آموزشش «صدقه» و «بخشش به انسان های شایسته» و «نزدیکی [به خداوند]» به شمار می آید. دانش، گل دسته ی بهشت، مونس تنهایی، هم نشین غربت و رفیق خلوت است.

راهنمای خوش بختی و یاری گر [گریز از] بدبختی است؛ نزد دوستان آرایش و علیه دشمنان اسلحه است.

دانشوری که از دانشش بهره جویند، برتر از هفتاد هزار عابد است!

دانش گنجینه است و پرسش ها، کلیدهاش؛ پس بپرسید [تا به گنج دانش دست یابید].

دانش نظری را با عمل پیوند می زد و می فرمود: «هر گاه دانشی شنیدید [و فرا گرفتید]، پس آن را به کار گیرید؛ علم هر گاه در دل آدمی، بسیار [و انباشته] شود، نمی تواند آن را تاب بیاورد و شیطان بر وی چیره می شود.»

به دانش جویی برای شهرت طلبی هشدار می داد: «کسی که در جست و جوی دانش باشد تا با آن به دانشوران افتخار کند، یا با کم خردان دهن به دهن شود، پس جای خود را از پیش در دوزخ فراهم کرده است.»

معیار اخلاقی زلالی برای شناخت دانشور راستین ارائه داده است: «بنده، دانشور نمی شود، مگر آن که به فرادست خود حسد نورزد و فرو دست خود را تحقیر نکند.»

وصیت های جاودانه

– ای شیعیان ما!.. . در سخنان تان راست گو و به سوگندهای تان پای بند باشید؛ چه به دوستان و چه به دشمنان تان.

با دل های تان یکدیگر را دوست بدارید.

به هیچ کس نیرنگ و خیانت نورزید.. .

شیعیان ما کسانی هستند که هر گاه سخن می گویند، راستگو هستند؛ هرگاه وعده دهند، وفا می کنند؛ هر گاه امانت به آنان می سپارند، امانت دارند؛

… شیعیان ما، نه مانند سگ [برای رسیدن به اندکی خود را خوار و ] پارس می کنند و نه مانند کلاغ طمع می ورزند.. . به خاطر دوستی ما، کسانی را که [از نظر خویشاوندی یا نژاد] دورند، نزدیک و نزدیکان [آسوده اندیش و آسوده رفتار خود] را به علت دشمنی [آن ها] با ما، از خود می رانند.

مردی که به این سخنان گوش می داد با ناامیدی پرسید: «اینان کجا پیدا می شوند؟»

امام که گویی به نسل های آینده می نگریست فرمود: «در اطراف زمین [پراکنده اند].»

به شیعیان معاصر خود هشدار می داد که شیعیان پیشین، در راه خود ثابت قدم تر بودند:

– دوستان و شیعیان ما، در گذشته بهترین ها بودند؛ اگر در محله ای امام جماعت بود، از آنان بود. اگر در قبیله ای مؤذن وجود داشت، از آن ها بود. اگر به کسی می خواستند چیزی امانت بسپارند، به آنان می سپردند… . اگر میان شان دانشوری بود که مردمان برای شناخت دین شان بدو رجوع می کردند، آن ها بودند.. .

نجیب امویان

در سال ۹۶ ه، «ولید بن عبدالملک» از دنیا رفت. او پیش از مردن، با تحریک حجاج، تلاش کرد تا برادرش «سلیمان» را از ولایت عهدی خلع کند اما پیش از آن که موفق شود، در «دیرمرّانِ » دمشق مرد. هنوز سلیمان بر تخت پادشاهی تکیه نزده بود که کارگزاران سابق را برکنار و افراد جدیدی را منصوب کرد.

«موسی بن نضیر» و «طارق بن زیاد» – دو فرمانده ی موفق نظامی که اندلس را فتح کردند – و جمعی دیگر، از کسانی بودند که کنار گذاشته شدند. کار در این حد نماند. حتی سلیمان دستور داد «عبدالعزیز» پسر موسی بن نضیر را – که حاکم موقت اندلس بود – ترور کنند. وی در حال نماز کشته شد و سرش را به دمشق فرستادند.

در فرجامین ماه های نخستین سده ی هجری، با به دست گرفتن قدرت از سوی عمر بن عبدا