پاورپوینت کامل امام هادی(ع) به روایت اهل سنت (۲) ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امام هادی(ع) به روایت اهل سنت (۲) ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امام هادی(ع) به روایت اهل سنت (۲) ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل امام هادی(ع) به روایت اهل سنت (۲) ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

>

۶. یحیی بن هرثمه (قرن سوّم)

او مأمور آوردن امام از مدینه به سامرا بود. وی می گوید: زمانی که امام را نزد متوکل آوردم: «فأخبرته بحسن سیرته و سلامه طریقه و ورعه و زهادته و انی فَتَّشْتُ داره فلم أجد فیها غیر المصاحف و کتب العلم و ان أهل المدینه خافوا علیه فأکرمه المتوکل و أحسن جایزته و أجزل برّه و أنزله معه سرّ من رأی».[۱]

یحیی بن هرثمه، بعد از آوردن امام هادی از مدینه به سامرا و دیدن برخی وقایع، کرامات، مقام و منزلت امام هادی (ع)، از موالیان و شیعیان آن حضرت شد.[۲] البته این نکته مهم نه تنها در کتب اهل سنت منعکس نشده، بلکه حتی تاریخ وفات او را نیز ثبت نکرده اند.

۷. خطیب بغدادی شافعی (۴۶۳ ق.)

وی بعد از ذکرنسب شریف امام می گوید: «ابوالحسن الهاشمی، اشخصه جعفر المتوکل علی اللَّه من مدینه رسول اللَّه (ص) إلی بغداد ثم إلی سرّ من رأی فقدّمها و أقام بها عشرین سنه و تسعه اشهر إلی أن توفی. .. و هو أحد من یعتقد الشیعه الامامه فیه و یعرف بأبی الحسن العسکری».[۳]

۸. محمدبن علی عظیمی حلبی (۵۳۲ق.)

بدون اشاره به مقام و جایگاه امام و فقط با ذکر سال وفات (۲۵۴ق.) می گوید:

«مات علی بن محمد العسکری جدّ المهدی بسرّ من رأی».[۴]

۹. ابو سعد عبدالکریم بن محمد سمعانی شافعی (۵۶۲ ق.)

«ابوالحسن علی بن محمدبن علی بن موسی بن جعفربن محمدبن علی بن الحسین بن علی بن أبی طالب، الهاشمی المعروف بالعسکری من عسکر سرّ من رأی، أشخصه جعفر المتوکل علی اللَّه من مدینه رسول اللَّه(ص) إلی بغداد ثم إلی سرّ من رأی فقدمها و أقام بها عشرین سنه و تسعه اشهر إلی أنْ توفی بها فی أیام المعتز باللَّه، و هو أحد من یعتقد الشیعه فیه الامامه و یعرف بأبی الحسن العسکری»[۵].

۱۰. ابوالفرج ابن جوزی حنبلی (۵۹۷ ق.)

بعد از ذکر نسب امام (ع)می گوید: «أبوالحسن الهاشمی، أحد من یعتقد فیه الشیعه ألامامه اشخصه المتوکل من مدینه رسول اللَّه إلی بغداد ثم إلی سامرا فقدمها و أقام بها. ..»

و جریان درمانده شدن سایر فقها در برابر امام هادی (ع)را نقل می کند و با این جریان موقعیت و مرجعیت علمی امام را به نمایش می گذارد.[۶]

۱۱. یاقوت حموی رومی بغدادی (۶۲۶ق.)

هنگامی که مدفونین در سامرا را نام می برد و به نام مبارک امام هادی و امام حسن عسکری می رسد، آنها را با احترام یاد می کند و می گوید: «و به سامرا قبر الامام علی بن محمدبن علی بن موسی بن جعفر و ابنه الحسن بن علی العسکریین. ..».[۷]

در جای دیگر ذیل منطقه «عسکر سامرا» می گوید: «و قد نُسِب إلیه قوم من الأجلّاء منهم علی بن محمدبن علی بن موسی بن جعفربن محمدبن علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب (رضی اللَّه عنه) یکنّی أبا الحسن الهادی. .. و ابنه الحسن بن علی. ..» و با احترام از آن دو بزرگوار و امام مهدی(عج) یاد می کند.[۸]

۱۲. ابوالحسن عزالدین ابن اثیر جزری شافعی (۶۳۰ ق.)

«أبوالحسن علی بن محمدبن. .. إنما قیل له ذلک لأنّ المتوکل اشخصه من المدینه إلی سرّ من رأی فاقام بها عشرین سنه و تسعه اشهر و توفی بها. ..».[۹]

بعد از ذکر نسب شریف امام می گوید: «و هو أحد من یعتقد الإمامیه إمامته…».[۱۰]

۱۳. عارف شیخ محی الدین ابوبکر محمدبن علی طائی حاتمی اندلسی (۶۳۸ق.)

«و علی الداعی إلی الحق أمین اللَّه علی الخلق لسان الصدق و باب السِلْم أصل المعارف و منبت العلم منجی أرباب المعادات و منقذ أصحاب الضلالات و البدعات، انسان عین الابداع، أنموذج أصول الاختراع، مهجه الکونین و محجه الثقلین، مفتاح خزائن الوجوب، حافظ مکان الغیوب، طیار جو الأزل و الأبد، علی بن محمد (علیه صلوات اللَّه الملک الاحد)».[۱۱]

۱۴. شیخ کمال الدین محمدبن طلحه شافعی (۶۵۲ ق.)

در تجلیل از امام و مناقب ایشان می گوید: «و أما مناقبه فمنها ما حلّ فی الآذان محل حلاها بأشنافها و اکتنفته شغفاً به اکتناف اللئالی الثمینه بأصدافها و شهد لأبی الحسن انَّ نفسه موصوفه بنفائس اوصافها و انّها نازلهٌ من الدرجه النبویه فی ذری اشرافها و شرفات اعرافها. ..».

بعد از نقل جریان کمک امام به اعرابی می گوید: «فهذه منقبهٌ مَنْ سَمِعها حُکمَ له بمکارم الاخلاق و قضی له بالمناقب المحکوم بشرفها بالاتفاق».[۱۲]

۱۵. سبط بن جوزی حنفی (۶۵۴ ق.)

ضمن تجلیل از امام هادی(ع)، جریان ها و فضایل آن حضرت را نقل می کند.[۱۳]

۱۶. محمدبن یوسف گنجی شافعی (۶۵۸ق.)

می نویسد: «الهادی علی (ع)و هو الإمام بعده [امام جواد] » و تاریخ ولادت و وفات امام را ذکر می کند.[۱۴]

۱۷. عمربن شجاع الدین محمدبن عبدالواحد موصلی شافعی (۶۶۰ ق.)

بعد از نقل نسب شریف امام می گوید: «و کان معروفاً بالحلم و هو الامام العاشر و کان مشهوراً بفنون العلوم و حلّ السر المکتوم، کثیر العباده و الزهد، له کرامات ظاهرهٌ، و سیرٌ فاخره و کانت المشکلات تُحلّ بیدیه و المعضلات تحال علیه، و له باللَّه خلوات و إلیه منه إشاراتٌ علومه غریبهٌ و معانیه لطیفه. ..».[۱۵]

۱۸. شمس الدین ابن خلّکان شافعی (۶۸۱ق.)

«ابوالحسن علی الهادی بن محمد الجواد بن علی الرضا و هو حفید الذی قبله، فلا حاجه الی رفع نسبه و یعرف بالعسکری و هو احد الائمه الاثنی عشر عند الامامیه…».[۱۶]

۱۹. عمادالدین اسماعیل ابوالفداء دمشقی شافعی (۷۳۲ ق.)

«علی الهادی و علی التقی و هو أحد الائمه الاثنی عشر عند الإمامیه و هو علی الزکی بن محمد الجواد و عاشر الائمه الاثنی عشر و هو والد الحسن العسکری. ..».[۱۷]

۲۰. شمس الدین ذهبی شافعی (۷۴۸ ق.)

بعد از ذکر نسب شریف امام می گوید: «السید الشریف ابوالحسن العلوی الحسینی الفقیه أحد الاثنی عشر، و تُلَقّبُهُ الامامیه الهادی.»

و جریان درماندن فقها در برابر امام هادی، و دو قضیه صدقه و نذر متوکل را بیان می کند.[۱۸]

در جای دیگر می گوید: «و کان فقیهاً اماماً متعبداً… استفتاه المتوکل مره و وصله بأربعه آلاف دینار و هو احد الاثنی عشر الذین یعتقد الشیعه الغلاه عصمتهم»[۱۹].

در جای دیگر چنین می گوید: «و هو احد الاثنی عشر المعصومین عند الرافضه و هو ابن الجواد محمدبن الرضا علی بن الکاظم موسی بن جعفر الصادق و کان مفتیاً صالحاً. ..».[۲۰]

همچنین می گوید: «ولده (امام جواد) الملقب بالهادی شریفٌ جلیل»[۲۱]

۲۱. زین الدین ابن الوردی حلبی شافعی (۷۴۹ ق.)

«… علی الملقّب بالزکی و بالهادی و بالتقی أحد الأئمه الاثنی عشر علی رأی الإمامیه و هو ابن الجواد، کان قد سُعِی به الی المتوکل. .. و هو عاشر الائمه الاثنی عشر و والد الحسن العسکری. ..».[۲۲]

۲۲. صلاح الدین خلیل بن ایبک صَفَدی شافعی (۷۶۴ق.)

وی با ذکر پدران آن حضرت می گوید: «أحد الائمه الاثنی عشر عند الإمامیه. .. کان قَدْ سُعی به إلی المتوکل و قیل انَّ فی منزله سلاحاً و کتباً و غیرها من شیعته و اَوْ هَموه انه یطلب الامر لنفسه فوجّه الیه عدّهً من الاتراک فهجموا منزله. ..» و بعد برخی از جریان ها و فضایل امام هادی(ع) را نقل می کند.[۲۳]

۲۳. عبداللَّه بن اسعد یافعی یمنی مکی شافعی (۷۶۸ ق.)

پس از ذکر نام و تاریخ وفات آن حضرت در ۲۵۴ق. می نویسد: « و کان متعبداً فقیهاً إماماً استفتاه المتوکل مرّه و وصله بأربعه آلاف درهم و هو احد الاثنی عشر الذین تعتقد الشیعه الغلاه عصمتهم. ..».[۲۴]

۲۴. ابوالفداء ابن کثیر دمشقی شافعی (۷۷۴ق.)

«فهو ابن محمد الجواد بن علی الرضا بن موسی الکاظم بن جعفر الصادق بن محمد الباقر بن علی زین العابدین بن الحسین الشهید بن علی بن ابی طالب، احد الائمه الاثنی عشریه و هو والد الحسن بن علی العسکری المنتظر عند الفرقه الضاله الجاهله الکاذبه الخاطئه. و قد کان عابداً زاهداً نقله المتوکل الی سامرا فأقام بها أزید من عشرین سنه بأشهر. ..».[۲۵]

۲۵. احمدبن عبداللَّه قلقشندی (۸۲۱ق.)

«و من غریب ما اتفق له فی ذلک انّه طلب علیاً الزکی و یقال علی الهادی و علی التقی أحد الأئمه الاثنی عشر. ..».

وی با تعجب و شگفتی، اقدامات خصمانه متوکل علیه امام هادی (ع) را نقل می کند (از جمله، حمله شبانه به منزل امام هادی(ع)). و با تجلیل از آن حضرت، به بغض و دشمنی متوکل در برابر امام علی (ع)اشاره می کند و به مقایسه میان متوکل و مأمون در این زمینه می پردازد.[۲۶]

۲۶. محمد خواجه پارسای بخاری حنفی (۸۲۲ ق.)

«و من أئمه أهل البیت أبوالحسن علی الهادی بن الجواد – رضی اللَّه عنهما – و کان ابوالحسن علی الهادی عابداً فقیهاً اماماً».[۲۷]

۲۷. ابن صبّاغ مالکی (۸۵۵ ق.)

بعد از نقل نسب شریف امام هادی (ع)و فضایل آن حضرت، به نقل از بعضی از اهل علم در مقام و منزلت امام هادی (ع)چنین می گوید: «فضل أبی الحسن علی بن محمد الهادی قد ضرب علی الحرّه قبابه و مدّ علی نجوم السماء اطنابه فما تعدّ منقبه إلّا و إلیه نحیلتها و لا تذکر کریمه إلّا و له فضیلتها و لا تورد محمده إلّا و له تفصیلها و جملتها و لا تستعظم حاله سنینه إلّا و تظهر علیه أدلتها، استحق ذلک بما فی جوهر نفسه من کرم تفرد بخصائصه و مجد حکم فیه علی طبعه الکریم بحفظه من الشرب حفظ الراعی لقلایصه، فکانت نفسه مهذبه و أخلاقه مستعذبه و سیرته عادله و خلاله فاضله و میازه إلی العفاه واصله، و زموع المعروف بوجود وجوده عامره آهله، جری من الوقار و السکون و الطمأنینه و العفه و النزاهه و الخمول فی النباهه علی وتیره نبویه و شنشنه علویه و نفس زکیه و همه علیه، لا یفارقها احدٌ من الانام و لا یدانیها، و طریقه حسنه لا یشارکه فیها خلق و لا یطمع فیها».[۲۸]

۲۸. ابن تغری بردی اتابکی حنفی (۸۷۴ق.)

ابن تغری نیز با آوردن نام و نسب امام هادی(ع) گفته است: «أحد الأئمه الاثنی عشر المعدودین عند الرافضه. ..».[۲۹]

۲۹. نورالدین عبدالرحمن جامی (۸۹۸ق.)

«حضرت سید نا علی بن محمد بن علی بن موسی بن جعفر – رضی اللَّه عنهم -.» بعد از نقل زندگی امام، می گوید: «حضرت علی هادی (رضی اللَّه عنه) امام دهم است. ..» و آن حضرت را صاحب مناقب و کرامات دانسته، به نقل آنها می پردازد.[۳۰]

۳۰. میر محمدبن سید برهان الدین خواند شاه، مشهور به میر خواند شافعی (۹۰۳ق.)

«کنیه وی ابوالحسن، لقبش هادی و او یکی از اکابر اهل بیت است و او به عسکری مشهور است و زکی و تقی نیز خوانند».[۳۱]

۳۱. فضل اللَّه بن روزبهان خنجی اصفهانی شافعی (۹۲۷ ق.)

« سلام علی الاریحی النقی

علی المکرم هادی الوری

اللهم صلّ و سلِّم علی الإمام العاشر مُقْتَدی الحی و النادی، سید الحاضِرِ و البادی، حارز نتیجه الوصایه و الإمامه من المبادی، السیف الغاضب علی رَقَبه کل مخالفٍ معادی، کهف الملهوفین فی النوائب و العوادی، قاطع العطش من الأکباد الصّوادی، الشاهد بکمال فضلِهِ الأحباب و الاعادی، مَلْجأ اولیائه بولائه یوم ینادی المنادی، أبی الحسن علی النقی هادی بن محمد التقی، الشهید بکید الأعداء المقبور بسرّ من رأی اللهم صل علی سیدنا محمد و آل سیدنا محمد سیما سید الحی و النادی علی النقی الهادی و سَلّم تسلیماً؛

خدایا! درود و صلوات دِه و سلام فرست بر امام دهم. آن حضرت مقتدای حاضر و بادیه نشین، سید بزرگ حی و قبیله و مجلس مردمان بود. او جمع کننده و فراگیرنده نتیجه وصایت و امامت از مبادی است. آن حضرت شمشیر برّنده است برگردن هر مخالف که دشمنی کند و همچون غار، پناه ضعیفان و عاجزان در حوادث و نوائب روزگار است که بدیشان عاید شود. آن حضرت باز نشاننده تشنگی از جگرهای تشنه است. و گو