پاورپوینت کامل امام علی (ع)، الگوی صبوری ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امام علی (ع)، الگوی صبوری ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امام علی (ع)، الگوی صبوری ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امام علی (ع)، الگوی صبوری ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

>

بیست و پنج سال پس از رحلت رسول اکرم (ص)، امام علی (ع)، روزگارخویش را به ناشناختگی گذراند. زمانی در ایام
رسول خدا (ص) ازعلی (ع) چنان یاد می شد که از پیامبر (ص). اما در مدتی کمتر ازیک شبانه روز همه چیز دگرگون شد.

با درگذشت پیامبر (ع)، زمینیان بر تصاحب دسترنج حیات او بریکدیگر سبقت گرفتند و میان قرآن و ترجمان آن (اهل
بیت (علیهم السلام)) جدایی افکندند. عرصه بر خاندان پیامبر تنگ گردید وفرزند ابوطالب (ع) به شکیب و گمنامی
وانهاده شد. زمانی کوتاه پس از رحلت پیامبر او تنها مدافع خود فاطمه (س) را از دست دادو به بیعت با خلیفه ای که اقرار
می کرد در زمامداری از دیگران برتر نیست، مجبور شد.

از آن پس ایام درنگ او در دنیا به فرموده خود وی زمان رنج واندوه بود و هر روزش چون ماه و هر ماهش چون سال
می گذشت و بدین ترتیب نه هزار روز (۲۵ سال) براو گذشت در حالی که مردم درشاءن او از پیامبر (ص) شنیده بودند که:
من شهر علم هستم و علی درگاه آن.

علی از من است و من از علی. این علی برادر من، وصی من وجانشین من بعد از من است. پس به سخن او گوش فرا دهید
و از اواطاعت کنید. علی را دشمن نمی دارد مگر منافق و ناپاک زاده.

آنچه امروزه از بردباری امام علی (ع) گفته می شود، اغلب جلوه های عاطفی دارد تا تحقیقی و کمتر سخن از نقش
شکیبایی امام علی (ع)در پابرجایی آیین پیامبر به میان آورده شده است. در حالی که اگر کوشش پررنج او در این دوره
نبود و امام صبر پیشه نمی ساخت امروز از نام محمد (ص) و آیین او همان می ماند که از تورات وانجیل ماند.

شکیبایی برای حفظ آیین نبوی

ارجمندترین و سخت ترین کردار علی (ع) در عصر خلفا، شکیبایی جانکاهی بود که خود بهتر از همه از حکمت و فرجام آن
اطلاع داشت. نه در آن زمان و نه تا قرنها جز امامان معصوم (علیهم السلام) کسی منزلت صبر علی (ع) و نتیجه آن در
حفظ اسلام رانمی دانست. امام خود در این باره می فرماید:
«…اگر سخن بگویم، می گویند بر فرمانروایی حریص است و اگرخاموش بنشینم، می گویند از مرگ می ترسد. به خدا
سوگند، علاقه فرزند ابوطالب به مرگ بیش از علاقه کودک به پستان مادر است.اگر سکوت می کنم به سبب علم و آگاهی
خاصی است که در آن فرورفته ام.
پس از درگذشت پیامبر (ص) در کار خویش اندیشیدم، دربرابر صف آرایی قریش جز اهل بیت خود یار و یاوری ندیدم…
چشمی را که در آن خاشاک فرو رفته بود، بستم، با گلویی که استخوان درآن گیر کرده بود، نوشیدم و بر گرفتگی راه نفس
و بر حوادث تلخ تر از زهر، صبر کردم.
قسم به خدا، ابن ابی قحافه جامه خلافت را برخود آراست در حالی که می دانست شان من نسبت به خلافت چون محور
آسیاب است. پس جامه خلافت را رها کردم… و صبر نمودم درحالی که میراث خود را تاراج رفته می دیدم. تا اینکه
اولی(ابوبکر) راه خود را به پایان رساند و خلافت را بعد از خود به آغوش ابن الخطاب انداخت… جای بسی شگفتی است در
حالی که اودر زمان حیاتش فسخ بیعتش را از مردم درخواست می کرد و می گفت:«اقیلونی فلست بخیرکم و علی فیکم »;
«مرا معاف بدارید که بهترین شما نیستم در حالی که علی بین شماست.» بعد از خود خلافت را به عقد دیگری درآورد.
پستان خلافت را چقدر محکم این دو بین خود تقسیم کردند. پس خلافت را درفردی درشت خوی و ناهموار قرار داد که
تند سخن و خشن و پرلغزش بود… من در این مدت طولانی و سختی محنت بار، شکیبایی ورزیدم تا او نیز به راه خود رفت
و امر خلافت را در جمعی قرار داد ومرا هم طراز آنها پنداشت. خدایا، (آن) چه شورایی (بود)! کی شک و تردید با اولی آنها
(ابوبکر)در باره من روا بود که با این اشخاص هم ردیف باشم…!تاسومین نفر (عثمان) به خلافت برخاست…و اولاد پدرانش
با او هم دست شدند. مال خدا را چون شتر که گیاه بهاری را می جود، خوردند تا اینکه ریسمانش باز شد و رفتارش موجب
قتلش شد و پرخوریش او را به رو انداخت.»

برای شناخت ارج آن شکیبایی جانکاه باید در نظر آوریم اگر امام صبر پیشه نمی ساخت و به شمشیر دست می فشرد چه
پیش می آمد و سرانجام پیشامدها چه بود؟

اینک تصویر ماجرا:

رحلت پیامبرگرامی (ص) جامعه اسلامی و خاندان رسالت را با بحران عجیبی رو به رو ساخت. هر لحظه بیم آن می رفت
که آتش جنگ داخلی میان مسلمانان بر سر موضوع خلافت و فرمانروایی شعله ور شود وسرانجام جامعه اسلامی به انحلال
گراید. هنگامی که خبر درگذشت پیامبر اکرم (ع) در میان قبایل تازه مسلمان منتشر شد، گروهی ازآنها پرچم ارتداد و
بازگشت به آیین نیاکان را بر افراشتند. ازسویی مهاجران و انصار «وحدت کلمه » را از دست داده و مدعیان دروغگو در
استانهای نجد و یمامه به ادعای نبوت برخاسته بودند.

پیشتر در خارج مدینه نیز چند نفر مانند مسلیمه ادعای پیغمبری کرده بودند. او چهل هزار مرد جنگی گرد آورد تا به
مدینه حمله برند و آنجا را با خاک یکسان کنند و اگر به مدینه می رسید اثری از اسلام و مسلمانان برجای نمی گذاشت و
آثار نبوت را به طور کلی نابود می کرد. دیگری زنی بود به نام سجاح که او هم ادعای پیامبری داشت و عده ای را دور خود
جمع کرده بود و عده ای دیگرنیز مثل نعمان بن منذر مرتد شده، ادعای پادشاهی می کردند. اودر بحرین تاجگذاری کرده
بود. همچنین لقیط بن مالک (ذو التاج)در عمان.

در آن اوضاع که عقیده اسلامی در قلوب رسوخ کرده، عادات وتقالید جاهلی هنوز از دماغ ها بیرون نرفته بود، هرنوع
جنگ داخلی و دسته بندی گروهی مایه انحلال جامعه و موجب بازگشت بسیاری از مردم به بت پرستی و شرک می شد.
چنین جنگ داخلی یا هرخونریزی کوچک موجب انفجارهایی در داخل و خارج مدینه می شد. این در حالی بود که
بسیاری از قبایل عرب جاهلی به انتقامجویی وکینه توزی مشهور بودند. در این حال عثمان نزد حضرت امیر (ع) رفت و
گفت: وضع را می بینی! اگر بیعت نکنی اسلام با خطر جدی رو به روست. و حضرت نیز برای حفظ اسلام بیعت کرد و بعد
از آن بود که ابوبکر توانست از مدینه به اطراف، لشکر اعزام کند. جای تعجب نیست که آنها علی را خوب شناخته بودند.

امام در این باره فرمود:
«… به خدا سوگند من هرگز فکر نمی کردم که عرب خلافت را ازخاندان پیامبر (ص) بگیرد یا مرا از آن باز دارد. مرا به
تعجب وانداشت جز توجه مردم به دیگری که دست او را به عنوان بیعت می فشردند. از این رو، من دست نگاه داشتم.

دیدم که گروهی از مردم از اسلام باز گشته اند و می خواهند آیین محمد (ص) را محو کنند. ترسیدم که اگربه یاری اسلام
و مسلمانان نشتابم، رخنه و ویرانی یی در پیکر آن مشاهده کنم که مصیبت واندوه آن بر من بالاتر و بزرگتر از حکومت
چند روزه ای است که به زودی مانند سراب یا ابر از میان می رود. پس به مقابله با این حوادث برخاستم و مسلمانان را یاری
کردم تا آنکه باطل محو شد وآرامش به آغوش اسلام باز گشت.»

بدین ترتیب، امام بر سر دوراهی احقاق حق خود و حفظ اصول و اساس هدف، موقعیت خویش رافراموش کرد وبرای
حفظ آیینی که پیامبر (ص) در راه آن کوشیده بود، سکوت اختیار کرد.

این نکته را باید افزود که بسیاری از قبایل ساکن مدینه یابیرون آن نسبت به حضرت علی (ع) بی مهر بوده، کینه او را
سخت به دل داشتند. زیرا آن حضرت پرچم کفر این قبایل را سرنگون کرده وقهرمانانشان را به خاک ذلت افکنده بود. اینان
هرچند بعدهاپیوند خود را با اسلام محکمتر کرده، به خدا پرستی و پیروی ازاسلام تظاهر می کردند، در باطن بغض و
عداوت خود را نسبت به مجاهدان اسلام محفوظ داشتند. از طرفی کوششهای آمیخته با خشونت برخی صحابیان
سالخورده و سرشناس برای عهده داری جانشینی پیامبر (ص)، گویای تصمیمی عمیق برکنار گذاری خاندان پیامبر
ازحکومت بود و امام (ع) از این حقیقت به خوبی آگاه بود و شایدهمین امر وی را از دفاع از حق خود باز می داشت و حتی
در برابرآتش زدن خانه خویش شکیبایی ورزید چه آنکه ریاست