پاورپوینت کامل ابو عبید حذا شیدای اهل بیت ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ابو عبید حذا شیدای اهل بیت ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ابو عبید حذا شیدای اهل بیت ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ابو عبید حذا شیدای اهل بیت ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۴۴

اندیشه در سیره و روش مردان بلند مرتبه الهی و پرورش یافتگان مکتب امامان معصوم(ع)، انسان را به سمت و سوی حیاتی بالنده و شکوفا و ارزشمند، هدایت و رهنمون می سازد. یکی از این مردان، محدثی است از چهره های برتر حدیث شیعی. نامش «زیاد» و کنیه اش «ابوعبیده» و ملقب به «کوفی» و نام پدرش عیسی است. این محدث در اواخر سده آغازین هجرت در شهر کوفه که گرایش بیشتر مردمش به سمت حبّ اهل بیت(ع) بود، دیده به جهان گشود. او در آن دیار مراحل رشد و تعالی و تکامل جسمی و روحی خود را سپری کرد و در ضمن کار و کوشش در راه تأمین زندگی که احتمالا با توجه به مفهوم حذّاء، شغل او کفاشی بوده برای عمق بخشیدن به باورهای دینی خود، تلاش گسترده ای را در کسب معارف دینی شروع کرد. او که دارای همتی والا و اراده ای استوار و اعتقادی خالص بود، راه مدینه الرسول را پیش گرفت و خود را به حجت خدا در زمان خود و سلسله جنبان نهضت فرهنگی شیعی، حضرت امام باقر(ع)، رساند و در حوزه درس و حدیث و معارف آن بزرگوار شرکت کرد و از آن دریای بی کران دانش بهره ها برد و جان تشنه خود را سیراب ساخت.[۱]

یارِ دو امام

چنان که اشاره شد، زیاد بن عیسی برای درک آموزه های دین، به مدینه رفت و در شمار یاران حضرت باقر(ع) قرار گرفت. او نه تنها صحابی امام به شمار می رفت، بلکه بدو به عنوان برجسته ترین و نزدیک ترین محدث و فقیه نیز نگریسته می شود.

این ارتباط و پیوند ژرف سالیان سال تداوم یافت تا اینکه آن حضرت در سال ۱۱۴ به شهادت رسید؛ ولی ابوعبیده، این شیعه دانا و متعّهد و شیدا، راه مستقیم ولایت را گم نکرد و بدون کمترین دغدغه فکری، دامان حجت دیگر الهی حضرت ابوعبدالله امام جعفرصادق(ع) را گرفت و پیروی و اطاعت از آن بزرگوار را به عنوان یک فریضه الهی تلقی کرد و بدین سان در گروه یاران حضرت صادق(ع) جای گرفت.[۲]

استادان و شاگردان

ابوعبیده حذاء، بیشترین بهره معنوی و کسب دانش دین را از محضر امام باقر(ع) و امام صادق(ع) فراگرفت و بیشترین روایات او بدون واسطه از محضر این دو امام است. کمتر کسی افزون بر این دو امام را سراغ داریم که این محدث از او روایت نقل کرده باشد، جز دو نفر که یکی از آنها ثویر بن ابی فاخته است.[۳]

حذّاء در میان اصحاب امامان، از جایگاه ممتاز و کم نظیری برخوردار بود و بر اثر حشر و نشر و ارتباط با دو امام شیعه، اخبار فراوانی را در قلب و جان خود جای داده بود. از این رو، گروه زیادی از شیفتگان و پیروان مکتب اهل بیت که از قضا از برجسته ترین و نام آورترین اصحاب امامان به شمار می روند، در محضر او حضور یافتند و فرصت را غنیمت شمردند و از فضل و دانش او بهره بردند.

این حضور چشمگیر مردان شیعی در حوزه درس او، بهترین گواه بر مرتبه والای ابوعبیده است. به نام برخی از آنان ذیلاً اشاره می شود.

ابوایوب خزّار، علی بن رئاب، ابان بن عثمان، حریز بن عبدالله سجستانی عبدالله بن مسکان، هشام بن سالم، هشام بن حکم، صفوان بن یحیی، یونس بن یعقوب، جمیل بن صالح، عبدالله بن میمون قداح و عمار ساباطی.[۴]

از منظر محدث شناسان

زیاد بن عیسی از دیرباز، نزد محدث شناسان مورد عنایت ویژه است و هر یک از آنان به گونه ای به تکریم و پاسداشت حرمت او پرداخته اند. در اینجا سخن نجاشی را بازگو می کنیم. او در کتاب گران سنگ خود چنین می نگارد: زیاد بن عیسی که مشهور به ابوعبیده حذاء است، یکی از کسانی است که از امام باقر(ع) و امام صادق(ع) روایت می کند و بدون تردید او یکی از چهره های موجّه ، موثق، قابل اعتماد و انسان بزرگی است. سپس نجاشی از قول عقیقی علوی که از محدث شناسان بزرگ و هم عصر صدوق است، نقل می کند که: ابوعبیده نزد آل محمّد، از شأن و منزلت والائی برخوردار بود.[۵]

ویژگی ها

این راوی فرزانه چنان در ولای اهل بیت(ع) و تسلیم و تعبد و دلدادگی به خاندان وحی، مستغرق بود که مورد توجه ویژه امامان معصوم(ع) قرار می گرفت.

۱. هم کجاوه بودن با امام

در یکی از سفرهای حضرت باقر(ع) به سوی مکه، این افتخار نصیب ابوعبیده شد که هم کجاوه امام(ع) باشد. خود او این رخداد را چنین بازگو می کند:

من در یکی از سفرهای امام محمدباقر(ع) به مکه هم کجاوه آن بزرگوار بودم. در طول مسیر و حرکت، در آغاز من سوار کجاوه می شدم و سپس آن بزرگوار وارد می شد. چون هر دو داخل کجاوه قرار می گرفتیم، حضرت بر من سلام می کرد. مانند کسی که دوست و رفیقش را به تازگی دیده، احوال پرسی و مصاحفه می کرد و هنگام پیاده شدن، آن بزرگوار پیش از من از مرکب پیاده می شد. باز چون بر زمین قرار می گرفتیم، او سلام می کرد و مانند شخصی که دوست و همراه خود را به تازگی دیده، احوال پرسی می کرد. من که از این رفتار کریمانه و بی نظیر حضرت دچار شگفتی شده بودم، عرض کردم: یابن رسول الله! شما کارهایی انجام می دهید که من در مردمان دیار خود عراق سراغ ندارم و حتی اگر یک بار چنین کاری از کسی سر بزند، باز هم زیاد است. امام در پاسخ فرمود: مگر اجر و ثواب مصاحفه را نمی دانی؟ هرگاه دو مؤمن که با یکدیگر مواجه می شوند، یکی از آنان با دیگری دست بدهد، در آن حالت همواره گناهان آنان در حال ریزش است؛ چنان که برگ از درخت می ریزد و خداوند تبارک و تعالی به آن دو توجه خاصی می فرماید تا از یکدیگر جدا شوند.[۶]

۲. از اهل بیت بودن

در میان یاران ائمه(ع) تعداد انگشت شماری هستند که امامان(ع) به آنان مدال پر افتخار و ارزشمند «منّا اهل البیت» را داده باشند. یکی از این افراد شایسته، ابوعبیده است.

نگاشته اند: