پاورپوینت کامل فلسفه سیاسی امام علی علیه السلام ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فلسفه سیاسی امام علی علیه السلام ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فلسفه سیاسی امام علی علیه السلام ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فلسفه سیاسی امام علی علیه السلام ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

>

آیا هدف؛ وسیله را توجیه می کند؟

این، یکی از مهم ترین سؤالهایی است که در فلسفه سیاسی مطرح است. پس برای مردم عادی مطرح نیست؟ چرا. این پرسش برای همگان مهم است و مردم کوچه و بازار نیز با زبان خاصّ خود در صدد یافتن جواب آن هستند. این
سؤال را به تعبیر روان تر و روشن تر می توان چنین بیان کرد: آیا برای رسیدن به مطلوب و مقصود خود، می توانیم هر گونه ابزار و وسیله ای را به کار ببریم؟ به بیان دیگر: اگر هدفمان خوب باشد، آیا می توان برای رسیدن به آن از
وسایل بد و پلید هم استفاده کرد؟ مثلاً هدف شخصی آن است که مردم را شاد کند؛ آیا برای این کار می تواند از هر روشی مثل دروغ و… بهره بگیرد؟ یا آنکه کسی می خواهد به قدرت و حکومت برسد؛ آیا به این جهت می تواند از
نیرنگ و فریب استفاده کند؟ و …

نظر واقعی و عملکرد بسیاری از سیاستمداران دیروز و امروز چنین بوده و هست که: آری، هدف وسیله را توجیه می کند و به کار بردن هر وسیله ای هر چند ضدّ اخلاق و دین و انسانیت باشد، برای تأمین هدف رواست و «اَلغایاتُ
تُبَرِّرُ الْمَبادِیَ» و «خُذِ الْغایاتِ و اتْرُکِ الْمَبادِیَ» .

این نظر بسیار عجیب و تأسفّ آور است؛ امّا وجود دارد. مثلاً ماکیاول در کتاب «شهریار» چنین نوشته است: «…. همگان بر این نکته واقفند که صفاتی مانند وفاداری، حفظ حرمت قول، درستی رفتار و نیالودگی به نیرنگ تا چه پایه در
شهریار پسندیده است. امّا از آن طرف، در قبال حوادثی که در عصر ما اتفاق افتاده است، خود به چشم می بینیم که شهریارانی که زیاد پایبند حفظ قول خود نبوده اند ولی در مقابل، رموز غلبه بر دیگران را به کمک حیله و نیرنگ
خوب می دانسته اند، کارهای بزرگ انجام داده اند و وضعشان در آخر کار بهتر از آن کسانی بوده است که در معامله با دیگران صداقت و درستی به خرج داده اند. پس بگذارید همه این را بدانند که برای رسیدن به هدف از دو راه
می توان رفت: یکی از راه قانون و دیگری از راه زور. از این دو راه، اولی شایسته انسان ها و دومی شایسته حیوان هاست. ولی از آنجا که طریقه اول غالبا بی تأثیر است، تشبّث به طریقه دوم ضرورت پیدا می کند… . بر شهریار واجب
است که حیله گری روباه را برای دفع گزند با صولت شیر برای نشان دادن قدرت توأم سازد…. یک شهریار دور اندیش هرگز نمی تواند ـ و نباید ـ خود را پایبند حفظ قولی که داده است، بشمارد… در نتیجه هر آن شهریاری که در
استقرار و حفظ قدرتش کامیاب گردد، می تواند مطمئن باشد که همگان، از کوچک و بزرگ، بی آنکه درباره خوبی یا بدیِ وسایلی که وی برای تحصیل هدفش به کار برده است، اندیشه کنند، از آنجا که خود هدف را تصویب کرده اند
وسایلش را نیز ـ هر قدر هم پست و ناروا باشد.ـ تصویب خواهند کرد.»(۱)

مثال دیگر، سخن چرچیل است. او در کتابی که در تاریخ جنگ جهانی دوم نوشته است، درباره حمله متّفقین به ایران می نویسد: «اگر چه ما با ایرانی ها پیمان بسته بودیم، قرارداد داشتیم و طبق قرارداد نباید چنین کاری می کردیم،
ولی این معیارها ـ پیمان و وفای به عهد ـ در مقیاسهای کوچک درست است؛ دو نفر وقتی با یکدیگر قول و قرار می گذارند، درست است؛ امّا در سیاست وقتی که پای منافع یک ملّت در میان می آید، این حرفها دیگر موهوم است؛ من
نمی توانستم از منافع بریتانیای کبیر به عنوان اینکه این کار ضدّ اخلاق است، چشم بپوشم که ما با یک کشور دیگر پیمان بسته ایم و نقض پیمان بر خلاف اصول انسانیّت است. این حرفها اساسا در مقیاسهای کلّی و در شعاعهای
خیلی وسیع درست نیست.»(۲)

نمونه سوم عملکرد معاویه است. او صلح نامه ای را با امام حسن مجتبی علیه السلام امضاء کرد؛ امّا دیر زمانی نگذشت که همه مواد صلح نامه را نادیده گرفت و نقض کرد و به صراحت گفت که: «ای مردم! آگاه باشید آن پیمان و شروط در زیر
دو پای من قرار دارد.»(۳)

و از این نمونه ها؛ صفحات تاریخ، ده ها و صدها و بلکه هزارها و میلیون ها سراغ دارد و بسیارند انسانها و سیاستمدارانی که شعار و ادّعای اصول انسانی و حقوق بشر و دین و اخلاق داشته و دارند امّا اعمال و رفتار آنها طبق دستور
شیطانی ماکیاول است و زشت ترین افعال را برای اهداف مادّی و حیوانی خود مرتکب می گردند. چنان رفتار می کنند که گویی بویی از انسانیّت نبرده اند و حیوانی بیش نیستند و به تعبیر قرآن کریم:«… أولئک کالأنعام بل هم
أضلّ»

نمونه روشن آن در دوران معاصر ؛ عملکرد خائنانه صدام ـ رئیس جمهور عراق ـ است که در سال ۱۳۵۹ شمسی آشکارا در برابر
چشمان حیرت زده جهانیان در پرده تلویزیون عراق ظاهر شد و قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر را پاره کرد و عهد و پیمان و قراردادی را که تنها پنج، شش سال از امضای آن گذشته بود، نادیده گرفت و نقض کرد و بدین وسیله به دست خود،
سندی بر رسوایی و پیمان شکنی خود پدید آورد!

امّا در بین سیاستمداران تاریخ ؛ به ندرت کسانی یافت می شوند که با اعمال و رفتار خود اخلاق و اصول متعالی انسانی را پاس داشته اند و عملکرد آنان گواهی می دهد که «هدف» هرگز «وسیله» را توجیه نمی کند و برای تأمین اهداف
عالی و مقدّس نیز باید از ابزار و وسیله های اخلاقی، انسانی و مشروع استفاده کرد. بی تردید یکی از مهم ترین سیاستمداران جهان و اسوه های انسانیت؛ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام است، در مقاله حاضر در صدد آنیم که نظر و
سیره آن بزرگوار را در این موضوع بررسی کنیم. روشن است که تاریخ هیچ موردی را سراغ ندارد که در آن، حضرت علی علیه السلام از روش غیر انسانی و خلاف اخلاق و شرع استفاده کرده باشد. این سخنی است که جملگی بر آنند و
دوست و دشمن به آن اعتراف دارند و حتّی غیر مسلمانانی چون جرج جرداق مسیحی نیز امیرالمؤمنین علیه السلام را اسوه انسانیت می شمارند و او را «صدای عدالت انسانی» می نامند. این در حالی است که امام علی علیه السلام دشمنان بسیاری
داشت و دارد و بلکه از پر دشمن ترین انسانهای روی زمین است و دشمنان از راه های گوناگون سعی در تخریب شخصیت ایشان داشته و دارند؛ امّا با این همه، آن قدر گفتار و رفتار و سیره امیرالمؤمنین علی علیه السلام پاک و پیراسته و
خدایی و اخلاقی بود که تاکنون ـ و بعد از گذشت حدود ۱۴ قرن از عصر ایشان ـ احدی نتوانسته است حتی یک مورد را نشان دهد که در آن امیرالمؤمنین علیه السلام برای رسیدن به هدف، از روش و شیوه غیر انسانی و اخلاقی و شرعی
استفاده کرده باشد و بلکه در تاریخ موارد فراوانی ذکر شده است که در آن امیرالمؤمنین علیه السلام به خاطر مراعات اصول اخلاقی و انسانی و شرعی، دچار محرومیّت و مشکلات اجتماعی و…. شده است و هرگز به هیچ زشتی و بدی و
شیطنتی آلوده نشده است. همه آنچه گذشت، در حالی است که امیرالمؤمنین علیه السلام روشهای شیطانی را بهتر از هر انسانی می دانست و به همه چیز آگاهی داشت و به تعبیر خودش:

«وَ اللّهِ ما معاویهُ بِأَدهی مِنّی و لکنَّهُ یَغدِرُ وَ یَفجُرُ وَ لَو لا کَراهِیَهُ الغَدرِ لکنت من أدهی الناسِ و لکن کُلُّ غدرهٍ فجرهٌ و کُلُّ فجرهٍ کفرهٌ و لکُلّ غادر لِواءٌ یُعرَفُ بِهِ یَومَ القِیامَهِ و اللّهِ مااُستَغفَلُ بالمکیده و لا
اُستغمز بالشّدیده.»(۴)

به خدا قسم! معاویه از من زیرک تر نیست؛ امّا فریبکاری و خیانت و معصیت می کند. و اگر مکر و فریب ناپسند نبود، من از زیرک ترین مردمان بودم؛ ولی هر بی وفایی، گناه است و هر گناه، ناسپاسی. و برای هر فریبکاری پرچمی
است که با آن در روز قیامت شناخته می شود. به خدا قسم! من به وسیله مکر غافلگیر نمی شوم و در سختی ها ناتوان و عاجز نمی گردم.

و این گونه است که پس از بیعت مردم مدینه در سال ۳۵ هجری، امام امیرالمؤمین علیه السلام در اولین سخنرانی، با کمال صداقت و صراحت و قاطعیت می فرماید: «ذمّتی بما اقول رهینهٌ و أنابه زعیمٌ انّ من صرّحت له العبرُ عمّا
بین یدیه من المثلات حجزته التقوی عن تقحّم الشّبهات. اَلا و انّ بلیّتکم قد عادت کهیئتها یوم بعث الله نبیّه صلی الله علیه و آله و ا