پاورپوینت کامل بیهوده گویی ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بیهوده گویی ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بیهوده گویی ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بیهوده گویی ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

>

۴۴

زبان؛ عضوی کوچک، جولان گاهی بزرگ

«خداوند انسان را آفرید و او را سخن گفتن آموخت.» (رحمن: ۴) و این برترین ویژگی انسان شد.
«ناطق بودن» نقطه اصلی تفاوت انسان با هر موجود دیگر است؛ این که می تواند فکر کند و فکرش
را بر زبان بیاورد. زبان وسیع ترین جولان گاه و گسترده ترین محدوده عمل را در رفتار آدمی، به
خود اختصاص داده است. این عضو به ظاهر کوچک، دریچه کوچکی است که از درون آن
می توان تمامی گوشه های ذهن آدمی را دید، در تمام این گستره ای که زبان، این عضو کوچک از
بدن انسان، برای خود برگزیده است، فقط گوشه ای از آن مایه رشد و کمال و پیشرفت است؛ در
صورتی که دل نیز با او همراهی کند. این عضو کوچک، در فراز و فرود روح انسان تأثیری فرای
تصور دارد؛ چه در بالا رفتن و پیمودن پله های کمال و راه یافتن به وادی رحمت و چه در عقب
رفتن به ورطه هلاک افتادن. روح آسمانی آدمی در قالب تن، در بند زبان است. اگر زبان روح را به
ذکر خدا آراسته کند، رنگ آسمانی روح جلا می گیرد و اگر آن را به لغو و گناه بیالاید، رنگ
آسمانی روح به کدورت و تاری گرفتار می شود. پس به هوش باش که این عضو کوچک با روح
آسمانی شما چه می کند!

دمی بیهوده بودن ضرر است

هدف مشخص است. راه هم هرچند سخت، اما روشن است. باید رفت و باید رسید، حتی اگر راه
سخت و دور باشد. قدم به قدم، پله پله باید رفت. در هر قدم که سستی کنی، از راه بازمانده ای.
فرصت کم است و راه دراز. فرصتی برای ماندن و بیهوده بودن نیست. اگر به رفتن مصممی و
رسیدن را بر ماندن و پوسیدن ترجیح داده ای، دمی را از دست دادن، برایت ضرر است. برای
رسیدن باید لحظه لحظه ات از تلاش،از خوبی و از پیشرفت پر باشد و ذره ذره وجودت در عشق
رسیدن به هدف بتپد. اگر دستت راه نیکی پیش بگیرد، ولی چشمت به خطا برود، مانده ای. اگر
زبانت با او باشد و دلت با دنیا، مانده ای و حتی اگر دلت با او باشد و زبانت به خطا برود، باز هم
مانده ای. خیال می کنی که دل با اوست، اما عشق او که در میان باشد، چشم و گوش و دل و زبان،
یکسره او می شود و آن وقت زبان تو جز او را نمی خواند، جز به او نمی پردازد. جز به آنچه او را
خرسند می کند، به گویش در نمی آید و جز به آنچه او راضی باشد، نمی چرخد. اگر دیدی که از
گفتارت بوی غفلت می آید، کلماتت رنگ ناخشنودی معبود می گیرد و در سخنانت جز آنچه او
می پسندد و امر می کند، چیزی هست، بدان که عقب افتاده ای و بازمانده ای. پس بیدار شو به
حرکت آی! که راه دراز است و فرصت کم.

زبان آدمی برای ذکر خداست و برای بیان نیازها و خواسته ها و بیان آنچه که در گفتن آن
خیری هست، مثل: نهی کردن دیگران از زشتی ها و بیراهه ها، آشنا کردن و دعوت آنها به خوبی ها
و یادآوری پیوسته هدف و بازشناساندن دمادم راه تا آنجا که به یقین، بدانی و بشناسی.

زبان آدمی عضوی کوچک است با وظیفه ای بزرگ، در خدمت انسان برای رسیدنش به
هدف. وسیله ای است برای جلو رفتن؛ ریسمانی است برای بالا رفتن. کوتاهی این عضو کوچک
در این وظیفه بزرگ، غفلتش از هدف و به بیهودگی و بیراهه رفتنش، آدمی را از رسیدن به هدف
بازمی دارد و از آن دور می کند. درست همان گونه که قدم نهادنش در راه وظیفه و عملش به آنچه
باید، او را قدم به قدم، به هدف نزدیک و نزدیک تر می سازد.

وقتی آمده ایم که برویم و برسیم، وقتی که رسیدن به هدف؛ یعنی یگانه راه سعادت و
خوش بختی، غافل شدن از هدف و از هر آنچه می تواند تو را به هدف نزدیک کند، خطاست.
حتی اگر عضوی کوچک باشد و عملی به ظاهر ساده، مثل: بیهوده گفتن، لغو گفتن، پرگویی و
گفتن هر آنچه نباید و نشاید.

ریگزاری بی پایان یا گنجینه ای گران

در رفتن، در دیدن، در شنیدن، در گفتن و در هر کار دیگری، وقتی نگاه تو از هدف برداشته شود یا
هدف گم شود، دیگر تضمینی برای پیش رفتن نیست. حتی دیگر تضمینی برای این که سرجایت
بمانی هم نیست. وقتی هدفی در کار نباشد، احتمال عقب رفتن و به بیراهه افتادن هم زیاد است.
وقتی زبان به حرکت آید، بی آن که اندیشه ای او را به سوی هدف هدایت کند؛ وقتی تو آغاز به
گفتن کنی، بی آن که مبنایی سررشته گفتارت را به سوی خود بکشاند؛ وقتی گفتار بیهوده شد و
فکری در پس آن خوب و بد آن را نسنجید، تضمینی نیست که آن گفتار تو را از راه باز ندارد، یا آن
کلام پشتوانه، به گناه نینجامد یا در آن دروغ و غیبت و بهتان و هزار کلام زیان آور دیگر یافت
نشود. در ریگ زار بی پایان کلام بیهوده، هزار کلوخ بی ارزش و یا حتی هزار دانه آلوده و مسموم
یافت می شود؛ اما گنجینه کوچک و در عین حال گران بهای کلام های سنجیده و از سر تفکر است
که در آن، فقط دانه های ارزشمند و گران قیمت یافت می شود و همین گنجینه وقتی بخواهد بی
هیچ سنجشی پر شود، به آن دانه های مسموم هم آلوده می شود. سپس، کم گوی و گزیده گوی
چون در!

زبان، دریچه ای به درون

تو را، خدا در خودت پنهان کرد؛ تو را با همه زشتی ها و زیبایی ها و همه خوبی ها و بدی ها. دست
همه از درون تو کوتاه است و تو، چون رازی برای خودت خواهی ماند؛ رازی پرهیبت، با وقار،
سنگین، ارزشمند و این راز آشکار نمی شود تا تو دریچه های دل و اندیشه را نگشایی و خود،
پرده از راز برنکشی. آغاز سخن گفتن، نم نمک پرده از راز درون برداشتن است. سخن گفتن،
گشودن آرام آرام دریچه های خانه دل و اندیشه است. به هر کلامی اندکی شناخته می شوی و به
هر سخنی ذره ای از راز درونت هویدا می شود. تا آنجا که رازی نمی ماند و درون تو چون
تصویری شفاف و روشن بر پرده گفتارت نقش می بندد. خداوند گنجینه وجود تو را ستبر و
نفوذناپذیر آفرید و کلید آن را به دست تو سپرد و این تویی که تصمیم می گیری کِی زبان به سخن
باز کنی و دریچه ای از این گنجینه بگشایی و رازی را روشن سازی و کِی دم درکشی و پرده
سکوت بر اسرار بکشی. اینجا بیهوده سخن گفتن و گفتن و گفتن، بی هیچ هدفی و اندیشه ای؛
یعنی دمادم رازی بر ملا کردن و همه خوبی ها و بدی ها، زشتی ها و زیبایی ها را به نقطه دید
همگان کشاندن که گفته اند:

سبوی اندیشه، پیمانه کلام

سبویی از آب را تصور کن؛ هر چند بزرگ، با پیمانه هایی بسیار در اطرافش. از سبوی آب در
پیمانه ها بریز. یکی، دو تا، سه تا، چند پیمانه را سبو می تواند لبالب پر کند؟ اگر بخواهی همه
پیمانه ها را پر کنی، به هر پیمانه چه قدر آب می رسد؟ و اگر بخواهی پیمانه هایی بی نهایت را پر
کنی، آن وقت به هر پیمانه چه قدر می رسد؟ برای پیمانه هایی نامحدود، حتی یک قطره آب هم
برای هر پیمانه زیاد است.

دانایی آدمی، عقل و ادراک او، فکر و اندیشه او، سبویی است محدود؛ گروهی سبویی به
غایت بزرگ و حجیم و گروهی سبویی کوچک تر و باز هم کوچک تر و کوچک تر و کلام آدمی،
پیمانه ای است که از سبوی عقل و ادراک و اندیشه پر می شود. حال بنگر که هر کلام، تا کجا از
عقل و اندیشه بهره می برد. اگر تعداد گفته ها اندک و محدود باشد، لبالب عقل و ادراک است و
همه فکر و اندیشه و کلام، پیمانه ای می شود در خور، ارزشمند، پر ثمر، حیات بخش و اگر گفتار
از حد بگذرد و زیاد شود و نامحدود، آن وقت برای هر گفته ای، ذره ای از اندیشه و تفکر هم
نمی رسد. هر چه سخن زیاده شود، سهمش از اندیشه و فکر کم می گردد، تا آنجا که سخن، بی هیچ
اندیشه ای زنجیروار ردیف می شود، مثل ردیف پیمانه هایی بی پایان؛ امّا تهی، خشک و بی ثمر که
نه تشنه ای را حیات می دهد نه نشاطی به همراه می آورد و نه دستی به سویش دراز می شود.

نردبانی برای صعود

وقتی می شود از ریسمانی برای بالا رفتن بهره گرفت، چرا باید با آن پایین برویم؟ وقتی نردبانی
هست، چرا به جای فرا رفتن، فرو برویم؟ وقتی پایی برای رفتن هست، چرا به جای راه، به بیراهه
برویم؟ نعمتی در دست من و توست. نعمتی بی نظیر، بی مثال، بی مانند. قدرتی داریم که قدر
دانستنش آسان نیست. خدا انسان را قدرت بیان بخشید. او را قادر به تکلم کرد تا بیندیشد و
بگوید. او گفتن را به انسان آموخت، ریسمانی محکم که نه پاره می شود و نه پایان می گیرد.
نردبانی بلند و بی پایان که نه می شکند، نه فرومی افتد. اما گروهی این نردبان، در چاه نهاده پایین
می روند و گروهی رو به بالایش گذارده، سر به بالا می روند. من و تو از کدام گروهیم؟ کاش ما رو
به بالا باشیم! کاش به جای گفته هایی که فرو می بردمان، به کلامی فرا برویم! (رحمن: ۴)

کاش بیهوده ها را رها سازیم و بر زبان چیزی روان کنیم که به آن اجری و پاداشی رسد و
کلامی که در آن خیری باشد، فایده ای برساند و ما را پله پله بالا ببرد. و این میان از همه زیباتر و
دل نشین تر، شیرین تر و بلندتر نام اوست