پاورپوینت کامل عمل، معیار ایمان ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عمل، معیار ایمان ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عمل، معیار ایمان ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل عمل، معیار ایمان ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

>

بحث از «عمل» جدا از مبحث «ایمان» نیست. در آیات قرآن نیز «ایمان و عمل صالح» به صورت گسترده با هم آمده است. با توجه به اینکه واژه عمل با همه مشتقّاتش حدود ۳۵۶ بار در قرآن به کار رفته است و از این تعداد، حدود ۱۰۰ مورد، «عمل صالح» همراه با «ایمان» ذکر شده است، می سزد که درباره آن از نگاه قرآن و حدیث بیشتر بیندیشیم.

عمل صالح

عمل صالح، که این همه در قرآن روی آن تأکید شده است و مکرراً همراه با ایمان آمده، عملی است که شایسته، بجا و متناسب با شرایط باشد.

ایمان، درختی است که ثمرش عمل است و عمل، ریشه ای است که از ایمان تغذیه می کند و ایمان بدون عمل، دروغ است و عمل، تبلور ایمان است.

ایمان بدون عمل، ادعایی پوچ است و عمل بدون ایمان، همچون کالبدی بی روح می باشد.

چه بسا عملی نیک، خودبه خود پسندیده باشد ولی این در «صالح» بودنِ آن کافی نیست.

ایمان حقیقی، با شناخت نیازها، امکانات، وسائل کار، جهت و ارزیابی موقعیت، عمل صالحی را نتیجه می دهد که سودمند و بجا و با در نظر گرفتنِ اولویّت ها باشد.

مواد زیر را از خصوصیات و ویژگی های عمل صالح می توان به حساب آورد:

۱. جدا نبودن از ایمان.

۲. همراه بودن با آگاهی و از روی شعور و ادراک.

۳. جهت خدایی داشتن و به قصد تقرّب انجام دادن.

۴. متناسب، بجا، به موقع بودن و در رابطه با نیازها و شرائط خاص زمانی و مکانی عمل کردن.

۵. اثر بخش بودن.

۶. در حد قدرت و امکانات عمل کننده بودن.

اگر اعمال، از ویژگی های فوق برخوردار باشند، آنگاه «صالحات» هستند. عمل صالح، به هر کار خوبی گفته نمی شود، بلکه عملی است که از ایدئولوژی نشأت گرفته باشد و فرد و جامعه را از «هست» به آنچه باید باشد، سوق دهد و آنها را در مسیر اهداف ایدئولوژی پیش ببرد.

«عمل صالح» است که پاداش دارد و خداوند در سایه آن، مؤمن را به بهشت می برد.[۱] و اگر پاداش «اعمال صالح»در دنیا هم داده نشود، در آخرت که روز جزا است، داده خواهد شد.

امام علی(ع) فرموده است:

«امروز، عمل است و حساب نیست و فردا (در قیامت) حساب است، نه عمل».[۲]

کیفیت یا کمیّت عمل؟

گر چه در منطق قرآنی روی عمل تأکید فراوان شده است. امّا آنچه که به کار بها و ارزش می دهد، «چگونگی» و کیفیت عمل است، نه مقدار و کمیّت آن.

آنچه در «عمل» اسلامی، ارزش آفرین است، زمینه عمل، انگیزه عمل، چارچوب و نیّت آن است، نه تنها منافع و سودهای حاصله از آن. «عمل زدگی» بدون تصفیه نیت، آفت بزرگی است که گاهی در مزرعه اعمال افتاده و خرمن عمر را به آتش می کشد.

باید دید چه عملی، چگونه انجام یافته است، نه اینکه چه مقدار انجام گرفته است. عمل، همیشه، رنگ و خاصیّتِ نیت و انگیزه را می پذیرد.

پس، مطلق عمل، ارزش آفرین نیست. آنچه که به عمل، جوهر می دهد و آن را مایه دار می کند، عبارت است از: تقوا، ایمان، نیت پاک، اخلاص، یقین و…

و … بی مایه، فطیر است و کار بی یقین، تباه است و عمل ریائی، پوک و پوچ است و پوسته ای است بی مغز.

قرآن می گوید: خدا، مرگ و حیات را آفرید تا بیازماید که چه کسی «بهتر» عمل می کند، نه بیشتر.[۳]

امام صادق(ع) فرموده است:

«عملی که «دائمی» و از روی «یقین» باشد، هر چند اندک، نزد خداوند برتر است از عمل زیادی که از روی یقین نباشد».[۴]

و نیز فرموده: «عمل کننده بدون «بصیرت»، مثل کسی است که در «بیراهه» می رود که هر چه بیشتر برود، از مقصد دورتر می شود».[۵]

آفات عمل

عمل هم مانند هر چیز دیگر، آفت هایی دارد که وقتی دچار آنها شد، از درون می پوسد و میوه نمی دهد و درخت عمل، به برگ و بار نمی نشیند، و خدواند در دنیا و آخرت، پاداشی نمی دهد.

آنچه که آفات اعمال است و چون خوره، اعمال را تباه می سازد، عبارت است از:

ـ عمل کردن برای دنیا.

ـ ریا و خود نمائی (شرک خفی و پنهان).

ـ شهرت طلبی و ستایش دوستی.

ـ عجب و خودپسندی.

ـ تفاخر و بالیدن به عمل نیک.

ـ نفاق و دوروئی میان قلب و زبان و عمل.

ـ زیاد انگاری عمل صالح.

ـ کار امروز را به فردا افکندن.

ـ شک و ناباوری.

در این میان، نقش شیطان و نفس امّاره در انحراف مسیر عمل از «خدایی» به «خودی» و از «الهی» به «ابلیسی» مهم، ظریف و حساس است. با کوچکترین غفلت، ممکن است که عمل، تغییر جهت دهد و انگیزه های هواپرستی و نیّت های شیطانی در آن رخنه کند و به جای آنکه «عمل صالح» برای انسان، بهشت را فراهم سازد، عملِ مقرون به ریا و سُمعه و عُجب و غرور، شعله آتش شده، در جان انسان می افتد و عوض آنکه قاتق نان گردد، قاتل جان می شود و به جای آنکه بسازد، می سوزاند. و عوض بالابردن، پائین می کشد، و از «معراج اخلاص» به «هبوط ریا» ساقط می کند.

پاکسازی عمل

برای انسان هایی که در حدّ اعلای اخلاص و ایمان نباشند، گاهی اختلاط عمل صالح و عمل فاسد، پیش می آید و پرونده زندگی شان، محتوی هر دو گونه کار خوب و بد است.

همچنان که صالحات، سیّئات را از بین می برد، گاهی هم فساد عمل، بر صلاح آن غلبه کرده و آن را «حبط» می کند.

اینجاست که باید کنترل شدیدی روی اعمال خود داشت و نقاط قوّت و ضعف را دقیقاً شناسایی کرد و از نفوذ شیطان از طریق منافذ غیر صالح جلوگیری به عمل آورد. اعمالی که آمیخته به ریا و خودخواهی و غرور باشد، زمینه مناسبی برای رخنه شیطان است تا از این طریق، کل عمل را تباه سازد.

امام علی(ع) فرموده است:

«تصفیه عمل، بهتر از عمل است».[۶]

برای آفت زدایی و پاک سازی عمل، باید به پرونده یکایک اعمال روزمره خود رسیدگی کرد و انگیزه و نیات عمل را «محاسبه» نمود، و به خود، نمره داد.

این کار، نیاز به «خودپائی» دارد؛ یعنی هر کس مراقب و جاسوس خود، نسبت به خودش باشد و خود را «نقد» کند. آنچه که در اخلاق و عرفان، به نام «مراقبت» و «محاسبه» مطرح است، به معنای رسیدگی دقیق به اعمال روزانه، به خصوص در آخر شب و هنگام خوابیدن است.

مروری بر کارهای انجام شده از اول صبح تا پایان روز، بسیار آموزنده و سازنده است.

البته باید کوشید تا کارهای خود را «توجیه» ننمود.

وقتی نسبت به «عمل» شناخت پیدا کردیم و «صالحات» و «سیئات» را در لیست جداگانه مشخص نمودیم، نوبت آن می رسد که کارهای خوب را تقویت و تکثیر کنیم و زشت ها را کم کرده و از بین ببریم.

یکی دیگر از روش های پاکسازی عمل، پاکسازی قلب است که مرکز نیّت و تصمیم گیری ماست.

همچنان که اگر ظرفی آلوده و ناپاک باشد، پاک ترین غذا و شربت را هم که در آن بریزی، آلوده اش می کند، قلبی هم که آلودگی شرک، نفاق، ریا، خودپسندی و… داشته باشد، یا عمل صالح از انسان سر نمی زند و یا اگر هم سرزد، آلوده می گردد.

در اینجا سخن زیبا و عمیق استاد شهید مطهری را می آوریم تا مرز عمل های خالص و آلوده مشخص گردد:

«کار برای خود کردن، نفس پرستی است؛ کار برای خلق کردن، بت پرستی است؛ کار برای خدا و خلق کردن، شرک و دوگانه پرستی است؛ کار خود و کار خلق را برای خدا کردن، توحید و خدا پرستی است…».[۷]

تداوم عمل

مهم تر از خود عمل، تداوم بخشیدن به آن است؛ چرا که شروع یک کار، اگر چه جرأت و شهامت و اراده می خواهد، ولی ادامه و استمرار آن، از آنجا که با موانع و سختی ها و کارشکنی ها و یأس آفرینی ها و وسوسه های شیطانی همراه است، اهمیّت بیشتری دارد.

هر عمل، در صورتی نتیجه مطلوب را خواهد داشت که استمرار یابد. کاری که انسان گاهی انجام دهد و گاهی ترک کند، ضعف و سستی آور است ولی عمل صالح مستمر و پیگیر، نشاط آور است.

در پاداش و اثر داشتن عمل هم، باید خط نهائی و مرحله پایانی را در نظر گرفت نه نقطه شروع را. به گفته مشهور، «حساب محصول را سرِ خرمن می رسند» و «جوجه را باید آخر پاییز شمرد».

«عمل صالح» انجام دادن، اگر مهم است، ادامه آن از اهمیّت بیشتری برخوردار است.

«انقلابی بودن» مهم نیست، انقلابی ماندن مهم است.

بیشترین بها و ارزش، برای تداوم است نه شروع.

در دعای کمیل می خوانیم: «خدایا! از تو «دوام» در خدمت تو بودن را می خواهیم».[۸]

علی(ع) فرموده است:

«کارِ کم ولی مستمر، امیدوارکننده تر است از کار زیادِ خستگی آور».[۹]

امام باقر(ع) فرموده است:

«کاری که بنده دائماً به آن بپردازد، گر چه اندک، نزد خدا از بهترین اعمال است».[۱۰]

تاریخ اسلام، شخصیت های فراوانی را معرفی می کند که روزی و روزگاری در جبهه حق پرستان و پیشتازان اسلام بودند ولی دچار «ارتداد» و «رجعت» و «انحراف» شدند و حتی گاهی با ۱۸۰ درجه تغییر جهت، به ضد انقلاب تبدیل شدند. از نمونه های مشهورش طلحه و زبیر را می توان نام برد که از مسلمانان باسابقه بودند ولی تا جنگ با علی(ع) هم پیش رفتند!…

وقتی ما ارزش عمر را در تداوم آن و در کیفیت