پاورپوینت کامل بیداری افکار عمومی، مهم ترین وظیفه رسانه ها ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بیداری افکار عمومی، مهم ترین وظیفه رسانه ها ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بیداری افکار عمومی، مهم ترین وظیفه رسانه ها ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بیداری افکار عمومی، مهم ترین وظیفه رسانه ها ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

>

در وضعیت و ساختار کنونی جامعه،رسانه ها نقش مهمی در ارائه مطالب به مخاطبان خود دارند. بی تردید رسانه، چه نوشتاری و چه گفتاری، برای ایفای نقش خود وظایفی دارد که باید آنها را – اگر نگوییم به بهترین وجه – لااقل در حدّ امکان خوب انجام دهد و برای ادای درست وظایف و مسئولیت های خود نیازمند الگوگیری از کسانی است که این وظایف را به احسن وجه انجام داده و راه خود را به درستی پیموده و از بیراهه رفتن پرهیز کرده اند. ما در این مقاله ضمن بیان تاریخچه، به کیفیت و الگوی بیدارسازی رسانه ها در عرصه سیاست نیز می پردازیم.

یکی از مهم ترین وظایف و شاید اولین وظیفه رسانه ها، چه رادیو و تلویزیون و چه مطبوعات، روشن ساختن افکار عمومی و بالا بردن سطح معلومات و دانش مردم درباره مسائل جامعه است؛ وظیفه ای که جز با صداقت و خیرخواهی مردم، عملی نمی شود.

برای بررسی نقش رسانه در بیداری افکار عمومی، ابتدا سوابق رسانه ها را بررسی می کنیم. در عصر کنونی رسانه های مهم و قابل دسترسی به سه دسته تقسیم می شوند:

۱. رادیو، تلویزیون و ماهواره؛ ۲. مطبوعات؛ ۳. اینترنت.

نقش این سه رسانه مهم را در بیداری مردم ایران، بررسی می کنیم و چون قدیمی ترین رسانه مطبوعات بوده، این رسانه را بیشتر مورد بررسی قرار می دهیم.

سابقه چاپ روزنامه در ایران به عصر قاجار بر می گردد، اما در چند واقعه مهم روزنامه ها نقش به سزایی را ایفا نمودند: جریان مشروطیت، جنگ جهانی دوم، اشغال ایران در سال ۱۳۲۰ش و انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ش.

دوران رژیم رضا خان

در دوران رضا خان و در حالی که اختناق در تمام فضای ایران سایه افکنده بود، روشنفکران ایرانی تحصیل کرده در اروپا، راهی وطن شدند تا درد و رنج و آلام مردم فقیر و گرسنه و بی سواد ایران را به گوش حکومت برسانند. رضاخان از آنجا که هواخواه حکومت دیکتاتوری بود، قانع نمی شد که عده ای از فرنگ برگشته، بخواهند فریاد مردم سالاری را علیه او سر دهند؛ بدین روی، از آن زمان به نام دوران ضد روشنفکری نام برده می شود. شعرا و روزنامه نگارانی که درد و رنج مردم را بیان می داشتند، به جوخه های ترور سپرده می شدند و یا به گوشه زندان می افتادند. جنبش روزنامه نگاری نوین در ایران در اواخر دهه ۱۳۱۰ و در اوایل سال ۱۳۲۰ به اوج خود رسید و با سقوط رضا شاه، این جنبش از قفس بیرون آمد و در انتقاد از اشغالگران میهن، آستین ها را بالا زد. می توان گفت فرهنگ آگاه سازی مردم در ایران به وسیله روزنامه ها و نشریات با وجود محدودیت و تعدادکم، خوب بود، ولی متأسفانه بیش از هفتاد درصد مردم سواد نداشتند و این می توانست یکی از عوامل ناکامی آنها در هدایت مردم علیه استبداد باشد، ضمن اینکه ترس مدیران روزنامه ها از ترور و زندان باعث شد تا در اواخر حکومت رضاشاه کمی انعطاف پذیر شوند، ولی با این حال برخی از آنها رسالت خود را فراموش نکردند.

دوران محمد رضا شاه

با سقوط رضاخان و انتقاد هایی که از سیستم استبدادی او بود، فرزندش محمد رضا در نظر داشت با محکم کردن جایگاه خود در بین مردم هر گونه انتقاد از حکومت را آزاد اعلام کند. با دادن آزادی بیان در اوایل حکومت محمدرضا، احزاب مهم و مختلف کشور نیز اقدام به انتشار روزنامه کردند. روزنامه ها در رژیم شاه بعد از چند واقعه مهم، تحت فشار شدید و سانسور قرار گرفتند. نظام سانسور و سرکوب، دقیقاً اولین بار بعد از ترور شاه در ۱۵ بهمن ۱۳۲۹ در دانشگاه تهران شکل گرفت. این فشارها بعد از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ که محمدرضا را تبدیل به یک دیکتاتور کرد، بیشتر گشت و بعد از تشکیل سازمان اطلاعات و امنیت کشور در سال ۱۳۳۴ به اوج خود رسید. ساواک با سرکوب انتقاد و ایجاد ترس و وحشت در بین جامعه مطبوعات، نظام سانسور مطبوعات را برای اولین بار رسماً بر عهده گرفت. تقریباً در همین دوران بود که اولین تلویزیون ها وارد ایران شدند. تلویزیون تا سال ۱۳۵۷ در رژیم شاه اصولاً نقش رسانه مهم و آگاه کننده افکار عمومی را ایفا نکرد. بر همین اساس، این رسانه مهم در دوران رژیم پهلوی به حاشیه رفت و فقط