پاورپوینت کامل شعر،ادبیات، انقلاب ۵۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شعر،ادبیات، انقلاب ۵۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شعر،ادبیات، انقلاب ۵۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شعر،ادبیات، انقلاب ۵۳ اسلاید در PowerPoint :

>

گفتگویی با حجه الاسلام والمسلمین جواد محدثی، محقق، نویسنده وشاعر، درباره «نقش شعر در انقلاب » و سروده های
وی در این زمینه، به مناسبت فرا رسیدن «بیست و یکمین فجر انقلاب اسلامی.»

بسم الله الرحمن الرحیم

در این گفتگو هم دوست داریم از دیدگاه شما در مورد «نقش شعر و ادبیات در انقلاب » آگاه شویم و هم کارهای خودتان را
دراین زمینه بدانیم.

ابتدا در مورد قسمت اول سوال توضیح دهید.

در آغاز، ادای احترام می کنم به همه پیشکسوتانی که باخلاقیت های ادبی و هنری خویش، بویژه با زبان شعر، در عصر
خفقان طاغوت، پرچم مبارزه فکری و سیاسی با ستم را برافراشتند و جامعه را به سوی افقی روشن و آینده ای پر امید،
سوق دادند و چه بسا«شهید قلم » شدند و به خاطر سروده های انقلابی خود، به زندان وشکنجه گرفتار شدند.

شعر، مخاطبان وسیعی دارد. وقتی هم که با محورهای ارزشی وانقلابی وارد ذهنیت جامعه شود، در گسترش آن مفاهیم،
ایفای نقش می کند. شاید که یکی از رسالت ها و جهت گیری های «شعر انقلاب » ،عبارت باشد از «جهت بخشی » و «امید
آفرینی » نسبت به آینده وفعالیت ها و مبارزات مردم مسلمان و انقلابی. شاعران متعهد شیعه در طول تاریخ، این رسالت را
به خوبی انجام داده اند و پیوسته موی دماغ حکام ستمگر و قدرتهای باطل بوده اند و با ترویجی که ازمرام اهل بیت و
معارف ولایی داشتند، مردم را علیه جباران می شوراندند.

شما از چه زمانی وارد قلمرو شعر شدید و آیا جهت گیری اشعارتان، انقلابی بود؟

حدودا هفت هشت سال پیش از انقلاب، شروع کردم به سرودن شعر،البته آن وقتها بیشتر قالب «شعر نو» را انتخاب کرده
بودم که هم طرفدار بیشتری در میان نسل جوان داشت، هم مسائل سیاسی واجتماعی را در آن قالب، بهتر و راحت
می شد بیان کرد.

کیفیت عرضه اشعارتان چگونه بود؟ یعنی کجا چاپ می شد؟ کتاب داشتید، یا با مجلات همکاری می کردید؟

اغلب، آن زمانها در ماهنامه مکتب اسلام، یا سالنامه جوان،معارف جعفری و پیام اسلام بود. آن زمان اینها به عنوان
مجلات ونشریات مذهبی و متعهد به شمار می آمدند و اهل قلم و ادب، از این وسیله استفاده می کردند.

حال و هوای پیش از انقلاب، شرایط ویژه ای بود و حرف های خاصی هم می طلبید; محورهای سروده های شما در آن دوره
چه بود؟

طبعا برای یک مسلمان دردمند، وضعیت عقب ماندگی مسلمانان وسلطه سیاسی غرب بر جوامع اسلامی، دردآور بود.
تاخت و تازصهیونیستها در فلسطین، رنج آور بود، محرومیت های مستضعفان درجامعه خودمان، جانکاه بود. طاغوت
حاکم، بر مردم ستم می گفت وکشور را به بیگانگان فروخته بود، طبیعتا در آن زمان شرایط برای کسی که می خواست با
زبان شعر به مبارزه بپردازد، محتواهایی چون:

افشاگری علیه دشمنان، حمایت از مبارزات فلسطینی ها، انتقاد ازنژادپرستی، غرب زدگی، سکوت و خمودی، تاکید بر
وحدت جهان اسلام،تبیین حماسی واقعه کربلا، نالیدن از غربت اسلام و قرآن و تفرقه مسلمانان، از جمله محورهایی بود
که می شد به آن پرداخت. در همان زمان، سلطه جهنمی ساواک و مبارزات انقلابیون و زندانها وشکنجه ها و تبعیدها،
سوژه های مناسبی برای طرح در قالب شعر بود.

من وقتی به سروده های قدیمی تر خودم می نگرم، این موضوعات خیلی چشمگیر در آنها مطرح شده است. حتی در
شعری که درباره حضرت زینب(س)سروده بودم، نوعی انتقاد از دستگاه حکومت بود. با عنوان «زندانی بغداد» شعری
درباره حضرت کاظم(ع)داشتم که به بهانه مظلومیت آن حضرت، گوشه هایی به آزادگان و مبارزان اسیر در چنگ طاغوت
داشت. یک بند از آن شعر، این است:

جرم او چیست؟ آزاده بودن
تن به دلخواه دونان ندادن
هست فرجام ایمان، شهادت
یا که در کنج زندان فتادن

در شعر دیگری که پیرامون «همه جا کربلا» بودن سروده بودم،در قالب چهار پاره، پیام های شورانگیزی مطرح بود، مثلا
به این دوبند دقت کنید:

تاریخ خون بنیاد و پر شور تشیع
نهر خروشانی است از خون شهیدان
اما تو ای تاریخ، ای حق پوش و خون پوش
پر کرده ای این نهر، با یاد پلیدان

ای نتیجه آگاه، ای خواهر! برادر!
ای آنکه هر گام تو در راه رهایی است
بر سلسله آشوب این شبها بر آشوب

«هر روز عاشورا و هر جا کربلایی است.»

لابد این گونه سرودن ها هم برای شما هزینه داشت و دردسرایجاد می کرد; مثلا دستگیری، زندان و…؟

خوب، طبیعی است. شاعران دار بر دوش شیعه، همواره الهام بخش و مقتدای ما بوده اند. البته نه به خاطر این شعرها،
ولی وقتی به خاطر سخنرانیها و منبرها دستگیر و زندانی شدم، پای صحبت این گونه سروده ها و آثار هم کشیده می شد و
به عنوان سند جرم تلقی می گشت. یادم هست یکی از همان سروده ها با عنوان «اسیر آزادی بخش » درباره حماسه آفرینی
بانوی قهرمان کربلا در سفر کربلا و درسفر اسارت کوفه و شام، با اشاره به خطبه های حماسی زینب کبری درکاخ یزید، در
قسمتی این چنین آمده بود:

«آهسته تر یزید!

این قدرتی که از پدرت ارث برده ای
عزت برای ملت ما نیست، ذلت است
از پای تا به سر شده ای غرق ننگها
اما غرور چشم تو را کور کرده است
من از کدام ننگ تو داد سخن زنم؟
از ننگ جاودان نیاکان مشرکت
از لکه های ننگ که بر جا نهاده ای
از کاخ زور گویی و عیاش خانه ات
این قتل عام و «عیدظفر» ؟ کور خوانده ای
ما راه مستقیم گزیده ایم
از موجها چه باک
بوده است و هست کشتی حق زیر پای ما
عزت برای ما و خدا و پیمبر است
ننگ ابد برای تو و خاندان توست…»

این شعر را که مفصل هم هست، آن روزها جوانان و حتی برخی روحانیون انقلابی، در مراسم مختلف و ایام محرم، به
صورت دکلمه وبا شور می خواندند و گوشه و کنایه هایی که این شعر به دودمان سلطنت داشت، از نظرها مخفی نبود و
موقع خواندن و شنیدن،اشاراتش را با چشم و ابرو به یکدیگر اشاره می کردند. گاهی دربازجویی ها انگشت روی این گونه
آثار می گذاشتند، چون در جامعه،برد بسیاری داشت.

نسبت به اصل انقلاب اسلامی در آن دوره، شما چه دیدی داشتید وچشم انداز آینده را در شعرهایتان چگونه مطرح
می کردید؟

«من به «روز» ،
از پس پرده تاریکی «شب » می نگرم
من ز «شب » ،
همچنانی که ز پل می گذرند
به امید سحری می گذرم »

این بخش پایانی یکی از سروده های سال ۵۶ بود، در قسمت دیگری از همین شعر، که می تواند زاویه دید مرا در آن دوران
که هنوزامام در نجف بودند و حادثه ۱۹دی قم هم پیش نیامده بود. نشان دهد، گفته ام:

«من به خورشید جهانتاب که فردا از شرق
سر بر آورده و با لشکر تاریکی، خواهد جنگید
می اندیشم
و به «فردا» و به فرداهایی
همه بیگانه خواب
همه لبریز از «روز»
که سراسر همه جا و همه کس
جشن خواهند گرفت
مرگ «شب » های زمستان را، می اندیشم.»

البته همانطور که گفتم، رسالت شاعری ایجاب می کرد که همه ازدردها، ستم ها، خفقان ها، زندان ها و فشارها بگوییم، هم
مبشرآینده ای روشن و تصویرگر فردایی امید بخش باشیم، تا ملت مومن ومبارز، در چشم انداز آینده مبارزات خویش،
زوال ظلم و حاکمیت اسلام را ببینند و پرشورتر و مصمم تر تلاش کنند. گاهی هم شدت خفقان به حدی بود که حالت یاس
بر انسان غلبه می کرد و شعرهابوی ناکامی و نالیدن داشت. این معلول نشناختن عمیق جوهره باورهای دینی مردم و
آمادگی برای شهادت بود. من در یکی ازسروده های اول انقلاب خود، حالت عذر خواهی از مردم داشتم که درآن همه سال
سیاهی و تباهی، دردنامه سرودم و به عمق روحیات مردم که همگی شاعری بزرگ بودند و شعر بزرگشان «شهادت » بود،
پی نبرده بودم; در بخشی از آن چنین آمده بود:

«از بابت گذشته شعرم، شعرگذشته ام
در پیشگاه ملت خود، شرم می کنم
شعر گذشته ام.
کانک پر از شکایت و غم بود
اینک که در طلوع رهایی
خطی ز رود خون شهیدان
در صفحه نخست کتاب حماسه ها
بر جای مانده است
رنگی دگر به خویش گرفته است
رنگ امید و فتح به جای شکست و یاس
رنگ خروش و خون و شهامت به جای ترس
شعر کنونی ام
احساس افتخار و ستایش ز ملتی است
کاینسان دلاورانه، نبردی بزرگ را
با دستهای خالی و قلبی پر از «خدا»
پیروزمند و شاد به پایان رساند و ماند…»

این شعر، مربوط به اسفند۵۷ است، یک ماه پس از پیروزی انقلاب اسلامی.

صحبت از دوران پر شکوه پیروزی به میان آوردید، حادثه ۱۹ دی نقطه عطفی در مبارزات بود. بعد از۱۳ماه هم پیروزی
بهمن ماه.

درباره این دو حادثه بخصوص حوادث میان این دو مقطع تاریخی چه کردید و چه سرودید؟

درباره قیا