پاورپوینت کامل امام علی (علیه السلام) و دفاع از امت محمد (صل الله و آله و سلم) ۷۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امام علی (علیه السلام) و دفاع از امت محمد (صل الله و آله و سلم) ۷۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امام علی (علیه السلام) و دفاع از امت محمد (صل الله و آله و سلم) ۷۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امام علی (علیه السلام) و دفاع از امت محمد (صل الله و آله و سلم) ۷۵ اسلاید در PowerPoint :

>

قرآن کریم پانزده قرن پیش بر قلب پاک آخرین سفیر الهی، حضرت محمد صلی الله علیه و آله وسلم نازل گردید. اسلام در مدّت بیست
سال، بر برترین قدرت روزگار خویش، (دولت ساسانی) پیروز شد و بسیاری از سرزمینهای (امپراتوری) روم شرقی را نیز
گشود؛ امّا امروز، پس از گذشت قرنها، روش انفعالی به خود گرفته و در دفاع از سرزمین های خویش، ناتوان است؛ با آنکه
شرایط مسلمانان امروز، برتری زیادی بر شرایط دوران ظهور اسلام دارد.

مسلمانان عصر رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم دارای بی حاصل ترین سرزمین جهان بودند و خود نیز از تهی دست ترین مردم
روزگار به حساب می آمدند؛ اما اکنون امت اسلامی با دارا بودن کشورهای حاصل خیز با موقعیت ویژه و غنی ترین منابع
نفتی و گازی، یکی از قدرت های بزرگ اقتصادی جهان به شمار می آیند. به ویژه این که دین اسلام نیز پس از گذشت
سالیان دراز و عبور از پیچ و خم تاریخ، از دید آگاهان، هنوز کامل ترین و سالم ترین دین آسمانی است که با داشتن احکام جامع و
جهان شمول، برترین قدرت فکری، فرهنگی و معنوی این دوران به شمار می رود.

به راستی جای سؤال است که: این راز افول و ضعف در میان مسلمانان در عین برخورداری از قوّت و قابلیّت، چیست و
منشأ آن کجاست؟ بی شک جواب قطعی به چنین پرسشهایی، نیازمند بررسی بیشتر و عمیق تر است؛ اما از دید غالب
پژوهشگرانِ رویدادهای تاریخی و اندیشمندانِ مسائل سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، پایه اصلی این انحطاط، بیگانگی
مسلمانان با سخن و روش پیشوایان بزرگ دین است. اینک برای اثبات این مطلب، به گوشه هایی از تاریخ اشاره می کنیم:

در جریان شوم سقیفه، علی علیه السلام خلافت ابوبکر را نپذیرفت و در برابر آن، سرسختانه پایداری نمود. البته این مخالفت
از باب اسلام خواهی و ستیز با کجروی بود؛ زیرا تجمّع «سقیفه» و قرار گرفتن ابوبکر برجایگاه امامت و رهبری جامعه
اسلامی، از دید امام علی علیه السلام مخالفت آشکار با کتاب و سنّت و در نتیجه به معنای ظهور بدعت و انحراف و آغاز اجتهاد در
مقابل نص۱ به شمار می آمد. از این روست که آن حضرت از بیعت با ابوبکر سر باز می زند و بلافاصله مخالفت خود را آشکار
می سازد.

مورّخان در نقل ماجرای «سقیفه» و بیان مخالفتهای آن، به روشهای گوناگون سخن گفته اند، از جمله سه مأخذ اصلی
که در قرن سوم هجری نوشته شده و معروفیت ویژه ای دارند:

۱. ابن سعد (متوفّای ۲۳۰ ه .ق.)

ابن سعد جریان «سقیفه» را به نمایش قدرت ابوبکر تبدیل کرده و به گونه ای سخن می گوید که جای هیچ گونه
مخالفتی برای خواننده نمی ماند. وی برای اینکه هیچ بستری برای ذکر مخالفتها، از جانب علی علیه السلام ، برخی صحابه
برجسته رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم ، بنی هاشم و انصار مانند سعد بن جناده گشوده نشود؛ پس از ذکر نام «سقیفه» و سخنان تعدادی
از دوستان قدیمی ابوبکر بی درنگ به خدمات ابوبکر و برخورد او با مرتدّان و شرح فتوحات او می پردازد.۲

۲. احمد بن عیسی بن جابر بلاذری (متوفّای ۲۷۲ ه .ق.)

وی معاصر «ابن سعد» و کمی جوان تر از او است. او کتاب معروف «انساب الاشراف» خود را که تاریخی مهم در شرح
حالها به شمار می آید، به روش کتاب معروف «طبقات الکبری»، نوشته ابن سعد، می نگارد؛ اما کتابش را با دید ژرف تر
ادامه می دهد.

بلاذری جریان سقیفه را با استقلال بیشتری پی می گیرد. وی با ذکر ۲۶ حدیث از محدّثان پیش از خود، به رخداد
سقیفه گستره بیشتری می بخشد. او ۷ حدیث از ۲۶ حدیث خود را از ابن سعد نقل می کند و در ۱۹ حدیث باقی مانده به
بیان مشاجره های موجود در سقیفه بنی ساعده می پردازد. این مشاجره ها درباره اختلاف بعضی صحابه برجسته رسول
خدا صلی الله علیه و آله وسلم بر سر جانشینی پیغمبر و اعتراض شدید علی علیه السلام ، بنی هاشم و برخی انصار به انتخاب ابوبکر، صورت گرفته
است. هرچند مأخذ اصلی احادیث نقل شده، از افرادی چون ابن سعد مداینی و زهری است؛ لیکن مطلب به گونه ای است
که مخالفت و اعتراض علی علیه السلام به ابوبکر و روش انتخاب در سقیفه، در عبارات بلاذری روشن می گردد.۳

۳. ابن واضح یعقوبی (متوفّای ۲۸۴ه .ق.)

یعقوبی نیز از معاصران ابن سعد و بلاذری است. وی تاریخ پرارج و معروف خود را با دقت و ژرف اندیشی بیشتری
نسبت به بلاذری ادامه می دهد. این دقت و ژرف اندیشی طوری است که «هرکس تاریخ یعقوبی» را بخواند و آن را با
«طبقات» ابن سعد و «انساب الاشراف» بلاذری مقایسه نماید، مغایرت شدید و دقّت فوق العاده یعقوبی را در سبک تاریخ
نویسی به خوبی در می یابد.

گذشت از حقّ مسلّم

یعقوبی در جریان سقیفه، اعتراض علی علیه السلام به شیوه انتخاب در سقیفه و نحوه انتخاب شخص ابوبکر را به نیکی بیان
می کند. از تاریخ یعقوبی پیداست علی بن ابی طالب علیه السلام و پیروان آن حضرت، به ویژه بنی هاشم، تا شش ماه در مقابل
ابوبکر ایستاده و از بیعت با وی سر باز زدند۴. سؤالی که پیش می آید، این است:

چه شد که امیرالمؤمنین علیه السلام سرانجام خلافت ابوبکر را پذیرفت و در مواردی نیز با حکومت همکاری نمود؟

درست است که آن حضرت یارانی ندارد تا به کمک آنان، خلافت اسلامی را در مسیر اصلی خود قرار دهد و حق را به
صاحبانش برگرداند؛ اما آنچه از سیره او، در سراسر زندگی اش به دست می آید، ایمان راسخ و سازش ناپذیری آن حضرت
در برابر باطل است. در دوره سخت پیش از بعثت پیغمبر صلی الله علیه و آله وسلم که علی علیه السلام هنوز در دوران نوجوانی به سر می برد و هیچ
کس حاضر به پذیرش دعوت نبود و نیست، وی چون بزرگی دانشمند، سخن پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم را می پذیرد، به ندای اسلام
لبیک می گوید و به عنوان نخستین مسلمان، طعم ایمان را تجربه می کند.

در دوران حکومت که دوره تجربه و سال خوردگی ایشان به شمار می رود؛ با آنکه نگه داشتن معاویه در سمت
فرمانروایی شام، موجب حیات و بقای حکومتش شمرده می شود، باز ذرّه ای از شدّت روش خویش نمی کاهد و حتی بر سر
بقای موقّت معاویه، به شیوه تساهل و تسامح رفتار نمی کند. پیداست چنین فردی، هنگامی مجبور به تسلیم و همکاری
جریان باطلِ می گردد که از بروز باطل بزرگ تری آگاه باشد. از این رو درباره تسلیم و همکاری بی شائبه علی علیه السلام با خلفاء،
نظارت گوناگون وجود دارد. آنچه را که غالب مورّخان در تسلیم و همکاری علی علیه السلام با ابوبکر و پس از آن، با دیگر خلفا،
مؤثر می دانند؛ علاوه بر شهادت جان سوز حضرت فاطمه علیهاالسلام که سه۵ یا شش۶ ماه پس از رحلت رسول گرامی
اسلام صلی الله علیه و آله وسلم رخ می نماید؛ ظهور از دین برگشتگان و سرپیچی برخی قبایل عرب از اسلام در عربستان است.

این جریان که در روزهای آغازین خلافت ابوبکر بروز کرده بود، چنان نا امنی و هرج و مرج در سراسر قلمرو کوچک
اسلام پدید می آورد که برای همگان خطر تجاوز دولتهای قدرتمند ـ که در دشمنی با جریان اسلام خواهی همسو بودند ـ
آشکار می شود. وجود چنین خطری به طور طبیعی باعث می شود علی علیه السلام و صحابه دیگر، اختلافات بنیادی و عقیدتی
خود با ابوبکر را کنار گذارند و بر ضدّ دشمن مشترک متحد گردند. آنچه از منابع سنّی و شیعه به طور یکسان برداشت
می شود، نشان می دهد که احساسات عاشقانه، همراه با تعهّد و وفاداری گسترده و عمیق علی علیه السلام به عزّت و اقتدار اسلام
و علاقه شدید آن حضرت به حفظ و یک پارچگی مرزهای اسلامی، به منظور رفع خطر تجاوز بیگانه به مسلمانان، باعث
انصراف وی از حقّ روشن خویش می شود. چنین است که علی علیه السلام از رسیدن به حقّ خود دست می کشد و با ارائه
رهنمودهای مشورتی به خلفا، به دفاع از اسلام و پاسداری از حریم مسلمانی و مرزهای جغرافیایی و فکری آن می پردازد.
بی شک تاریخ ۲۵ ساله سکوت امیرالمؤمنین علیه السلام در برابر خلفا، همکاری و حتی دلسوزی آن حضرت نسبت به امت
اسلامی، نمایشگر ایمان و عصمت بی مانند علی علیه السلام در میان همگنان خویش است. اصولاً حیات و زندگی پیشوایان
شیعه، قیام و قعود آنان در برابر فرمانروایان زمان خویش، در همین راستا قابل تحلیل است.

حفظ عزّت، عظمت و اقتدار اسلامی که معمولاً در سایه وحدت اجتماعی، سیاسی و مذهبی تبلور می یابد، از منظر
همه امامان معصوم علیهم السلام ، اهمیّت ویژه ای دارد. از این رو، علی علیه السلام وقتی خطر تجاوز بیگانه به مرزهای اسلامی و نیز
احتمال تخریب مرزهای فکری و اعتقادی مسلمانان را احساس کرد، از حقوق خود دست می کشد و به یاری اسلام می پردازد.

بهترین مشاور

بیشتر مورّخان تصریح می کنند که نظرات علی علیه السلام در راهنمایی خلفا، در فتوحات اسلامی، از نقش کلیدی برخوردار
بوده است که به دو نمونه از آن اشاره می گردد:

در سال ۱۵ هجری، سپاه اسلام از سپاه ساسانی شکست می خورد. در این شکست، بسیاری از مسلمانان از جمله
«ابوعبیده ثقفی» فرمانده سپاه اسلام و قهرمانانی چون «عمرو بن معدی کرب» کشته می شوند. این شکست، روحیه
مسلمانان را تضعیف می کند و همگان را به چاره جویی وا می دارد.۷ به اصطلاح امروز، اطاق بحران تشکیل می شود؛
خلیفه با آگاهان مسلمان به مشورت می نشیند. همه عمر را به رفتن به میدان جنگ، پیشاپیش تمام مسلمانان تشویق
می کنند. سرانجام عمر به عنوان خلیفه مسلمانان در کمال ناخرسندی آماده رفتن می شود. وی تصمیم می گیرد تا سپاه
مسلمانان را که با رومیان در قسمت «شام» می جنگیدند، یک باره فراخواند و همه را در جنگ با ساسانیان به کار گیرد. در
واپسین دقایق رفتن، نظر علی علیه السلام را می پرسد. علی علیه السلام می فرماید:

«انّ العجم اذا رأوک عیاناً قالوا هذا ملک العرب کلّها فکان أشدّ لقتالهم و انّا لم نقاتل النّاس علی عهد نبیّنا صلّی اللّه
علیه و آله و سلّم و لا بعده باشره…۸؛ اینک تو با همه مسلمانان عزم جنگ «پارسیان» داری، مسلمانانی را که با دولت
روم نیز در نبردند، فرامی خوانی. چون «پارسیان» چنین بینند، می گویند: این پادشاه عرب است که کارد به استخوانش
رسیده و از سر ناچاری، همراه با همه مسلمانان به اینجا آمده و در مقابل ما می جنگد. این کار، روحیه آنها را تقویت می کند
و دل به پیروزی نهایی می بندند؛ پس جنگ را با جدّیت و پایداری بیشتر پی می گیرند و به روند پیکار شدّت می بخشند.
پیروزی برتو را پیروزی بر تمام مسلمانان می دانند و در صورت پیروزی، همه بلاد اسلام را تصرّف می کنند. از سوی
دیگر، اینجا از نیرو خالی می گردد. قبایل عرب اطراف مکه و مدینه به این دو شهر حمله می کنند و این دو شهر که مرکز
اسلامند، از دست می روند. مردم این دو شهر نیز در غیبت خلیفه پناه ندارند که بدان دل خوش دارند و در پناه آن از تهدید
دشمن ایمن باشند. خبر تصرّف این دو شهر (مکه و مدینه) که هسته نخستین و مرکز ثقل اسلام به شمار می آیند، روحیه
سپاهیان مسلمان را که در عراق با یک قدرت نیرومند در حال نبرد هستند، از بین می برد و یک باره تمام سرزمین های
اسلامی متلاشی می گردند و همه زحمات مسلمانان نابود می شود. از جانب دیگر، در غیاب سپاه اسلام در «شامات»،
«هرقل» رومی فرصت می یابد و با لشکریان خود به شام می آید و جماعتی از مسلمانان را که آنجا باقی مانده اند، می کشد.
زن و فرزندان ایشان را به بردگی می گیرد، مساجد مسلمانان را خراب می کند و فتنه ای برمی خیزد که هرگز خاموش
نمی شود. همچنین فراخواندن سپاه اسلام از یمن نیز ضررهای جبران ناپذیری دارد و با مسلمانان آن سامان نیز همین
معامله سر می گیرد. اما اگر در مدینه بمانی و سرداری کار آزموده، همراه با لشکری آراسته بفرستی، مهابت و عظمت تو به
عنوان خلیفه مسلمانان زیاد می گردد و ناموس اسلام حفظ می شود.۹