پاورپوینت کامل اخلاق فردی ; جذبه پرستش ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اخلاق فردی ; جذبه پرستش ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اخلاق فردی ; جذبه پرستش ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اخلاق فردی ; جذبه پرستش ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

>

۳

واژه «عبد» و «معبَّد» به انسانی که در برابر خواسته های خداوند، رام و سرسپار و فرمان بر است و
هیچ گونه سرکشی ندارد، اطلاق می شود.

برخی از عارفان، برای واژه «عبد» مفهومی گسترده قائلند و آن را شامل همه آفریده ها
می دانند و آن را در برابر «ربّ»، و «ربوبیّت» را در مقابل «عبودیّت» می خوانند؛ یعنی چنان که
«ربّ»، در مرتبه «ربوبیّت» است، «عبد» در مرتبه «عبودیّت» به شمار می آید.

عبودیّت: به معنی بندگی و فرمان بری است. و در اصطلاح عرفان، وفای به عهد، رعایت
حدود، رضایت به آنچه هست و شکیبایی بر آنچه از دست رفته را «عبودیّت» گویند.

یگانه پرستی

پرستش، یک جذبه پس از شناخت آفریدگاری است که در ذات، صفات و افعال، یکتا است. یک
کشش سرسپارانه همراه با فروتنی و فرودلی و آمیخته با سپاس و ستایش است. بروز جذبه
پرستش جز در برابر خداوند روا نیست. آن که خدا را بایسته و شایسته شناخته است، دیگری را
در پرستش او شریک نمی کند. انحراف هر کس در پرستش، به شناخت ناقص او باز می گردد.

تنها ذات خداوندِ یکتا، شایسته عبادت است و لا غیر. این اصل، یعنی توحید در عبادت، هم با
خدا و هم با بندگان او پیوند دارد؛ یعنی هم از شئون بندگان به شمار می آید (چون می باید جز او
را نپرستند) و هم از شئون خداوند است (چون جز او شایسته پرستش نیست). ازاین رو، بر پایه
آموزه های اسلام و ادیان اصیل آسمانی، اگر کسی خدا را یگانه نداند و یا پرستش را ویژه آن
حضرت نخواند، این ناپای بندی و اعتقاد به پرستش غیر خدا، او را از جرگه توحید دینی بیرون
می کند و در وادی شرک وارد می سازد. به تعبیر قرآن کریم:

وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَتَّخِذُ مِنْ دُونِ اللّهِ اَنْدادا یُحِبُّونَهُمْ کَحُبِّ اللّهِ. (بقره: ۱۶۵)

برخی از مردم غیر خدا را همتای او می گیرند و آنها را مانند دوستی خدا، دوست می دارند.

فَمَنْ کانَ یَرْجوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلاً صالِحا وَ لا یُشْرِکْ بِعِبادَهِ رَبِّهِ اَحَدا. (کهف: ۱۱۰)

هر کس به لقای پروردگارش امیدوار است، باید که عملی شایسته انجام دهد و در پرستش ربّ
خود، احدی را با او شریک نگرداند.

کانون های کشش

از جمله تفاوت های بنیادین و ژرف انسان با دیگر جانداران، بر سرِ جاذبه هایی است که او را
فراگرفته است. بخشی از این رُبایش و کشش، مادی و طبیعی است و پاره ای نیز از سوی کانون
غیرمادی و با خاستگاهی معنوی اند که نه فضا و مکان را اشغال می کنند، نه وزن دارند ونه با
مادیاتْ قابل مقایسه اند؛ ولی همواره انسان را در کشش خود دارند و از اصول جاذبه های معنوی،
شناخته شده اند، مانند: علم و دانایی، جمال و زیبایی و تقدیس و پرستش.

هر چند هر انسانی در زندگی خود دچار یک کشش متعالی است: «فِطْرَتَ اللّه َ الَّتی فَطَرَ النّاسَ
عَلَیْها؛ این فطرتی است که خداوند، انسان ها را بر آن آفریده است». (روم: ۳۰) ولی برخی نیز با عنایت
خاص در جذبه ای ویژه، میهمان می شوند؛ زیرا خداوند رحمت خود را به هر کس بخواهد
اختصاص می دهد. (بقره: ۱۰۵) و (آل عمران: ۷۴) و هر کس را بخواهد به نور خود هدایت
می کند و هر که را بخواهد در رحمتش وارد می سازد. (شوری: ۸) و (انسان: ۳۱) او هر کس را
بخواهد تزکیه می کند (نساء: ۴۹) و (نور: ۲۱) و پیام خود را به گوش هر کس بخواهد می رساند.
(فاطر: ۲۲) خداوند روح (مقدس) را به فرمانش بر هر کس از بندگانش که بخواهد القا می کند
(غافر: ۱۵) و هر کس را بخواهد برمی گزیند: «نُصیبُ بِرَحْمَتِنا مَنْ نَّشاءُ؛ اما رحمت خود را به هر کس
بخواهیم (و شایسته بدانیم) می بخشیم.» (یوسف: ۵۶). «ذلِکَ فَضْلُ اللّه ِ یُؤتیهِ مَنْ یَّشاءُ؛ این فضل
خداست که به هر کس بخواهد (و شایسته بداند) می بخشد». (حدید: ۲۱) و (جمعه: ۴)

چیزی که مسلم است، این است که گونه و چگونگی این رُبایش، به دل و جان و کنش و منش
انسان، وابسته است. ازاین رو، گاه افزایش دارد و زمانی کاهش می یابد؛ برای نمونه، بر پایه باور
شیعی ما، خداوند مؤمنان را در روزگار حکومت امام عصر(عج) وارثان زمین قرار می دهد:
«یُورِثُها مَنْ یَشاءُ.» (اعراف: ۱۲۸)، ولی در پس همین وعده، می فرماید: «وَالْعاقِبَهُ لِلْمُتَّقینَ؛ فرجام خوش،
از آنِ پرهیزکاران است.» (اعراف: ۱۲۸)

نگارنده

کشش پرستش

جذبه پرستش یک جذبه ملکوتی و از خودآگاهی است. جذبه عبادت، قدمتی به دیرینگی
آفرینش دارد و در همه عوالم و همه زمان ها و مکان ها با موجودات بوده است. کشش پرستش، از
ریشه دارترین پدیده ها در وجود انسان به شمار می آید. انسان، همواره در جذبه کانون معنویت به
سر می برد. فطرت انسان، پیوسته به عبادت، تعلق ویژه ای دارد و از لذّت آن، کامیاب بوده است.

جذبه پرستش، نیاز غریزی و فطری انسان را به کمال و جمال برتر و بی نقص، تأمین می کند.
عطیه ای است آسمانی که در نهاد بشر نهاده شده است. قهرمان و پهلوان پرستی، ستایش های
مبالغه آمیز از شخصیت های حزبی یا ملی، دم زدن از پرستش حزب، مرام، میل به جان فشانی در
راه دین و مذهب و مسلک و نمادهای ملی، مانند پرچم، آب و خاک و… زاییده همین جذبه است.
حتی ما ترجیح می دهیم پیشانی را بر خاکی بگذاریم که نشانی از توحید دارد و یادآور یگانه
پرستی است. از این رو، بر تربت مزار سید شهیدان، حسین بن علی علیه السلام سر می ساییم و به این
یادگار، خدا را می پرستیم.

استاد شهید مطهری می گوید:

عبادت و پرستش نشان دهنده یک «امکان» و یک «میل»در انسان است: امکان بیرون رفتن از
مرز امور مادی و میل به پیوستن به افق بالاتر و وسیع تر. چنین میلی و چنین عشقی از مختصات
انسان است. این است که پرستش و نیایش یکی دیگر از ابعاد معنوی روح انسان است؛ ولی
تفاوت انسان در کیفیت قرار گرفتن تحت تأثیر جاذبه ها و انتخاب یکی از آنها، مطلبی
[دیگر] است.

بر پایه مسلمات دینی و دیدگاه برخی از دانشمندان دین شناس، بشر نخستین، سر سپار توحید
بوده و خدای یگانه را می پرستیده است. ازاین رو، هرگونه پرستش دیگر، انحراف او از رویکرد
نخستین، به شمار می رود. به دیگر بیان؛ پرستش خداوند، در امتداد زندگی بشر، مسیر اصلی به
شمار می آید و پرستش هر آفریده ای به جای خداوند، انحراف از این مسیر است.

اریک فروم می نویسد:

انسان ممکن است جان داران یا درختان یا بت های زرین یا سنگی یا خدای نادیدنی یا مردی
ربانی یا پیشوایی شیطانی صفت را بپرستد. می تواند نیاکان یا ملت یا طبقه یا حزب خود یا پول و
کامیابی را بپرستد… . او ممکن است از مجموعه معتقداتش به عنوان دین، جدا از باورهای
غیردینی آگاه باشد و ممکن است بر عکس، فکر کند که هیچ دینی ندارد. مسئله بر سر این نیست
که دین دارد یا ندارد، مسئله بر سر این است که کدام دین را دارد.

پیامبران فقط پرورش و صورت دهی این جذبه را عهده دار شدند و گونه های آداب و چگونگی
رفتار عبادی را بر پایه فرمانی فراسویی، شکل دادند. افزون بر آن، بشر را از دوگانه پرستی و شرک
بر حذر داشتند.

مراتب جذبه

هرچند فلسفه عبادت یکی است، به عقیده ما، روح و ماهیت عبادت هایمان یکسان نیست؛ چون هر
کسی از جام کششی، سر می کشد. امام علی علیه السلام می فرماید:

انَّ قَوْما عَبَدُوا اللّهَ رَغْبَهً فَتِلْکَ عِبادَهُ التُّجّارِ اِنَّ قَوما عَبَدوا اللّهَ رَهبَهً فَتِلکَ عِبادَهُ العَبیدِ وَ اِنَّ قَوما
عَبَدوا اللّهَ شُکْرا فَتِلْکَ عِبادَهُ الاَْحْرارِ.

گروهی خدا را از روی رغبت و میل (به بهشت) پرستش می کنند؛ این عبادت تجّار است و
گروهی او را از روی ترس می پرستند؛ این عبادت بردگان است و گروهی خدا را به خاطر شُکر
نعمت ها (و این که شایسته عبادت است) می پرستند؛ این عبادت آزادگان است.

جذبه برتر

عبادت کسی که دستی در شناخت رسم و رسوم آسمان دارد، جذبه ای است که دل و روح او را
ورزش می دهد تا جانش آموخته گردد و از جهان غرور بازبماند و با جهان برتر خو بگیرد و به
ساحت خداوند توجه کند و در آن محو شود. چنین کسی خدا را هدف قرار می دهد نه چیز
دیگری را.

عرفا روی این مطلب زیاد تکیه می کنند که اگر هدف و مطلوب انسان در زندگی و یا در
خصوص عبادات، چیزی غیر از ذات حق باشد، نوعی شرک است. عرفان صددرصد بر ضد این
شرک است.

او همه چیز را برای معرفت حق می خواهد. نه آزمندانه و نه هراسناک، دست به عبادت نمی زند.
او فقط خداوند را سزاوار پرستش می داند.

امام علی علیه السلام به پروردگار عرضه