پاورپوینت کامل نظارت مردمی بر رسانه های عمومی ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نظارت مردمی بر رسانه های عمومی ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نظارت مردمی بر رسانه های عمومی ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نظارت مردمی بر رسانه های عمومی ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

>

۵۹

واقعیت عصر ارتباطات و دستاورد دانش های جامعه شناسی، روانشناسی و علوم ارتباطات، گویای تأثیرگذاری بلامنازع دستگاه های رسانه ای بر فرهنگ، باورها و رفتارهای مردم است. این تأثیرگذاری در هر دو بعد فرهنگ سازی و فرهنگ سوزی از گستره ای محدود (مانند الگودهی به رفتارهای ظاهری و …) تا عمق بینش ها و اعتقادات را شامل می شود. از این رو، این حق و وظیفه تمام اقشار جامعه خصوصاً علما و نخبگان است تا در نظارت دایمی نسبت به «رسانه های عمومی» شرکت نموده و این دستگاه های مؤثر در فرهنگ سازی را کنترل کنند.

توهم یا واقعیت

گروهی در سطح جهانی، علما، نخبگان و اساتید متدیّن را بی خبر از دنیای مدرن و عصر ارتباطات و لوازم آن می پندارند و احساس می کنند که باید ذائقه اسلامی یک نسل را دستکاری کنند تا فضای جامعه اسلامی، به اصطلاح خودشان کمی متعادل تر و برای ملل دیگر قابل تحمل تر شود. آنها می خواهند که تعاملات برخاسته از دین در تمام عرصه های اجتماعی مانند: ارتباط محرم و نامحرم، ورزش بانوان، ازدواج دائم و موقت، تعدد زوجات، غیرت دینی، نامگذاری ها، حجاب، فرهنگ شهادت، امر به معروف و نهی از منکر، وفاداری به خانواده، بیگانگی مذهبی، خودباختگی فرهنگی، تسامح فرهنگی و مذهبی و … را تغییر داده و سامانی نو دهند. و آن گاه به یاری دستاوردهای علمی، به قدرت های رسانه ای به صورت نانوشته توصیه می کنند که برای ساکت کردن نخبگان متحجر! و عالمان غوغا پیشه! برنامه های دراز مدتِ تغییر ذائقه فرهنگی، تعدیل غیرت دینی و عادی سازی تدریجی گناه و ناهنجاری را طراحی و اجرا کنند تا نخبگان و علما به تدریج در مقابل کارهای انجام شده قرار گیرند. همچنین می خواهند که با خاموش کردن شعله حساسیت دینی و غیرت مذهبی مؤمنان، به گونه ای غیر محسوس خواست فرهنگی و مذهبی جامعه را عوض کنند تا بدین ترتیب، ابزار هنر در خدمت استحاله فرهنگ اسلامی درآید. درست مثل تغییر تدریجی خواست مردم در برابر لباس و غذای غربی!

آنچه را گفتیم، می تواند تنها یک تصور بدانید و نگارنده را به داشتن «توهم توطئه» متهم سازید و یا برعکس، آن را یک واقعیت فرهنگی متأثر از خودباختگی بدانید. در هر حال، بهتر است برای لحظه ای از تخیّلات خویش بیرون آمده و به جامعه کنونی خود نگاهی بیاندازیم. حقیقت این است که در جامعه ای که روزی نمایش کوچک ترین صحنه های معاشرت و ارتباط مشکوک در رسانه ملی، خروش سینمای متعهد و تئاتر اصیل و نیز عالمان، نخبگان و متدیّنان را بر می انگیخت، اکنون آگاهانه یا ناآگاهانه حداقل های شرعی هم در سینما و سیمای آن کمتر رعایت می شود.

استفاده از جذابیت های جنسی در فیلم ها

باید پذیرفت که در کنار تزریق مستقیم فرهنگ غربی در قالب فیلم های کاملاً حرفه ای خارجی، که کمتر تحقیق و پایان نامه ای برای بررسی اثرات آن در نظام رفتاری جوانان صورت پذیرفته است، فیلم سازهای داخلی هم گاه با افتخار به تقلید همان راه را دنبال می کنند.

به نظر می رسد که به رغم انبوهی فعالیت های هنری دینی رسانه ملی، تصوّر ساخته شدن یک فیلم بدون گنجاندن جذابیت های جنسی، از نظر گروهی همچنان اندیشه ای ابتدایی به نظر می رسد.

امروزه برخی فیلم ها و برنامه ها می خواهند ذائقه جوانان و متدینان را چنان تغییر دهند که برنامه های بدون جذابیت جنسی از نظر مخاطب در انزوا قرار گیرد و به تدریج به حاشیه رانده شود.

این یک واقعیت ملموس است که سیاست گذاران هنر، دست کم در مورد بازیگران و آهنگسازان، یک سیاست سکولار را اعمال می کنند.

تاریخ نگاران معاصر معتقدند: کاری که پهلوی دوم در سایه جنگ نرم با فرهنگ و هویت دینی کرد، رضاخان با سرنیزه نتوانست انجام دهد. محمدرضا پهلوی با این ابزار کهنه، کاری کرد که برخی از زنان خود خواستند «حجاب» را به فراموشی بسپارند.

نظارت ناکارآمد

در عصر مدرنیته، شاید بتوان دست های زیادی را نشان داد که نقش گسترده ای در تخریب فرهنگی و دینی ما داشته باشند؛ زیرا تمام جوامع امروزی در برابر هر نوع دخالت بیگانه، حساسیت نشان می دهند و آن را رد می کنند. هولناک ترین اتفاق در عرصه فرهنگی، سپردن این نقش به رسانه ها و دستگاه های فرهنگی ملی است که برخی از آنها با پیش زمینه خودباختگی مذهبی و فرهنگی، نمی توانند نقش خود را به خوبی ایفا کنند.

به این صورت، سیما و سینما هم به رغم خدمات مذهبی فراوان، در سایه برخی کج سلیقگی ها و سوء استفاده های فرهنگی و مادی گرایانه، عرصه حضور فیلمسازان و تهیه کنندگانی می شود که از آبروی نظام اسلامی، برای ساخت فیلم های ضد دینی و سکولار استفاده می کنند و گاه رشته های انقلاب را پنبه می کنند و دروازه های اندلس جدید اسلامی را به روی فاتحان مغرور غربی می گشایند.

به راستی اگر روزی سیما و سینمای ما، به هر بهانه ای از جمله رقابت با شبکه های ماهواره ای، خروج از حداقل های شرعی را توجیه کنند و به ارتجاع از مذهب و غیرت دینی گرایش یابند، چه سازوکاری می تواند آنها را به راه مذهب بازگرداند؟ روشن است که انتظار از دستگاه های نظارتی موجود (برون سازمانی یا درون سازمانی) مانند شوراهای نظارت و … انتظاری خیالی و واهی است؛ زیرا آنان هرگز، کارنامه موفقی از خود ارائه نداده اند. آیا بهترین دلیل ناکارآمدی نظارت های فعلی، برخی از خروجی های فعلی سینما و تلویزیون نیست؟

جایگاه نظارت مردمی

رسول اکرم(ص) برای رویارویی با ارتجاع مردم