پاورپوینت کامل رسانه ها در عصر اهل بیت علیهم السلام ۸۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رسانه ها در عصر اهل بیت علیهم السلام ۸۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رسانه ها در عصر اهل بیت علیهم السلام ۸۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل رسانه ها در عصر اهل بیت علیهم السلام ۸۲ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۲۶

ارتباط، زیربنای تمدن بشری است و یکی از مهم ترین ویژگی های آن، مبادله اطلاعات و انتقال پیام، بین افراد انسانی است. برای به ثمر رسیدن هر ارتباطی، فرستنده، پیام، کانال، گیرنده یا پیام گیر لازم است. ارتباطات به شکل های مختلفی صورت می گیرد؛ چون: حضوری (بدون واسطه)، جمعی یا عمومی، نوشتاری و غیر نوشتاری، ملی و فرا ملی، کلامی و غیر کلامی، انسانی و ابزاری (ماشینی)، زمانی و غیر زمانی، سازمانی و غیر سازمانی و نمادین.[۱]

نیاز انسان به ارتباطات، مخصوص زمان و مکان خاص نیست. گرچه در قرون گذشته دامنه ارتباطات و رسانه ها به گستردگی امروز نبود، ولی با توجه به شرایط و مقتضیات زمان، ابزارها و وسایل ارتباطی وجود داشت که مردم برای ابراز نیاز و انتقال مفاهیم و پیام ها و اندیشه های خود از آنها استفاده می کردند و خواسته های خود را با دیگران در میان می گذاشتند. پیامبران الهی نیز با استفاده از این ابزارهای ارتباطی، اندیشه های دینی و آسمانی خود را به مردم می رساندند و باعث رهنمون شدن گروه های انسانی به سوی خدای متعال می شدند. در عصر طلوع اسلام و سال های بعد از آن، پیامبر خاتم(ص) و امامان معصوم(ع)، برخی از این ابزارها را به کار گرفتند.

در نگاهی کلّی، می توان رسانه های عصر اهل بیت(ع) را به دو بخش کلّی تقسیم کرد:

۱. رسانه های کلامی

مهم ترین وسیله و ابزار ارتباط کلامی، زبان است و عمر این ابزار ارتباطی، به اندازه تاریخ خلقت انسان است. در آیات و روایات دینی به اهمیت این ابزار رسانه ای، اشاراتی شده است. ارتباط کلامی، زیر شاخه هایی دارد که مهم ترین آنها عبارت اند از:

الف) سخنرانی و خطابه

خطابه از پرسابقه ترین و موفقیت آمیز ترین ابزارهای ارتباطات کلامی است. بعید نیست که نخستین خطیب و منبری، اولین انسان آفریده شده، یعنی حضرت آدم(ع) باشد؛ اما در روایات اسلامی از حضرت ابراهیم(ع) به عنوان اولین خطبه خوان نام برده شده است. در این مورد، سیوطی به نقل از سعد بن ابراهیم آورده است:

«أوّلُ مَن خطب علی المِنبر إبراهیم(ع) حینَ اُسِرَ لوطٌ واسْتَأسَرَتْهُ الرّومُ، فغَزا ابراهیمُ حتّی اسْتَنْقَذَهُ مِن الرُّومِ؛ نخستین کسی که بر منبر خطابه خواند، ابراهیم(ع) بود و آن زمانی بود که رومی ها، لوط را اسیر کردند و ابراهیم با آنان جنگید و او را از دست آنان نجات داد».[۲]

مهم ترین ابزار خطابه و سخنرانی، زبان و بیان است که خدای متعال در معرفی آن، چنین فرمود: )عَلَّمَهُ الْبَیانَ([۳]. در فرهنگ اسلامی واژه خطبه و خطابه، دارای جایگاه بلند و شناخته شده ای است. بلندترین معارف دینی در قالب «خُطبه ها» از پیشوایان دین نقل شده و به عنوان میراثی گران بها باقی مانده است. خطبه های رسول خدا و امام علی(ع) و… از آن جمله است.

خطابه با توجه به اهمیتی که دارد، شرایط خاصی می طلبد که به کاربردن آنها، نفوذ کلام خطیب و ماندگاری آن را بیشتر می سازد. برخی از این شرایط، مربوط به «مبلغ» و «گوینده» و برخی دیگر، مربوط به «جایگاه رسانه بودن منبر»است که در ذیل به شرایط هر یک اشاره می شود.

شرایط خطیب و مبلغ

۱. دین شناسی: رسول خد ا(ص)فرمود: «إنّ دین اللّهِ لَن ینصُرَهُ إلاّ مَن حاطَهُ مِن جَمیعِ جَوانِبِهِ[۴]؛ دین خداوند را تنها کسی یاری می رساند که به تمام جوانب آن احاطه داشته باشد».

۲. تکیه بر محوریت قرآن و اهل بیت(ع): در باب توجه به سخن و سیره اهل بیت(ع)، از عبدالسلام بن صالح هروی نقل شده که گفت: از امام رضا(ع) شنیدم که می فرمود: «خداوند رحمت کند بنده ای را که امر ما را زنده کند!». عرض کردم: چگونه امر شما را زنده کند؟ امام فرمود: «علوم ما را فراگیرد و به مردم بیاموزد، که اگر مردم زیبایی های گفتار ما را می دانستند، از ما پیروی می کردند».[۵]

حدیث شریف ثقلین نیز به محوریت قرآن و اهل بیت به صورت توأمان تأکید دارد.

۳. اخلاص: از رسول خدا(ص) نقل شده که فرمود: «ما مِن عَبدٍ یخطِبُ خُطبَهً إلاّ الله سائِلُهُ عَنْها ما أرادَ بِها[۶]؛ هر بنده ای خطابه ای ایراد کند، خداوند از او می پرسد که هدف او از خطابه چه بوده است؟».

۴. مدارا و نرمی: از پیامبر خاتم(ص) نقل شده است: «اُمِرتُ بِمُداراهِ النّاسِ کما اُمِرتُ بِتَبلِیغِ الرّسالَهِ[۷]؛ همان طور که به تبلیغ رسالت مأموریت یافتم، به مدارای با مردم نیز فرمان دارم».

۴. خیرخواهی: در قرآن آمده است: )أُبَلِّغُکمْ رِسَالا تِ رَبِّی وَأَنَا لَکمْ نَاصِحٌ أَمِینٌ(؛[۸]

«پیام های پروردگارم را به شما می رسانم و برای شما خیرخواهی امینم».

۵. یک سان بودن دل و زبان: امام علی(ع) فرمود: «الکلمَهُ إذا خَرَجَت مِنَ القَلبِ وَقَعَت فی القَلبِ، و إذا خَرَجَت مِنَ اللِسانِ لَم تُجاوِزِ الآذانَ[۹]؛ هرگاه سخنی از دل برخیزد، در دل می نشیند و هرگاه از زبان بیرون آید، از مرز گوش ها تجاوز نمی کند».

۶. همراه بودن تبلیغ و عمل: در این مورد امام صادق(ع) فرمود: «… رَحِمَ اللّهُ قَوماً کانوا سِراجاً وَ مَناراً، کانوا دُعاهً إلَینا بِأعمالِهِمْ وَ مَجْهُودِ طاقَتِهِم…؛[۱۰] خداوند رحمت کند کسانی را که چراغ و مناره هدایت اند و مردم را با اعمال و نهایت توانشان به سوی ما فرا می خوانند…»

و نیز فرمود: «کونوا دُعاهً لِلناسِ بِالخَیرِ بِغَیرِ ألسِنَتِکمْ لِیروا مِنْکمْ الاجتِهادَ والصِّدقَ وَالوَرَعَ…؛[۱۱] مردم را به غیر از زبانتان به خوبی فرا خوانید تا در شما کوشش و راستی و پرهیزکاری ببینند…».

۷. تغییر حالت : شایسته است خطیب و گوینده به سخنان خود ایمان داشته باشد و برای انتقال مفهوم مورد نظر تلاش کند و مشتاق رساندن آن مفاهیم به دیگران باشد و نرسیدن آن مفاهیم به مردم و یا عدم توجه مردم به آن باعث رنجش او شود. از این رو، چهر خطیب در هنگام ایراد خطبه باید دگرگون گردد و متناسب با مفاهیم مورد نظر، از حرکات بدن خود استفاده کند. جابر، حالات رسول خدا(ص) را در حین خواندن خطبه چنین بیان می کند: «کان (النّبی(ص)) إذا خطبَ احْمَرَّتْ عَیناهُ، و علا صَوْتُهُ، واشْتَدَّ غَضَبُهُ، کأنَّهُ مُنْذِرُ جَیشٍ یقُول: صَبَّحَکمْ مَسّاکم[۱۲]؛ (پیامبر(ص)) هرگاه خطبه می خواند، چشمانش سرخ می شد و صدایش رسا می گشت و خشمش اوج می گرفت. گویی قراول سپاهی است که آنان را از خطر حمله دشمن آگاه می کند».

۸. کوتاه بودن خطبه ها: سخنرانی هر چند خوب ارائه شود، باز این تردید وجود دارد که شنوندگان، قدرت هضم و شنیدن همه مطالب ارائه شده را نداشته باشند؛ زیرا میزان شنیدن مفید افراد، کم و محدود است و خطابه های سنگین و طولانی باعث خستگی، کسالت و تنفّر آنان می شود و در نهایت آنها را به سخنان خوب و ارزشمند، بی میل و بی رغبت می سازد. در این مورد توجه به سیره رسول خدا(ص) کارساز و راه گشاست. از عمار بن یاسر نقل شده که گفت: «أَمَرَنَا رسول الله بِإقْصارِ الخُطَبِ[۱۳]؛ پیامبرخدا(ص) ما را به کوتاه کردن سخنرانی ها دستور می داد».

از ابوامامه نقل شده که گفت: «کان (النّبی(ص)) إذا بَعَثَ أمِیراً قال: أَقْصِرِ الخُطْبَهَ وَ أَقِلَّ الکلامَ[۱۴]؛ (پیامبر(ص)) هرگاه فرماندهی را به جایی می فرستاد، می فرمود: خطابه را کوتاه و سخن را کم کن».

۹. آگاهی از رمز و راز منبر و خطابه.

۱۰. داشتن تقوا و سلامت نفس.

۱۱. فصاحت و بلاغت.

۱۲. صدای خوش و رسا.

ویژگی های محلّ خطابه

جایگاه خطابه یا منبر به عنوان یک ابزار رسانه ای و ارتباطی، باید شرایط و ویژگی هایی داشته باشد که به کارگیری آنها، منبر را موفق ترین و بی رقیب ترین رسانه ها می گرداند. برخی از این ویژگی ها عبارت اند از:

۱. بلند بودن محلّ خطابه: معمولاً جایگاه خطیب و سخنران بالاتر از سطح زمین است تا شنوندگان به آسانی بتوانند او را ببینند و با او رابطه برقرار کنند. نخستین سخنرانان تاریخ بشر به این نکته عنایت داشتند و با قرار گرفتن بر روی تکه چوب و یا قطعه سنگی به ایراد خطبه می پرداختند.

۲. مخاطب از منبر، انتظار خاص و محدود دارد، نه بیشتر.

۳. نداشتن اختیار در انتخاب خطیب: به عبارت دیگر، منبر مانند رادیو، تلویزیون و… نیست تا هر لحظه که مخاطب نخواست، سخنران را تغییر دهد.

۴. عوامل مزاحم در منبر اندک است. به دیگر عبارت، منبر مانند رادیو، تلویزیون و… نیست که مثلاً اگر جریان الکتریسته قطع شد، همه چیز تمام شود و دیگر امکان دسترسی به خطیب نباشد.

۵. بازخورد سخنان در منبر به صورت دائمی از سوی خطیب کنترل می شود. منبر به خلاف دیگر رسانه ها، این قابلیت را دارد که چنانچه گوینده احساس کرد فضا، یکنواخت شده و مخاطب، عکس العمل منفی نشان می دهد، با ارائه مثال، حکایت، داستان و … شنوندگان را از خستگی بیرون می آورد.

۶. مخاطب در منبر عام است و شامل افراد و قشرهای مختلف اعم از زن و مرد، پیر و جوان و حتی مسلمان و غیر مسلمان می شود.

۷. ارتباط در منبر، صمیمی تر از سایر رسانه هاست.

۸. نوع رابطه بین خطیب و مخاطب در منبر، به صورت چهره به چهره است که از تأثیرگذارترین انواع ارتباطات است.

۹. در منبر به خلاف رادیو، تلویزیون، روزنامه ها و… امکان تعامل مستقیم بین فرستنده و گیرنده برقرار می شود.

۱۰. در منبر نیازی به کدگذاری (معناگر و معنا کننده) نیست. به عبارت دیگر، رساندن پیام و انتقال مفهوم در برخی رسانه ها با استفاده از شگردهای خاصی چون تصویر و… است تا مخاطب، راحت تر پیام را دریافت کند؛ ولی در منبر نیازی به این ابزارها نیست؛ یعنی در منبر خطیب از توانایی های خودش بهره می گیرد و از عنصری غیر از خودش استفاده نمی کند.

۱۱. فرستنده پیام در منبر، متنوع و متکثر نیست و فقط شخص خطیب و منبری است که برای هرچه بیشتر گیرا شدن منبر، از ابزار «زبان» و «بیان» استفاده می کند.

معایب و نواقص منبر

منبر با توجه به ویژگی های بسیار مثبتش، از برخی مشکلات ارتباطی نیز رنج می برد که موارد زیر از مهم ترین آن هاست:

۱. ارتباط گوینده در منبر به صورت یک طرفه است و او متکلم وحده است.

۲. در منبر کارکرد تفریحی و سرگرمی، اندک است.

۳. منبر محدود به زمان و مکان خاصی چون مسجد و… است.

حاصل سخن اینکه یکی از مهم ترین رسانه ها و ابزار انتقال پیام در عصر اهل بیت(ع)، خطابه و سخنرانی بود. آن بزرگواران از این ابزار حداکثر استفاده را برای رساندن پیام خویش می کردند. خطابه های دلنشین رسول خدا(ص) در مکه و مدینه و خطبه های امام علی(ع) و سایر امامان(ع)، قابل توجه و مثال زدنی است. به دلیل همین جایگاه ویژه و رسانه ای منبر بود که در تاریخ اسلام، بر سر تسلط بر مسجد جامع شهر که محل تصمیم های بزرگ بود بحث ها، جدل ها و منازعات بسیاری انجام می شد. تسلط یافتن گروهی بر مسجد جامع و منبر شهری، نشان دهنده آن بود که او حاکم و زمامدار بلامنازع آن دیار است و اکثر مردم نیز به آن رضایت داده اند. نمونه ای از این دست، اجتماع مهاجر و انصار بعد از رحلت جان سوز رسول خدا(ص) در مسجدالنبی است که با در اختیار گرفتن مسجد و منبر آن حضرت، بر اوضاع تسلط یافتند و مانع رسیدن صدای حقانیت جانشین رسول خدا(ص) به مردم شدند. به دلیل همین کارکرد مهم منبر است که یک بار وقتی امام حسین(ع) وارد مسجدالنبی شد، دید که عمر مشغول سخنرانی است. امام(ع) به او اعتراض کرد و فرمود: «از منبر پدرم پایین بیا». عمر بعد از پایین آمدن گفت : به جان خودم سوگند، منبر از آنِ پدر توست، نه از آنِ پدر من.[۱۵]

ب) اذان

از دیگر رسانه های کلامی و مورد استفاده اهل بیت(ع)، بانگ رسا و دلنشین «اذان» است. اذان در فرهنگ اسلامی، جایگزین مناسب ناقوس کلیسا و کنیسه هاست که علاوه بر محتوای عمیق، در انتقال مفاهیم دینی نقش برجسته ای دارد. طنین عبارات کوتاه این رسانه، مسلمانان را – از صدر اسلام تاکنون – هر روز چند مرتبه به یاد خدای متعال می اندازد و آنها را به سوی مساجد و عبادتگاه ها می کشاند و صف آنان را از صف غیر مسلمانان جدا می کند. به همین جهت است که در اسلام برای مؤذن شرایط و پاداشی بزرگ در نظر گرفته شده است. در حدیثی رسول خدا(ص) فرمود: «یُغْفَرُ للمُؤذّنِ مَدُّ صَوتِهِ و بَصَرِهِ، و یصَدِّقُهُ کلُّ رَطْبٍ و یابِسٍ، و لَهُ مِنْ کلِّ مَنْ یصَلِّی بِأَذانِهِ حَسَنَهٌ[۱۶]؛ آمرزیده می شود مؤذن تا آنجا که صدا و نگاهش می رسد؛ و هر تر و خشکی او را تصدیق می کند و به تعداد هر نفری که با اذان او نماز بگزارد، برایش پاداش داده می شود».

مهم ترین کارکردهای عبادی، سیاسی و تربیتی اذان، عبارت است از:

۱. اعلام وقت نماز: فلسفه و دلیل اصلی تشریع اذان، اعلام وقت نماز و دعوت مسلمین به برپاداشتن این فریضه بزرگ الهی است. در این مورد رسول خدا(ص) خطاب به مؤذنش فرمود: «قُمْ یا بِلالُ فأرِحْنا بال