پاورپوینت کامل مبانی فکری و اندیشه های سیاسی امویان ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مبانی فکری و اندیشه های سیاسی امویان ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مبانی فکری و اندیشه های سیاسی امویان ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مبانی فکری و اندیشه های سیاسی امویان ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

>

الف: جبرگرایی

نگرش تاریخی به جامعه نخستین اسلامی نشان می دهد که چگونه عنصردولت و قدرت ارتجاعی کوشید دگرگونی های
ژرفی را در هستی شناختی،انسان شناختی، روان شناسی و جامعه شناسی و دیگرحوزه های معرفتی انسان مسلمان پدید
آورد.

تفکر جبر و سرنوشت محتوم راهکاری بود که افزون برهماهنگی بااندیشه ها و ساختار روانی، اعتقادی، اجتماعی و
سیاسی اعراب،خردگرایی، استقلال خواهی و سرکشی و عصیان را از اندیشه ها وجامعه ها می زدود. به ویژه خردگرایی را که
در پی دلیل و برهان برای هرچیز و هرپدیده حتی حاکمیت اشخاص برجامعه و افراد بود،از صحنه اندیشه ای مردم
مسلمان دور می ساخت و زمینه را برای اطاعت از دولت و فرمانفرمایان ستم پیشه و ستمگر فراهم می کرد. راهبردی که
امویان برآن پافشاری می کردند تاخردگرایان دلیل خواه و بهانه جو نپرسند: چرا حدود الهی را می شکنید؟ چراشکنندگان
آن را به بازخواست و جزا دستور نمی کنید؟ و در یک سخن تا نگویند: چرا چنین کردید و چرا چنان نکردید؟ در این
صورت بود که دولتمردان، سیاستمداران، استانداران و فرمانداران می توانستندآزادانه حکم برانند; دیگر هیچگاه قوانین و
فرمان های شرعی بندبردست و پای او نمی زد و رفتار و گفتار او را محدود و کرانه مندنمی ساخت. این بهترین راهبردی بود
که نه به انکار روشن اسلام می انجامید و نه بازدارنده و کرانه مندکننده آزادی، زورگویی،کام خواهی و بهره جویی آنها
می توانست باشد. آنان این بینش واندیشه را به عنوان باورراستین و آموزه اسلامی گسترش می دادندکه: انسان آفریده و
پدیده ای است که سرنوشت و آینده او در دست خداست و هرآنچه به انسان می رسد، از سوی اوست. این همان اندیشه های
جبرگرایانه پیش از اسلام است که اکنون به جای خدایگان بی شمار و گوناگون، خداوندی یکتا و یگانه این انسان را به
هرسومی کشاند و او هرچه می خواهد، می کند; بنابراین هرچه برسر مردمان آید برپایه سرنوشت دگرگون ناپذیری اوست.
پس پادشاهان هرکه رابرآرند بلندگردد و هرکه را فرو آرند پست گردد. هنگامی که حسین بن علی(ع)، فرزند و نواده
گرامی پیامبر درود خدا براو باد. به تیغ کین می کشند و خون پاکش را برسرزمین تفتیده کربلا و نینوامی ریزند،
سردمداران این بینش و نگرش ضد اسلامی می گویند: سپاس خدایی را که پدر تو را کشت. و حضرت علی بن حسین(ع)
پرچمدار اسلام راستین و استوانه «الراسخون فی العلم » برضد این بینش می فرماید: نفرین خداوند برکسی باد که پدرم را
کشت. و آنگاه که ابن زیاد نفرین خدا براو باد. می گوید: مگر علی بن الحسین نبود که خدا او را کشت؟ حضرت پاسخ
می دهند: مرا برادری بود که او نیزعلی بن الحسین نام داشت و لشکریان او را کشتند. این سردمداران دروغین اندیشه و
دولت می کوشیدند تا بگویند: خداوندسرنوشت را چنین نوشته بود و لشکرتنها آن خواست خدا را پدیدارکرد. دولت اموی
بادگرگونی در حوزه ی جامعه و تغییرات فرهنگی می کوشید تا باگسترش جبرگرایی و پذیرش سرنوشت از سوی
حوزه ی بیرون دولت، یعنی حوزه ی جامعه، فرمانداران، دولتمردان وفرمانفرمایان را در جایگاهی بنشاند که از هرگونه
انتقاد آسیب زننده و تهدید جدی از سوی جامعه بگریزند و همه کردار و رفتارخود را به خداوند و سرنوشت ببندند. در
پرتو اندیشه و بینش سرنوشت وجبرگرایی بود که آنان آسیب ناپذیر و از هرگونه نقد وسرزنش و کنش ها و واکنش های
مردمی رهایی یافتند.

ب: تفکر مرجئه

عامل دیگری که به این اندیشه و بینش یاری رساند، اندیشه «ارجاء» بود. یعنی این که میان حق و باطل به داوری
ننشینیم وداوری را به خدا واگذاریم. داوری درباره عملکرد دیگران و بیان حق و باطل تنها کار خداوند است، چه او بهترین
داوران است و کسی را نرسد درباره بد و خوب، حق و باطل، درستی و نادرستی، زشتی وخوبی، کنش ها، رفتارها، کردار و
گفتار دیگران به داوری نشیند. اندیشه ارجاء و تاخیراندازی داوری تا به قیامت و درباره مردگان به داوری ننشستن و به
انتقاد از زندگان نپرداختن وپذیرش سرنوشت، کارآمدترین حربه در دست دولتمردان بود. این اندیشه که نخست در
واکنش به اندیشه و کنش و منش خوارج که مردمانی بسیار سخت گیر و هربزهکار به بزه کوچک و خوار را
کافرمی انگاشتند و کشتن او را درست می شمردند و به راحتی و آسانی حکم به قتل چنین افرادی می دادند، پدیدار شده
بود، اکنون خود به گونه ای دیگر بی بند و باری را دامن می زد. آنان براین باورند که کنش و کردار هیچ زیانی به باور و ایمان
وارد نمی سازد. خوبی ویابدی مردمان را نمی توان برپایه رفتار و کردار آنها داوری کردو آنچه مهم و بنیادین است، این است
که هرکس ایما