پاورپوینت کامل گل های زندگی خود را این گونه پرورش دهیم ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گل های زندگی خود را این گونه پرورش دهیم ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گل های زندگی خود را این گونه پرورش دهیم ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گل های زندگی خود را این گونه پرورش دهیم ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

>

۴۵

اشاره

اهتمام به مسایل تربیتی فرزندان از رمز و راز موفقیت والدین و یک خانواده پویا و با نشاط است این مختصر در دو محور،
توصیه هایی به پدران و مادران تنظیم شده است. با هم می خوانیم:

از این رو پدران و مادران بزرگوار نقش حساس و خطیری در ساختار فکری، روحی، اخلاقی و عملی فرزندان خود ایفا می نمایند. بر
این اساس نکاتی را بطور مختصر و کوتاه بیان می داریم تا با استعانت از خدواند متعال و همیاری و همکاری یکدیگر سرمایه هاهی
با ارزش خود را هر چه بهتر تربیت، هدایت و پاسداری کنیم. هر چند والدین در پرورش و راهنمایی فرزندان خود بطور مشترک
فعالیت می نمایند، اما هر یک وظایف جداگانه ای نیز دارند که در این جزوه مختصر نکات مهم و کلیدی مربوط به پدر و مادر را در
دو محور و به صورت جداگانه عرضه می داریم.

الف) توصیه به پدران عزیز

سعی کنیم با ورود به خانه، خستگی، کسالت، غم ها و رنج های حاصل از کار روزانه را به فراموشی سپرده، با خوشرویی و لبخند،
اعضای خانواده را پذیرا باشیم، لذا اگر غم و رنجی هم در دل داریم آن را در فرصت مناسب و بدون حضور فرزندان، با همسر خود در
میان بگذاریم .

پدران باید در شبانه روز مقدرای از وقت خود را (حداقل دو ساعت) به همسر و فرزندان خود اختصاص دهند، با آنها حرف بزنند و
از مسائل و مشکلات درس و زندگی آنان آگاه شوند، حرف های آنها را بشنوند و از جریاناتی که فرزندان در داخل و خارج خانه
دارند با خبر گردند. اگر پدری پای صحبت فرزندش ننشیند – تا او برایش بگوید که با چه کسانی دوست شده است – و در آینده از
این بابت مشکلی پیش آید و دوست او مورد تایید پدر نباشد، پدر حق ندارد فرزند خود را سرزنش کند و شاید بتوان گفت: سرزنش
فایده ای ندارد ; زیرا که جدا کردن وی از دوستش کار دشواری است.

فرزندان هم چون سایر افراد، نیازمند غذای روحی هستند و تامین آن وظیفه والدین است. که این امر در گرو همدمی با آنان در
مواقع مختلف زندگی روزمره، از جمله هنگام صرف غذا، مسافرت ها، گذران اوقات فراغت و… با مشارکت دادن آنان در کارها و در
موقعیتی دیگر می باشد .

پدر و ظیفه شناس، داری صبر و حوصله است. با اعضای خانواده – بویژه فرزندان – با صبر و حوصله برخورد می کند و برای
دستیابی به تفاهم به نیازها و علایق فرزندان و همسرش توجه دارد. با آنان در کارها مشورت نموده و به عقایدشان احترام می گذارد.
با حسن نظر، انتقاد اعضای خانواده را پذیرفته و لغزش آنان را به موقع و با احترام به آنان گوشزد می کند. در این صورت است که
فرزندان مدافع حقوق و حیثیت پدر بوده و به وجود وی افتخار می کنند و برای بازگشت او به خانه لحظه شماری می کنند.

پذیرش حرف حق و انتقاد پذیری از فرزندان، نه تنها شخصیت پدر را خرد نمی کند، بلکه به او حیثیت و اعتبار می بخشد، زیرا این
امر موجب می شود که فرزندان او را انتقادپذیر و حق طلب بشناسند و در مسائل روزمره با او مشورت نمایند پدر خوب و فهیم
همواره از رفتار نامطلوب و دون شان پدر در حضور فرزندان پرهیز می کند. چرا که رفتار ناصواب پدران مایه بدبینی فرزندان به
آنان است. چنین فرزندانی همواره دارای شخصیتی متزلزل هستند. پدری که بر سر مادر، به خاطر یک مساله کوچک و یا حتی
بزرگ داد و فریاد می زند و او را تحقیر می کند، فرزندان چنین خانواده هایی ترسو و متزلزل خواهند بود و در صورت ارتکاب خطا
آن را انکار نموده و از ترس داد و فریاد والدین به دروغ متوسل خواهند شد.

همدمی پدر با فرزندان دختر به دلیل ظرایف روحی آنان ضروری تر است و مسائل و مشکلات زیادی در سایه این همدمی حل
می گردد. پدری که غرور فرزندش را بشکند و او را تحقیر کند و با بی اعتنایی چنین وانمود کند که به حرف های آنان گوش
نمی دهد و با حرف های آنان شنیدنی نیست، دچار خطایی بزرگ شده است. ضروری است که پدر نه تنها در خلوت بلکه در جمع
نیز به فرزند خود احترام گذاشته و به دیگران تفهیم کند که سخنان فرزندان نیز شنیدنی و قابل احترام است.

سنین ۱۸- ۱۴ سال، سنین رفاقت، دوستی های آتشین و توام با صداقت و پاکی است که متاسفانه گاهی سر از رسوایی در می آورد
اگر پدر و مادر خود به عنوان یک دوست این نقش را ایفا نمایند، کمال مطلوب است، در غیر این صورت ممکن است صدمات
جبران ناپذیری متوجه فرزندان شود که امکان جبران آن میسر نباشد; پس بیایید همیشه و بویژه در این سن با فرزندانمان طرح
دوستی بریزیم و آنها را از خطرهای در پیش رو و خود را از سرزنش در آینده نجات دهیم.

والدین که در سن بلوغ، عواطف و احساسات فرزندان خود را نیکو درک کنند و برای آن ارزش قائل شوند، می توانند در
گرفتاری ها و مشکلات آنان را یاری نموده، عواطف و احساس آنان را به شور مذهبی، فداکاری، ایثار و اخلاص تبدیل نمایند و
فرزندانی نیکو تربیت کنند.

فرزندان همواره نیازمند محبت هستند. نوجوانی که محبت و عاطفه ی پدر را درک نکرده، آرزو می کند در بستر بیماری باشد تا
شاید پدر بر بالین او بنشیند و او را نوازش کند. این خطاست که تصور کنیم چون فرزندان ما بزرگ شده اند دیگر نیاز به محبت
ندارند. در مورد پیامبر ذکر کرده اند که هر روز دست بر سر فرزندش می کشید و این سیره ی پیغمبر باید الگوی ما پدران باشد. بی
توجهی نسبت ب فرزند بویژه در جمع – اهانت به وی و تخریب شخصیت او می باشد و عامل بسیاری از ناهنجاری های اخلاقی و
نافرمانی در فرزند است. وقتی که از جانب پدر توجهی به فرزند نمی شود و نیازهای مادی و معنوی او توسط پدر تامین نمی شود،
فرمانبرداری فرزند انتظاری بی جا خواهد بود.

هر چند پدر بر فرزند خویش ولایت دارد، اما این ولایت بدان معنی نیست که ایشان حق هر گونه تصرف، ضرب و جرح و حتی
تخریب شخصیت او را داشته باشد، بلکه – در صورت اضطرار و ضرورت – برای تربیت فرزند گاهی اوقات یک گوشمالی کوچک لازم
می شود اما باید زمینه را به گونه ای فراهم کرد که حتی این ضرورت هم پیش نیاید.

هنگامی که بین پدر و مادر از یک سو و بین آنها و فرزندان از سوی دیگر صمیمیت و صفا نباشد، فرزندان لذت و آسایش خود را از
منبع دیگری جست و جو می کنند و در جست و جوی فضایی خارج از خانه هستند که لذت بخش تر از خانه باشد و در این جست و
جوها، گاهی به دام های شیاطینی می افتند که آنها را گمراه می کنند.

پدر نه تنها فرزندان خود را سربار زندگی و عامل مزاحم نمی داند، بلکه آنها را مایه افتخار به حساب می آ