پاورپوینت کامل فصل دوم; آفات صدق (گفتار و سوگند دروغ) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فصل دوم; آفات صدق (گفتار و سوگند دروغ) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فصل دوم; آفات صدق (گفتار و سوگند دروغ) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل فصل دوم; آفات صدق (گفتار و سوگند دروغ) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

>

۳۳

الف) چیستی دروغ

ماهیت کذب در اخلاق و مقالات دین

کذب در اخلاق و مقامات دین، آن است که ادعای صفاتی چند کند، چون: خوف از خدا و رجا و صبر و
شکر و تسلیم و رضا و معرفت و زهد و امثال این ها. و اسم آن ها را بر خود ببندد و از حقیقت و آثار
آن ها بی خبر باشد و در او از لوازم آن ها اثری نباشد و چنین شخصی نیز کاذب است. مثلاً ملاحظه
می کنیم که چنانچه کسی از پادشاهی قهار، یا امیری صاحب اقتدار، به جهت خیانتی که از او سر زده
یا تقصیری که مرتکب شده خائف شود، چهره او زرد، و نفس او سرد، و خواب و خوراک بر او دشوار، و
عیش و تَنعُّم بر او ناگوار، خاطر او پریشان، و اعضا و جوارح او مضطرب و لرزان می شود. بلکه باشد که: ترک
اهل و عیال و مال و منال خود می کند و در ولایات غربت به تنهایی و مشقت می سازد. و این همه از خوف
و بیم آن کسی است که از او ترسیده. و این خوف، خوف صادق و صاحب آن خائف است.

اما کسی که دعوی ترس از پروردگار و خوف از کژدم و مار جهنم می کند، هیچ اثری از آن در
وَجَنات احوالش ظاهر نه، بلکه شب و روز به خورد و خواب مشغول و عمر او به عیش و عشرت
مصروف، هر ساعتی چندین تقصیر از او صادر می شود و هر روزی معصیتی را مرتکب می گردد و
چنین شخصی کاذب، و اسم خوف را بر خود بسته است.

مخفی نماند که: این مقامات و مراتب را با نهایتی متصور نیست تا ممکن باشد احدی به نهایت
آن ها برسد. بلکه از آن ها هر کسی را یک نصیبی داده اند.

پس بنده صادق در جمیع مقامات دین عزیز و نایاب است.

و از علامت صدق در این مقام، آن است که همه شداید و مصایب را تحمل نماید. و زبان به
اظهار آن ها نگشاید. عمر خود را به طاعت و عبادت صرف نماید و آن ها را از خلق بپوشاند.

مروی است که: «به موسی بن عمران وحی رسید که چون من بنده ای از بندگان خود را دوست
دارم او را مبتلا می سازم به بلایی که کوه ها توانایی تحمل آن را نداشته باشند، تا بینم در دعوای
بندگی و محبت، صادق است یا نه. پس اگر او را صادق و صابر یافتم او را ولی و حبیب خود قرار
می دهم. و اگر بی صبر و جزع ناک دیدم که، به هر جا زبان شکوه می گشاید، او را مخذول و منکوب
می سازم و هیچ باک ندارم».

ماهیت کذب در کردار و گفتار

کذب در کردار و اعمال آن است که: در ظاهر اعمالی از او سر زند که دلالت کند بر خوبی در باطن او،
و باطن او از آن بی خبر بوده باشد. یعنی باطن او موافق ظاهر نباشد و صدق در آن، این است که
باطن و ظاهر یکسان و مطابق بوَد. یا باطن از ظاهر بهتر و آراسته تر باشد و این مرتبه از صدق،
اشرف و افضل از صدق در گفتار است.

از این جهت مکرر سید بشر این مرتبه را از حضرت آفریدگار مسئلت می نمود و در اخبار وارد
است که: «چون پنهان و آشکار بنده مؤمن یکسان بوده باشد، خداوند عالم به او بر ملائکه مباهات
می کند و می فرماید: بنده حق من این است».

بعضی از اکابر فرموده است که: «کیست مرا نشان دهد به شخصی که چشم او در تاریکی شب ها
گریان است. و لب او روزها در محافل، خندان باشد».

همچنان که طلای بی غش در بازار، رایج و در عوض آن هر چه خواهی می دهند، و آن چه در آن
غش باشد به تو رد می کنند و آرزوی تو از آن بر نمی آید و شکی نیست هر عملی را که در آن غش
باشد که ظاهر آن آراسته و باطن آن موافق ظاهر نباشد رد به تو می شود.

قلب روی اندود نستانند در بازار حشر

خالصی باید که از آتش برون آید سلیم

کی دروغی قیمت آرد بی زِ راست؟!در دو عالَم هر دروغ از راست خاست

راست را دید او رواجی و فروغبر امید او روان کرد او دروغ

کذب، چون خَس باشد و دل، چون دهانخَس نگردد در دهان، هرگز نهان

تا در او باشد، زبانی می زندتا بد آتش از دهان، بیرون کند

ب) مذمت کذب

مذمت کذب در کلام پیامبر صلی الله علیه و آله و بزرگان دین

گفتار و سوگند دروغ از زشت ترین گناهان و بدترین عیب هاست. پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: «خیانت بزرگی
است که به برادرت سخن بگویی و او تو را تصدیق کند در حالی که تو به او دروغ گفته ای».

«ابن مسعود» گوید: «پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: بنده همواره دروغ می گوید و آن را طالب است تا این که
نام او در پیشگاه خدا جزء کذاب ها نوشته می شود».

پیامبر صلی الله علیه و آله بر دو مرد گذشت که گوسفندی معامله می کردند و سوگند می خوردند. یکی از آن ها
می گفت: «به خدا از این مبلغ کم نمی کنم و دیگری می گفت: «به خدا بیشتر از این مبلغ نمی دهم.»
سرانجام خریدار گوسفند را خرید پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: «یکی از آن ها موجب گناه و کفاره شده است».

پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: «دروغ روزی را کم می کند».

و نیز فرمود: «بازرگانان گنه کارند»، عرض شد: «ای رسول خدا! مگر خدا خرید و فروش را حلال
نکرده است؟) فرمود: «چرا ولی آن ها سوگند می خورند و گناه می کنند و در سخن دروغ می گویند».

و نیز فرمود: «خدا در روز قیامت با سه نفر سخن نمی گوید و به آنان توجه نمی کند و آن ها را پاک
نمی گرداند: کسی که بخشش خود منت می گذارد، و آن که کالای خود را با سوگند ترویج می کند و
کسی که لباس خود را متکبرانه رها می سازد».

پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: «هر کس به خدا سوگند یاد کند و به اندازه بال پشه ای دروغ در آن داخل کند، تا
روز قیامت به صورت نقطه ای در قلبش خواهد بود».

پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: «سه گروه اند که خدا با آنان سخن نمی گوید و در روز قیامت به آن ها توجه نمی کند و
آنان را پاک نمی سازد و برای آنان عذاب دردناکی است: پیر زناکار، سلطان کذاب و فقیر متکبر».

«عبدالله بن عامر» گوید: «پیامبر خدا به خانه ما آمد در حالی که من طفلی خردسال بودم پس
برای بازی رفتم، مادرم گفت: عبدالله بیا به تو چیزی بدهم، پیامبر فرمود: چه می خواهی به او بدهی؟
مادرم عرض کرد: خرما. پیامبر فرمود: اگر به او خرما ندهی گناه یک دروغ بر تو نوشته می شود».

پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: «اگر خدای متعال به عدد این سنگ ریزه ها به من شتر و گاو و گوسفند بدهد
آن ها را میان شما تقسیم می کنم و مرا بخیل، کذاب، ترسو نخواهید یافت».

پیامبر صلی الله علیه و آله در حالی که تکیه کرده بود فرمود: «آیا شما را از بزرگ ترین گناهان کبیره خبر دهم؟
شرک به خدا، نارضایی والدین، آن گاه نشست و فرمود: آگاه باشید دیگر از گناهان کبیره گفتار دروغ است».

* * *

ابوذر گوید: «پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمود: سه گروه اند که خدا دوستشان دارد: مردی که در میان گروهی
است و خود را برای کشته شدن مهیا می کند تا این که کشته می شود و خدا فتح را نصیب او و یارانش
می کند و مردی که همسایه بدی دارد و آزارش می دهد و او بر آزار همسایه صبر می کند تا مرگ یا
نقل مکان آن ها را از یکدیگر جدا سازد. و مردی که با گروهی در سفری یا با گروهی جنگجو باشد و
شب های زیادی راه بروند تا آن جا که دوست بدارند برای استراحت روی زمین بخوابند. پس فرود آیند
و از یارانش دور شود و نماز بگزارد تا یارانش برای کوچ کردن بیدار شوند.

سه گروه اند که مورد خشم خدایند: بازرگان و فروشنده ای که بسیار سوگند می خورد و فقیر حیله گر
و بخیلی که بسیار منت می نهد».

پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: «وای بر کسی که حرف می زند و برای خندیدن مردم دروغ می گوید. وای بر او
وای بر او.» نیز فرمود: «در رؤیا دیدم مردی را که نزد من آمد و گفت: برخیز. پس برخاستم. ناگاه دو
مرد را دیدم که یکی ایستاده و دیگری نشسته بود. در دست مرد ایستاده آهنی سر خمیده بود که به
دهان مرد نشسته فرو می برد. سپس آن را جا به جا می کرد تا به پشت گردنش (شانه اش) می رسید،
آن گاه آهن را می کشید و به سمت دیگر دهانش فرو می برد و آن را می کشید و لب دیگر به حال اول
باز می گشت. پس به مردی که مرا برپا داشت گفتم: این چیست؟ گفت: مردی کذاب است که تا روز
قیامت در قبرش عذاب می شود».

* * *

از جمله خصوصیات فرزند آدم نطق و بیان است و این عین نعمت است و چون کسی به دروغ
معروف شود، بر وی اعتماد نکنند و چون اعتماد نکنند، در نطق وی منفعتی نماند و با ستوران دیگر
مساوی شود، بلکه بدتر باشد از ستوران دیگر که اگر از ستوران دیگر منفعت نطق نیست، مضرت
نطق نیست. و چون بر سخن این دروغ گوی کسی اعتماد کند و آن دروغ باشد ضرر سخن به وی
رسد، پس از ستوران بدتر باشد.

از دروغ برکنار باشید که با ایمان فاصله دارد. راستگو در راه نجات و بزرگواری است، اما دروغگو
بر لب پرتگاه هلاکت و خواری است.

بنده دروغ می گوید و دروغ می گزیند، تا به آن جا رسد که او را به نزدیک خدا «کذّاب» گویند، یعنی
دروغ او را ملکه شود، آن گاه از آن باز نتواند ایستاد.

دروغ، روزی بکاهاند، وای بر آن که حدیث دروغ می گوید تا قومی را به خنده آورد، وای بر او، وای
بر او.

از دروغ بپرهیز، که دروغ نبود إلا از خواری و فرومایگی رأی و جهل به عواقب؛ و مضرت دروغ بر
صاحبش است.

هیچ چیز فرومایه تر از دروغ نیست، در دروغ زن هیچ چیز نباشد.

مرد فصیح و با بلاغت کسی بود که همه راست گوید، و دروغ به آن آمیخته نکند.

روایت کردند از سفیان ثوری که گفت: «پیغامبر صلی الله علیه و آله فرمود… هر که دروغی بگفت، دور گردد ازو دو
فرشته یک ساله راه و هزار گناه بر وی نویسند».

و نیز فرمود که: «چون مؤمن دروغی بی عذر بگوید، هفتاد هزار فرشته بر وی لعنت کنند و گند از
دهانش بیرون آید و حمله العرش بر وی لعنت کند و هفتاد زنا بر وی نویسند کمترین چنان که با مادر
زنا کند».

و «عبدالله عباس» گفت: «از دروغ زن بوی بهشت نیاید».

گفته اند: چهار سخن مگوی و دیگر هر چه گویی باکی نیست: اول دروغ مگوی، دوم از خدای گله
مکن، سیم خود را مستای، چهارم [مردمان] را منکوه.

سزاوار است کسی که به سخن شکوفه می آورد، به کردن میوه آورد، یعنی چون بگویند بکند. هیچ
عار زشت تر از دروغ نیست.

حکیمی گفت: «پنج چیز پنج چیز را ببرد: خشم، آزرم را ببرد و نیاز، شرم را ببرد و کبر، دین را ببرد
و طمع، حمیّت را ببرد و دروغ، آب روی را ببرد».

دروغ رسوا کننده بود، دروغ زن پیوسته به سوگند استشهاد کند تا سخن او باور دارند؛ زبان علم
راست گفتن است.

از سوگند به پرهیز در حال راست گفتن! اما دروغ البته خود مگوی در هیچ حال.

گفتی که در آن گفته سوگند بسیار خورند، دلیل بود بر آن که اهل آن گفت، دروغ زن باشند. با
دروغ زن راست مگوی که در شک افتد.

از «عبدالله بن جراد» روایت شده که از پیامبر صلی الله علیه و آله پرسید و عرض کرد: «ای پیامبر خدا! آیا مؤمن
زنا می کند؟ فرمود: گاه ممکن است، عرض کرد: ای رسول خدا! آیا مؤمن دروغ می گوید؟ فرمود: نه.
آن گاه پیامبر این آیه را آورد: «اِنَّما یَفْتَرِی الْکَذِبَ الَّذینَ لا یُؤْمِنُونَ».

«ابو سعید» گوید: «شنیدم پیامبر خدا صلی الله علیه و آله در دعا عرض می کرد: خدایا! دلم را از نفاق پاک و مرا از
زنا و دروغ حفظ کن».

آن از جمله گناهان کبیره، بلکه قبیح ترین گناهان و خبیث ترین آن ها است. صفتی است که آدمی
را در دیده ها خوار و در نظرها بی وقع و بی اعتبار می سازد و سرمایه خجالت و انفعال و باعث
دل شکستگی و ملال. سبب و اساس ریختن آبرو در نزد خلق خدا و باعث سیاه رویی دنیا و عقبی
است و آیات در مذمت این صفت بسیار، و اخبار در نکوهش آن بی شمار است.

خداوند کریم می فرماید:

«إِنَّما یَفْتَرِی الْکَذِبُ الَّذینَ لایُؤمِنَونَ».

یعنی: «این است و جز این نیست که به دروغ، افترا می بندند کسانی که ایمان به خدا ندارند».

[پیامبر خدا] فرمود: «شما را خبر دهم به بزرگ ترین گناهان کبیره و آن شرک به خدا و عقوق
والدین و کذب است».

و حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود که: «بنده ای مزه ایمان را نمی یابد تا دروغ را ترک کند، خواه
دروغ از روی شوخی و هزل باشد یا از جد».

و حضرت امام محمد باقر علیه السلام فرمود که: «خدای تعالی از برای بدی، قفل ها قرار داده است، کلید
این قفل ها شراب است، و دروغ بدتر است از شراب».

و فرمود که: «دروغ، خراب کننده بنای ایمان است».

از حضرت امام حسن عسکری علیه السلام مروی است که: «جمیع اعمال خبیثه در خانه ای است و کلید
آن خانه دروغ است».

مخفی نماند که: بدترین انواع دروغ، دروغ بر خدا و رسول و ائمه علیهم السلام است، یعنی کسی مسئله ای
گوید که مطابق با واقع نباشد، یا حدیثی دروغ نقل کند و امثال این ها.

و همین قدر در مذمت دروغ بر ایشان کافی است که: «روزه را باطل می کند و باعث وجوب قضا و
کفاره می شود بنابر اقوی، همچنان که در کتب فقه مسطور است».

موسی علیه السلام گفت: «پروردگارا! کدامین بنده ات از نظر عمل بهتر است؟» فرمود: «کسی که زبانش
دروغ نگوید و دلش گناه نکند و فرجش زنا ننماید.»

لقمان به پسرش گفت: «پسرکم! از دروغ بپرهیز چرا که مانند گوشت گنجشک لذیذ است و به
زودی صاحب دروغ را کباب می کند».

پیامبر صلی الله علیه و آله در مدح راستگویی گفت: «چهار خصلت است که هرگاه در تو باشد هر چه از دنیا از
دست بدهی به تو زیانی نمی رسد: گفتار راست، نگهداری امانت، خوش خویی، رعایت عفت در
خوراک».

علی علیه السلام فرمود: «بزرگ ترین گناه در نزد خدا زبانی است که بسیار دروغ بگوید و بدترین
پشیمانی ها پشیمانی روز قیامت است».

«مالک بن دینار» گوید: «در یکی از کتاب ها خواندم: خطبه هر خطیبی باید بر کردارش عرضه
شود، اگر راستگو بود تصدیق می شود و اگر دروغگو باشد لب هایش با قیچی آتشین بریده می شود، و
هر چه بریده شود دوباره گوشت بروید».

«ابن سماک» گوید: «عقیده ندارم که بر دروغ نگفتن پاداش داده شوم؛ زیرا با بی میلی آن را ترک
می کنم».

حکمت و پند در باب دروغ

ای خوانده کتاب زند و پازند

زین خواندن زند تا کی و چند؟

دل پر ز فضول و زند بر لبزردشت چنین نبشت در زند؟

از فعل، منافقی و بی باکوز قول، حکیمی و خردمند

از فعل به فضل شو بیفزایوز قول رو اندکی فرو رند

پندم چه دهی؟ نخست خود رمحکم کمری ز پند بربند

چون خود نکنی چنانکه گوییپند تو بود دروغ و ترفند

پند از حکماپذیر، ازیراکحکمت پدر است و پند فرزند

زی مرد حکیم در جهان نیستخوش تر به مزه ز قند، جز پند

پندی به مزه چو قند بشنوبی عیب چو پاره سمرقند

کاری که ز من پسند نایدتبا من مکن آن چنان و مپسند

جز راست مگوی گاه و بیگاهتا حاجت نایدت به سوگند

گنده است دروغ ازو حذر کنتا پاک شود دهانت از گند

از نام بد ار همی بترسیبا یار بد از بُنه مپیوند

آن گوی مرا که دوست داریگر خلق تو را همان بگویند

زیرا که به تیر ماه جو خوردهر کو به بهار جو پراگند

از خنده یار خویش بندیشآن گاه به یار خویش برخند

بر گردن یار خود منه طوقگر یار تو خوانَدت خداوند

بزدای به عذر زنگ کینهجز عذر درخت کین که بر کند؟

بر فعل چو زهر، نیست پازهرجز قول چو نوش پخته با قند

در کار چو گشت بر تو مشکلعاجز مشو و مباش خرسند

از مرد خرد بپرس، ازیرجز تو به جهان خردوران هَند

تدبیر بکن، مباش عاجزسر خیره مپیچ در قزاگند

بنگر که خدای چون به تدبیربی آلت، چرخ را پی افگند

با پند چو در و شعر حجتمنگر به کتاب زند و پا زند

بندیش که بر چه سان به حکمتاین خوب قصیده را بیاگند

ناصر خسرو قبادیانی

چون حرمت کذب را دانستی، پس اگر اعتقاد به خدا و رسول، و ایمان به روز جزا داری، باید از آن
اجتناب کنی و خود را از آن نگاه داری.

طریقه خلاصی از آن، این است که: پیوسته آیات و اخباری که در مذمت آن رسیده در پیش نظر
خود داشته باشی و بدانی که دروغ گفتن، باعث هلاکت ابدی و عذاب اخروی است. پس از آن
ملاحظه نمایی، که هر دروغگویی در نظرها ساقط و در دیده ها خوار و بی اعتبار است و احدی اعتناء
به سخن او نمی کند. و پست و ذلیل و خوار می گردد.

راستی کن که راستان رستند

در جهان راستان قوی دستند

ج) علاج کذب

عادت نکردن به دروغگویی

علاج کذب آن است که: به دروغ عادت مکن تا وقت مردن دروغ نگویی و آن کفر است و چون دروغ
عادت شود، طبع بیش نَه اِشْکیبَد و هر روز زیادت گفتن گیرد. و در دروغ هر آینه افترا است بر خدای
عزّوجلّ. از بهر آن که دروغ صفت اخبار است و از هر چه خبر کند، معنی آن بود که خداوند تعالی آن
چیز را آفریده است. چون دروغ بود نه آفریده باشد.، افترا بود بر خداوند عزوجل و کدام گناه بود
بزرگ تر از افترا به خداوند عزوجل که نه آفریده باشد و گویند که آفریده است یا آفریده باشد، گویند که
نه آفریده است.

حفظ زبان از دروغ

زبان را از دروغ گفتن نگاه باید داشت که بسیار کلمات است که زبان بگوید و آدمی به نظر حقارت
بدان نگرد و آن کلمه سبب فساد و هلاک بنده گردد در هر دو جهان.

زبان از جهت یاد کردن و قرآن خواندن و علم گفتن است و در قرآن چنین فرموده است که: «و
قُولُوا قَولاً سَدِیدا» و سید عالم علیه السلام می گوید: هر که به خداوند تعالی و به قیامت ایمان دارد، گو سخن
خیر گوی. یعنی ذکر خدای گوی. یا خاموش شو که «مَن صَمَتَ نَجا» و آن آفت که از زبان خیزد از هیچ
آلت دیگر نخیزد که مدار کفر و اسلام در اقرار و انکار بر زبان است و از این جاست که سید عالم علیه السلام
گفته است که: هر روز بامداد که آدمی سر از بالین بر گیرد، جمله اعضا و اجزا[ی] او به استعاذت و
استغاثت بر زبان گویند: زینهار با [ما] زینهار مخور که ما جمله به تو معلّق ایم و صلاح و فساد ما در تو
بسته است.

د) توریه و دروغ مصلحت آمیز

حرمت دروغ

مؤمن، عبادت کننده راستگوی باش. از دروغ نهی کرده اند و حرام است. و هر که دروغ گفته باشد، باید
که دیگر باره معاودت نکند و استغفار کند.

جاهایی که توریه جایز است

از علمای گذشته نقل شده که وجود توریه ها، چاره ای برای فرار از دروغ است. از «ابن عباس» و
دیگران روایت شده: در توریه ها وسعتی است که انسان را از دروغ بی نیاز می کند. مقصود بزرگان این
است که هرگاه آدمی مجبور به دروغ گویی شود، باید از توریه استفاده کند. اما در صورت بی نیاز بودن،
نه دروغ آشکار جایز است نه پنهان (توریه).

توریه در جایی است که انسان نیاز به توریه داشته باشد، اما در موردی که نیاز نیست نباید توریه
کند. زیرا توریه اگر چه در لفظ دروغ نیست، در معنی دروغ است و آن در پاره ای از موارد است.
چنان که از «عبدالله بن عتبه» روایت شده که گوید: همراه ابوعلی بر «عمر بن عبدالعزیز» وارد شدم
و از آن جا بیرون می آمدم در حالی که جامه ای بر تن داشتم. مردم می گفتند: «این جامه را امیرالمؤمنین
بر تن تو پوشانیده» و من می گفتم: «خدا به امیر پاداش خیر دهد» پدرم به من گفت: «پسرکم خود را
از دروغ نگاه دار و از دروغ و آن چه به دروغ شبیه است، بپرهیز.» علت