پاورپوینت کامل سیمای برقی، راوی دو هزار حدیث ۷۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سیمای برقی، راوی دو هزار حدیث ۷۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سیمای برقی، راوی دو هزار حدیث ۷۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل سیمای برقی، راوی دو هزار حدیث ۷۰ اسلاید در PowerPoint :

>

۴۶

راوی بزرگ قم احمد بن محمد بن خالد برقی

قم شهر روایت و راویان بزرگی است که تاریخ نظیر آنان را کمتر سراغ دارد. روایانی که حقی بزرگ بر تمامی پیروان اهل
بیت(ع) دارند و «کلام نور» و «امر رشد» را برای امت نقل کردند. از جمله ناقلان حدیث در قم احمد بن محمد بن خالد بن
عبدالرحمان بن محمد بن علی است که در قرن سوم می زیست و از اصحاب امام جواد(ع) و امام هادی(ع) به شمار می رود.

از او و پدرش (محمد) به عنوان برقی یاد می شود ولی معمولا مقصود از برقی همان احمد است. اصل وی کوفی، کنیه اش
«ابوجعفر» است و محمد بن علی جد سومش، به وسیله یوسف بن عمر ثقفی در ماجرای قیام زید (سال ۱۲۲ ه ق) به
شهادت رسید. پس از شهادت محمد بن علی(ع) عبدالرحمان با فرزند خردسال خالد به برق رود قم گریخت.

احمد در منطقه برقه چشم به دنیا گشود، اندک اندک بزرگ شد و آن سامان را با عطر حدیث معطر ساخت. در باره سال
تولد وی در متون رجالی و تاریخی چیزی به چشم نمی خورد، اما با توجه به تاریخ وفاتش می توان گفت که در حدود سال
۲۰۰ ه.ق پای به گیتی نهاد.

حیاه طیبه

برقی از اصحاب امام جواد(ع) و امام هادی(ع) است ولی در منابع موجود، حدیثی که بدون واسطه از این دو بزرگوار نقل
کرده باشد به چشم نمی خورد شیخ کلینی در کتاب شریف کافی حدیثی از احمد، بدون واسطه از امام رضا(ع)، نقل کرده،
ولی این حدیث در اصطلاح اهل رجال «مرسل » شمرده می شود; یعنی واسطه ای بوده که ذکر نشده است، زیرا چنانچه
گذشت احمد متولد سال ۲۰۰ است و شهادت امام رضا(ع) در۲۰۳ اتفاق افتاد پس به طور طبیعی این راوی نمی تواند از
آن بزرگوار حدیث شنیده باشد. شمار استادان او در حدیث از صد تن فراتر است. نام برخی از آن بزرگان چنین است:

ابو علی واسطی، سعد بن سعد، ابوایوب مدائنی، ابوخزرج انصاری، ابوسلیمان حذاء جبلی، پدرش، ابن فضال، ابن محبوب،
احمد بن محمد ابی نصر، صفوان بن یحیی، عبدالعزیز بن مهتدی و عبدالعظیم حسنی.

شاگردان

جای بسی تعجب است که او شاگردان بسیاری ندارد.

ابو علی اشعری، احمد بن ادریس، احمد بن عبدالله، احمد بن محمد بن عبدالله، حسن بن متیل دقاق، حسین بن سعید،
سعد بن عبدالله، عبدالله بن جعفر حمیری، علی بن ابراهیم، علی بن حسین سعدآبادی، علی بن محمد بندار، علی
بن محمد بن عبدالله قمی، علی ماجیلویه، محمد بن ابی القاسم، محمد بن احمد بن یحیی، محمد بن حسن صفار، محمد
بن عیسی، محمد بن یحیی، معلی بن محمد جمعی از شاگردان وی شمرده می شوند.

جوامع روایی از او با عنوانهای «احمدبن محمد بن خالد برقی »، «احمد بن ابی عبدالله »، احمد بن محمد ابی عبدالله، برقی و
احمد برقی یاد کرده اند.

ولی تذکار این مطلب شایسته است که، همان گونه که آیه الله خویی در معجم ذکر کرده اند، عنوان «احمد بن محمد بن ابی
عبدالله » برای این راوی اشتباه است; زیرا ابوعبدالله کنیه پدرش بود نه جدش. پس در این موارد احمد بن محمد
ابی عبدالله یا احمد بن ابی عبدالله صحیح است.

در کتب روایی شیعه حدود دو هزار حدیث از او نقل شده است. در بسیاری از موارد وی را احمد یا احمد بن محمد
خوانده اند که معمولا با راویانی چون احمد بن محمد بن خالد اشتباه می شود. محقق آگاه در این گونه موارد شخص را به
وسیله استاد و شاگردانش تشخیص می دهد.

در زندگی علمی برقی چند مطلب بسیار قابل توجه است:

۱. تالیف کتابها و جمع آوری روایات بسیار

نجاشی و دیگر رجال شناسان صد کتاب او را ذکر کرده اند که متاسفانه تنها کتاب «محاسن » وی باقی مانده است. داشتن
یک کتاب برای دانشوران رجال بسیار مهم است تا چه رسد به این همه کتاب در ابواب مختلف.

۲. مهارت در نجوم، تاریخ، شعر، علوم ادبی و روایت.

او از ستاره شناسان بود و کتابی در علم نجوم تالیف کرده است. نجاشی و شیخ طوسی بر این مطلب گواهی داده اند. از
جمله علومی که برقی از آنها آگاه بوده، علم تاریخ است. مسعودی می گوید: از جمله کسانی که در تاریخ، کتاب نوشته اند
احمد بن محمد خالد برقی است و نام کتابش «تبیان » است. او استاد دو نحوی معروف احمد بن فارس (صاحب مجمل
اللغه) و ابوالفضل عباس بن محمد است که استادان صاحب بن عباد شمرده می شوند.

یکی از علمای قم، که احمد بن محمد بن عیسی نام داشت، در نقل روایت بسیار حساس و سختگیر بو. او برقی را از قم
بیرون کرده، سپس از کرده خود پشیمان شد و او را به قم بازگرداند. احمد بن محمد بن عیسی پس از مرگ برقی با سر و
پای برهنه در تشییع جنازه اش شرکت کرد تا وجدان خود را آرام سازد.

در تبیین علت تبعید برقی از قم به دو مطلب می توان اشاره کرد:

الف) اعتماد او بر روایات مرسل و نقل حدیث از افراد ضعیف، چنان که بیشتر دانشمندان رجالی بر این مطلب تصریح
کرده اند.

ب) آنچه علامه مامقانی و گروهی دیگر بدان اشاره کرده اند و آن اتهام غلو است. در این مورد باید یادآوری کرد که،
«قمی ها در قرن سوم و چهارم قائل به نفی بعضی از فضائل و صفات معصومین(ع) مانند علوم آنها و بعضی از معجزاتشان
بوده و قائل به این صفات را «غالی » می دانستند و روایات او را مخدوش می نمودند. در مقابل قمی ها، متکلمین بغدادی
مانند شیخ مفید ایستادگی نموده و به تخطئه قمی ها در عقایدشان پرداختند و آنها را مقصر نامیدند.»

احمد بن محمد بن عیسی نه تنها برقی، بلکه گروهی دیگر را نیز به همین تهمت از قم بیرون کرد. او چنان بود که به مجرد
شک در غالی بودن فرد، وی را تبعید می کرد تا حقایق دینی دستخوش انحراف نشود.

۳ – کمک به مردم

برقی در علم، عبادت و کمک به محرومان سرآمد روزگار، بود. او خود می گوید:

به ری رفتم تا طلبی را که از مادرایی داشتم دریافت کنم; زیرا هر سال ده هزار درهم به خاطر زمینی که در اجاره او بود
دریافت می کردم.

وقتی در ری بودم، پیرمردی بسیار رنجور و خون آلود نزد من آمد و گفت: من و تو هر دو شیعه و علاقمه مند به اهل
بیت(ع) هستیم، حاجتی دارم.

گفتم: بگو.

گفت: به مادرایی گزارش داده اند که، من نزد خلیفه عباسی از وی شکایت کرده ام و او بدین سبب خون و مال مرا حلال
دانسته است. به او بگو این مطلب دروغ است.

به پیرمرد گفتم: حاجتت را برآورده می سازم. او رفت و من در فکر فرو رفتم، زیرا می ترسیدم اگر حاجت او را به مادرایی
بگویم، خشمگین شود و از دریافت ده هزار درهم باز مانم. همان لحظه به سراغ کتابهایم رفتم; کتابی گشودم و با این
سخن امام صادق(ع) روبه رو شدم: کسی که نیت خود را در برآوردن حاجت مؤمن خالص کند خداوند حاجت خود او را نیز
برآورده می سازد.

برخاستم و سمت اقامتگاه مادرایی شتافتم. عده ای از نگهبانها از ورود من جلوگیری کردند و بعضی اجازه ورود دادند،
سپس همگی اجازه دادند و من نزد او رفتم. مادرایی در بالکن نشسته، بر ستون تکیه داده بود و چوبدستی در دست
داشت. پس از سلام به اشاره او نشستم و این آیه را خواندم «وابتغ فیما آتاک الله و الدار الآخره و لا تنس نصیبک من الدنیا
و احسن کما احسن الله الیک و لا تبغ الفساد فی الارض ان الله لا یحب المفسدین »

مادرایی گفت: لطف داری، آری خدا نعمتهای بسیار به من داده; ولی این مقدمه حاجتی است، حاجتت را بگو.

گفتم: فلان مرد را می شناسی؟

گفت: آری، آیا او شیعه و اهل ولایت ائمه(ع) است؟

گفتم: بله.

در این هنگام چوبدستی اش را بر زمین انداخت، بر روی تخت نشست و به یکی از غلامانش گفت: آن بسته را بیاور.

غلام بسته ای آورد که اموال بسیار در آن بود. سپس دستور داد آن اموال را به پیرمرد بازگردانده، خلعتی نیز به وی
بدهند و او را به خانواده اش ملحق کنند. آنگاه رو به من کرد و گفت: نصیحت خوبی کردی و بارم را سبک ساختی. بعد
کاغذی برداشت و نوشت: بسم الله الرحمن الرحیم، ده هزار درهم از ملک احمد بن محمد بن خالد برقی در کاشان به وی
تسلیم کنند. لحظه ای بعد کاغذی دیگر برداشت و نوشت: بسم الله الرحمن الرحیم، ده هزار درهم به احمد بن محمد
بن خالد برقی تسلیم شود و این به خاطر نیکی است که در حق ما کرده است ….

برقی در نظر دانشمندان

پرداختن به نظر همه دانشمندان شیعه در باره برقی فرصتی در خور می طلبد، در اینجا تنها به نظر سه تن از آن
بزرگواران بسنده می کنیم:

نجاشی (متوفی ۴۵۰) می گوید: او مورد اعتماد است، گرچه از افراد ضعیف روایت نقل می کرد و به روایات مرسل اعتماد
داشت.

شیخ طوسی (متوفی ۴۶۰) او را از اصحاب امام جواد(ع) شمرده و احمد بن محمد بن خالد خوانده است. علاوه بر این در
اصحاب امام هادی(ع) نیز از او یاد کرده،نامش احمدبن ابی عبدالله البرقی نگاشته است. آن بزرگوار در کتاب
هرست برقی را ستایش کرده،طریق خود به روایت او را ذکر می کند.

علامه حلی(متوفی ۷۶۲) برقی را در قسمت اول کتاب خود یعنی کسانی که مورد اطمینان هستند ذکر کرده،می گوید:
او در نقل روایت قابل اعتماد است.

دیدگاه اهل سنت

احمدبن محمد خالد، علاوه بر اینکه در نظر شیعیان مورد احترام است نزد اهل سنت نیز جایگاهی والا دارد.ابن ندیم
(متوفی ۳۷۵) در باره او می نویسد: ابو عبدالله محمد بن خالد برقی از اصحاب رضا(ع) و فرزندش ابوجعفر(ع) است.
پسرش احمدبن ابی عبدالله خالد است و کتاب الاحتجاج، کتاب السفر و کتاب البلدان ار آثار اوست. این کتاب، البلدان، از
کتاب پدرش بزرگتر است.

یاقوت حموی (متوفی ۶۲۶): برق از آبادیهای قم، از نواحی جبل است. ابوجعفر فقیه شیعه احمد بن ابی عبدالله از
آنجاست.

حموی سپس صد کتاب از برقی برمی شمرد و از حمزه اصفهانی نقل می کند که، احمد از راویان لغت و شعر بود. و این
دانشمند بزرگ در کتاب «معجم الادبا» نیز برقی را در شمار ادیبان و صاحبان کتب ذکر می کند.

ابن حجر عسقلانی (متوفی ۸۵۲) می نویسد: اصل وی کوفی است، از بزرگان رافضه است و کتابهای ادبی دارد; کتابهای
اختلاف الحدیث، عیافه و قیافه بخشی از آثار اوست. احمد بن ابی عبدالله در زمان معتصم می زیست.

صاحب کتاب «الاعلام » می گوید: احمد بن محمد بن خالد ابوجعفر بن ابی عبدالله برقی از علمای متفکر و اهل بحث شیعه
بود و اهل برقه، یکی از آبادیهای قم، به شمار می آید. اصلش کوفی است. او حدود صد کتاب دارد. یکی از آنها کتاب
محاسن است که دو جلد دارد و در فقه و آداب شرعیه نوشته شده است. کتاب البلدان، اختلاف الحدیث و الانساب، اخبار
الامم و الرجال از کتابهای دیگر اوست. امامیه گفته اند که او در نقل حدیث به افراد ضعیف تکیه می کرد.

عمر رضا کحاله در باره برقی می گوید: احمد بن محمد بن خالد بن عبدالرحمن بن محمد بن علی برقی کوفی کینه اش
ابوجعفر است. او عالمی است که در بسیاری از علوم تبحر داشت. بخشی از کتابهای وی بدین قرار است: التراجم و
التعاطف، آداب النفس، ادب المعاشره، کتاب المکاسب، کتاب الرفاهیه.

کتاب محاسن برقی

تنها کتابی که از برقی به یادگار مانده «محاسن » است. کتاب محاسن تنها مجموعه ای روایی نیست، بلکه