پاورپوینت کامل عراق و شیعیان مظلوم ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عراق و شیعیان مظلوم ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عراق و شیعیان مظلوم ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عراق و شیعیان مظلوم ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

>

این مقاله از دو بخش «کوفه در بستر زمان» و «تکرار مظلومیت» تشکیل شده است. در بخش اول، باتوجّه به اهمیّت
گذشته کوفه و ارتباط عمیق آن با جامعه تشیّع، به بررسی گروه های انسانی و شیوه های مبارزاتی دشمنان اهل بیت علیهم السلام بر
ضدّ شیعیان این شهر پرداخته شده است و در بخش دوم، تحوّلات کنونی کشور عراق مورد بررسی قرارگرفته و مظلومیت
مضاعف شیعیان آن، به تصویر کشیده شده است.

الف) کوفه در بستر زمان

هرگاه از کوفه و مردمانش سخن به میان می آید، هزاران طعن و نفرین به آنها نثار می شود. چنان بی وفایی آنان بر سر
زبان هاست که هرگاه کسی از بی وفایی و عدم تعهّد، شکوه کند؛ کوفه و مردمان آن را شاهد می آورد.

آیا چنین برداشتی از مردم کوفه، خصوصاً از شیعیان آن صحیح است؟!

آیا شیعیان کوفه در مقابل امام حسین علیه السلام ایستادند یا طمعکاران و اشراف زادگان پیرو آل ابوسفیان؟

کوفه و گروه های ناهمگون

کوفه از آغاز، یک شهر نظامی بود. روشن است که در اجتماعات نظامی، از زوایای مختلف، اختلافاتی وجود دارد؛ در
چنین جوامع، از فکر و اندیشه و پویایی ذهن خبری نیست. باتوجه به این مطلب، می توان بیان کرد که جمعیت کوفه را سه گروه
مهم: «خوارج»، «اشراف» و «شیعیان» تشکیل می داد. دو گروه خوارج و اشراف، دست یابی به هدف خویش را در حکومت
حسین بن علی علیه السلام ممکن نمی دانستند. شیعیان ـ که حدود یک چهارم جمعیت کوفه را تشکیل می دادند ـ بیشتر شیعه
سیاسی بودند تا شیعه اعتقادی.

شیخ مفید قدس سره هنگام بررسی گروه های اجتماعی مردم کوفه، اشراف زادگان را ذکر نکرده است ولی به جای آن، سه
گروه «طمعکاران»، «عوام» و «قبیله گرایان» را اضافه نموده است.۱

دفاع این قلم از شیعیان واقعی کوفه است؛ نه از سایر گروه های این شهر، و حتی شیعیان سیاسی آن. بنابراین، اگر
نامی از شیعیان کوفه به میان می آید و از آنها به تکریم یاد می شود، منظور همان شیعیان صالح و راستین کوفه است.

با توجه به این گروه های نامتجانس انسانی، آیا می توان انتظار داشت که کوفه یک جامعه هماهنگ و همنوا باشد؟ در
پاسخ باید گفت که: هرگز! حضرت علی علیه السلام نیز با آن سوابق درخشان، نمی تواند آن جامعه ناهمگون را سامان دهد و در
نهایت، برای رهایی از غم و غصّه هایی که از آنها متحمل شده است، «آرزوی مرگ» می کند.۲ آن حضرت به ناهمگون
بودن جمعیت کوفه توجه دارد؛ به همین جهت مردم کوفه را به زن حامله ای تشبیه می کند که پس از تحمل درد و رنج
حمل، بچه اش را سقط می کند.۳

چون معاویه و سایر ستمکاران بنی امیه، مطابق خواسته های مادی و ظاهری کوفیان عمل می کردند؛ با کم ترین
تلاش، توانستند در دلهای آنها نفوذ نموده، طمعکاران و اشراف زادگانشان را با وعده مقام و پست های خیالی، فریب دهند.

واقعیّت این است که شیعیان کوفه از آغاز، مظلوم ترین شهروندان این شهر بودند و همواره دلهایشان تجلّیگاه عشق
اهل بیت علیهم السلام بوده است. هرگاه فرصتی به دست می آوردند، به حمایت و دفاع از مکتب راستین تشیّع برمی خاستند و چون
سلطه استبداد را بر دوش خویش احساس می کردند، به ناچار، مُهر سکوت بر لب می زدند و در حالت «صبر و انتظار»
باقی می ماندند. این عشق به خاندان رسالت، برای سران بنی امیه خوشایند نبود. به همین جهت بنی امیه تاریخ نگاران
خویش را به کار گرفت تا این شور و شیدایی و خلوص را آلوده سازند. زیرا که آنها از این شور «حسینی» و عشق «ولایی»
سخت می هراسیدند. به همین جهت، برای خدشه دار ساختن آن «زلال محبت و معرفت»، کوفیان را مردمان پست و
بی وفا معرفی نمودند.

کوفه و شکست های جبران ناپذیر

نمی توان نادیده گرفت که کوفیان از ویژگی هایی چون: «عجول بودن»، «زود رنج بودن»، «سرکش بودن» و «زود قانع
شدن»۴ برخوردار بودند. این ویژگی ها باعث شده بود تا آنها صدمات و شکست های جبران ناپذیری را متحمل شوند. در
حقیقت، آنها جز به شمشیر، به چیزی دیگر تن نمی دادند. تنها تیغ تیز شمشیر زورمداران بود که آنها را گردهم می آورد و
به زندگی اجتماعی آنها سامان می داد.

یاری نکردن امام حسین علیه السلام از مهم ترین اشتباهات تاریخی کوفیان ـ به معنای عام ـ بود. آنها هزاران نامه برای آن
حضرت فرستادند و از ایشان دعوت کردند تا در کوفه حکومت اسلامی تشکیل دهد، ولی در نهایت با عذرهای بدتر از
گناه، از یاری آن حضرت سرباز زدند. البته این عدم یاری امام، علاوه بر داشتن ویژگی های فوق، به حیله های حاکمیت و
سیاستمداران کوفه نیز بر می گشت.

عبیداللّه بن زیاد که از فریب کارترین زمامداران کوفه بود؛ چنان جوّ اختناق و وحشت ایجاد کرد که شهروندان کوفه،
یارای کمترین انتقاد و اظهار نظر نداشتند. این فضای مسموم و بازدارنده باعث شده بود که آنها از یاری امام دست بکشند
و به جای دفاع از او، به جنگش بشتابند.

البته شیعیان نمونه این شهر، هیچ گاه به کشتار «آل اللّه» راضی نبودند. بیشتر تاریخ نگاران فرق اسلامی، بر این نکته
تأکید دارند که شیعیان ـ حتی شیعیان سیاسی کوفه ـ با تهدید و اجبار به سپاه کوفه پیوستند. آنها همواره می کوشیدند تا از
فرصت های مناسب استفاده کرده و از گروه اکثریت ستمکار، جدا شوند.

بلاذری می نویسد: «فرمانده ای با هزار نفر فرستاده می شد، اما وقتی به کربلا می رسید همراه او سیصد و یا چهار صد
نفر و یا حتی کمتر بود. این، به علت کراهت مردم در رفتن بدان سمت بود.»۵

دینوری، محقق دیگر اهل سنت می نویسد: «وقتی ابن زیاد فرمانده ای را همراه جمع زیادی به کربلا می فرستاد، با
جمع کوچکی از سپاه به کربلا می رسید؛ این، به سبب کراهت آنها از جنگ با حسین علیه السلام بود. لذا بازگشته، از سپاه جدا
می شدند.»۶

شایان ذکر است که آن عده ای که به کربلا رسیدند نیز مایل به جنگ نبودند و همواره در آرزوی صلح به سر می بردند.
آنها هنگامی که جنگ را حتمی یافتند، دو راه در پیش گرفتند:

۱ ـ پیوستن به امام و در راه آرمان های الهی آن پیشوای آزادگان جام شهادت نوشیدن؛

۲ ـ خود را از دید سران بی مروّت سپاه مخفی ساختن و به نقاط دورتر فرار کردن.

حُر، نافع بن هلال مرادی، عمران بن خالد صیداوی و مجمع بن عبداللّه العائذی از کسانی بودند که صبح عاشورا به
امام پیوستند.۷ در شمار تعداد کسانی که به امام پیوستند، اختلاف است. ابن قتیبه تعداد پیوستگان لشکر کوفه به امام
حسین علیه السلام را ۳۰ نفر نقل کرده است.۸

سرانجام اکثریتی که در سپاه کوفه باقی ماندند و در مقابل امام صف کشیدند، از گروههای اشراف، تبهکار و عوام کوفه
بودند، نه از شیعیان خالص. به عبارت دیگر، این کوفیان طمعکار، اشراف و پیروان آل ابوسفیان بودند که عهدشان را با
امام علیه السلام شکستند، نه شیعیان مظلوم و ایثارگر، که بعضاً تا آخرین قطره خون به پیمان خویش وفادار ماندند.

واقعیت این است که از همان آغاز، جنود نفاق دو نوع مبارزه علیه خاندان رسالت در پیش گرفت:

الف ـ مبارزه مستقیم نظامی، که در قالب جنگهای نابرابر خودنمایی کرد.

ب ـ مبارزه فرهنگی و تبلیغاتی.

بنی امیّه و دیگر دشمنان اهل بیت علیهم السلام برای رسیدن به اهداف شوم خود از روش های کاملاً غیر انسانی سود جستند.
برخی از شیعیان دلباخته خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم ، در هنگام قیام امام حسین علیه السلام ، در سیاه چال های کوفه حبس بودند. آنها را
در حصار کشیده بودند تا به یاری امام حسین علیه السلام نشتابند. مختار بن ابی عبیده ثقفی یکی از آنهاست. او در زیر
شکنجه های ابن زیاد یک چشمش را از دست داد و تا مدتها بعد از عاشورا، در زندان حاکم جابر کوفه به سر برد و به
محض رهایی، پرچم مبارزه و انتقام را برافراشت و به نبرد جانانه روی آورد.

نکته دیگری که بیانگر عدم همیاری و همکاری شیعیان با بنی امیه است؛ قیام های پی در پی آنها بر علیه طیف
ستمکار کوفه و شام می باشد. حتی کوفیانی که به هر دلیل، در مقابل امام ایستاده بودند؛ خیلی زود از اعمال ناپسند خویش
اظهار ندامت نمودند و از گذشته ناصحیح خویش پشیمان شدند و در پی جبران خطاهای خود برآمدند. آنها جهت جبران
خطاهای گذشته خود، همگام با شیعیان واقعی به خونخواهی سرافرازان کربلا برخاستند و قاتلان «نخل های سربریده باغ
نبوّت» را یک به یک از دم تیغ گذراندند. شیعیان کوفه با این قیام های خونین اثبات کردند که شهرشان، شهرعلی علیه السلام
است و اختلاف آنها با بنی امیه، به درازای اختلاف آل علی علیهم السلام با آل ابوسفیان می باشد.

امام صادق علیه السلام می فرماید: «اِنَّ اللّهَ اخْتارَ مِنْ جَمیعِ البِلادِ کُوفَهَ وَ قُم…»۹؛ همانا خداوند از میان همه بلاد، کوفه و قم
را برگزید.»

حال با توجه به این حدیث شریف و سایر روایاتی که شهر تاریخی و پرآوازه امام علی علیه السلام را می ستایند، می پرسیم:
مفهوم این ا