پاورپوینت کامل آدمی را به دنیا بهر چه کار آورده اند؟ ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آدمی را به دنیا بهر چه کار آورده اند؟ ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آدمی را به دنیا بهر چه کار آورده اند؟ ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آدمی را به دنیا بهر چه کار آورده اند؟ ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

>

۷

نکته بِدان که دنیا منزلگاه است نه قرارگاه. آدمی در دنیا بر صورتِ مسافری است که رَحِمِ مادر، اوّلْ منزل اوست و گور و لَحَد، آخر منزل او و وطن و قرارگاهِ پس از آن است. هر سالی که از عُمر می گذرد چون مرحله ای است؛ و هر ماهی چون استراحتی که مسافر را بُوَد؛ و هر هفته ایی چون آبادانی ای که در راه پیش آید؛ و هر روزی چون فرسنگی؛ و هر نَفَسی چون گامی؛ تا به هر نَفَسی که برآرد بدان مقدار به آخرت نزدیک تر می شود.

نکته این دنیا چون پُلی است. هر که بر پُل گذر کند و به عِمارتِ۱ پُل مشغول شود و روزگار بِبَرَد۲ و منزلگاه، فراموش کند، بی عقل باشد. عاقل آن بُوَد که در منزلگاهِ دنیا جز به زادِ راه مشغول نشود و از دنیا به قَدْرِ حاجت، کفایت کند، و هر چه بیش از حاجت جمع کند، زهرِ قاتل بود و به وقت مرگ خواهد که همه خزاین وی پُر خاکستر باشد و در او هیچ زر و سیم نباشد. پس هر چند که جمع بیش کند، نصیب او از پوشیدن و خوردن بیش نبُوَد و باقی همه حسرت و غم بُوَد و به وقت مرگ، جان کندن بر وی دشوار بُوَد؛ و این آن وقت بُوَد که از حَلال جمع کند؛ امّا اگر از حرام بُوَد، عذابِ آخرت نیز بر این حسرت زیاد شود. با این همه، چون ایمان درست بُوَد و به سلامت به نزد حق بِبَرَد، نومید بودن، روا نیست؛ زیرا که حَق تعالی غَفور و کریم و رحیم است.

شناخت دنیا

بِدان که راحتِ دنیا روزی چند است و آن نیز به رنج آمیخته؛ و به سببِ آن (راحتی دنیا)، راحت جاودانه، فوت خواهد شد. راحت آخرت، پادشاهی بی نهایت است. پس بر عاقل آسان بُوَد روزی چند صبر کردن برای آسایش جاویدان؛ که اگر کسی معشوقه ای دارد و او را گویند: اگر امشب پیش معشوقه شوی، هرگز او را دیگر بار نبینی؛ و اگر امشب صبر کنی، هزار شب او را به تو تسلیم کنیم بی رنج و بی خطر، اگرچه عشقی عظیم بُوَد، صبر یک شَبِه برای هزار شب، آسان بُوَد. مدّتِ دنیا هزار یک مدتِ آخرت نیست، بلکه به آن هیچ نسبت ندارد، که آن بی نهایت است و درازی آن در وهم نیاید.

در وصف دنیا بدین قناعت کنیم که حالِ آن بر هشت مثال آشکارا کنیم:

مثال اوّل: در پی بردن به ساحری دنیا. رسول۹ گفت: بپرهیزید از دنیا که وی از هاروت و ماروت۳ ساحرتر است. و اوّلْ سِحْر او آن است که خویشتن به تو نِماید، چنان که تو پنداری وی ساکن است و با تو قرار گرفته است. چون در وی نِگَری، ساکن نماید، و خود، جنبان و از تو گریزان است؛ ولیکن به تدریج، ذرّه ذرّه، نَفَس نَفَس، حرکت می کند. مثالِ دنیا چون سایه ای است که چون در وی نِگَری، ساکن نماید، و خود بر دَوام می رود؛ و عمرِ آدمی هم چنین بر دوام می رود و به تدریج هر لَحظَتی کمتر می شود.

مثال دوم: بِدان که دنیا چون راه مسافر است که اوّل مَهد است و آخر لَحَد. و در میان او، منزلِ چند است معدود، و هر سالی چون منزلی و هر ماهی چون فرسنگی و هر روزی چون میلی و هر نَفَسی چون گامی، و همیشه چنین خواهد بود. یکی را از این راه، فَرسنگی مانده است و یکی را کمتر و یکی را بیشتر، و تو ساکن نشسته، چنان که گویی همیشه اینجا خواهی بودن. تدبیر آن کارها می کنی که تا ده سال دیگر تو را بدان احتیاج نباشد و باشد که تا ده روز دیگر، مرگْ تو را دریابد و به زیر خاک شوی.

مثال سوم: بدان که مَثَلِ اهل دنیا در لَذّتی که می یابند و رسوایی و رنج که در آخرت خواهند دید، هم چون کسی است که طعامِ خوش و چرب و شیرین بخورد بسیار، تا معده او تباه شود، آنگاه گَنْد و فَضیحت از معده و نَفَس خویش می بیند و افسوس می خورد که لَذّت گذشت و فضیحت بماند. هر چند طعام خوش تر، گَنده تر، هم چنین هر چند لَذّتِ اُلفت با دنیا بیشتر، عاقبت آن دشوارتر؛ و آن، در وقت جان کندن پدیدار آید.

مثال چهارم: عیسی روح الله۷ گفت: مَثَلِ جوینده دنیا، مَثَلِ خورنده آب دریاست؛ هرچند بیشتر خورَد، تشنه تر باشد و می خورَد تا هلاک شود و هرگز آن تشنگی از وی نرود.

مثال پنجم: آن که در دنیا آید، چون کسی است که به میهمانی شود به نزد میزبانی که عادت او آن بود که همیشه سَرای آراسته دارد برای میهمانان، و ایشان را می خواند گروه گروه، پس طَبَقی زرّین، پُر گوهر و زر پیش ایشان می نهد و مِجْمَری سیمین با عود و بَخُور تا معطَّر و خوش بوی می شوند و طَبَق و مِجْمَر۴ به جای می گذارند تا دیگر قوم در رسند. پس هر که رسمِ میزبان داند و عاقل بُوَد، عود و بَخُور بر آتش نهد و خوش بوی شود و طَبق و مجمر، با دلی خوش بگذارد و شُکر گوید و برود. کسی که ابله و نادان بُوَد، پندارد که این طبق و مجمر به وی می دهند تا با خویشتن ببرد؛ چون به وقتِ رفتن از پیش وی گیرند، رنجور و دلتنگ شود و فریاد درگیرد. پس دنیا نیز، همان مهمان سرای است، تا زاد برگیرند و در آن چیز که در سرای است، طمع نکنند.

مثال ششم: مَثَلِ اهلِ دنیا در مشغولی ایشان به کارِ دنیا و فر