پاورپوینت کامل تربیت دینی با شیوه عبرت آموزی ۶۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تربیت دینی با شیوه عبرت آموزی ۶۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تربیت دینی با شیوه عبرت آموزی ۶۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تربیت دینی با شیوه عبرت آموزی ۶۴ اسلاید در PowerPoint :

>

امروزه موضوع آموزش و پرورش، یکی از مهم ترین مسائل جوامع بشری است. این موضوع تا آنجا پیش رفته است که دست اندرکاران امر آموزش و پرورش را به فعالیت همه جانبه واداشته تا متناسب با فرهنگ جامعه و با راهنمایی ها و مشاوره لازم، شیوه های اجرایی امور آموزشی و پرورشی را به مراکز آموزشی ارائه کنند.

مکتب تربیتی اسلام با ارائه شیوه های گوناگون تربیتی، زمینه تربیت صحیح انسان مسلمان را فراهم می کند. در قرآن و سنت، برای آموزش دین، راهکارهای فراوانی ارائه شده؛ مانند: «عبرت آموزی»، «استدلال عقلی»، «یادآوری نعمت های الهی»، «تجربه های دیگران» و… که به دلیل گستردگی این روش ها، ما در این نوشتار فقط به شیوه «عبرت آموزی» اکتفا می کنیم که مباحث محوری آن، عبارت است از:

۱. معانی عبرت؛

۲. مصداق های عبرت در قرآن و آثار تربیتی آن؛

۳. عبرت آموزی و تأثیر آن در تربیت و آموزش دینی و قرآنی.

مقدمه

امروزه فرهنگ ها و مکاتب مختلف، روش های گوناگونی را ارائه کرده اند. مکتب تربیتی اسلام نیز روش های گوناگونی را برای تربیت صحیح انسان مسلمان فراهم ساخته است که این روش ها، سیر منطقی از آسان به سوی مشکل را طی می کند تا به «خودتربیتی» که منطبق با رشد روانی، اخلاقی انسان است، برسد.

هر روش با تعریف و تبیین آن شروع می شود و در مرحله بعد با بیان شیوه ها و راه اجرایی آن به پایان می رسد.

روش های تربیتی اسلام که مبتنی بر ابعاد وجودی انسان است، عبارت اند از:

الف) بعد عاطفی «انگیزشی»؛

ب) بعد عقلانی «شناختی»؛

ج) بعد رفتاری.

برای تربیت بعد عاطفی، از روش های تربیتی «دعوت به ارزش ها و موعظه» [۱] و نیز برای تربیت بعد عقلانی، از روش های گوناگون استفاده می شود؛ مثل: «عبرت آموزی». علاوه بر تعالیم معصومان، قرآن کریم با تأکید فراوان بر این روش تربیتی، با به کار بردن واژه هایی مانند: عبرت، آیه، تعقّل، تفقّه، علم و… به پرورش بُعد عقلانی انسان می پردازد.

ما در این نوشتار با تکیه بر شیوه اجرایی «عبرت آموزی»، به بررسی تربیت عقلانی می پردازیم ودر مرحله اول، معانی «عبرت، آیه» را بیان و در مرحله بعد، شیوه های عبرت آموزی و منابع آن را از دیدگاه قرآن و دیگر منابع دینی بررسی می کنیم.

واژه «عبرت» در قرآن کریم در هفت آیه آمده و واژه «آیه» هم به شکل مفرد بیش از هشتاد بار و به شکل جمع (آیات) حدود سیصد بار در قرآن کریم ذکر شده است.[۲]

«عبرت» به معنای خبر دادن از چیزی است که خبر به اصل آن باز می گردد.[۳] و اصل عبرت، عبور وگذشتن از حالی به حال دیگر است و اعتبار و عبرت آموزی، حالتی است که انسان با دیدن و حضور در نزد آنچه مشهود است، به پیامی که نامشهود است، برسد.[۴] واژه «آیه» به معنای نشانه، اثر و تابلو راهنمایی است که انسان را به سوی هدفی راهنمایی می کند و انسان با دیدن و شنیدن «آیه»، به مفهوم پیدا و پنهان آن دست می یابد.

هدف این روش تربیتی، آن است که «انسان با حضور در کنار حوادث و امور و مشاهده دقیق آنها، تحولی درونی برایش حاصل شود و آماده پذیرش پیام موجود در ژرفای آن حادثه گردد».[۵]

موقعیت های عبرت گیری

قرآن کریم موقعیت های گوناگونی را برای عبرت گیری بیان می کند که هر کدام، اثر تربیتی خود را دارد و ما به برخی از آنها اشاره می کنیم:

۱. جنگ

یکی از موقعیت ها که همیشه مورد توجه مردم است و آثار فراوانی را در اذهان عموم مردم بر جای می گذارد، جنگ و تقابل دو گروه است. قرآن کریم جنگ را «آیه و عبرت» معرفی می کند و درباره جنگ بدر و پیروزی گروه اندک معتقد به خدا در برابر گروه بسیار مشرک و یا کافر به خدا، یادآوری می کند که یاری خدا شامل گروه معتقد به خدا خواهد شد.

الف) (قَدْ کانَ لَکُمْ آیَهٌ فی فِئَتَیْنِ الْتَقَتا فِئَهٌ تُقاتِلُ فی سَبیلِ اللّهِ وَ أُخْری کافِرَهٌ یَرَوْنَهُمْ مِثْلَیْهِمْ رَأْیَ الْعَیْنِ وَ اللّهُ یُؤَیِّدُ بِنَصْرِهِ مَنْ یَشاءُ إِنّ فی ذلِکَ لَعِبْرَهً لأُولِی اْلأَبْصارِ)[۶]؛ «در دو گروهی که در «جنگ بدر» با هم می جنگیدند، نشانه ای برای شماست: گروهی که در راه خدا می جنگیدند و گروه دیگری که کافر بودند. کفار، مسلمانان را دو برابر خودشان می دیدند و خداوند هر که را بخواهد، با یاری اش تأیید می کند. در این تأیید و پیروزی، عبرتی برای خردمندان است».

می دانیم که جنگ به خاطر حماسی بودن و ابراز شجاعت و حسی و عینی بودن آن، اثر عمیقی برای پیام رسانی مشهود و نامشهود دارد و یادآوری پیروزی مؤمنان، عاملی برای پذیرش ایمان به خداست و چون «ایمان» حالت درونی است، به راحتی در قلب انسان جای می گیرد و حتی به ساختار روانی نسل های بعد هم راه می یابد.

هنرهای نمایشی به خاطر عینی بودن و قابلیت مشاهده، تأثیر فراوانی بر بیننده دارد. قرآن با یادآوری جنگ بدر و پیروزی مسلمانان و «آیه و عبرت» بودن جنگ برای آیندگان، می خواهد تأثیر دائمی آن را یادآوری کند و ما را به بازشناسی عوامل پیروزی فرا خواند که همان استحکام و پای بندی به اعتقادات و باورهای دینی ماست.

«جنگ برای ما درس عبرت است، از این جهت که ما آن را چگونه تحلیل کنیم: تحلیل صحیح یا تحلیل ناصحیح؟».[۷]

یک) تحلیل صحیح: نبرد در راه خدا، همراه با ایمان به او، عامل پیروزی است. علت این نوع تحلیل، اعتقاد به سرانجام نیک در نزد خدا است: (وَ اللّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الْمآبِ).[۸]

دو) تحلیل ناصحیح: پرتعدادی کافران که مایه نومیدی مؤمنان می گردد و کافران را گستاخ می کند. علت این نوع تحلیل، تمایل به زنان، زر و سیم، چهار پایان و به طور کلی دلبستگی به کالای دنیاست.[۹]

ب) دومین آیه ای که ایمان به خدا را عامل پیروزی بر کفر معرفی می کند، این آیه است: (هُوَ الّذی أَخْرَجَ الّذینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتابِ مِنْ دِیارِهِمْ لأَوّلِ الْحَشْرِ ما ظَنَنْتُمْ أَنْ یَخْرُجُوا وَ ظَنّوا أَنّهُمْ مانِعَتُهُمْ حُصُونُهُمْ مِنَ اللّهِ فَأَتاهُمُ اللّهُ مِنْ حَیْثُ لَمْ یَحْتَسِبُوا وَ قَذَفَ فی قُلُوبِهِمُ الرّعْبَ یُخْرِبُونَ بُیُوتَهُمْ بِأَیْدیهِمْ وَ أَیْدِی الْمُؤْمِنینَ فَاعْتَبِرُوا یا أُولِی اْلأَبْصارِ)؛[۱۰] «او (خدا) همان کسی است که کافران اهل کتاب (یهود بنی نظیر، ساکن مدینه) را در نخستین برخورد از خانه هایشان بیرون راند. گمان نمی کردید که آنها بیرون بروند و خودشان هم گمان می کردند که دژهای مستحکمشان، آنها را از عذاب خدا حفظ می کند؛ اما خداوند از جایی که گمان نمی کردند، به سراغشان آمد و در دل هایشان ترس و وحشت انداخت؛ در حالی که خانه های خود را با دست خود و دست مؤمنان ویران می کردند. پس عبرت بگیرید ای صاحبان بینش!».

در این آیه نیز، کفر به خدا، عامل شکست یهود بنی نظیر معرفی شده و علت شکست هم تحلیل ناصحیح «داشتن پناهگاه مستحکم» به جای اعتقاد به یگانگی خدا، معرفی شده است.

اگر آیات بعد این سوره (حشر) را مطالعه کنیم، می بینیم که علت شکست در جنگ، رویارویی با خدا و رسول بیان شده است.

ما می توانیم از جنگ و آثار آن، برای آموزش اصول اعتقادی و احکام عملی به خوبی استفاده کنیم؛ همان طور که دیگران از این حادثه استفاده فراوان برده اند؛ بدین ترتیب:

یک) اردوهای اعزامی به مناطق جنگی (راهیان نور)، اگر به درستی مورد استفاده قرار گیرند، یکی از ابزارهای آموزشی دینی و قرآنی به حساب می آیند. برنامه ریزی صحیح در این مورد توصیه می شود.

دو) تأسیس موزه های جنگ، شهدا و تبدیل آنها به یک آموزشگاه عمومی، کمک شایانی به تعمیق باورهای دینی دانش آموزان می کند.

۲. داستان

«داستان گویی» جذابیتی دارد که شنونده را با خود همراه می کند و زمینه عاطفی برای قبول اهداف داستان را فراهم می سازد. قرآن از داستان ۱۲۲ بار در جهت تربیت اخلاقی انسان استفاده کرده است.

«در داستان، افسونی است که جان ها را مسحور می کند. آن، چه افسونی است و چگونه بر جان ها اثر می گذارد؟ هیچ کس نمی تواند برای آن حد و مرزی رسم کند. آیا این خیال است که از داستان برانگیخته می شود یا مشارکت وجدان انسان با قهرمان داستان است و یا بر اثر متأثر شدن جان آدمی از موقعیت های داستان است؟ هر چه باشد، این تأثیر سحرانگیز داستان از قدیم الایام با بشر پیش آمده».[۱۱]

قرآن کریم پس از نقل داستان حضرت یوسف(ع) و برادرانش یادآوری می کند:

(لَقَدْ کانَ فی قَصَصِهِمْ عِبْرَهٌ لأُولِی اْلأَلْبابِ ما کانَ حَدیثًا یُفْتَری وَ لکِنْ تَصْدیقَ الّذی بَیْنَ یَدَیْهِ وَ تَفْصیلَ کُلّ شَیْ ءٍ وَ هُدًی وَ رَحْمَهً لِقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ)؛[۱۲] «در سرگذشت آنها، درس عبرتی برای اندیشمندان است. این داستان ها نه تنها دروغین نیست، بلکه هماهنگ و مؤید کتب آسمانی پیشین و شرح هر چیز و هدایت و رحمتی برای گروه مؤمنان است».

هر کدام از داستان های قرآن که مورد مطالعه و دقت قرار بگیرد، یک هدف تربیتی را مد نظر قرار داده است و می خواهد در قالب داستان گویی، انسان ها را تربیت کند. به طور مثال، داستان حضرت ابراهیم(ع) برای تربیت انسان معتقد و پای بند به یگانگی خداست و «اگر داستان حضرت ابراهیم(ع) در سوره بقره مورد مطالعه قرار بگیرد و آخرین وصیت حضرت ابراهیم را در نظر بگیریم، به این نکته پی می بریم که باید موحّد و مسلمان باشیم تا باقی بمانیم».[۱۳]

شاید تا به حال علت پشت سر هم آمدن داستان آفرینش حضرت آدم(ع) و قوم بنی اسرائیل مورد دقت قرار نگرفته باشد. چه رابطه ای بین این دو داستان قرآنی است؟ و یا بین داستان آفرینش آدم(ع) و گروهی از مردم در سوره اعراف و یا قوم بنی اسرائیل و حضرت ابراهیم(ع) چه رابطه ای را می توان برقرار کرد؟[۱۴]

با مطالعه داستان حضرت موسی(ع) به این نتیجه می رسیم که بخشی از آن، روابط سالم دختر و پسر جوان را آموزش می دهد و بخشی از داستان حضرت یوسف(ع)، شیوه پاکدامن زیستن را. قرآن کریم پس از نقل داستان و فراز و فرود های آن، ما را دعوت می کند که بیندیشیم و با دقت بررسی کنیم و