پاورپوینت کامل امام و دفاع از مرزهای توحید ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امام و دفاع از مرزهای توحید ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امام و دفاع از مرزهای توحید ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امام و دفاع از مرزهای توحید ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

>

۹۱

از رسالت های بنیادین امامت، پاسداری از باور ها و ارزش های اسلامی است. امامان به
عنوان وارثان پیامبر و حافظان قرآن و سنت، با تحریف ها و بدعت هایی که اندیشه و
فرهنگ اسلامی را تهدید می کرد، مقابله و حقایق اصیل اسلامی و سنت پیامبر را تبیین
می کردند و اگر هوشیاری و تلاش آنان نبود، امروز اسلام به سرنوشت دیگر ادیان آسمانی
دچار می شد.

روزگار امام هادی به ویژه دوران طولانی حکومت متوکل، از دوران سیاه تاریخ اسلام به
شمار می رود. در آن دوران رهبری امت اسلامی در دست افرادی متحجر و فردگریزی چون
متوکل و فتح بن خاقان بود که در شادخواری شهره بودند و با آزاداندیشی و نقد و نظر
مبارزه می کردند. به تعبیر امیر علی پژوهشگر هندی:

«در عصر متوکل آثار انحلال امپراطوری عربی اسلامی ظاهر گردید و فساد در شئون دولت
رسوخ کرده بود و دستور داده می شد که دیگران نیز از مفاسد تقلید نموده و آن را
انجام دهند. در عصر متوکل آزاد فکران از حقوق (اساسی خود) محروم شدند».[۱]

متوکل به اهل بیت به شدت کینه می ورزید و با همه وجود از گسترش افکار و اندیشه های
علوی جلوگیری می کرد. روشن است که دوری از رهبری فکری امامان از یک سو، و ورود
فرهنگ ها و مکاتب غیر اسلامی و نشر و ترجمه کتاب های یونانی در دنیای اسلام، عرصه
را بر اندیشه های منحرف گشود و فرهنگ دینی با تهدید های جدی روبه رو شد که پیروان
اهل بیت نیز از گزند آن در امان نبودند. از این رو، امام هادی با وجود تلاش های
حاکمان عباسی و به ویژه متوکل در دورساختن امام از مردم، از تحریف زدایی از فرهنگ
دینی و مبارزه با فتنه های فرهنگی غافل نبود. در نوشتار حاضر، نمونه هایی از
فعالیت های امام را در این حوزه ذکر می کنیم.

خرافه زدایی

در دوره زمامداری متوکل عباسی، فرهنگ ناب دینی راه انحطاط پیش گرفته بود. حنبلی ها
پس از یک دوره انزوا، در جامعه حضور فعال یافتند و به نشر افکار و عقاید خود مشغول
شدند. در نظر این گروه، تعبد به گذشته و هر آنچه در قالب و به نام گذشتگان عرضه
می شد، ارزشمند و بهره گیری از عقل در فهم ایات و روایات نکوهیده بود و چه بسا جرمی
همسان گناه زندیقان داشت. مبارزه گسترده متوکل با معتزله و شیعه، در واقع مبارزه با
خردگرایی بود؛ چه این دو گروه هوادار نقد و نظر در روایات و به ویژه احادیث مربوط
به عقاید بودند و هر چیز را بدون چون و چرا نمی پذیرفتند. از پیامد های این تفکر،
تکفیر، خشونت، تفرقه افکنی، رواج ظاهر گرایی، گسترش خرافه و روایات مجعول به نام
پیامبر و صحابه او بود. بازار فال گیران، ستاره شناسان، شعبده بازان، قصه سرایان و
غالیان در این دوره گرم شد. قصه پردازان با نقل روایت های مجعول و برگرفته از تورات
تحریف شده، مردم را سرگرم و مردم نیز به آنان کمکهای مالی می کردند.

ماجرای زیر نمونه ای از رواج خرافه گرایی و حماقت عوام در این دوره است:

روزی شاعری در یکی از معابر بغداد نان می خورد. عثمان وراق او را دید و گفت شرم
نداری؟ شاعر پاسخ داد: تو اگر در طویله گاوان باشی، خجالت می کشی که جلوی چشم آنها
غذا بخوری؟ گفت: نه.

شاعر گفت: اکنون باش تا به تو بفهمانم که اینان گاوند. سپس ایستاد و شروع کرد به
موعظه و سخن پردازی، و جمعیت زیادی گرد آمدند. آن گاه گفت: ای مردم! این روایت
متواتر است که هر کس زبانش به نوک بینی اش برسد، به جهنم نمی رود. در این موقع
گویی فرمان صادر شده باشد، حاضران بی استثنا زبان را بیرون آوردند و سعی کردند
زبانشان را به نوک بینی شان برسانند.[۲]

در این فضا، روایت های ساختگی و نادرست به میان شیعیان راه یافت. از این رو، امام
هادی(ع) برای پاسداری از فرهنگ اسلامی که توأم با عقلانیت و اندیشه ورزی است، به
مبارزه با خرافه پرداخت. آن حضرت روایات درست و نادرست گذشتگان را غربال می کرد و
سره را از ناسره باز می شناساند. او روایت ها را نقد می کرد و احادیث مبهم و یا
متشابه و رمز گونه را برای مردم شرح می داد.

از موضوعات رایج در آن دوره، عقیده به شانس و یا شوم شمردن برخی از اشیا بود. این
موضوع ریشه در عقاید جاهلی و جبرگرایان داشت. این تفکر انسان را به منفی گرایی و
تسلیم و رکود و بی تفاوتی می کشاند و راه ابتکار و اقدام و فعالیت و تلاش می بندد و
انسان به جای ریشه یابی مشکلات، آن را به عوامل موهوم نسبت می دهد، امام هادی(ع)
این تفکر را شرک و گناه شمرد که باورمند به آن باید از آن توبه کند و فرد و جامعه
مبتلا به آن را سزاوار مجازات دانست. به این روایت توجه فرمایید:

حسن بن مسعود گفت: خدمت حضرت ابی الحسن علی بن محمد(ع) در آمدم؛ در حالی که انگشتم
خراشیده و سواری با من برخورد کرده و شانه ام را آزرده و پاره ای از جامه هایم
دریده شده بود. گفتم: وه، چه روز شومی! خدا شرت را از من بگرداند. امام(ع) فرمود:
ای حسن! تو هم که نزد ما رفت و آمد داری، گناه را برگردن دیگری می نهی که گناهی
ندارد؟ حسن گوید: دانستم که خطا کردم و گفتم: ای سرورم! از خداوند آمرزش خواهم.
فرمود: ای حسن! روز ها را چه گناهی باشد که چون شما به سزای اعمالتان رسید، آنها را
شوم شمارید. گفتم: ای پسر رسول خدا! من (از این پس) هماره از خدا طلب آمرزش طلبم و
استغفرالله گویم و این توبه من است (که دیگر تکرار نکنم) و امام(ع) فرمود: به خدا،
سودی به شما می بخشد بلکه به سبب نکوهشی که بر بی گناهی راندید، شما را کیفر دهد.

ای حسن! ایا نمی دانی که پاداش دهنده و کیفر کننده و سزا دهنده به اعمال، در دنیا و
آخرت فقط خداست. عرض کردم. بلی، ای سرور من! امام(ع) فرمود: پس هرگز بر خلاف این
(اعتقاد و یقین) مرو و برای روزها شأن و اثری در در حکم خداوند قائل مشو. گفتم، به
چشم سرورم.[۳]

یعقوب بن یزید از یکی از یاران ما گزارش کرده: روز چهارشنبه بر امام ابوالحسن وارد
شدم و او حجامت می کرد. گفتم: مردمان حرمین (مدینه و مکه) از پیامبر روایت می کنند:
هر کس در روز چهارشنبه حجامت کند و دچار پیسی می شود، جز خود کسی را سرزنش نکند.
امام فرمود: همانا پیسی بر کسی عارض شود که مادرش در حالت عادت زنانگی به او حامله
شده باشد.[۴]

صقر بن ابی دلف، از شیعیان امام، بر این گمان بود که مقصود از روز ها در این روایت
مشهور که می گوید: «با روزها دشمنی نکنید که با شما دشمن خواهند بود»، شب و روز
ا