پاورپوینت کامل آسیب شناسی رسانه ۶۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آسیب شناسی رسانه ۶۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آسیب شناسی رسانه ۶۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آسیب شناسی رسانه ۶۶ اسلاید در PowerPoint :

>

۹۹

نقش رسانه های ارتباط جمعی در سرنوشت جامعه و تاریخ، آن چنان مهم است که می تواند افراد یک جامعه را به سوی تعالی و یا سقوط سوق دهد.

امروزه حضور گسترده رسانه های جمعی در جهت دهی به افکار عمومی جهان، از واقعیات انکارناپذیر می باشد که دنیای معاصر را از جهات متعدد تحت تأثیر قرار داده است. این معنا تا بدانجا پیش رفته که عصر حاضر را «عصر رسانه ها» نامیده اند.

افراط در بزرگ نمایی یک امر و یا تفریط در کوچک نمایی امر دیگر توسط رسانه های عمومی در طول تاریخ، موجب رخدادهای شگفت انگیزی گردیده است .

رسانه ها اعم از مکتوب، شنیداری، دیداری، گفتاری و دیجیتالی در دنیای امروز یکی از فراگیر ترین و کارآمدترین سلاح هایی هستند که می توانند در موارد مثبت و یا منفی به کار گرفته شوند. در نظام جمهوری اسلامی نیز برای تعمیق فرهنگ اسلامی و همچنین شفاف کردن وضعیت موجود و افق پیش رو و نقد عملکرد گذشته، رسانه ها نقش بی نظیری دارند.

رسانه ها اگر واقعا قصد اصلاح داشته باشند، مصداق این حدیث خواهند بود که امام صادق(علیه السلام) فرمود: «أَحَبُّ إِخْوَانِی إِلَیَّ مَنْ أَهْدَی إِلَیَّ عُیوبِی [۱]؛ بهترین دوست من، کسی است که عیب مرا به من هدیه کند».

امروزه این نقش هدیه کردن عیوب و نشان دادن کاستی ها و روشن کردن اشتباهات در بخش عمده ای از جامعه، می تواند به دست رسانه ها انجام شود.

وظایف رسانه ها

رسانه های متعهد باید اولا تربیت محور باشند نه شخصیت محور. ثانیا رسانه ابزار تفکر است نه ابزار غفلت. به این جهت لازم است در راستای شکوفایی و رشد افکار ملت قدم بردارد.

نظارت بر محیط؛ ارائه اطلاعات صحیح و انتقال میراث اجتماعی از نسلی به نسل دیگر، از سایر وظایف رسانه هاست.

رسانه ها عبارتند از: صدا و سیما، گویندگان، نویسندگان، مبلغان، روزنامه ها، کتاب ها، فیلم ها؛ که به متولیان آن امروزه ما اصحاب رسانه اطلاق می کنیم و شایسته است گفته شود: هر شخص حقیقی و حقوقی و وسیله صوتی، تصویری و کتبی که به نوعی پیام رسانی کند و موجب ارتباطات در جامعه باشد، نوعی رسانه محسوب می شود.

اساسا هر ملت و مکتبی برای حفظ و بقایش نیاز به رسانه ای دارد که از آن طریق خود را اثبات و معرفی نموده و موجودیتش را اعلام نماید. البته رسانه های حق و مثبت را جندالله و رسانه های منفی و باطل را جنود شیطان باید قلمداد کنیم.

مَثَل رسانه ها

«زبان» که نقش رسانه را در وجود انسان بازی می کند، از حساس ترین و مهم ترین اعضای بدن محسوب می شود. درباره حضرت لقمان گفته اند که:

ایشان مدتی غلام یکی از ثروتمندان بوده است. روزی آن ثروتمند به لقمان دستور داد گوسفندی را ذبح نماید و بهترین اعضای آن را بیاورد. لقمان گوسفند را ذبح کرده و زبان گوسفند را برای ارباب آورد. بعد از چند روزی ارباب دوباره به لقمان گفت: «گوسفندی را ذبح کن و بدترین اعضای آن را نزد من بیاور».

لقمان باز هم زبان گوسفند را برای ارباب آورد. ارباب که از این عمل لقمان حکیم شگفت زده شده بود، علّت امر را خواستار شد. لقمان گفت:

«اگر زبان سالم باشد، بقیه اعضا سالم خواهد بود؛ پس بهترین اعضاست، و اگر زبان نا سالم باشد، بقیه اعضا نیز سلامت نخواهند بود. بنابراین زبان هم بهترین و هم بدترین اعضا در کشور وجود است».[۲]

از منظر امام خمینی۱ رسانه ها مربی و معلم یک جامعه می باشند؛ ایشان در این زمینه می فرماید:

«تمام رسانه ها مربی یک کشور هستند؛ باید تربیت کنند کشور را، افراد یک کشور را؛ و باید خدمت کنند به ملت. روزنامه از ملت است و برای ملت است؛ و چنانچه برخلاف مسیر ملت بخواهد یک روزنامه ای یا چیز دیگری رفتار بکند، خود ملت با او مخالفت می کنند».[۳]

اهمیت تبلیغات رادیو و تلویزیون

امام خمینی۱ در سخن دیگری به اهمیت تبلیغات رادیو و تلویزیون پرداخته و می فرماید:

«رادیو تلویزیون می تواند یک مملکت را اصلاح کند و می تواند به فساد بکشد. این را نه روزنامه می تواند، نه سینما می تواند، نه تئاتر می تواند، نه تبلیغات لفظی که در منابر است می تواند؛ برای اینکه اینها همه شعاعشان محدود است. رادیو شعاعش مثل تلویزیون است، لکن فقط سمعی است. تلویزیون هم سمع است و هم بصر…

تبلیغات تلویزیون می تواند از راه سمع، مردم را یا تربیت کند؛ یا اینکه منهدم کند انسانیت آدم را؛ و از این جهت مسئولیت رادیو تلویزیون و افرادی که آنجا را اداره می خواهند بکنند، از همه قشرهای دیگر بیشتر است و اثر تبلیغات آنها هم از همه بیشتر است؛ یعنی اگر رادیو تلویزیونِ صحیح ما داشته باشیم، در تمام کشور این مسائل صحیح منتشر می شود و عامی و غیرعامی همه از [آن ] استفاده می کنند. و چنانچه این رادیو تلویزیون، خدای نخواسته یک انحرافی داشته باشد، همه جمعیت را منحرف می کند. الآن هم می بینید که قضیه رادیو تلویزیون یک چیز عمومی شده است، … چیزی است که الآن در سطح عمومی است…

تمام این رسانه ها باید مربی این جامعه باشند. از اول هم اینها که درست شد، برای تربیت درست شد. فرض کنید که برای تربیت درست نکرده اند؛ اما این آلات تربیت است. روزنامه و مجله باید مربی باشد برای آنهایی که روزنامه خوانند. سینما باید مربی باشد برای آنها [یی ] که در سینما وارد می شوند. تئاتر هم همین طور. و تلویزیون و رادیو هم از همه بالاتر. اینها باید یک دارالتبلیغی، یک دستگاه سازنده باشد که به وسیله اینها یک مملکت، افرادش یک افراد امین صالح، یک افراد ملی اسلامی بشود».[۴]

با توجه به سخنان پیش گفته، به بررسی برخی از آسیب های رسانه ها، به ویژه در موضوع تعریف و تخریب بی مورد و مدح و قدح بی جا می پردازیم:

برخی از آسیب ها ی رسانه ها

آسیب ها و گناهان متعددی که ممکن است اصحاب رسانه های عمومی را گرفتار کند، عبارتند از:

عامل نبودن به گفته ها

معلّی از حضرت صادق(علیه السلام) روایت می کند که فرمودند: «إِنَّ أَشَدَّ النَّاسِ حَسْرَهً یوْمَ الْقِیامَهِ مَنْ وَصَفَ عَدْلًا ثُمَّ عَمِلَ بِغَیرِهِ[۵]؛ روز قیامت کسانی زیاد حسرت می خورند که از عدالت سخن گفته ولی در هنگام عمل، آن را به کار نبسته اند».

اگر اصحاب رسانه ها سخن از عدالت و ارزش ها بگویند ولی خود عملا دچار افراط و تفریط شوند و آن را رعایت نکنند، مشمول این حدیث شریف خواهند شد.

در روایتی دیگر که باز هم مصداق اتم آن رسانه ها و کسانی است که تریبون های عمومی را در اختیار دارند، آمده که رسول خدا(ص) فرمود:

«مَرَرْتُ لَیلَهَ أُسْرِی بِی عَلَی أُنَاسٍ تُقْرَضُ شِفَاهُهُمْ بِمَقَارِیضَ مِنْ نَارٍ فَقُلْتُ مَنْ هَؤُلَاءِ یا جَبْرَئِیلُ فَقَالَ هَؤُلَاءِ خُطَبَاءُ مِنْ أَهْلِ الدُّنْیا مِمَّنْ کانُوا یأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَ یَنْسَوْنَ أَنْفُسَهُمْ ؛[۶] در شب معراج به گروهی برخورد کردم که ماموران الهی آنان را عذاب می کردند، به این صورت که: با قیچی هایی از آتش، لب های آنان را می بریدند. وقتی از جبرئیل پرسیدم، توضیح داد که آنان خطبا و سخنرانان از اهل دنیا هستند که مردم را به نیکی دعوت می کنند ولی خود را فراموش کرده اند».

آری اگر اصحاب رسانه ها فقط به فکر امر و نهی باشند و انتقاد و ایراد بگیرند ولی از اصلاح خود و رسالت خطیرشان غافل شوند که بیان و بنانشان بر محور حق بچرخد قطعا از زیانکاران خواهند بود.

دروغ پراکنی

دروغ گویی و دروغ پراکنی از مهم ترین آسیب های رسانه هاست که به شدت بر جایگاه رفیع آنها لطمه می زند.قرآن می فرماید:

(إِنَّما یفْتَرِی الْکذِبَ الَّذینَ لا یؤْمِنُونَ بِآیاتِ اللَّهِ وَ أُولئِک هُمُ الْکاذِبُونَ)[۷]؛

«تنها کسانی دروغ می بندند که به آیات خدا ایمان ندارند. (آری،) دروغگویان واقعی آنها هستند!».

محمد بن مسلم از امام باقر(علیه السلام) روایت می کند که آن حضرت فرمود:

«إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ جَعَلَ لِلشَّرِّ أَقْفَالًا وَ جَعَلَ مَفَاتِیحَ تِلْک الْأَقْفَالِ الشَّرَابَ، وَ الْکذِبُ شَرٌّ مِنَ الشَّرَابِ؛[۸] خداوند متعال برای کارهای بد قفل هایی قرار داده و کلید آن با شراب می باشد و دروغ از نوشیدن شراب هم بدتر است».

امام خمینی در این زمینه می فرماید:

«من ارباب جراید و رسانه ها و گویندگان را نصیحت می کنم که دست از این شایعه افکنی ها بردارند و مسائل بیهوده و مطالب دروغ را برای زیاد شدن تیراژ پخش نکنند که اگر احساس توطئه و افساد شود، ملت با آنها به طوری دیگر عمل می کنند. از آزادی سوء استفاده نکنید؛ و مسیر ملت را رها ننمایید، و از بزرگ نمایش دادن وقایع کوچک بپرهیزید؛ که صلاح ملک و ملت در آن است».[۹]

چاپلوسی و تملق

از دیگر خطرات و آسیب های رسانه ها که به شدت آنان را تهدید می کند و در فرهنگ اسلامی از آن نهی شده است، چاپلوسی و تملق است. البته رسانه هایی که از سوی اشخاص متنفذ و یا حزب و گروهی تغذیه شوند، بیشتر در معرض چنین آسیبی خواهند بود .

گاهی در رسانه ها در مدح کسی یا جریانی چنان قلم فرسایی و افراط و مبالغه دیده می شود که مخاطب را به تردید در نیت گردانندگان آن رسانه وامی دارد و انسان را بی اختیار به یاد آن روایتی می اندازد که پیامبر(ص) فرمود: «اُحْثُوا فِی وُجُوهِ الْمَدَّاحِینَ التُّرَاب ؛[۱۰] به صورت مداحان افراطی و متملق خاک بپاشید».

ضرر این تملق افزون بر خود جامعه، به کسی برمی گردد که از او ستایش بی جا می شود و شناختن او را نسبت به خودش سخت تر گردانیده و حتی از خود بیگانه می کند و او را دچار غرور می گرداند. همچنان که گفته اند:

هر که را مردم سجودش می کنند

زهرها در جان او می آکنند

اگر اصحاب رسانه به این آفت دچار شوند، چنان حق و باطل را مخلوط می کنند که شناختن آن حتی برای افراد خبره مشکل می شود. آنان با تملق، انسان های سست اراده را شجاع و مردان قوی دل را زبون قلمداد می کنند، افراد بی کفایت را کار آمد و خادمان حقیقی را بی تدبیر و ناکار آمد معرفی می کنند. در این صورت به باطل، چهره حق پوشانده و حقیقت خواهان را ترور شخصیت می کنند. رسانه ها به ویژه در ایام انتخابات گوناگون باید از این خطر برحذر باشند.

برخورد امام خمینی با مدح بی جا

امام خمینی (ره) وقتی که مرحوم استاد آقای فخرالدین حجازی، (نماینده اول مردم تهران در نخستین