پاورپوینت کامل واقعه قیام امام حسین علیه السلام از دیدگاه اهل تسنن ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل واقعه قیام امام حسین علیه السلام از دیدگاه اهل تسنن ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل واقعه قیام امام حسین علیه السلام از دیدگاه اهل تسنن ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل واقعه قیام امام حسین علیه السلام از دیدگاه اهل تسنن ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

>

پاورپوینت کامل واقعه قیام امام حسین علیه السلام از دیدگاه اهل تسنن ۳۸ اسلاید در PowerPoint1

۱. این مقتل از ترجمه تفسیر طبری که مؤلف آن فقیه، محدث و تاریخدان اهل تسنن، محمد بن جریر طبری (۲۲۳ ـ ۳۱۰ هـ. ق) است، استخراج شده است.

عزم کوفه

چون حسین بن علی از مکه بیرون همی آمد، خویشان و آشنایان او را همی گفتند: «مشو و بر مردم کوفه آمِن مباش!»

و عبدالله بن عباس سوی وی آمد و گفت «ای سید، مرو! از مکه و حرم خدای دست بازمدار!»

و عبدالله بن زبیر به مکه امیر بود و او همی خواست حسین برود تا شهر صافی ماند.

پس حسین به شتاب برفت تا مگر به کوفه رسد پیش از آنکه یزید آگاه شود. پس عبیدالله بن زیاد چون مسلم بن عقیل را و هانی بن عروه را بکشت، همه سرهنگان را ولایت ها نامزد کرد و گفت «بباشید تا کار حسین چگونه شود!»

پس نامه یزید آمد که: «حسین از مکه برفت. سپاه ها به راه مکه بیرون فرست تا او را طلب کنند!»

عبیدالله، عمر بن سعد بن ابی وقاص را بخواند و عهدی او را داد و گفت: «باید که بروی و هر کجا حسین را بیابی، بگیری!»۱

۱. ترجمه تفسیر طبری، صص ۳۹۴ و ۳۹۵.

سپاه عمر بن سعد

عمر بن سعد برفت ـ اول محرم سال شصت و یک ـ با چهار هزار مرد و روی به بادیه نهاد. و حسین از قادسیه بر سه میل، فرو آمده بود. پس عمر بن سعد مردی را از سپاهش، نام وی حر بن یزید، از پیش بفرستاد. (و او از شیعت امیرالمؤمنین بود، ولیکن کس ندانست).

پس این حر برفت و حسین را بدید، با آن همه عیال. او را گفت: «کجا همی شوی؟»

گفت: «به کوفه».

حر گفت: «بازگرد که لشکر آمد از پس، و عمر بن سعد با چهار هزار مرد. و مسلم بن عقیل را بکشته اند به کوفه. تو بازگرد!»

حسین گفت «چگونه بازگردم، با این همه عیال؟»

گفت «پس، از راه زاستر برو، از یک سو!»

حسین از راه یک سو شد و روی بنهاد، تا به جایی رسید نامش کربلا. آنجا فرود آمد. عمر بن سعد به بادیه اندر آمد. خبر حسین به کربلا یافت. عمر برفت و آنجا شد.

و اندر این، یک هفته روزگار شد. و حسین به لشکرگاه خویش همی بود و عمر به لشکرگاه خویش همی بود. و چون وقت نماز بودی، همه از پس حسین صف زدندی و نماز کردندی.

و خبر سوی عبیدالله بن زیاد شد. نامه کرد به عمر بن سعد که: «من تو را نه به آن فرستادم که با حسین منازعت کنی و از پس وی نماز کنی.» و مردی را بفرستاد، نامش کوثر بن بدر تمیمی، و او را گفت: «اگر عمر حرب کند، و اگر نه، او را بند کن! تا من کسی فرستم تا حرب کند».

عمر چون این نامه برخواند، همان گاه بر نشست و سپاه را برنشاند و آهنگ حرب کرد. بانگ کرد و گفت: «یا حسین، من جهد کردم که مگر حرب نباید کردن، تا به خون تو هنباز نباشم. این کار همی برنیاید و همی فرمان نکنی. و عبیدالله اکنون رسول فرستاده است که اگر من حرب نکنم، مرا بند کند. تو را آگاه کردم».

حسین گفت «مرا امروز زمان ده، تا فردا!»

گفت «دادم».۱

۱. همان، صص ۳۹۵ و ۳۹۶.

بستن آب فرات

پس به نیم شب، رسولِ عبیدالله بن زیاد فراز رسید سوی عمر بن سعد و گفت: «آب فرات بر ایشان بگیر! و دست باز مدار که آب خورند، تا از تشنگی بمیرند! و چون حسین را بکشی، تنش به سم ستوران بکوب!»

عمر بن سعد، همان گاه، پانصد مرد به لب رود فرات فرستاد، تا آنجا که آبخور بود بگرفتند.

و به لشکر حسین آب نبود. و همه تشنه بماندند. و حسین آن شب، سلاح راست همی کرد. و علی اصغر بیمار بود. و زنان، همه بگریستند. و بانگ زنان برخاست.۱

۱. همان، صص ۳۹۶ و ۳۹۷.

سخن حسین علیه السلام با یاران

حسین گفت: «مگریید که دشمن شاد گردد!»

پس حسین سر بر آسمان کرد و گفت: «یا رب، تو دانی که این مردمان با من بیعت کردند و مرا بخواندند و اکنون، بیعت همی نقض کنند. یا رب، تو داد من از ایشان بده!»

پس حسین آن مردمان را که با وی بودند ـ که اهل شیعت وی بودند ـ گرد کرد و گفت: «آنچه بر شما بود کردید و من شما را نه به حرب آوردم و ندانستم که مرا چنین اوفتد. و من از جان خویش نااومید شدم و شما را از بیعت خویش بِحِل کردم. هر که خواهد که بازگردد، بازگردید!»

ایشان گفتند: «یا ابن رسول الله، روز رستاخیز، پیش محمد چه حجت آریم که فرزندان او را به دست دشمن یله کنیم و خود برویم؟ ما همه جان ها پیش تو فدا کنیم».

و حسین تعبیه همی کرد سپاه را، میمنه و میسره راست همی کرد. و گرداگرد خیمه زنان کنده کرد و هیزم اندر نهاد و گفت: «چون من به حرب مشغول شوم، شما آتش به این هیزم اندر زنید، تا به زندگانی من کسی آهنگ خیمه شما نکند!»۱

۱. همان، ص ۳۹۷.

روز واقعه

پس، دیگر روز، آدینه بود، روز عاشورا، دهم، از محرم.

عمر بن سعد با سپاه به حرب بیستاد. و بر میمنه، عمر و ابن حجاج کرد و بر میسره، شمر بن ذی الجوشن و خود به قلب اندر بیستاد.

و حسین سپاه تعبیه کرد و بفرمود تا آن هیزم گرداگرد خیمه آتش اندر زدند. پس حسین پیش صف اندر آمد ـ چنان که همه لشکر عمر بن سعد او را بدیدند ـ و خطبه کرد و گفت: «من دانم، ای مردمان کوفه، که مرا این سخن سود نکند، ولیکن من بگویم حجت خدای را بر شما و عذر خویش را نزد خدای. هر که داند از شما که من کیستم، خود داند. و هر کس که نداند، من پسر دختر پیغامبرم و پسر عم زاده ۱ وی ام. و پدر من نخستین کسی بود که به اسلام اندر آمد. و عم من جعفر طیار است و عم پدر من حمزه است؛ سیدالشهدا. و من و برادر من، آنیم که پیغامبر گفت سید شباب اهل الجنه. و ترسایان بر سُمِ خری که عیسا بر آن نشست، همی آن کنند که شما خود دانید. و اگر جهودان چیزی از آنِ موسا بیابند، همچنین کنند. و من فرزند پیغامبرم و شما به این بیابان، آهنگ کشتن من کردید و نه از خدای ترسید و نه از روز رستاخیز و نه از روان پیغامبر شرم دارید. من تا اندر میان شماام، خون کس نریختم و خواسته کس نستدم.

پس حسین بازِ صف آمد و بیستاد و چشم همی داشت تا ایشان ابتدا کنند به حرب.

پس آن حر بن یزید که از پیش بیامده بود و حسین را آگاه کرده بود، اسب برانگیخت و نزدیک حسین آمد.

حسین او را گفت: «به چه کار آمدی؟»

گفت: «به آنکه پیش تو کشته شوم».

حسین