پاورپوینت کامل مشورت در سیره نبوی(ص) ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مشورت در سیره نبوی(ص) ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مشورت در سیره نبوی(ص) ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مشورت در سیره نبوی(ص) ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

>

در متون و تعالیم اسلامی به «مشورت» اهمیت و توصیه های بسیار شده است. این امر برای جلوگیری از استبداد، خود محوری و نیز دست یابی به افکار و اندیشه های ناب و برتر، مؤثر و مفید تلقی می شود.

پیامبر اعظم(ص) با وجود برخورداری از ملکه عصمت و بی نیازی از مشورت، با اصحاب خویش رایزنی می کرد. بنابر قول مشهور، در سیره عملی آن حضرت، نُه مورد مشورت در امور اجتماعی و عمومی به ثبت رسیده و در منابع اهل سنت به یازده مورد هم اشاره شده است. این تعداد، جدای از مواردی است که آن حضرت در امور شخصی به مشورت می پرداختند. حداقل دو آیه از آیات قرآنی مستقیماً پیامبر اعظم(ص) را ملزم به مشورت می کند و روایات بسیاری نیز در باب ضرورت شورا و مشورت، وارد شده است.

نویسنده در این مقاله، به برخی مشورت ها و نظرخواهی های پیامبر اعظم(ص) اشاره کرده تا جایگاه مشورت و بهره گیری صحیح از عقل عملی را در سیره و بینش آن حضرت نشان دهد و با سیر تحلیلی، دلایل مشورت های ایشان را نیز ذکر کند.

مقدمه

مشورت به طور اساسی امری عقلی و عرفی است که پیشینه آن به تاریخ انسانی باز می گردد. بشر در طول تاریخ، برای رسیدن به بهترین نتایج و اهداف مطلوب در تصمیم گیری های مهم خود، مشورت می کرده است، حتی افراد و حاکمان مستبد و خود رأی نیز به همین منظور و برای فریب افکار عمومی و مردمی جلوه دادن خود، به این امر مبادرت می ورزیده اند. وقتی که اسلام در شبه جزیره عربستان طلوع کرد، بسیاری از امور رایج در میان مردم که مبنای عقلی داشت، از جمله «مشورت» را تأیید کرد. در فرهنگ اسلامی به مشورت سفارش های فراوان شده است و دو آیه از قرآن به طور مستقیم بدین امر اختصاص یافته است. در یک آیه، پیامبر اعظم(ص) با وجود برخورداری از مقام عصمت و ارتباط مستقیم با منبع الهی، مکلّف به مشورت شده:

(وَ شاوِرْهُمْ فِی اْلأَمْرِ فَإِذا عَزَمْتَ فَتَوَکّلْ عَلَی اللّهِ إِنّ اللّهَ یُحِبّ الْمُتَوَکِّلینَ)؛[۱] «در کارها با آنان مشورت کن. پس آن گاه که تصمیم گرفتی، با اتکال به خداوند، آن را انجام بده که خداوند توکل کنندگان را دوست می دارد».

پیامبر اعظم(ص) نیز مطابق این آیه، مشورت را همواره سرلوحه امور خود قرار می داد. در سیره آن حضرت آمده است که با اصحاب خود بسیار مشورت می کرد؛[۲] چنان که از امام رضا(ع) نقل شده است که رسول خدا با اصحاب خود مشورت می کرد، سپس بر آنچه می خواست تصمیم می گرفت.[۳]

سیره پیامبر اعظم(ص)

آن حضرت علاوه بر توصیه های مکرر به مشورت، خود نیز در بسیاری از موارد، از جمله جنگ ها، با اصحاب خویش مشورت می کرد و نظریات ایشان را جویا می شد و از دیدگاه آنان استفاده می کرد که به نمونه هایی از آن اشاره می شود.

۱. جنگ بدر

پیامبر اعظم در نهم ماه مبارک رمضان سال دوم هجری، به طرف «بدر» حرکت کرد و افرادی را برای کسب خبر از کاروان تجارتی قریش که از شام به ریاست ابوسفیان باز می گشت، فرستاد. ابوسفیان از ماجرا با خبر شد؛ از این رو، مسیر خود را تغییر داد و فردی را به مکه فرستاد تا کفار را از ماجرا با خبر کند. وقتی قریش این خبر را شنیدند، همه از مکه خارج شدند و به سوی بدر به حرکت در آمدند. حتی ابولهب که مریض بود، با آنها رهسپار شد. پیامبر از اقدام آنان آگاهی یافت و با سپاهیان خود مشورت کرد. ابتدا ابوبکر و عمر، به ترتیب، برخاستند و گفتند: «نجنگیم، به خدا سوگند! قریش از هنگامی که عزیز شده، ذلیل نشده و از زمانی که کافر شده، ایمان نیاورده و تسلیم نخواهد شد، بلکه با قوت تمام خواهد جنگید». سپس مقداد بلند شد و عرض کرد: «ای رسول خدا! ما همانند قوم بنی اسرائیل نیستیم که به پیامبر خود حضرت موسی گفتند:

(فَاذْهَبْ أَنْتَ وَ رَبّکَ فَقاتِلا إِنّا هاهُنا قاعِدُونَ)؛ «تو و خدایت بروید و خودتان جنگ کنید و ما اینجا درنگ می کنیم».

بلکه امر خدا را اجرا کن که ما نیز همراه شما می جنگیم».

سپس آن حضرت به اصحاب فرمود: «اشیروا علیَّ أیها الناس؛ ای مردم! با من مشورت کنید».

در واقع منظور آن حضرت، «انصار» بود. علّت نظرخواهی پیامبر از آنان اولاً، به این جهت بود که اکثریت را دارا بودند و ثانیاً، در بیعت عقبه عهد کرده بودند که پیامبر را تنها نگذارند و او را یاری دهند و آن حضرت نیز دغدغه داشت که آنها فقط در مدینه به او یاری رسانند، نه خارج از آن. در این اثنا، سعد بن معاذ برخاست و گفت: «من به نمایندگی از انصار پاسخ می دهم. گویا منظور شما، ما هستیم؟». پیامبر فرمود: «بله». سعد گفت: «ما به شما ایمان داریم و شما را تصدیق می کنیم و هر آنچه از اموال ما می خواهی، برگیر. به خدا! اگر دستور فرمایی که وارد این دریا شویم، نافرمانی نخواهیم کرد».

پیامبر اعظم(ص) از سخنان سعد خشنود گردید و فرمود: «در سایه برکت خداوند حرکت کنید. خداوند پیروزی بر یکی از دو طایفه (کاروان تجاری یا گروه نظامی) را به من وعده داده است».

همه مورخان اجماع دارند که پیامبر(ص) با اصحاب خود در این جنگ، مشورت و به پیشنهاد آنها نیز عمل کرد.[۴]

در روز بدر، هفتاد نفر از نیروهای دشمن اسیر شدند، آن حضرت در اینجا هم درباره سرنوشت آنان با بزرگان صحابه مشورت کرد. همه اصحاب به قبول «فدیه» رأی دادند و پیامبر هم پذیرفت.[۵]

۲. جنگ احد

جنگ احد، یک سال پس از جنگ بدر، روز شنبه هفتم شوال سال سوم هجری[۶] به وقوع پیوست. قریش سپاه بزرگی متشکل از سه هزار مرد جنگی تدارک دید و به سوی مکه حرکت کرد. عباس ـ عموی پیامبر ـ این خبر را قبلاً به اطلاع آن حضرت رساند و عده ای از مسلمانان از شنیدن آن نگران شدند. پیامبر در انجمن بزرگی که دلیر مردان ارتش اسلام حضور داشتند، با ندای «اشیروا علیَّ» از یاران خود نظر خواهی کرد.

عبدالله بن اُبی که سرکرده منافقان بود، نظریه دفاع در شهر مدینه را پیشنهاد داد، ولی در تبیین و دفاع از نظریه خود بیان داشت: سابقاً از این شیوه استفاده می کردیم، زن ها از بالای پشت بام به ما کمک می کردند و مردان رو در رو می جنگیدند. به همین لحاظ، شهر «یثرب» تاکنون محفوظ مانده و دشمن بر آن مسلط نشده است.

سال خوردگان از مهاجر و انصار نیز این نظریه را تأیید کردند. البته بنابر برخی نقل های تاریخی، نظر پیامبر اعظم(ص) نیز با آنان موافق بود؛ زیرا ایشان رؤیایی را در خواب دیده بود که از مدینه خارج نشوند. [۷]اما پیروزی مسلمانان در جنگ بدر باعث غرور آنها شد و جوانان که در جنگ بدر حضور نداشتند، می خواستند در این جنگ توان خود را به نمایش بگذارند. از این رو، با این پیشنهاد مخالفت شدید کردند و گفتند که «این گونه دفاع، باعث جرئت دشمن می شود و افتخار بزرگی که در جنگ بدر نصیب مسلمانان شد، از دست می رود».[۸]

پیامبر اعظم(ص) به رغم میل باطنی و اعتقاد به صحت تاکتیک دفاعی در مدینه، رأی آنان را پذیرفت.[۹]

۳. جنگ احزاب

در سال پنجم هجری، وقتی گزارش ائتلاف نظامی قبایل قریش به پیامبر(ص) داده شد، ایشان بلافاصله شورای نظامی تشکیل داد و نظر مشورتی نیروهای خود را جویا شد. عده ای همچون عبدالله بن ابی پیشنهاد دادند که داخل شهر بمانند و از نقاط مرتفع و برج ها بر دشمن بخروشند. اما سلمان فارسی گفت: «سرزمین ما (ایران) هر گاه با هجوم ناگهانی و نابهنگام دشمن مواجه شود، در اطراف شهر خندق عمیق حفر می کنند و با احداث سنگرها و پرتاب تیر از برج ها، از شهر دفاع می کنند».

این پیشنهاد، مقبول آن حضرت افتاد و به اتفاق آرا تصویب شد.[۱۰]

در جنگ خندق پیامبر اسلام و یارانش، ده روز در محاصره دشمن بودند و با وجود تنگناها و مشکلات، مقاومت کردند. آن حضرت برای رهایی از این وضعیت، در مورد بخشیدن یک سوم خرمای یک سال شهر مدینه به سران برخی قبایل دشمن، با یاران خود مشورت کرد. شخصی به نام اسید بن حضیر گفت: «اگر این تصمیم از آسمان و از جانب خداوند است، به آن عمل کن و اگر غیر از این است، به خدا سوگند جز با شمشیر به آنان پاسخ نخواهیم داد».

رسول خدا(ص) سکوت اختیار کرد و سعد بن عباده و سعد بن معاذ را فراخواند و در حالی که همگی نشسته بودند، دست روی شانه آنان گذاشت و با صدای آهسته با آنان مشورت و هدف صحیح را برای آنان تشریح کرد. آن دو گفتند: «اگر تصمیم از جانب خداوند است، به آن عمل کن و اگر از جانب او نیست و نظر قطعی شما چنین است، باز ما مطیع امر شما هستیم، ولی اگر صرفاً پیشنهاد است و نظر ما را در این باره می خواهید، پاسخ ما با شمشیر است…».

پس از آن، پیامبر دستور داد قرارداد را پاره کنند.[۱۱]

۴. صلح حدیبیه

یاران رسول خدا در ذی القعده سال ششم هجری، روز دوشنبه[۱۲] همراه تعداد زیادی از اصحاب خود (مهاجران و انصار) به مقصد مکه از مدینه خارج شد. وقتی به ذو الحلیفه رسید، احرام عمره را بست و فردی از قبیله خزاعه را برای تفتیش به میان مشرکان قریش فرستاد. آن