پاورپوینت کامل ارزیابی و بررسی کتابهای تعلیمات دینی دبستان (۱) ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ارزیابی و بررسی کتابهای تعلیمات دینی دبستان (۱) ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ارزیابی و بررسی کتابهای تعلیمات دینی دبستان (۱) ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ارزیابی و بررسی کتابهای تعلیمات دینی دبستان (۱) ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۲

آنچه در این گفتار و در شماره دیگر این ماهنامه مورد بررسی ونقد قرار می گیرد بخشهایی از کتابهای تعلیمات دینی دوره
دبستان است که پیرامون چهارده معصوم (علیهم السلام) نگاشته شده است.
دشواری تدوین کتاب درسی در هر زمینه که باشد بر هیچ کس پوشیده نیست و آنچه ما از نواقص آنها برمی شماریم نه
بدان علت است که به سختی کار ناآشناییم، بلکه چون معتقدیم ارائه اثری ماندگار بدون تحمل انتقادهای سازنده، ناممکن
است. بدین مهم پرداختیم. ما خود را کوچکترین همکار مولفان و برنامه ریزان کتب درسی دانسته ایم که از دور به ناتوانی
خویش اعتراف کرده وبا ابلاغ سلام و هدیه صفحاتی چند، در پیشگاهشان عرض اخلاص وارادت می نماییم.
پیش از بیان ملاحظات سزاست که به پاره ای از ویژگیهای این کتابها اشاره کرد.
نخست اینکه در کتابهای تعلیمات دینی دوره دبستان در هر سال، اصول دین (توحید، معاد، نبوت، امامت)، آداب و اخلاق
و احکام مورد بیان قرار گرفته است و تنها به یک موضوع بسنده نشده و در هر بخش نیز سعی شده است مسایل از جوانب
مختلف مورد توجه قرار گیرد.
دیگر آنکه در معرفی پیامبر و امامان معصوم (علیهم السلام) تاحد امکان سعی شده است موضوعات طرح شده با مسایل
عاطفی و اخلاقی در هم آمیزد و همین امر درس را شیرین تر و شخصیت مورد نظر رادوست داشتنی تر ترسیم می کند.
مانند بیان مهربانی پیامبر یا امامان (علیهم السلام) باکودکان، مهمانی امام مجتبی(ع) و مستمندان، ترحم بر حیوانات.
موضوع سوم اینکه: زبان فهم کودک از یاد برده نشده است ومفاهیم بلند به شیوه ای در خور فهم آنان بیان شده است.
در این مجموعه نخست برخی ملاحظات کتابها و آنگاه پیشنهادهایمان را تقدیم می داریم.

گوشه هایی از ملاحظات در تعلیمات دینی سال دوم

(درس ۲۶) سخن از مهربانی امام حسن(ع)به یک سگ است. می نویسد: حضرت چنانکه خود یک لقمه می خورد به
سگ هم لقمه ای می داد و می فرمود: خدا این حیوان را دوست دارد، من چگونه چیزی بخورم و به او ندهم؟! هدف درس
بیان موضوع مهربانی با حیوانات است ولی به نوعی ناپسندی مساله نگهداری سگ و گربه را که امروزه در غرب در حد
نگاهداری فرزند و بلکه بیشتر از آن مورد توجه است، کاهش می دهد و آن را توجیه می کند. کودک می بینددر کشور خود
او هر چند به ناروا چون سگ ولگردی در کوچه ای مشاهده می شود از سوی کودک سنگباران می گردد ولی در غرب
درخانه ها به بهترین صورت رسیدگی می شود در آن صورت اگر منظورصحیح این درس را نفهمد می پندارد که شیوه
غربیان صحیح تر از خودماست. حال آنکه در غرب نگهداری سگ و گربه و توجه به حیوانات،هر چند نمود «مهربانی » دارد،
ریشه آن، بحران اخلاقی است.
درغرب پدیده پرورش حیوان در خانه پس از زمانی رخ داد که نظام خانواده با آزادیهای جنسی متلاشی شد و فرزندآوری
و محبت به اوو حفظ کانون خانواده، به طور کلی فراموش و بلکه پوچ پنداشته شد. آنان چون خود را با تلاشی خانواده، تنها
دیدند و وفا و مهرفامیلی و خانوادگی در میانشان رخت بر بست ترجیح دادند به جای همسر و فرزند، حیواناتی را که به
باوفایی معروف است همدم خودسازند و آن جز سگ نبود.
افزون بر این، نگهداری حیوان در محیط خانه، با اصول بهداشتی سازگار نیست و چه بیماری ها که از همین راه به انسان
سرایت می کند.
از این رو سزاست که در پایان درس بدین موضوع اشاره کرد که مهربانی با حیوانات به معنی پرورش آنان در خانه نیست.
به علاوه در زندگی معصومان (علیهم السلام) موارد متعدد دیگری وجود داردکه به حیوانات مهربانی شده و بلکه حقوق
آنان ذکر گردیده، اماحیوان مورد نظر سگ نبوده است. از این رو مناسب تر آن بود که ازآن ماجراها نقل می شد.

]کتاب تعلیمات دینی، سوم دبستان

صفحه ۱۸، درس هفتم (حضرت محمد، آخرین پیغمبر خدا) می نویسد:
عبد المطلب از آینده محمد خبر داشت و از دانشمندان یهودی ومسیحی شنیده بود که پیغمبر بزرگی از مکه ظهور
خواهد کرد.
این متن از دو نظر دارای اشکال است:
۱- در اینجا و در جاهای دیگر از کتابهای درسی، رهبانان واحبار مسیحی و یهودی را «دانشمند» یاد می کند، حال آنکه
این تعبیر در اغلب موارد نابجاست. آنها را باید آشنایان به تورات و انجیل نام برد که نسبت به مردمان معاصر خود به احکام
وتاریخ و مسایل موجود در کتاب آسمانی اطلاعات بیشتری داشتند.
به علاوه نه تنها آنها بلکه بسیاری از مسیحیان و یهودیان ازبشارتهای کتاب آسمانی خود به ظهور پیامبر اسلام آگاهی
داشتند.
هرگاه این قبیل افراد را دانشمند بنامیم و آنگاه بگوییم که درمکه یا جزیره العرب مردم جز اندکی، همه بی سواد بودند
چنین تصور می شود که پیوسته در حالی که جهانیان در بی خبری و جهالت به سر می بردند پیروان انجیل و تورات اهل
دانش و تمدن و اندیشه بوده اند تا آنجا که از رویدادهای آینده هم اطلاعاتی داشته اند.حال آنکه در همان عصر گروهی که
حنفا گفته می شدند در انتظارظهور پیامبر اسلام بودند و مسیحی و یهودی هم نبودند.
۲- در این درس به جای آنکه بیشتر از وجود ارجمند ابو طالب سخن گفته شود از عبد المطلب می گوید: فقط در باره
ایشان می نویسد:«ابو طالب می گوید: محمد هنگام غذا خوردن بسم الله می گفت و…»
بسیار سزاوار و بلکه ضروری بود که نسبت ابو طالب باامیر مومنان(ع) ذکر شود و دست کم دو سطر از خدمتهای وی به
اسلام و پیامبر(ص) بیان شود. چه آنکه عبد المطلب، پیامبر را فقط ازشش سالگی تا هشت سالگی تحت سرپرستی گرفت و
ابو طالب از هشت سالگی تا پنجاه سالگی (حدود ۴۲ سال) از او حمایت کرد و بهترین فرزندش علی(ع) را سالها در خدمت
او قرار داد. در حقیقت ابو طالب از دو نظر بر اسلام حق دارد:
یکی با خدمتهای خود و دوم با فرزندش علی(ع) گذشته از پدر ومادر که زندگی انسان از آنهاست، هیچ کس به اندازه ابو
طالب وعلی(ع) و آنگاه خدیجه، بر پیامبر(ص) حق نداشته است.(۱)

کتاب تعلیمات اجتماعی سال پنجم

(بخش دوم: تاریخ) نیز چون از دوره سرپرستی ابو طالب سخن می گویدفقط می نویسد: «ابو طالب از بازرگانان قریش
بود و در بعضی ازسفرها برادرزاده اش را با خود می برد.»
اهمیت این موضوع درعصر ما بدین سبب است که از دیرباز از سوی غیر شیعیان و دردوره معاصر حتی برخی افراد شیعه
در باره ایمان وجود مقدس حضرت ابو طالب اظهار نظرهای بی پایه ای کرده اند که جا دارد به مقابله با آنها پرداخت.
چنانکه بعضی از اندیشمندان دلسوز در باره آن وجود ارجمند به تالیف کتاب مبادرت ورزیده اند.(۲)

]تعلیمات اجتماعی سال پنجم

بخش تاریخ، ص ۱۰۵ در بیان شیوه عثمان و علت مخالفت مردم با اومی نویسد: عثمان خویشاوندان خود را در کارها
دخالت می داد.
پرسش این است: مگر دخالت دادن خویشاوندان لایق و پرهیزگار درتصدی مناصب اجتماعی چه اشکالی دارد؟! آیا امیر
مومنان(ع) چنین نمی کرد؟
واقعیت آن است که عبارت کتاب درسی دارای اشکال است وباید چنین تحلیل کرد: خویشاوندانی که عثمان مناصب
اجتماعی رابه ایشان می سپرد به اعتراف شیعه و سنی همه یا اغلب آنها خوش سابقه نبودند، بلکه به دنیادوستی و
مال اندوزی و بی تقوایی مشهور بودند. دیگر اینکه بعدها اموال عمومی مردم را جزودارایی شخصی خود ساختند و بیشتر
زمینهای زراعی اطراف شهرها راتصاحب کردند و تا توانستند بر قبایل دیگر سخت گرفتند و ستم نمودند.
به هر تقدیر عبارت می بایست این گونه می شد: عثمان فقطخویشاوندان ناشایسته خود را در کارها دخالت می داد.

تعلیمات دینی سال دوم

در (درس ۲۴) پیرامون یتیم نوازی امام علی(ع) می خوانیم: «امام چون کودک یتیمی می دید به او می گفت:بیا با هم به
منزل برویم. آنگاه او را به منزل می برد و شیرینی یا عسل یا میوه به او می داد.»
گذشته از آنکه بردن یتیمان به منزل، عادت همیشه حضرت نبوده است، کودک با مطالعه این قسمت تصور می کند که
اگر گاهی در کوچه کسی از روی خیرخواهی خواست وی را به منزل خویش ببرد رفتن به دنبال او بی اشکال است.
این درس در ادامه جملاتی ذکر می کند تا دانش آموزان رفتار بهتری با فرزندان شهید داشته باشند. در حالی که چنین
شیوه آموزشی درکلاس درس آن هم در حضور فرزندان شهید هیچ مناسب نیست. دراین صورت فرزند شهید از طرفی
احساس رنج می کند و از سویی ممکن است پرتوقع و بهانه جو گردد. وظیفه مندی ما در مقابل این کودکان امری مسلم
است اما تربیت صحیح آنان نیز که نباید یکایک افراد جامعه به خصوص همسالان کم تجربه خود را بدهکار خویش بپندارند،
از اهمیت ویژه برخوردار است.
آنچه درس از آن سخن می گوید ترحم و کمک مادی و عاطفی به کودک یتیم است و یکباره موضوع فرزندان شهدا را به
میان می کشد.طبیعی است که فرزند شهید در کلاس درس خود را یکی از مصادیق کودکان یتیمی بداند که نیازمند
کمک مادی و عاطفی دیگران است.حال آنکه چه بسا وی هیچ نیازمند کمک مالی کسی نیست.
در مجموع وجود این درس بدین کیفیت هر چند امام علی(ع) را نزدبچه ها شخصیتی محبوب جلوه می دهد، او را نزد
فرزند شهید کسی معرفی می کند که حس ترحم همسالان وی را نسبت به او بیدار ساخته است.
امروزه بیشتر کتابهایی که در باره امام حسن(ع) و امام حسین(ع)نوشته می شود با توجه به اوضاع سیاسی هر یک از دو
امام، حسن بن علی(ع) را فردی مسالمت جو حسین بن علی(ع) را مبارزی شجاع نام می برند. یکی را چنان آرام و متواضع
یاد می کنند که دوست ودشمن به وی ناسزا می گویند و او هیچ پاسخی نمی دهد و دیگری نیرومند و دلیر که کمترین
مبارزه طلبی را با شمشیر جواب می دهد. این موضوع به کتب درسی نیز سرایت کرده است.

کتابهای تعلیمات دینی سال سوم

سال سوم (سال ۷۵، درس ۱۷ و ۱۸) چون سخن از امام حسن(ع) به میان می آید می نویسد:
«وی فردی عابد بود که به بینوایان کمک می کرد.»
و در شرح حال حسین(ع) می نویسد: «او فردی شجاع و نیرومند و مبارز بود.»
سزاوار است در این باره به شیوه بهتر قضاوت کرد. حقیقت آن است که تا پیش ازرخداد آتش بس میان امام حسن(ع) و
معاویه، مردمان عراق و حجاز،دو فرزند برومند امام علی(ع) را در شجاعت و بردباری در یک منزلت می شناختند و کسی
کمترین تردید در مراتب دلیری و رزم آوری حسن بن علی(ع) نداشت و اگر جز این بود پس از شهادت علی(ع)مردم برای
جنگ با معاویه با او هم پیمان نمی شدند. به علاوه اغلب رشادتهای وی را در جنگ جمل و صفین دیده بودند و خوب به یاد
داشتند که در جنگ جمل تا او به قلب لشکر بصره نتاخت لشکرشکست نخورد.این دو امام والا مقام هر یک حدود ده سال
عهده دار منصب امامت بودند. حسن بن علی(ع) این دوره را نخست به جنگ با معاویه پرداخت و پنج ماه درگیر مسایل
جنگ بود. سپس که کار به آتش بس کشیده شد تا سال ۵۰ هجری علیه معاویه اقدامی صورت نداد تاآنکه در همین سال به
شهادت رسید. چون دوره امامت حسین بن علی(ع) شروع شد به همان مدت صبر برادر (ده سال) وی نیز بامعاویه درگیر
نشد و تا سال ۶۰ که معاویه مرد، علیه حکومت اوقیام ننمود. در سال ۶۰ چون یزید حضرت را به بیعت خواند و آن حضرت
نپذیرفت ستیزه میان امام و فرزند معاویه شدت گرفت. این دوره کوتاه نیز پنج ماه طول کشید تا آنکه در اوان سال ۶۱
هجری واقعه کربلا رخ داد و حضرت به شهادت رسید.

تعلیمات دینی سال پنجم

در بخش آشنایی با امامان نام ائمه (علیهم السلام) را که در کتاب دینی دوم به ترتیب ذکر شده است، در یک