پاورپوینت کامل آیات اخلاق در سیمای حسینی (ع) ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیات اخلاق در سیمای حسینی (ع) ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیات اخلاق در سیمای حسینی (ع) ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیات اخلاق در سیمای حسینی (ع) ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

>

است که خداوند آن را برایش برگزیده است. او چنان است که خود فرمود:

شود.

اکنون جلوه های آیات الهی را در چهره پرفروغش مرور می نماییم و نظاره گر پرتوی از شکوهمندی زیبایی های
اخلاقی اش می گردیم.

قرآن، تقوا را معیار ارزشمندی و کرامت انسان ها را در برخورداری هرچه بیشتر از آن می داند و با اندیشه اصالت قدرت و
ثروت، مبارزه گرده و آن را در نظام ارزشی خویش مُلغی ساخته است. قرآن کریم می فرماید:

«وَاصْبِرْ نفسَکَ مَعَ الّذین یَدعُون ربَّهُم باِلْغَداوه وَالْعشِیِّ یُریدون وَجْهَهُ و لاتَعْدُ عیناک عَنْهُمْ تُریدُ زینهَ الحیوهِ
الدُّنْیا وَ لاتُطِعْ مَنْ اَغْفَلنا قَلْبَهُ عَن ذِکرنا وَاتَّبَعَ هَویهُ وَ کانَ اَمرُهُ فُرُطاً»۳ با کسانی باش که پروردگار خود را صبح و شام
می خوانند و تنها رضای او را می طلبند. و هرگز به خاطر زیورهای دنیا، چشمان خود را از آنها برمگیر و از کسانی که
قلبشان را از یاد خود غافل ساختیم. اطاعت مکن؛ همان ها که از هوای نفس پیروی کردند و کارهایشان افراطی است.

مفسّران در شأن نزول آیه، نوشته اند که:

عدّه ای از ثروتمندان مغرور به حضور پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم رسیدند و در حالی که به «اصحاب صفّه» و تهی دستان پاک سیرت
همانند سلمان، ابوذر، عمّار و صهیب اشاره می کردند، گفتند:

اگر تو در بالای مجلس بنشینی و این گونه افراد را که بدنی بدبو و جامه هایی پشمینه برتن دارند، از خود دور کنی با تو
همراه خواهیم شد و به سخنانت گوش خواهیم داد. تنها وجود این افراد است که مانعی عمده برای حضور ما در مجلس
شما شده است.

در این زمان آیه فوق نازل شد و جایگاه متعالی صفّه نشینان تهی دست را که قلبی مالامال از عشق و اخلاص
داشتند، بیان داشت. پس از آن پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم به جست وجوی آنان برخاست و در حالی که آنان را در آخر مسجد یافت،
فرمود:

«الحمدللّه الّذی لم یَمُتْنی حتّی اَمَرَنی اَنْ اَصْبِرَ نفسی مع رجالٍ من امّتی معکم المحیا و معکم الممات۴؛ حمد خدا را که مرا
نمیراند تا این که به من دستور داد با شما باشم. زندگی ام باشما و مردنم نیز با شما خواهد بود.»

گذشتگانِ این مستکبران نیز همین ایراد را با نوح پیامبر علیه السلام در میان گذاشتند که قرآن می فرماید:

«اشراف کافر قومش (در پاسخ نوح) گفتند: ما تو را جز بشری همچون خودمان نمی بینیم و کسانی را که از تو پیروی
کرده اند، جز گروهی پست و ساده لوح مشاهده نمی کنیم و برای شما فضیلتی نسبت به خود نمی بینیم؛ بلکه شما را دروغگو
تصوّر می کنیم».

سپس قرآن کریم پاسخ نوح علیه السلام را بیان می کند و می فرماید:

«وَ ما انَا بِطارِد الّذین آمنوا اِنّهم مُلاقوا ربّهم»۵

من آنها را که ایمان آورده اند، از خود دور نمی کنم، چرا که آنها پروردگارشان را ملاقات خواهند کرد. (اگر آنها را از خود
برانم، در دادگاه قیامت خصم من خواهند بود.)

در راستای همین تفکّر مادّی جمعی از بنی اسرائیل پس از برگزیده شدن طالوت به فرماندهی، گفتند: چگونه او بر ما
حکومت کند با این که ما از او شایسته تریم و او ثروت زیادی ندارد؟! قرآن کریم پاسخ اشموئیل پیامبر علیه السلام را این چنین بیان
می دارد: «قالَ اِنَّ اللّهَ اصْطَفیهُ عَلَیْکُمْ و زادَهُ بِسْطَهً فیِ الْعِلْمِ وَ الْجِسْمِ»۶

گفت: خداوند او را بر شما برگزیده و او را در علم و (قدرت) جسم، وسعت بخشیده است.

با دقت در سیره اخلاقی ابی عبداللّه علیه السلام نیز همین جلوه های متعالی و مفاهیم بلند را مشاهده می کنیم که دو نمونه از
آن ذکر می شود:

الف) انسان های وارسته از هر طبقه و نژاد، گرد هم آمده اند تا عاشقانه ترین نظام عزّت وکرامت انسانی را در کربلا
تجسّم بخشند. یکی از آنها «جون» است که قبلاً غلام ابی ذرغفاری بوده است. با گوهر محبت و ولایت در کربلا حضور
یافته است و بی اعتنا به تحقیر دنیاگرایان، عزّت خویش را در همراهی سیدالشهدا علیه السلام دیده است.

هریک از یاران ابی عبداللّه علیه السلام به سوی نبرد حرکت می کند و مدتی نمی گذرد که بدنش نقش زمین می شود و به
ملکوت اعلی پر می کشد. او نیز خود را آماده می کند تا در صف بلاجویان دشت کربلا قرار بگیرد؛ پس به حضور امام
حسین علیه السلام می رسد و می گوید:

بدنم بدبو و رنگم سیاه و بی بهره از نسب و قبیله هستم؛ امّا شوق بهشت، بی تابم کرده است. پس بهشت را ارزانی
من دار تا بوی بدنم خوش و حسب و نسب من شرافت یابد و صورت من سفید گردد. به خدا سوگند! از شما جدا نخواهم
شد تا خون من با خون پاک شما مخلوط گردد.

سپس از امام حسین علیه السلام رخصت طلبید و به میدان شتافت؛ مبارزه ای شگفت نمود تا این که بر زمین افتاد. اگرچه
سراسر وجودش عشق و محبّت به امام بود و تنها آرزوی او از این دنیا، این بود که یک بار دیگر نگاهش بر چهره پرمهر
ابی عبداللّه علیه السلام نقش بندد، اما تصوّرات پیشین او، که در پیشگاه حضرت آن را اظهار کرد، به او اجازه نمی دهد که از
ابی عبداللّه علیه السلام بخواهد تا بربا لینش حاضر گردد. ولی بر خلاف این تصوّرات، مشاهده می کند که امام بر بالین او
حاضرگشته و دعای خویش را بدرقه راه آخرتش می نماید و می فرماید:

«اللّهُمَّ بِیِّضْ وَجْهَهُ، و طَیِّبْ ریحَهُ وَاحْشُرْهُ مَعَ الاَبْرارِ و عَرِّفْ بَیْنَه و بَیْنَ محمّد و آل محمّد۷؛ بارالها! روی او را
سفیدگردان و بوی او را خوش کن و بین او و محمد و آل محمد آشنایی و شناسایی ده.»

اکنون او ظهور قرآن ناطق را با دیدگان خویش مشاهده نموده و عزّت و افتخار انسانی خویش را در پناه او، متحقّق
دیده و خویش را در کاروانی از نور می بیند که دور از امتیازات مادّی و فخر فروشی های ناپسند، به سوی کمال انسانی گام
می نهد و در استمرار حرکت بلال، جُوَیبر، سلمان و صُهیب، خود را با جامعه برین که اینک رهبرش سیدالشهدا علیه السلام است،
رو به رو می بیند.

ب) روزی امام حسین علیه السلام از کنار جمعی از فقرا گذشت، که عبای خود را پهن و نان خشکی را بر آن نهاده و
می خوردند. چون آن حضرت را دیدند، او را دعوت کردند، حضرت نزد ایشان نشست و فرمود: اگر این مال صدقه نبود، آن
را می خوردم. سپس فرمود: برخیزید به سوی خانه من آیید. آنان را با خود به خانه برد و میهمان کرد و لباس به آنها هدیه
کرد و دستور داد تا پول نیز به آنان بدهند.۸

یکی از صفات انسان های شایسته و کامل، رضا به مقدّرات الهی و تسلیم در برابر آن است و آن، عبارت است از ترک
اعتراض و انکار در قلب و در ظاهر؛ بدانسان که در نزد او فقر و غنا، راحت و رنج، بقا و فنا، عزّت و ذلّت، مرض و صحّت و
مرگ و حیات مساوی بوده و «پسندد آنچه را جانان پسندد». برخلاف انسان صابر، که چه بسا در باطن ناخشنود بوده و
تنها در ظاهر اعتراضی نمی کند.

در روایتی پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله وسلم از قول جبرئیل درباره تفسیر «رضا» فرمودند:

انسان راضی از آقای خویش ناخشنود نیست؛ چه از دنیا بهره مند باشد و چه بی بهره، و به عمل اندک بسنده نمی کند.۹

این صفتی است که از اعتقاد عمیق به خداوند و حکمت او نشأت می گیرد؛ زیرا در این صورت می داند که هیچ یک از
حوادث بدون مصلحت نیست و براساس اراده متقن و نظام احسن اداره می شود.

و از سویی دیگر چون دوستدار خداوند متعال است، مقدّرات او نیز برایش شیرین و خوشایند خواهد بود.

قرآن کریم می فرماید:

«والسّابقون الاوّلون من المهاجرین والانصار و الذّین اتَّبعُوهم بِاِحْسان رَضِیَ اللّه عَنْهُمْ و رَضُوا عَنْهُ»۱۰

پیشگامان نخستینی از مهاجران و انصار و کسانی که به نیکی از آنها پیروی کردند؛ خداوند از آنها خشنود گشت و آنها
(نیز) از او خشنود شدند.

در آیه دیگر می فرماید:

هیچ قومی را که ایمان به خدا و روز رستاخیز دارند، نمی یابی که با دشمنان خدا و رسولش دوستی کنند؛ هرچند پدران
یا خویشاوندان آنها باشند. آنان کسانی هستند که خدا ایمان را در صفحه دل هایشان نوشته و با روحی از ناحیه خودش
آنها را تقویت کرده و آنها را در باغهایی از باغهای بهشت وارد می کند که نهرها از زیر درختانش جاری است؛ جاودانه در
آن می مانند. «رضی اللّه عنهم و رضوا عنه اولئک حزب اللّه الا انّ حزب اللّه هم المفلحون»۱۱؛ خدا از آنها خشنود است
و آنان نیز از خدا خشنودند. آنها «حزب اللّه» اند؛ بدانید حزب اللّه پیروز و رستگارند.

امام حسین علیه السلام نمونه متعالی و کامل این صفت است و در رفتار و گفتارش، رضایت و تسلیم حق موج می زند. امام
صادق علیه السلام سوره والفجر را سوره حسین می نامد،۱۲ زیرا که او جلوه تام و تمام این آیه است که می فرماید: «یا ایّتها النفس
المطمئنّه ارجعی الی ربّک راضیهً مرضیهً»۱۳ آن حضرت همان روح آرامش یافته در سایه یاد خداست که فرمود:
«الابذکر اللّه تطمئنّ القلوب»۱۴ و در حالی به سوی ملکوت اعلی پرکشید که رضایت و تسلیم خویش را با همه وجود به
اثبات رساند. در دعای عرفه می فرماید:

«وَخِرْلی فی قضائک و بارِک لی فی قدرک حتّی لا اُحِبُّ تعجیل ما اَخَّرْتَ ولاتأخیرَ ما عَجَّلْتَ۱۵؛ قضا و قدرت را بر
من خیر و مبارک ساز تا آنچه دیر می خواهی بر من، زودتر دوست ندارم و آنچه زودتر می خواهی، دیرتر مایل نباشم».

در جمله ای دیگر می فرماید:

«رضا اللّه رضانا اهل البیت نصبر علی بلائه۱۶؛ رضایت و خشنودی خدا مورد رضایت ما اهل بیت است و بر بلای
رسیده از جانب او، صبر می کنیم».

و در آخرین لحظات عمر شریفش در قتلگاه فرمود:

«رضاً بقضائک و تسلیماً لاَِمرک و لامعبود سواک یا غیاث المُستغیثین۱۷؛ خشنود به قضای تو و تسلیم امر و فرمانت
هستم و معبودی غیر تو نیست ای فریاد رس فریادجویان!»

جوانمردی خصلتی ارزشمند است که زیربنای بسیاری از ملکات اخلاقی همانند بخشش، گذشت و دوری از تهمت و
خیانت، بوده و موجب می شود که فرد حتی در سخت ترین شرایط بر ارزش های انسانی و اصول اخلاقی تأکید ورزد. قرآن
کریم در باره اصحاب کهف می فرماید: «نحن نقصّ علیک نَبَأهم بالحقّ انّهم فِتْیَهٌ آمَنُوا بربّهم و زدناهم هدی»۱۸؛ ما
داستان آنها را به حق برای تو بازگو می کنیم. آنها جوانانی بودند که به پروردگارشان ایمان آوردند و ما بر هدایتشان افزودیم.

در یکی از تفاسیر آمده است: «فتیه» جمع «فَتی» به معنای جوان شاداب است؛ اما از آن جا که در سنّ جوانی بدن
نیرومند و احساسات پرجوش و عواطف پرخروش است و از نظر جنبه های روحی، قلب جوان آماده پذیرش نور حق و
کانون محبّت، سخاوت، عفو و گذشت است، بسیار می شود که کلمه «فتی و فتوّت» به معنای مجموعه