پاورپوینت کامل درطراوت لبخند های مولا ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درطراوت لبخند های مولا ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درطراوت لبخند های مولا ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درطراوت لبخند های مولا ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

>

اشاره:

خنده حالتی است که بیش تر در لحظه خوشحالی و شعف، در انسان به وجود می آید. انسان با انجام این عمل نفسانی، حالت درونی خود را بیان می کند. یکی از برجسته ترین نکات قابل توجه در این مورد، این است که خنده
مخصوص انسان است. سایر حیوانات از چنین حالتی بهره مند نیستند.

خنده اقسامی دارد که مهم ترین آن ها عبارتند از: پوزخند، ریشخند، نیشخند، نوشخند، زهر خند، قهقهه و تبسم. هرکدام از موارد، فوق تعریف جداگانه دارد و در حقیقت، بیانگر نوعی از حالت های درونی انسان است. بر همین
اساس، به لبخندی که از روی تحقیر و استهزاء باشد، پوزخند؛ به خنده ای که از روی خشم و غضب باشد، نیشخند؛ به خنده ای که برای فریب و مسخره کردن باشد، ریشخند و به خنده ای که برای بیان درد و غم به کار رود، زهر خند
می گویند.

منشأ خنده

شخصی می گوید: به محضر امام محمدباقر علیه السلام رسیدم. آن حضرت به فرزندش امام صادق علیه السلام اشاره کرد و ایشان را به عنوان امام بعد از خود معرفی نمود و فرمود:

پیروان او در دنیا و آخرت، پیروز و دشمنانش مغلوبند.

امام صادق علیه السلام (با شنیدن سخن پدر) خندید و صورتش قرمز شد. سپس امام باقر علیه السلام از من خواست تا از امام صادق علیه السلام بپرسم که منشأ خنده در انسان کجاست؟

من از امام صادق علیه السلام پرسیدم و آن حضرت فرمود: عقل از قلب، حزن و اندوه از کبد، نفس از ریه و خنده از طحال برخاسته اند.(۱)

خنده همیشه بیانگر سرور و شادمانی نیست. گاه خنده براثر ترس، وحشت، ناراحتی و عبرت است. موارد زیر نمونه هایی از خنده است که همراه شادی نیست:

۲ ـ برادران یوسف علیه السلام با نیرنگ خود، حضرت یوسف علیه السلام را ـ که نوجوانی بیش نبود.ـ از پدر جدا کردند و تصمیم گرفتند او را در میان چاه بیندازند. آن ها حضرت یوسف علیه السلام را به ریسمانی بسته، به داخل چاه روانه کردند. ناگاه
لبخندی بر لبان یوسف علیه السلام نقش بست. یکی از برادرانش با تعجب گفت: اکنون وقت خنده نیست، چرا یوسف می خندد؟! حضرت یوسف علیه السلام راز خنده اش را چنین بیان کرد: من گاهی فکر می کردم چندین برادر نیرومند دارم و در
حوادث روزگار پشتیبانان خوبی خواهم داشت، ولی اکنون می بینم که همان ها مرا به چاه می افکنند. خنده من به خاطر این است که چرا به جای تکیه نمودن به برادرانم، به خدا توکل نکردم؟ یعنی خنده ام خنده شادی نیست، بلکه
خنده عبرت است.

فواید خنده

خندیدن فواید بسیار دارد، از جمله:

۱ ـ خندیدن «بلغم» را از بین می برد. در حدیثی آمده است: شخصی خدمت امام صادق علیه السلام آمد و از بیماری بلغم شکایت کرد. امام صادق علیه السلام برای درمان او، خندیدن را پیشنهاد کرد و فرمود: «کنیزی نداری که تو را بخنداند؟»(۲)

۲ ـ خندیدن برای «افزایش خون» انسان مؤثر است. در حدیثی آمده است: روزی امام صادق علیه السلام به توصیف خون پرداخت و مرطوب بودن جسم، روشنی رنگ، زیبایی صدا و زیادی خنده را از نشانه های وجود آن در تن آدمی بر
شمرد.(۳)

علاوه برموارد فوق، طبّ جدید ـ که مانند همه علوم تکامل شگفت انگیزی داشته است.ـ ثابت کرده که خنده برای درمان برخی از امراض جسمی و روحی لازم و ضروری است. به همین جهت، اطباء برای درمان بعضی از بیماران، به
آن ها توصیه می کنند که لا اقل روزی چند دقیقه بخندند.

حدود خنده

گرچه می دانیم که خنده در زندگی فردی و اجتماعی انسان ها لازم و ضروری است، ولی فراموش نکنیم که این، به معنای بی حد و مرز بودن آن نیست. پدیده خنده نیز مانند هر پدیده دیگر، در اسلام تعریف و کنترل شده است و
تجاوز از حدود آن، نه تنها سودمند نیست که زیان آورتر از نخندیدن است.

آنچه که از قرآن و روایات استفاده می شود، این است که باید از خنده زیاد و خنده با صدای بلند (قهقهه) بپرهیزیم و حالت های درونی خود را با خنده پسندیده و عاقلانه (لبخند و تبسم) بیان کنیم؛ زیرا ائمه علیهم السلام قهقهه را از
بدترین و تبسم را از بهترین اقسام خنده برشمرده اند. اینک چند حدیث را در این باره ذکر می کنیم:

امام صادق علیه السلام فرمود: تبسم مؤمن به صورت برادر مؤمن خود، حسنه است.(۴)

نیز آن حضرت فرمود: کسی که به خاطر
تواضع در صورت برادر مؤمنش بخندد، خدا او را وارد بهشت می کند.(۵)

امام علی علیه السلام نیز فرمود: بهترین خنده، تبسّم است.(۶)

امام باقر علیه السلام فرمود: وقتی قهقهه کردی، بگو: «اللّهم لاتمقتنی»؛ خدایا! از من بدت نیاید؛ مرا مغرور نکن.(۷)

امام صادق علیه السلام نیز فرمود: قهقهه از شیطان است.(۸)

حال که با شرایط خنده از دیدگاه اسلام آشنا شدیم، لازم است که ابتدا، چند حدیث از مولای متقیان، امیرمؤمنان علی علیه السلام درباره خنده ذکر کنیم و آن گاه چند تبسم شیرین از فرازهای زندگی آن حضرت را از نظر بگذرانیم.

صدای مؤمن هنگام خنده بلند نمی شود؛ زیرا اکثر اوقات به فکر مرگ و گرفتاری های بعد از آن است.(۹)

خنده بسیار، دوست و همنشین را از انسان دور می سازد و سَرور و رئیس را عیبناک می کند.(۱۰)

مؤمن، لبخندش زیاد و اندوه باطنش همیشگی است. متفکّر، کم خواب و خوش طبع است.(۱۱)

زیادی خنده قلب را می میراند.(۱۲)

سه نفرند که در روز قیامت، خداوند متعال از آن ها خوشحال و خشنود است:

۱ ـ شخصی که بر خلاف میل همسرش، از رختخواب برمی خیزد و برای اقامه نماز و مناجات با پروردگار به مسجد می رود.

۲ ـ فرد جنبی که به علت نبودن آب (گرم) یخ را می شکند (در آب یخ زده) و غسل می کند.

۳ ـ کسی که در مقابل دشمن مسلح و آماده جنگ، می رزمد و شهید می شود.(۱۳)

کسی که زیاد خنده می کند، از شخصیت وی کاسته می شد.(۱۴)

شخص خنده رویی که به گناهانش اعتراف دارد، بهتر است از فرد گریانی که بر خدا گستاخی می نماید.(۱۵)

زاهدان دنیا، قلوبشان گریان است، اگرچه خندان هستند و حزن و اندوهشان زیاد است، اگرچه خوشحالند.(۱۶)

خود را بزرگ شمارید و از انسان های بذله گو و محافل بیهوده گویی، دور سازید.(۱۷)

در قیامت، بعد از سؤالاتی که از مؤمنِ فقیر می شود؛ خداوند متعال می فرماید: «اگر می دانستید نزد من چه اجری دارید، زیاد می خندید.»؛ مثل این که پدری به فرزندش بگوید: «اگر می دانستی برایت چه خریده ام، آرام و قرار
نمی گرفتی.»(۱۸)

خنده نماز را باطل می کند، ولی لبخند نه.(۱۹)

امام علی علیه السلام به شخصی که در تشییع جنازه می خندید، فرمود: گویا مرگ در دنیا فقط برای دیگران است!(۲۰)

خنده جبرئیل در عظمت علی علیه السلام

ابن عباس می گوید: جبرئیل که سمت راست پیامبر نشسته بود، با ورود علی علیه السلام خندید و گفت: ای محمد! این علی بن ابی طالب است که به سوی ما آمده است. پیامبر صلی الله علیه و آله پرسید: ای جبرئیل! آیا ساکنان آسمان ها او را
می شناسند؟ جبرئیل گفت: قسم به خدایی که شما را به حق، به پیامبری مبعوث کرد! اهل آسمان ها او را بیش تر از ساکنان زمین می شناسند. هر تکبیری که در جنگ می گوید، ما نیز او را همراهی می کنیم و هرچه را که حمل
می کند، ما نیز او را کمک می کنیم و هر شمش