پاورپوینت کامل سرشت بشری از نگاه امام خمینی ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سرشت بشری از نگاه امام خمینی ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سرشت بشری از نگاه امام خمینی ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سرشت بشری از نگاه امام خمینی ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۵

گرایش انسان به کام جویی و جاودانگی

میل به کام جویی و به دست آوردن لذت های جاودانه، همزاد آدمی است و از همان زمان که آفریده
شد، این میل نیز در او پدید آمد.

آدمی در گذار تاریخ همواره به راهی برای جاودانگی خود و امکان کام جویی بیشتر اندیشیده
است و افسانه های کهن، گواه صادقی بر این خواسته اند. «آب حیات» اکسیری است که همه
برخورداران از نعمت ها و موهبت های دنیایی و همه شاهان و حاکمان، در پیِ آن بوده و با
حسرت تمام، ناکامی خویش را در دست یابی به این آرزو آزموده اند؛ چه می توانسته اند بگویند
جز اینکه به گفته دِاُنامونو:

همه چیز گذران است؛ این حرمان کسانی است که لب بر لب چشمه حیات نهاده اند و نوشیده اند
و هم کسانی که میوه درخت معرفت نیک و بد را چشیده اند.

شاید استثنایی نتوان یافت؛ هرکس که فرصتی یافت و به خواسته های خود اندیشید، با
آزمندی تمام «بودن، همیشه بودن، بی پایان بودن! عطش بودن، عطش بیشتر بودن! عطش عشق
ابدی بودن!» را از عمق جان فریاد کرده است.

ناتوانی دنیا در برآورده کردن خواسته های آدمی

اما چه سود! این تیره خاکدان ـ که دنیایش نامیده اند ـ چنین میلی را برنمی تابد و توان رضایتمندی
انسان را ندارد.

این یک حقیقت است که آدمی هرچند هم به خواسته ها و آرزوهای خود جامه عمل بپوشاند،
و هرچقدر هم کرانه آرزوهای خویش را فتح نماید، باز هم عطش درونی او فروکش نمی کند و
اشتهای او به سمت سیری نمی گراید.

به تعبیر امام خمینی، آن روح الهی:

همه عالم را اگر چنانچه جمع کنند و به دست انسان بدهند، قانع نیست. می بینید که قدرتمندهایی
که قدرتشان زیاد است، بیشتر دنبال قدرت هستند، بیشتر دنبال توسعه قدرت خودشان هستند.
آنها هم اگر فضا را بگیرند و دریا را بگیرند و زمین را بگیرند و آسمان را بگیرند، قانع نیستند.

وقتی درست فکر کنید و ملاحظه حال این اشخاص را بنمایید، هرکس هر چه قوی هم باشد و
هرقدر به آمال و آرزویش هم برسد، باز هزار یک آمالش را به دست نیاورده؛ بلکه در این
عالم ممکن نیست آمال انسان اداره شود و هر کس به آرزویش برسد؛ برای اینکه این عالم دار
مزاحمت است و میل و آرزوی ما نیز محدود به حدّی نیست.

هرکس منکر است مراجعه به حال خود کند و به حال اهل این عالم، از قبیل سلاطین و متموّلین
و صاحبان قدرت و حشمت، آن وقت تصدیق می کند.

آنچه بر ناکامی های آدمی می افزاید، کوتاهی عمری است که بنا است به خوشی بگذرد و کام
دل برآورد.

با این فرض که پیشامدی رخ ندهد و دنیا هم در تمام عمر به کام باشد، باز هم این عمر هفتاد ـ
هشتاد یا حتی صد ساله بسی کوتاه تر از آن است که عطش رسیدن به خواسته های بی حد و حصر
آدمی را برطرف نماید و جان تشنه اش را آن گونه که او طالب است، سیراب نماید.

نمی توان انکار کرد که: «عمر هفتاد ساله کم است و ما همه در درون خود چنین توقع بجایی را کاویده ایم؛
حق این است که ما طالب عمر جاودانه ایم نه کمتر».

تأسف انگیزتر آنکه همین زمان کوتاه نیز سیری قهقرایی دارد و هرچه امتداد می یابد لذت ها
نیز شیرینی خود را از دست می دهند.

امام خمینی دراین باره تحلیل روشنی دارند:

وقتی که انسان فرضا به مقاصد خود برسد، آیا استفاده او چند وقت است؟ آیا قوای جوانی تا
چند وقت برقرار است؟ وقتی بهار عمر رو به خزان گذاشت، نشاط از دل و قوّه از اعضا می رود:
ذایقه از کار می افتد؛ طعم ها درست ادراک نمی شود؛ چشم و گوش و قوه لمس و قوای دیگر
بی کاره می شوند؛ لذات به کلی ناقص یا نابود می شود. امراض مختلفه هجوم می آورد… جز آه
سرد و دل پر درد و حسرت و ندامت، چیزی برای انسان باقی نمی ماند.

پس مدت استفاده انسان از این قوای جسمانی، بعد از فهم خوب و بد تا زمان افتادن قوا از کار یا
ناقص شدن آنها، بیش از سی ـ چهل سال برای مردم صحیح و سالم نیست؛ آن هم در صورتی
که به امراض و گرفتاری های دیگر ـ که همه روزه می بینیم و غافل هستیم ـ برنخورد.

ناامیدی یا در جست وجوی راهی دیگر؟

نتیجه این نامرادی ها چیزی جز غم و غربت و دلسردی نخواهد بود و برخی با یأس و ناامیدی
فرجام آفرینش آدمی را چنین به تصویر می کشند:

آرزو و بی قراری آدمی شاهدی بر پوچی وجود و حیات است… از این رو تنها عنوان درخور
آدمی همان است که “سارتر” ارائه کرده است: «آدمی شور و شوقی بیهوده است!»

اما آیا همین است آنچه خداوند می خواست؟ آیا این همه میل دست یابی به لذت های جاودانه
که او در نهاد بشر نهاد، میلی بی پاسخ و طنزی تلخ و شکننده است؟

هرگز! او بسی برتر و پاک تر از آن است که چنین سخنی برازنده دانش و حکمتش باشد؛
«تعالی الله عن ذلک علوا کبیرا؛ خداوند بسیار منزّه تر و برتر از چنین گمانی است».

اما برای این پرسش، باید پاسخی درخور و شایسته یافت؛ باید دید این درون همواره ناآرام
بشر و این تشنگی عمیق و ریشه دار او به کجا می انجامد؟ دست اشارت این همه خواسته آدمی به
کدام سو کشیده شده است و آن نهایت آرزوها کجا است؟

به دیگر سخن، این دل دریایی، در کجا ساحل امن و آسودگی خویش را خواهد یافت؟ و آیا
اصلاً چنین ساحلی هست، یا عالم را سراب های گونه گون انباشته است؟

دو گونه پاسخ برای این پرسش

بسیاری از متدینان و حتی عالمان دینی، برخی از این میل ها و خواسته ها را اقتضای جنبه حیوانی
انسان می دانند و بر این عقیده اند که باید با تعدیل یا حتی سرکوب این خواسته ها، به رشد انسانی
اندیشید و جنبه الهی انسان را تقویت کرد.

اما امام خمینی با درس آموزی از قرآن کریم و مکتب فکری امامان معصوم علیهم السلام و در امتداد
اندیشه های بلند استاد عرفانشان، مرحوم شاه آبادی، تفسیری زیبا و دلنشین از این میل درونی
دارند؛ تفسیری که در آن، حتی در پیشِ پاافتاده ترین و حیوانی ترین تمایلات بشری، نشانی
روشن از خداخواهی او می توان یافت و خدا را از نزدیک می توان احساس کرد.

در ذیل به صورتی اجمالی به تفسیری که ایشان از سرشت بشری دارند خواهیم پرداخت.

سرشت مشترک بشری

آنچه قرآن بی پرده از آن سخن می گوید، سرشتی است که همه آدمیان، به یک میزان از آن بهره
برده اند و خداوند در بخشش کریمانه خود، هیچ کس را استثنا نکرده است.

این همگونی همان است که آفریدگار، با عظمتی ستودنی از آن یاد می کند و همگان را به
روی آوردن بدان سفارش می نماید:

فَاَقِمْ وَجْهَکَ لِلدّینِ حَنیفا فِطْرَهَ اللّه الّتی فَطَرَ النّاسَ عَلَیْها لا تَبْدیلَ لِخَلْقِ اللّه .

پس روی به سوی آن دین یگانه حنیف نما؛ سرشتی که همگان به آن سرشت آفریده شده اند و
هیچ تغییر و تبدیلی در آفرینش خدا صورت نگیرد.

همه انسان ها از سرشتی همگون و یک پارچه برخوردارند و چونان اعضای یک خانواده،
گویی خونی یگانه در رگ های همه آنها در جریان است.

و چه شگفت آور است که این همه انسان، آن هم در بلندای تاریخ، همه به آهنگی یگانه،
خواهان تنها و تنها یک چیزند، اما آن یک چیز کدام است؟

امام خمینی با الهام از این آیه، بر این نظرند که ویژگی بارز این سرشت مشترک، یا لااقل یکی
از ویژگی های بارز آن، عطش بیکرانی است که آدمی نسبت به کمال یابی و گریز از نقص و کاستی
در درون خود دارد.

همین خمیرمایه است که همه انسان ها را به یک اندازه تشنه کرده و همه را ـ بدون اینکه
فرهنگ ها، ملّیت ها، عقاید، اخلاق ها، ذوق ها، عادت ها، علم و جهل ها، تمدن ها و… بتواند بر آن
اثر بگذارد ـ پویا و جویای کمال ساخته است.

در این باره کلامی از امام خمینی رحمه الله راه گشا است:

عشق به کمال که در همه هست، در اینها(یعنی کسانی که از دریافت معارف محروم بوده اند)
نیزهست و در این معنی بین متمدن و غیر متمدن، افریقایی و اروپایی و آسیایی و سیاه و سفید
فرقی نیست.

بی هیچ ابهامی، آدمی به دنبال هرچه باشد، در حقیقت در جست وجوی سعادت و خوش بختی
است؛ تمام تلاش و تکاپوی انسان برای این است که خود را سعادتمند بیند و در مورد سعادت
چه می توان گفت جز آنکه آدمی با نیل به آن، از ناآرامی ها می رهد و به دارالقرار اطمینان و
آرامش دست می یابد.

اما این آرامش را در کجا می توان یافت؟ امام خمینی در این باره می فرمایند: تا نرسد به آنجایی
که اتصال به دریای کمال مطلق پیدا بکند و فانی در آنجا بشود، برایش اطمینان حاصل نمی شود.
«ألا بِذِکرِ اللّه ِ تَطمَئِنُّ القُلُوبُ»… نه به قدرت قدرت های بزرگ و نه به دارا بودن همه مُلک و
ملکوت.

آنی که اطمینان می آورد و نفس را از تزلزل بیرون می آورد «ذکر اللّه » است… ذکراللّهی که در
قلب واقع می شود، یاد خدا، توجه به او.

همه طالب اویند، اما…

امام خمینی می فرمایند، اگر عشقی در جانتان زبانه کشید، بی گمان طالب معشوقی واقعی است.
ممکن نیست دلتان واقعا عاشق شده باشد، اما جز در عالم خیال از معشوقتان اثری نباشد. بنابراین
اگر دلتان گرفتار معشوقی است که زیبایی اش با بی نهایت پهلو می زند و کمال و جمالش در حد و
حصرها نمی گنجد، بدانید که او دانس