پاورپوینت کامل رنجنامه ای درباره تفسیر قرآن ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رنجنامه ای درباره تفسیر قرآن ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رنجنامه ای درباره تفسیر قرآن ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رنجنامه ای درباره تفسیر قرآن ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

>

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمد لله رب العالمین و صلی الله علی سیدنا محمد و آله اجمعین محضر مبارک علمای عزیز و فضلای گرامی و مدیران
حوزه های علمیه وائمه جمعه و جماعات

ناله ای و تقاضایی

قرآن مجید سند اساسی اسلام و معجزه جاوید نبی اکرم اسلام است.کتابی که «لا یاتیه الباطل من بین یدیه و لا من
خلفه » وکتابی که مصون از هر گونه تحریف است. «انا نحن نزلناالذکر واناله لحافظون » آن کتاب نور، عبرت، بینه، تذکر،
بیان، رشد،برهان، ذکر، فرقان و مبارک است.

ما و قرآن

با کمال تاسف بسیاری از مردم نمی توانند قرآن را بخوانند، یاآن که غلط می خوانند. آنان که می خوانند نیز معنای آن
رانمی دانند و آنان که می دانند، در آن تدبر نمی کنند و آنان که تدبر می کنند، کمتر عبرت می گیرند و بالاخره برخوردها
در حدتشریفات، سوگند، مهریه، تجوید، ترتیل، حفظ و مسابقه بوده است و هدف اصلی همه این برنامه ها که تدبر در قرآن
است رونق لازم رانیافته است. خداوند از ما چه می خواهد و چه وظیفه ای در برابرقرآن داریم؟

ما باید کتاب آسمانی را محور عقیده، فکر، تصمیم و عمل خودقرار دهیم و در غیر این صورت، قرآن ما را پوک و پوچ
می داند:«یا اهل الکتاب لستم علی شیی ء حتی تقیموا التوراه و الانجیل وما انزل الیکم » ما باید قرآن را جدی بگیریم «خذ
الکتاب بقوه » و بدانیم که هر کس در آن تدبر نکند، مورد تندترین انتقادات الهی است «افلا یتدبرون القرآن ام علی
قلوب اقفالها» از سوی دیگر ما در برابر قرآن مسئول و مدیون هستیم.

در علم اصول به ما گفته اند که اشتغال یقینی برائت یقینی لازم دارد. آیا ما با این کارهای فرهنگی امروز برائت پیدا
می کنیم یا نه؟ یعنی اگر از ما سوال کنند که تو در برابر وحی چه کردی آیا می توانیم مطالعات و تدریس و تحصیل رسمی
خود را مطرح کنیم و برائت پیدا کنیم؟ البته دروس حوزوی باید با جدیت خوانده شودلکن نیمی از سال که تابستان و
رمضان و محرم و تعطیلات رسمی است، ما می توانیم یک دوره تفسیر را مطالعه و مباحثه و با پیام الهی آشنا شویم.

راستی چه می شد که از روز اول ما را با قرآن آشنا می کردند و به جای «ضرب زید عمروا»، «ضرب الله مثلا» را یاد می دادند؟

راستی چه می شد اگر مقداری از تشویقات و شهریه ها بر اساس تفسیرپرداخت می شد؟

آیا به جای آن که تمام وقت بزرگان ما صرف ۱۰% طلابی که فقیه می شوند، شود، بهتر نبود هر عالمی هفته ای یک روز تفکر
و دقت وتدبر خود را صرف قرآنی که همه طلاب و جوانان ما به آن نیازدارند نماید؟! راستی در دانشگاه و حوزه و مساجد
ما جایگاه قرآن و تفسیر کجااست؟! از عزیزانی که تخصص در تفسیر دارند، چه فرد و نهادی استفاده می کند؟ کدام فرزند را
سراغ دارید که نامه پدرش را نخواند یا نداند؟ به هر حال مخلوق باید کتاب خالق خودرا بداند.

درست است که در ایام تحصیلی کار داریم ولی آیا قرآن کار مانیست؟ تعداد جلسات و دروس تفسیر را با سایر جلسات و
دروس مقایسه کنید، در بعضی از مناطق حتی یک در صد هم نیست.

به چند اقرار مهم توجه فرمائید:

۱- ملاصدرا در مقدمه تفسیر سوره واقعه مطالبی می فرماید که خلاصه آن چنین است:
«بسیار به مطالعه کتب حکما پرداختم تا آنجا که گمان کردم کسی هستم ولی همین که کمی بصیرتم باز شد، خودم را از
علوم واقعی خالی دیدم. در آخر عمرم به فکر رفتم که به سراغ تدبر در قرآن و روایات محمد(ص) و آل محمد(علیهم
السلام) بروم. من یقین کردم که کارم بی اساس بوده است زیرا در طول عمرم به جای نور در سایه ایستاده بودم. از غصه
جانم آتش گرفت و قلبم شعله کشید تا رحمت الهی دستم را گرفت و مرا با اسرار قرآن آشنا کرد و شروع به تفسیر و تدبر در
قرآن کردم. در خانه وحی را کوبیدم، درها بازشد و پرده ها کنار رفت و دیدم فرشتگان به من می گویند: «سلام علیکم
طبتم فادخلوها خالدین » من که اکنون دست به نوشتن اسرارقرآن زدم اقرار می کنم که قرآن دریای عمیقی است که جز با
لطف الهی امکان ورود در آن نیست ولی چه کنم عمرم رفت، بدنم ناتوان، قلبم شکسته، سرمایه ام کم، ابزار کارم ناقص و
روحم کوچک است ».

۲- فیض کاشانی در رساله انصاف می فرماید:
«من مدتها در مطالعه مجادلات متکلمین فرو رفتم و کوششها کردم ولی همان بحث ها ابزار جهل من بود. مدت ها در راه
فلسفه به تعلم و تفهم پرداختم و بلند پروازیهایی را در گفتارشان دیدم. مدت هادر گفتگوهای این و آن بودم و کتاب ها و
رساله ها نوشتم و گاهی میان سخنان فلاسفه و متصوفه و متکلمین جمع بندی می کردم و حرف هارا به هم پیوند می دادم
(ولی همه را باور نداشتم.) ولی در هیچ یک از علوم، دوایی برای دردم و آبی برای عطشم نیافتم، بر خودم ترسیدم و به
سوی خدا فرار و انابه کردم تا خداوند مرا از طریق تعمق در قرآن و حدیث هدایتم کرد.»

۳- امام خمینی رضوان الله تعالی علیه که ما با تمام وجوداو را نایب حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه می دانیم،
درصحیفه نور می فرماید:
«و این جانب از روی جد نه تعارف معمولی می گویم که از عمر به باد رفته خود… تاسف دارم. شما ای فرزندان برومند اسلام!
حوزه ها و دانشگاهها را به شئونات قرآن و ابعاد بسیار مختلف آن توجه دهید. تدریس قرآن را در هر رشته ای محط نظر و
مقصد اعلا(نه در حاشیه) قرار دهید. مبادا خدای نخواسته در آخر عمر که ضعف وپیری بر شما هجوم کرد، از
کرده هاپشیمان و تاسف برایام جوانی بخورید، همچون نویسنده.»

۴- آیه الله وحید خراسانی، ایشان به مناسبتی در دروس خود درمسجد اعظم نکته ای فرمود:(نوار آن موجود است.) که
آیا ما درعلم اصول و تامل های کفایه بیشتر تعمق کرده ایم یا درقرآن…؟! اقرارهای مشابهی از بزرگان شنیده ام که فرصت
گفتن آن را ندارم; به هرحال گام هایی باید برداریم که نمونه اش رامی نویسم:

۱- برای عزت بخشیدن به قرآن، بزرگان آستین بالا زده و در هفته روزی را به تدریس تفسیر و نکات قرآن اختصاص دهیم.

۲- مدیران حوزه های علمیه برای ایام تعطیل برنامه ریزی کنند که