پاورپوینت کامل آفات زبان و رسانه های امروز ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آفات زبان و رسانه های امروز ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آفات زبان و رسانه های امروز ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل آفات زبان و رسانه های امروز ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

>

۵۰

طلیعه

وقتی سخن از «آفات زبان» است، در شرایط امروزی دیگر زبان به معنای آن تکّه گوشتی که در کام انسان است و کلماتی از آن خارج می شود و گوش مخاطب آن را می شنود، نیست.

هم زبان توسعه یافته، هم مخاطبان گسترده تر شده اند و هم آفت ها به تناسب تحوّل در زبان و تنوع در مخاطب و تغییر در شیوه اطلاع رسانی، دگرگون شده است.

امروز، کسانی حرف خودشان را از طریق رادیو و تلویزیون و سوار بر امواج صوتی و تصویری به گوش و چشم دیگران می رسانند.

کسانی با استفاده از ابزار چاپ و نشر و تکنولوژی پیشرفته مطبوعات، با مخاطبان رابطه برقرار می کنند.

زبان عدّه ای در عصر حاضر، فیلم و تئاتر و نمایشنامه و قالب های هنری است.

افرادی هم پیام خودشان را از دریچه چشم دوربین و در قاب عکس بیان می کنند.

عده ای هم از راه نقاشی، طرّاحی، کاریکاتور، گرافیک ، حرف می زنند و مقصود خود را می رسانند.

زبان عده ای هم سایت ها، وبلاگ ها، اینترنت، ایمیل، پیامک، بلوتوث، فاکس و … است.

اگر صدق و کذبی در کار است ، در این قالب ها هم وجود دارد و اگر تعظیم و تحقیری پیش می آید، با این ابزار هم صورت می گیرد و اگر زبان، آفاتی دارد، در گستره همه عناصر و ابزار و قالب های بیانی که امروز رایج است، قابل بررسی است و اگر مثلاً دروغ، یک آفت بزرگ زبان است، عکس دروغ، خبر دروغ، تحلیل غلط، کاریکاتور موهن، نقاشی اهانت آمیز، فیلم بد، سایت های غیر واقعی و مستعار و … هم مشمول آن زشتی و نکوهیدگی قرار می گیرند.

به تناسب این موضوع، اندکی از «آفات زبان» به عنوان رسانه ای که در اختیار همه است، بحث می کنیم.

آفات زبان

شناخت «آفات زبان» برای مصونیت از آن ها و حفظ جامعه از عوارض سوء «گفته ها» و «نوشته ها» ضروری است و نه تنها یک بحث اخلاقی، بلکه موضوعی اجتماعی به شمار می رود.

یکی از منابعی که به طور مبسوط به این مهم پرداخته و آن را از بعد اخلاقی مورد توجه قرار داده است، کتاب نفیس «محجّه البیضاء» از فیض کاشانی است. در این کتاب، حدود ۹۰ صفحه پیرامون این مطلب بحث کرده و از نگاه آیات و روایات و منابع اخلاقی و گفتار بزرگان اخلاق و عرفان، به آن پرداخته است و بیست آفت را برای زبان برشمرده است.[۱]

آفت زبان از دید «فیض کاشانی» این است:

۱. آفت سخن گفتن در آنچه به انسان مربوط نمی شود.

۲. آفات حرف های اضافه و غیر لازم.

۳. آفت پرداختن به مباحث باطل و نادرست.

۴. آفت جدال و مراء.

۵. آفت خصومت و دشمنی.

۶. آفت تکلّف و تصنّع در سخن گفتن.

۷. آفت فحش و ناسزاگویی و بددهنی.

۸. آفت لعن حیوان و جماد و انسان.

۹. آفت غنا و آوازه خوانی و شعرهای بیهوده و غنایی.

۱۰. آفت مزاح و شوخی های بی ثمر.

۱۱. آفت افشای راز و پرده دری.

۱۲. آفت مسخره کردن و استهزا.

۱۳. آفت وعده های دروغ و بی اساس.

۱۴. آفت سخن و قسم دروغ.

۱۵. آفت غیبت.

۱۶. آفت سخن چینی و نمّامی.

۱۷. آفت سخن افراد دوچهره و نفاق پیشه.

۱۸. آفت ستایشگری و تملّق و چاپلوسی.

۱۹. آفت غفلت از خطاهای ریز در لابه لای کلام.

۲۰. آفت سؤال عوام از صفات و کلام الهی.

از موضوعات یاد شده، برخی به بحث «اخلاق رسانه ای» کمتر ارتباط می یابد و برخی بیشتر از میان عناوین و مباحث یاد شده، فشرده چند بحث را جهت استفاده خوانندگان می آوریم.

۱. دشنام و ناسزاگویی و بد زبانی[۲]

در این بخش، از زشتی و ناپسند بودن فحش و هتّاکی از نظر دین، بحث شده و احادیث متعددی از پیامبر خدا(ص) و معصومان(ع) نقل شده است. در تعریف و بیان حدّ و حدود آن نیز چنین آمده است:

حقیقت فحش، آن است که با عبارات صریح و روشن از امور زشت یاد شود و به کسی نسبت داده شود (مثل فحش های ناموسی و امور جنسی و کارهای دیگری که افراد عاقل و متین معمولاً زبان به آن نمی گشایند و اگر هم بخواهند یاد کنند، با الفاظ کنایه آمیز از آن تعبیر می کنند). حتی اگر کسی به انسان ناسزا گفت و فحش داد، انسان مجاز به جواب دادن نیست.

عیاض بن حمار می گوید: به رسول خدا(ص) گفتم: یکی از بستگانم مرا فحش می دهد، در حالی که از من پایین تر و پست تر است. آیا می توانم جوابش را بدهم؟ حضرت فرمود:

«دو نفری که با یکدیگر فحش کاری کنند، هر دو شیطان اند و همکار یکدیگراند».[۳]

این، نشان می دهد که عفّت کلام و پرهیز از سخنان زشت و تعبیرات سخیف و سبک، از توصیه های دین ماست و آلودن زبان به چنین کلماتی در شأن یک مسلمان نیست، چه در گفتار، چه در نوشتار.

گاهی کسی با بدگویی و ناسزا و اهانت به بستگان کسی، سبب می شود آنان هم به مقابله به مثل بپردازند و همان فحش ها را به او برگردانند. این گونه سبب شدن برای ناسزاگویی دیگران هم گناه است. در روایتی از حضرت رسول(ص) نقل شده است که فرمود: «از بزرگ ترین گناهان کبیره آن است که کسی به پدر و مادر خود فحش دهد». گفتند: یا رسول الله! چگونه ممکن است کسی به پدر و مادر خود فحش دهد؟ فرمود: «وقتی کسی به پدر کسی ناسزا بگوید، او هم بر می گردد و به پدر او فحش می دهد».[۴] این سببیّت در دشنام دیگران به پدر و مادر خود اوست و در گناهش شریک است، چون زمینه سازی برای فحش و ناسزای او کرده است.

شیوه نادرست نقد و انتقاد در مطبوعات و رسانه ها، گاهی به اینجا منتهی می شود و افرادی در مقام پاسخگویی به نوشته و مقاله و بیانی، از هتاکی و بدزبانی استفاده می کنند و عفّت کلام مراعات نمی شود و مدّت ها برضدّ هم نوشتن و لجن پراکنی و آبروریزی ادامه می یابد و یک مسأله جزئی به رسانه ها کشیده می شود و در سطح ملّی مطرح می گردد.

۲. استهزا[۵]

از جلوه های هنر (چه هنرهای نوشتاری، چه گفتاری، چه نمایشی به صورت فیلم و تئاتر و سریال) طنز است. طنز، بیان واقعیت ها و نقد از اموری است، با زبانی آمیخته به شوخی و مطایبه، که هم عیوب و ایرادهای بعضی اشخاص، دستگاه ها، مراکز و مجموعه ها بیان شود، هم به سبب طنزآمیز بودن قالبِ گفتار یا نوشتار، عداوت و جبهه گیری بر نیانگیزد.

«طنز»، حدّ و حدود، حریم، شرایط و ظرفیت هایی دارد که باید آن ها را شناخت و از آن فراتر نرفت. برخی به اسم طنز و به این بهانه، به مسخره کردن کسی، یا قوم و ملیّتی، یا زبان و نژادی، یا گروه و مجموعه ای می پردازند و با آبرو و شخصیت آنان بازی می کنند، و نام آن را هم طنز می گذارند. طنز با استهزا فرق دارد. در قرآن، صریحاً از اینکه گروهی گروه دیگر را مسخره کنند، نهی شده است: )لا یَسْخَرْ قَوْمٌ مِنْ قَوْمٍ عَسی أَنْ یَکُونُوا خَیْرًا مِنْهُمْ([۶].

فیض کاشانی در پرداختن به این آفت، ابتدا استهزا را چنین معنی می کند:

«سخریّه آن است که دیگری را تحقیر کنند و مورد اهانت قرار دهند و عیب ها و کاستی های او را به نحوی بیان کنند که موجب خنده دیگران گردد. این عمل، گاهی با حرکات و تقلید عمل و سخن دیگری است، گاهی با ایما و اشاره است.

با این حساب، گاهی تقلید صدا، یا ادای کسی را در آوردن، یا در قالب کسی به نمایش پرداختن و حرکات و رفتار او را تقلید کردن، به نحوی که مایه خنده و مضحکه شود، مصداق «استهزا» قرار می گیرد و حرام است».

گر چه در آموزش های دینی و سیره معصومان، بر مزاح و شوخی و خوش مشربی و شادکردن دیگران و «ادخال سرور» در دل مؤمنان تاکید شده و امری مطلوب به شمار آمده است، اما نه به قیمت مسخره کردن مؤمنان و تحقیر افراد و ریختن آبروها و شکستن دل ها و ترویج توهین!

«مسخره کردن» چه به صورت زبانی و گفتاری باشد، چه در قالب عملی و رفتار و حرکات، ناپسند است. در حدیثی از حضرت رسول(ص) نقل شده که فرمود:

«روز قیامت برای کسانی که مسخره کننده مردم بوده اند، یکی از درهای بهشت را می گشایند و می گویند: «بفرمایید، وارد شوید». همین که می خواهند وارد شوند، در را به روی آنان می بندند، در دیگری را می گشایند و می گویند: «بفرمایید». آنان با غم و غصه پیش می آیند تا وارد شوند، در را به روی آنان می بندند. این کار درباره آنان تکرار می شود، تا جایی که وقتی دری را به رویشان می گشایند و تعارف می کنند که داخل شوید، جلو نمی روند!»[۷]

این تلخکامی و مسخره شدن و تحقیر گشتن، بازتاب رفتار اهانت آمیز و استهزای آنان نسبت به دیگران در دنیاست که بازتاب اخروی آن به این صورت جلوه می کند.

علّت همه زشتی ها به تحقیر و کوچک شمردن دیگری بر می گردد که نادیده گرفتن شأن ایمانی و منزلت انسانی افراد است. فیض کاشانی در ادامه بحث چنین آورده است:

«بعضی ها خودشان را مورد مسخره دیگران قرار می دهند و از اینکه مورد استهزا قرار گیرند، ناراحت نمی شوند ، بلکه خوشحال هم می شوند، چنین استهزایی حرام نیست. استهزای حرام آن است که موجب تحقیر و اذیّت و آزرده شدن کسی شود که مورد توهین قرار می گیرد. و این، گاهی به آ