پاورپوینت کامل امام زاده جعفر بن موسی الکاظم ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امام زاده جعفر بن موسی الکاظم ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امام زاده جعفر بن موسی الکاظم ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امام زاده جعفر بن موسی الکاظم ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

>

سامنات، دشت وسیع و گسترده ای است که در دامنه جنوبی کوه های البرز، میان تهران و سمنان واقع شده است که دشت ورامین نیز در امتداد آن ناحیه وسیع قرار دارد. از معدود آبادی های این منطقه، «سناردک» است که از قدیمی ترین و کهن ترین مناطق مسکونی آن به شمار می رود و در دل این دشت وسیع و در حاشیه کویر واقع شده است. «سناردک» از شهرت و مرکزیت و رونق خاصی برخوردار بود. بعد از مهاجرت امام رضا(ع) و نیز مهاجرت بزرگان و شخصیت های علوی به ایران، پیکر پاک یکی از بزرگان و سادات، به نام حضرت جعفر بن موسی الکاظم(ع) در حوالی سناردک مدفون شد. به دلیل عشق و علاقه مردم به خاندان عصمت و طهارت(ع)، شیعیان در گرداگرد مرقد پاک این سلاله زهرای مرضیه سکنا گزیدند و همین امر موجب شد تا سناردک رونق و معروفیت خود را از دست بدهد و کم کم محله امامزاده جعفر(ع) مرکزیت یابد. سناردک هم اکنون روستای قدیمی و متروکه ای است که در یک کیلومتری شهرستان پیشوا قرار دارد.[۱]

پیشینه تاریخی پیشوا

منشأ پیدایش یا گسترش بسیاری از شهرها و آبادی های جهان، به ویژه ایران، وجود شخصیت های بزرگ در آنجا بوده است. از جمله شهرستان پیشوا که هم اکنون در ۴۵ کیلومتری جنوب شرقی تهران قرار دارد. منشأ پیدایش آن شهر، وجود مرقد مطهر و مقدس حضرت جعفر بن موسی الکاظم(ع) است. نام سابق شهرستان پیشوا، امام زاده جعفر و نیز نام قدیمی تر آن، سناردک است. بعد از شهادت و دفن این امامزاده در آنجا، این آبادی از سناردک به امامزاده جعفر تغییر نام یافت و قرون متمادی با همین نام در منطقه شهرت داشت؛ تا اینکه در سال ۱۳۱۷ش. در جریان احداث راه آهن سراسری تهران ـ شمال ـ مشهد که از مسیر این آبادی می گذرد، با احداث ایستگاهی در جوار این آبادی، نام آن از امامزاده جعفر، به «پیشوا» تغییر یافت. پیشوا، بخش کوچکی بود که از لحاظ جغرافیایی از توابع شهرستان ورامین به شمار می رفت. افزایش جمعیت در این منطقه باعث شد تا در سال ۱۳۶۶ ش. با عنایت ویژه مسئولان نظام اسلامی، از بخش به شهرستان ارتقا یابد.[۲]

اشاره شد که منطقه پیشوا قسمتی از دشت وسیع ورامین است. گفته شده سکنه قدیم آن تاجیک ها بودند و به مرور ایام، مردمی از مناطق دیگر به آنجا آمدند و ساکن شدند و معمولاً همگی علاقه مند به انتساب خود به امامزاده جعفر(ع) بودند. به همین دلیل بیشتر آنان، پسوند جعفری را برای نام خانوادگی انتخاب کردند و به جز تاجیک ها، طایفه بزرگ رازی ها و جنیدی ها که همگی از تبار شیخ جنید رازی، عارف نامدار قرن نهم هستند، از مشهورترین خاندان های ساکن در منطقه پیشوا بوده اند و اغلب بزرگان و دانشمندان این خاندان، از خادمان و واقفان امامزاده جعفر بوده اند که شرح تفصیلی خدمات آنان در اینجا نمی گنجد.

در زمان نادرشاه افشار، تعدادی از اعراب به این منطقه کوچانیده شدند و نیز دشت های حاصل خیز آن باعث شد تا تعدادی از شاهزادگان و دولت مردان قاجار برای خرید املاک به این منطقه بیایند که برخی اقامت دائمی گزیدند. خلاصه آنکه پیشوا از لحاظ اجتماعی دارای بافت کاملاً مذهبی است که تاکنون به دلیل عدم مهاجرت دیگران به آنجا، اصالت خود را حفظ کرده است. بیشتر مردم این شهر با کلام الهی مأنوس و با قرآن و فقه آشنایند و پایبند به احکام اسلام هستند.[۳]

امامزاده جعفر کیست؟

هر چند تعداد واقعی فرزندان امام موسی بن جعفر(ع) و نیز مدفن واقعی آنان در کتب تاریخ و سیره در هاله ای از ابهام قرار داد و عالمان نسب شناس نتوانسته اند تعداد یقینی فرزندان آن امام همام را مشخص کنند؛ ولی می توان دریافت که حضرت کاظم(ع) نسبت به سایر ائمه(ع) فرزندان زیادتری داشت. برخی از مورخان تعداد آنان را تا ۶۰ نفر ذکر کرده اند،[۴] ولی اغلب مورخان تعداد فرزندان آن حضرت را ۳۷ نفر دانسته اند [۵]و بدیهی است که اغلب آن بزرگواران، برادران ناتنی امام رضا(ع) به شمار می روند. با مطالعه تاریخ آنچه مسلم است، اینکه یکی از فرزندان امام کاظم(ع)، امامزاده جعفر است.

از کسانی که این امامزاده را از فرزندان بلافصل امام کاظم(ع) ذکر کرده اند، شیخ عباس قمی است.[۶] مؤلف کنز الانساب، تعداد فرزندان امام هفتم را ۴۲ تن ذکر کرده و در ادامه نوشته است:

«چون مأمون، حضرت علی بن موسی الرضا را از مدینه به شهر طوس دعوت نمود، جمله فرزندان و فرزندزادگان حضرت امام کاظم(ع) به تدریج از بغداد رو به ولایت خراسان نهادند، مِن جمله تعدادی از این بزرگواران همچون جعفر و ابراهیم و. .. چون به ناحیه ساوجبلاغ رسیدند، دشمنان از عقب آمدند و مجادله بسیار کردند و آخر الامر حسن بن موسی الکاظم(ع) را شهید کردند و به بعضی هم جراحت رسیده بود و چون شب درآمد، لاعلاج روی به اطراف نهادند. اما جعفر بن موسی الکاظم(ع) که در حین دفاع مجروح گردیده بود، در توابع ورامین به موضع سناردک (مکان فعلی) در اثر شدت جراحات وارده به شهادت رسید».

مؤلفان ریاض الأنساب و تاریخ خُوار و ورامین نیز این نکته را تأیید می کنند.[۷] علامه نسابه، آیت الله سید شهاب الدین مرعشی نجفی(ره) در جواب سؤال دو تن از علمای پیشوای ورامین درباره هویت امامزاده جعفر، این گونه اظهار نظر فرموده است:

«امامزاده جعفر از فرزندان بلافصل حضرت موسی بن جعفر(ع) می باشند که در قریه خُوار در اطراف مدینه منوّره زندگی می کردند. جمعی از آن قریه تصمیم گرفتند به خدمت حضرت علی بن موسی الرضا(ع) در مرو مشرف شوند و امامزاده جعفر را به سرپرستی خودشان انتخاب نمودند. چون ایشان عالم و دانشمند و زاهد بودند و به این قصد حرکت کردند، وقتی به ایران آمدند، مأمون حضرت رضا(ع) را شهید کرده بود. مأمورین مأمون، با این گروه در اطراف ساوه جنگیدند. عده ای از این جمع در آن درگیری شهید شدند. امامزاده جعفر در حین مبارزه با مأمورین مأمون، در این جنگ مجروح شدند و با همان حالت بدان نواحی تشریف برده و در محل سناردک در اثر همان مجروح بودن شربت شهادت نوشیدند».[۸]

کاتب نسخه خطی تاریخ خوار و ورامین می نویسد:

«امامزاده جعفر در سناردک، در منزل مردی به نام جلال الدین به تاریخ ۱۵ جمادی الثانی ۲۱۷ قمری رحلت نموده است و سپس در گورستان محل مدفون شد».[۹]

نکاتی که از زندگانی این امامزاده جلیل القدر به دست می آید، عبارت اند از:

۱. وی از فرزندان بلافصل امام هفتم(ع) است و درباره مدفن وی تردیدی نیست که موضع کنونی، مدفن او است.

۲. درباره محل جراحت آن بزرگوار ـ ساوجبلاغ یا ساوه ـ اختلاف است. آنچه مسلم است اینکه وی در اثر شدت جراحت، در این مکان فعلی شربت شهادت نوشیده است.

۳. شهادت امامزاده جعفر در سال ۲۱۷ بعید به نظر می رسد؛ زیرا مهاجرت سادات و علویان را به سرزمین ایران می توان به چهار گروه و دسته کلی تقسیم کرد:

دسته اول، سادات و علویانی هستند که در زمان حجاج بن یوسف ثقفی به ایران مهاجرت کردند.

دسته دوم، سادات و علویانی بودند که در زمان ولایتعهدی امام رضا(ع) به عشق دیدار آن حضرت به ایران مهاجرت کردند؛ ولی اغلب آنان موفق به زیارت حضرت نشدند. آنان در بین راه با شنیدن خبر شهادت امام رضا(ع) و در اثر درگیری با مأموران عباسی، به دست آنان شهید شدند و یا فرار کردند و بعدها در اثر بیماری از دنیا رفتند.

گروه سوم، سادات و علویانی هستند که در قیام های مسلحانه علیه خلفای اموی و عباسی شرکت داشتند و بعد از شکست قیامشان، از خوف خلفای عصر به ایران پناهنده شدند.

دسته چهارم، ساداتی بودند که در زمان حکومت علویان در طبرستان و گیلان به ایران مهاجرت کردند و برای همیشه ماندگار شدند.[۱۰]

امامزاده جعفر(ع) طبق اظهارات عالمان نسب، از دسته دوم به شمار می آید که برای دیدار برادر بزرگوارش عازم ایران شد؛ ولی در میان راه، به دست دشمنان مجروح و در اثر شدت جراحت شهید شد. اگر آن بزرگوار بعد از شهادت امام رضا(ع)، در سال ۲۰۳ ق. مجروح شده باشد، آن وقت رحلت وی، چهارد