پاورپوینت کامل یک سبد شکوفه (۱) – اعجاز در قرآن ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل یک سبد شکوفه (۱) – اعجاز در قرآن ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل یک سبد شکوفه (۱) – اعجاز در قرآن ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل یک سبد شکوفه (۱) – اعجاز در قرآن ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۰

معجزه چیست؟

اعجاز یعنی «اثبات عجز و ناتوانی، و عجز یعنی عدم موفقیت در انجام کاری پس از تلاش کافی.»

یا «ضد قدرت ]و انجام دادن] کاری است.»

معجزه اسم فاعل «اعجاز» است، یعنی «کاری برتر از معمول، همراه با مبارزه طلبی، غیر قابل مقابله به مثل.»

یا «کسی که مقامی و منصبی را از سوی پروردگار ادعا می کند و کاری را برای اثبات راستگویی خویش انجام دهد که
از حدود قوانین طبیعی بیرون بوده و دیگران از آوردن همانند آن عاجز و ناتوان باشند.»

علامه طباطبایی، در جلد اول تفسیر گرانبهای «المیزان»، بحث دامن گستر و ژرفی درباره معجزه مطرح کرده که
چکیده آن چنین است:

۱ـ قرآن، قانون علت و معلول را که بر جهان حاکم است، می پذیرد.

۲ـ می پذیرد که اموری رخ می دهد که فراتر از روش های رایج (خارق عادت) است.

۳ـ حوادث و معلول های مادی را به پروردگار نسبت می دهد.

۴ـ قرآن، روان های پیامبران را در انجام معجزه مؤثر می داند.

۵ـ قرآن این معجزه ها را، افزون بر جان های پیامبران، به خدا نیز نسبت می دهد.

۶ـ معجزه را به علت های شکست ناپذیری نسبت می دهد.

۷ـ قرآن، معجزه را دلیل قطعی و واقعی بر راستگویی پیامبران در ادّعای نبوت می داند. ۱

برخی از تفاوت های معجزه با سحر و جادو

۱ـ سحر، جادو و کارهای مرتاضان، هم قابل فراگیری است و هم قابلِ آموختن به دیگران، اما قدرت بر اعجاز، با
آموختن و تمرین به دست نمی آید.

۲ـ سحر، جادو و کارهای مرتاضان، ممکن است با دخالت ساحر و مرتاض نیرومندتری خنثی شود و شکست
بخورد، اما در مورد معجزه چنین احتمالی وجود ندارد.

۳ـ براساس قانونِ «دست روی دست بسیار است»، هیچ جادوگر یا مرتاضی نمی تواند ادعا کند شخصِ دیگری قادر
به انجام کارهایی که او انجام می دهد، نیست (به اصطلاح کارهای آنان همراه با تحدّی نیست). اما از آن جایی که
معجزه ارتباط مستقیم با نیروی شکست ناپذیر الهی دارد، پیامبران در طول تاریخ همواره از دیگران می خواستند
همانند آن معجزات را بیاورند، اما کسی نمی توانست.

مراحل مبارزه طلبی (تحدّی)

آیاتی که در آن ها به آدمی اعلام شده که از آوردن همتایی برای قرآن ناتوان است، سه دسته اند:

۱ـ آیاتی که از آدمی و جن می خواهد، اگر می توانند همتایی مانند «تمامی قرآن» بیاورند (اسراء/ ۸۸).

۲ـ در آیاتی دیگر، اندکی خواسته اش را محدودتر می کند و می فرماید: اگر می توانید «۱۰ آیه» مانند قرآن بیاورید
(هود/ ۱۳).

۳ـ در آخرین مرحله، مبارزه خواهی به اوج خود می رسد و از تمامی جهانیان می خواهد، اگر می توانید، فقط «۳ آیه»
(سوره کوثر) بیاورید (بقره/ ۲۳ و ۲۴).

شگفت آن است که قرآن صریحاً می گوید که آنان نه تنها در گذشته نتوانستند چنین چیزی بیاورند، بلکه در آینده نیز
از آوردن چنین همتایی ناتوانند ؛ زیرا لفظ «لن» (معادل لفظ «هرگز» در زبان پارسی) که در آیات آمده، در ادبیات عرب،
به معنای «نفی همیشگی» است.

نکته هایی درباره تحدّی

۱ـ برخی از آیات تحدی مکّی هستند و تعدادی دیگر مدنی؛ و این موضوع نشان می دهد که مبارزه طلبی قرآن
منحصر در زمانی خاص و برای مخاطبین خاص نبوده، بلکه در طول بیست و سه سال از تمامی افراد خواسته است تا
اگر نمی پذیرند که این کتاب سخن پروردگار است، و ساخته و پرداخته ذهن و زبان رسول گرامی نیست، همانند آن را
بیاورند.

۲ـ همه آن ها درباره دو موضوعِ پیامبری رسول خدا و این که پدید آورنده قرآن، آفریدگار است، با کافران به گفتگو
می پردازند.

۳ـ در این آیه ها، به کافران فرصت داده شد تا خوب بیندیشند و از تمامی منابع انسانی و فکری و… هر آن چه
می توانند، یاری طلبند تا بتوانند همانند قرآن بیافرینند.

۴ـ قرآن با مخالفان در این موضوع، برخورد روان شناسانه می کند؛ و در آغاز به آنان می گوید: هرگز، در این
مبارزه جویی پیروز نخواهند شد. اگر باور ندارند، با تمامی وجود و نیرو تلاش کنند.

۵ـ این گونه با اعتماد به نفس سخن گفتن، خود نشانگر آن است که قرآن از سوی پروردگار است؛ زیرا اگر قرآن
پرداخته رسول خدا بود، با توجه به قانون «دست بالای دست بسیار است»، وی به عنوان یک انسان، هرگز
نمی توانست نیرو و توان مخالفان و دشمنانش را تا پایان جهان ارزیابی کند و چنین با اعتماد به نفس به آنان بگوید: در
این راه تلاش بیهوده است.

به گفته سید قطب، دانشمند بزرگ و خوشفکر مصری: «مبارزه طلبی در این موضوع شگفت انگیز، و یقین به پیروز
نشدن دشمنان خود شگفت انگیزتر است ؛ چرا که اگر امکان شکست دادن رسول خدا (صلی الله علیه وآله) بود، آنان لحظه ای
کوتاهی و سستی نمی کردند.»

۶ـ از آن جایی که قرآن به پیروزی خود و شکست دشمنانش باور دارد، دست پایین را می گیرد و در تمامی آیات
تحدی، از واژه «مثله» استفاده می کند و از آن ها می خواهد، دست کم «همانند» قرآن را بیاورند؛ نه «عین» آن را. یعنی اگر
می توانند کتابی بیافرینند که از نظر ساختار واژگانی و جمله سازی و زیباشناسی بیانی «همانند» قرآن باشد؛ و این که در
شگفتی های محتوایی و ژرف اندیشی های علمی و فلسفی و پیشگویی و… لازم نیست مانند قرآن بیاورند؛ زیرا به این
دلیل که قرآن کلام پروردگار است، برای افراد معمولی محال است و بنابراین قرآن از این جهت کوتاه آمده است. اما باز
می بینیم که هزار و چهارصد سال از این مبارزه طلبی آشکار قرآن گذشته، هزاران سخن شناسِ نکته سنجِ لطیف طبعِ
عرب آمدند و رفتند، حتی آیه ای همانند قرآن، در ابعاد گوناگون، نتوانستند بیافرینند.

چرا رسول خدا «اُمّی» بود؟

بی تردید پیامبر (صلی الله علیه وآله) «اُمّی» بود، یعنی نه می خواند و نه می نوشت ]البته ایشان به خاطر پیوندی که با جهان
غیب و پروردگار داشت، هم قدرت بر خواندن داشت و هم بر نوشتن ؛ اما اجازه خواندن و نوشتن نداشت] ؛ زیرا همان
گونه که گفتیم، اگر وی اهل مطالعه بود، این احتمال وجود داشت که بگویند: او کتاب هایی دارد که در اختیار مردم
نیست و مطالبی را از آن کتاب ها به نام قرآن بر مردم می خواند.

تعداد باسوادان جزیره العرب ـ به گفته ویل دورانت، معروف ترین تاریخ دان غیر مسلمان آمریکایی ـ از تعداد
انگشتان دست بیشتر نبود، و اگر پیامبر (صلی الله علیه وآله) یکی از آنان بود، تاریخ نگاران (به ویژه دشمنان) حتماً آن را نقل
می کردند.

ممکن است این پرسش به ذهن خوانندگان گرامی راه یابد که آیا سر و کار نداشتن با خواندن و نوشتن، برای یک
آموزگار، عیب به شمار نمی آید؟

پاسخ آن است که آموزگاران دو نوعند: اکثریت آموزگاران، معلمانی هستند که با خط و خط کش و اعداد ریاضی و
آموزش مطالب و گچ و… سرو کار دارند. خواندن و نوشتن برای چنین آموزگارانی بی تردید مسأله ای اساسی و حیاتی
است. اما اندکی از آموزگاران بشریت در بستر تاریخ، آموزگاران پاکی، پاکدامنی، پاک اندیشی، پاک رفتاری، راستگویی،
و… هستند، چنین آموزگارانی، نیازی به گچ و تخته و سرمشق نویسی، نوشتن و… ندارند. پیامبران الهی در طول تاریخ ـ
و همچنین رسول بزرگوار اسلام (صلی الله علیه وآله) ـ آموزگارانی از این نوعند. نخواندن و ننوشتن ظاهری، با ژرف اندیشی و
ژرف گویی آنان ناسازگاری ندارد.

نگاهی به اعجاز تاریخی قرآن کریم

بسیاری از قرآن پژوهان بر این باورند که اعجاز تاریخی قرآن کریم یکی از انواع معجزات قرآن است. یعنی اطلاعاتی
که قرآن از شرح حال پیامبران و تمدن ها و ملت های پیشین داده است، با آن صحت تاریخی، در اختیار هیچ
تاریخ نگاری نبوده است. ده ها و صدها سال بعد، برخی از آن ها مطابق با آن چه قرآن کریم فرموده بود، کشف شد.

«تِلکَ مِنْ أنباءِ الغَیبِ نُوحِیهَا إلَیکَ ما کُنتَ تَعلَمُها أنتَ وَ لا قَومکَ مِن قَبلِ هَذَا»

این از اخبار غیبی است که بر تو وحی می کنیم ؛ نه تو و نه قومت پیش از این، آن ها را نمی دانستید.

هود/ ۴۹

البته اعجاز تاریخی قرآن، جزء اخبار غیبی آن به شمار می آید. عده ای از دانشمندان مسلمان، این اطلاع رسانی را
هشت نوع دانسته اند و برخی کمتر.

چه بسا بتوان تقسیم