پاورپوینت کامل در فواید استعاذه ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در فواید استعاذه ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در فواید استعاذه ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در فواید استعاذه ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

>

۲۵

اول: امتثال (اطاعت) فرمان حق

استعاذه، امتثال فرمان خداست که بندگان را بدان مأمور ساخته و در هر امری اجری عظیم مُتِفرِّع
خواهد بود و آن مقدار مبالغه که در میان کلمات قرآنی به جهت تسبیح وارد شده، در باب استعاذه
به همان دستور صادر گشته است.

دوم: معرفت پروردگار

استعاذه، سبب معرفت آفریدگار است و توضیح این نکته آن که استعاذه، اقرار است از بنده به عجز
انسانی و اعتراف به قدرت کامله رَبّانی و مُتیقِّن شدن (یقین یافتن) که به خود، هیچ کاری نمی توان
ساخت و از حق سبحانه، در هیچ حال مُستغنی نمی توان بود. پس نفسِ خود را به عجز و انکسار
(ناتوانی) موسوم دانستن و پروردگار خود را به اقتدار و اختیار موصوف ساختن، نوعی از
معرفت است.

سوم: انتساب به دوستان

استعاذه، انتساب است به احباب، جهت آن که دوستانِ حق سبحانه و تعالی از اکابرِ انبیا چون نوح
و یوسف و موسی علیه السلام و حضرت مصطفی صلی الله علیه و آله وسلم استعاذه فرموده اند، چنانچه کتاب کریم از آن خبر
می دهد. پس تصدی (انجام) این عمل، دلیلِ متابعت و محبَّت ایشان خواهد بود و بی شُبهه، تشبُّه
نمودن (شبیه شدن)، بدین زمره بزرگوار، [مقدمه و] رابطه ای برای پیوستن به سِلک احرار و ابرار
(آزادگان و نیکان) که گفته اند: کسی که خود را به قومی شبیه سازد، پس او از آنها خواهد بود.
هم چنین داعیه تَشَبُّه بدون مُجانِسَتِ (تشابه) معنوی که سبب جذب می باشد، صورت نمی گیرد و
استعاذه اولیا و انبیا با آن که شیطان را بر ایشان دست نیست، جهت کَسرِ نفس (تواضع و فروتنی) و
اعِلای کلمه اللّه و تعظیم امرِ الهی و تعلیم دیگران خواهد بود.

چهارم: دعای اجابت شده

استعاذه، دعایی است به اجابت مقرون. آورده اند که: استعاذه از دعاهای مستجابه است و این دعا
هرگاه از روی ضراعَت (تضرع) و مسکَنت (بیچارگی در برابر خدا) اتفاق افتد، کَرَم الهی،
اقتضای قبولِ آن دارد و چه فایده بهتر از این که بنده به دعایی که بی شُبهه (بدون شک) محلِّ
اجابت دارد اشتغال نماید و به مفتاح تَضَرُّع و استکانَت، ابوابِ مقاصد بر روی دلِ محزون
بگشاید.

پنجم: ایمنی از آفت ه

استعاذه، سبب ایمن شدن از آفت هاست به واسطه آن که معنی او پناه گرفتن است به خدای، و
صدور این عمل از غایتِ خشوع و نهایتِ خضوع می باشد و به حَسبِ واقع اگر مخلوقی را کسی
مُلتَجا سازد و پناه به یکی از اهل ذوجاه (آبرومند) بَرَد، آن کس از رویِ حَمیَّت، (غیرت) او را به
حمایت گرفته، ضایع نخواهد گذاشت و حَسبُ المقدور، رعایتِ جانبَش نموده، طریقه رفعِ
مکاره از او و رسیدنِ منافع به او، در نظر خواهد داشت، و در حراست و حفاظت او، از دشمن به
تقصیر خود راضی نخواهد بود. پس چون بنده از روی نیاز، التجا به آستانه کریمِ بنده نواز آورده،
رقعه (برگه) بیچارگی و درماندگی به موقفِ عرض رسانَد و به زبانِ افتقار (نیاز) و انکسار، از
روی صدقِ عقیده، صورت حال بدین منوال ادا نماید که:

غالب، آن است که حضرتِ اکرم الاکرمین، او را به ظِلِّ ظلیل (سایه بلند پایه) عنایت درآورده،
در امان آبادِ عافیت جای خواهد داد و از مخافات (ترس) اعدا محفوظ و به کرامات اولیا، محظوظ
(بهره مند) خواهد ساخت که گفته اند:

در خصوصیت امر به استعاذه

سبب اول: دشمنی شیطان و دوستی رحمان

اول آنکه حضرت عزَّت جل جلاله، دوستان را از دشمنیِ شیطان تنبیهیِ ارزانی فرموده که «به
درستی که شیطان برای شما، دشمن است» و به دشمن داشتنِ او حکم فرموده که لاجَرَم، اَهَمَّ
امور، همان توانَد بود که از دامِ هواجس و قید وساوس او که محرّکِ سلسله هوی و مُزَیِّنِ مرتبه
هوس است، احتراز نموده، معادات (دشمنی ها) و مخالفتش را مقدمه نتیجه دینداری، بل، طلیعه
طلوع انوار پرهیزگاری شناسند و مخفی نمانَد که اظهار عداوتِ شیطان به طریق استعاذه، امری
است در غایت وضوح و عیان. چنان شِمّه ای (گوشه ای) از آن گفته شد.

استعاذه با آن که علامت دشمنی شیطان، از آن مفهوم می شود، نشانه دوستی رحمان نیز هست
و استعمالِ آن به حسب عادت، در تَنَزّه و تَبرّی از امور نالایق، شایع است. چه، هرکس را که به
فعلی ناشایسته یا قولی نابایسته منسوب سازند، جهت برائتِ ذِمَّت از آن به «مَعاذاللّه » و «نَعوذُ باللّه ِ»
و م