پاورپوینت کامل دانش امام علی (علیه السلام) ۶۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دانش امام علی (علیه السلام) ۶۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دانش امام علی (علیه السلام) ۶۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل دانش امام علی (علیه السلام) ۶۲ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۲

می فرمود: شب و روز بر پیامبر (صلی الله علیه وآله) وارد می شدم و هر گاه از او می پرسیدم، پاسخم می داد و اگر ساکت
بودم، خود آغاز می کرد. هیچ آیه ای بر او فرود نیامد، جز آن که آن را خواندم و تأویل و تفسیر آن را فرا گرفتم.

پیامبر از خداوند خواستند، هیچ چیزی از آموخته هایم از وی را فراموش نکنم؛ پس نه از حلال و حرام چیزی را
فراموش کردم و نه از امر و نهی و پیروی و سرکشی. حضرت دستش را بر سینه ام نهاد و فرمود: «خداوندگارا! دلش را از
دانش و فهمیدن، حکمت و نور لبریز کن.»

سپس به من فرمود: خداوند والایم به من خبر داد، دعایم درباره تو را پذیرفته است.

«ابن عباس» دانش یاران حضرت رسول را در سنجش با دانش امام، همانند قطره ای برابر هفت دریا می داند.

امام باقر (علیه السلام) می فرمود: نیایم علی(علیه السلام) کسی را نمی یافت که دانشش را تاب بیاورد، تا بدان جا که
دردمندانه آه می کشید و بر فراز منبر می فرمود: پیش از آن که مرا از دست بدهید، از من بپرسید. میان پهلوهایم [سینه ام[
دانشی لبریز است؛ آه، آه، آگاه باشید کسی را نمی یابم که آن را تاب بیاورد.

«ابن جوزی» دانشمند نام آور اهل سنت می گوید: هماره علی می گفت: «از من درباره راه های آسمان بپرسید؛ من به
آن ها آگاه ترم تا راه های زمینی.»

پس از پیامبر، به آموزش مردمان مشغول بود و خود [با داشتن دانش خداوندی] شاگردی نمی کرد. مردمان از او
می پرسیدند و او درباره اسلام از کسی چیزی نمی پرسید.

روزی فرمود: اگر برایم جایگاهی قرار می دادند، بر آن می نشستم و برای کلیمیان با توراتشان، برای ترسایان به
انجیلشان، برای زبوریان به زبورشان و برای مسلمانان به قرآنشان قضاوتی می کردم که خداوند از آن خرسند باشد.

به خدا قسم، اگر بخواهم هر یک از شما را خبر دهم که از کجا آمده و به کجا می رود، و همه احوال او چگونه خواهد
بود، می توانم. ولی می ترسم درباره من عقیده ای پیدا کنید که به رسول الله (صلی الله علیه وآله) کافر گردید. ولی آن رازها را با
یاران خاص خود در میان می نهم که آنان را بیمی از کفر نیست.

پیش از آن که به گونه ای گسترده وارد بحث دانش امام علی(علیه السلام) شویم، به عنوان مقدمه، اهمیت «دانش» و
«دانشور» را از دیدگاه حضرت می نگریم.

اهمیت دانش

دانش را چراغ خرد می خواند و آن را باعث رشد کسی می دانست که به آن عمل کند. می فرمود: به انجام چیزهایی
که می دانید، نیازمندترید تا آموختن نادانسته ها.

تدریس را لذت دانشوران به شمار می آورد و بر این باور بود که دانش با تن آسایی به دست نمی آید. از افراد
می خواست: دانش راستین را هر که آورده است، بپذیرند و به سخن بنگرند، نه به گوینده.

معتقد بود، جسته و گریخته آموزش دیدن، دانش پژوهی نیست و می فرمود: کسی به (ژرفای) دانش دست
نمی یابد، مگر آن که زمانی طولانی بیاموزد.

به انسان هایی که دانش را با اهدافی غیر علمی فرا می گرفتند، هشدار می داد: کسی که علم را برای عمل به آن
بیاموزد، از بی رونقی اش [میان مردم] غمگین نشود.

یکی از نشانه های انسان پارسا را آزمندی او به دانش می دانست.

برای علم آن قدر اهمیت قائل بود که می فرمود: جز کم خرد نادان، کسی دانش و دانشور را خوار نمی شمارد.

نشانه دانش را، فهمیدن می دانست، نه طوطی وار حفظ کردن مطلب. می فرمود: روزی در مسجد رسول
خدا(صلی الله علیه وآله) نشسته بودم که اباذر وارد شد و گفت: ای پیامبر خدا! تشییع جنازه عابد برایت محبوب تر است یا
محفل علمی؟

فرستاده خدا پاسخ داد: ای اباذر! ساعتی برای گفتگوی علمی نشستن، نزد خداوند محبوب تر است از هزار تشییع
جنازه شهید؛ و ساعتی برای گفتگوی عملی نشستن، در نزد آفریدگار، محبوب تر است از هزار شب زنده داری عبادی
که انسان در هر شبی هزار رکعت نماز بخواند!

اباذر پرسید: گفتگوی علمی بهتر است یا خواندن تمامی قرآن؟

پیامبر فرمود: ای اباذر! ساعتی [به] گفتگوی علمی نشستن، نزد خداوند محبوب تر است از دوازده هزار ختم قرآن.
بر شما باد به مذاکره علمی؛ به یاری دانش [و اسلام شناسی] است که حلال را از حرام باز می شناسید… و همه [آن چه
گفته ام] در این آیه نهفته است: خداوند کسانی را که ایمان آورده اند و کسانی را که علم به آنان داده شده، درجات
عظیمی می بخشد، و خدواند به آن چه انجام می دهید، آگاه است.

از مردمان می خواست پیش از آن که «مرجئه»، یکی از گروه های منحرف، کودکانشان را مورد هجوم فرهنگی قرار
دهند، پایه های ایمان استدلالی آن ها را مستحکم کنند.

در شرافت دانش همین بس که حتی کسی که آن را به خوبی نمی داند، مدعی [خوب دانستن] آن است؛ و هر وقت
به او دانش را نسبت دهند، خوشحال می شود!

علم را مساوی «قدرت» می دانست و راز پیروزی: دانش، سلطنت [و قدرت] است؛ هر که آن را بیابد، با آن یورش
برد و هر که آن را از دست بدهد، بر او یورش برند.

به کسانی که ایمان مذهبی را نوزاد خرافات می دانستند، انتقاد می کرد و می فرمود: ایمان و دانش، دو برادر همزاد و
دو دوست اند که هیچ گاه از یکدیگر جدا نمی شوند.

به نوجوانان قریش می فرمود: ای فرزندان و پسران برادرم! شما (اینک) خردسالان قوم هستید و به زودی بزرگان
قومی دیگر می شوید؛ پس دانش را فرا گیرید، و کسی که نمی تواند آن را حفظ کند، آن را بنویسد.

پراکنده کاری، و باری به هر جهت را در دانش جویی نمی پسندید و تخصص گرایی را سفارش می کرد: دانش، بیش
از آن است که به شمارش آید؛ پس، از هر چیزی، بهترینش را برگیر.

ارزش هر کس را، همسنگ تخصص او می دانست.

آداب

از دانش جویان می خواست، به خاطر خدا آن را بیاموزند و به خاطر خدا بیاموزانند: اگر دانشوران حق دانش را به
جای می آوردند، حتما خداوند و فرشتگان و دین باوران آنان را دوست داشتند؛ اما آن ها آن را برای به چنگ آوردن
[فقط] دنیا آموختند، پس خداوند بر آن خشم گرفت ومردمان نیز به آن ها اعتنا نکردند [و مقامشان را ارج ننهادند].

هر گاه با دانشور نشستی، بر شنیدن حریص تر باش تا بر گفتن.

از حق دانشور [برتو] آن است که زیاده [از اندازه] از او نپرسی؛… هر گاه وارد بر او شدی که جمعی حضور دارند، هم
بر آن ها سلام کن و هم درودی ویژه بر او روا دار. برابرش بنشین، نه پشت سرش؛ نه با چشمانت به او اشاره کن و نه با
دستت. بسیار مگو: «فلانی و فلانی بر خلاف گفته تو می گویند». با نشستن بسیار در نزدش، او را میازار. دانشور نظیر
درخت نخل است؛ باید منتظر شد تا خرمایی از آن فرو افتد.

کسی که به دانش جویان فروتنی و خود را برای دانشوران کوچک کند، با دانشش به سروری خواهد رسید. دانش،
انسان معمولی را بالا و ترکش انسانی را که از منزلت اجتماعی برخوردار است، به زمین می زند.

از دانشوران می خواست به سانِ طبیبی دلسوز باشند که مرهمش را در جایی می نهد که سودمند باشد [آن ها نیز
دانش خود را در جای واقعی خویش به کار گیرند].

پرسش را برای فهمیدن و دانستن می دانست نه پُز دادن.

می فرمود: مردی از انصار نزد پیامبر (صلی الله علیه وآله) آمد و پرسید: حق دانش چیست؟

حضرت پاسخ داد: سکوت.

ـ سپس؟

ـ گوش فرا دادن.

ـ سپس؟

ـ حفظ کردن.

ـ و آن گاه ای رسول خدا؟

ـ بدان عمل کردن؟

ـ سپس؟

ـ آن را گسترش دادن.

به دانش جویان و دانشوران هشدار می داد: علم، همسایه عمل است، کسی که آموخت، آن را به کار گیرد. علم
فریاد می زند: «عمل» اگر [کسی که آن را آموخته] به آن پاسخ مثبت دهد [دانش در وجودش جایگزین می شود]، در غیر
این صورت، از او رخت برمی بندد.

با یادآوری فایده های گوناگون دانش در پیشرفت مادی و معنوی آدمی، به کسانی که در جا می زنند، نهیب می زد:
دانش بیاموز که اگر توانگر باشی، باعث وِقار تو خواهد شد، و اگر تهیدست باشی، مایه درآمد تو.

برای دانش پژوه، سرافرازی این سرا و رستگاری آن سراست.

در جستجوی منزلت [اجتماعی و اقتصادی و…] برآمدم، آن را جز در علم نیافتم. بیاموزید، در هر دو سرا سرور
خواهید شد.

بر شما باد به دانش جویی که باعث پیوند میان دوستان، نشانگر جوانمردی، هدیه ای در محافل، همراهی در سفر و
همدم در غربت است.

پادشاهان، فرمانروایان بر مردم اند؛ و دانشوران، فرمانروایان بر پادشاهان.

دانشور

دانشور را کسی می دانست که از دانش آموزی خسته نشود.

دانشور، نیکو پرسد.

کسی که دانشوری را احترام کند، خدایش را احترام کرده است.

به دانشوران هشدار می داد؛ زشتی دانش، لاف زدن است.

آن چه از آتش برگیرند، از آن کاسته می شود؛ اما اگر [برای تغذیه ست] هیزم نیابی، آتش فرو می نشیند؛ همچنین،
اقتباس، دانش را از بین نمی برد؛ اما تنگ چشمی دانشوران، باعث نابودی اش می شود.

دانشوران غریب اند؛ زیرا نادانان بسیارند.

دانشور، [روحیه] نادان را می شناسد، زیرا پیش از این، خود نادان بوده است.

مسؤولیت دانشور را بیش از مسؤولیت نادان می دانست و می فرمود:

خداوند از نادانان تعهد به آموختنِ دانش نگرفته، مگر آن که قبلاً از دانشوران تعهد آموزش (به نادانان) را گرفته
است.

دانشور، الگوی مردم است ؛ انحرافش، انحراف دیگران را در پی خواهد داشت. از همین روی می فرمود: لغزش
دانشور، بسانِ شکستن کِشتی است؛ هم خود غرق می شود، و هم سرنشینانش را غرقه می سازد.

چون دانشور چشم از جهان فروپوشد، در اسلام حفره ای پدید می آید که تا روز رستاخیز چیزی آن را پُر نمی سازد.

آگاهی به همه زبان ها

از آن جایی که در چشم انداز تشیّع، امام، دانشمندترین فرد بر روی کره خاکی در زمانه خویش است، یکی از
تبلورهای آن، آگاهی وی به تمامی زبان هاست.

امام باقر و صادق ـ که درود آفریدگار بر آنان باد ـ فرمودند: هنگامی که امیرالمؤمنان از کار بصریان فارغ شد، هفتاد
نفر از سیاهان نزد وی آمدند. سلام کردند و به زبان خود با او سخن گفتند و ا