پاورپوینت کامل عملکرد سازمان ملل ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عملکرد سازمان ملل ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عملکرد سازمان ملل ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عملکرد سازمان ملل ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۲

فصل دوم:

کنفرانس های سازمان ملل در تدوین و توسعه حقوق زنان

۱ – کنفرانس حقوق بشر ۱۹۶۸ تهران

در این کنفرانس ۲۹ قطع نامه درباره مسائل مختلف مربوط به حقوق بشر تصویب شد که یمی از این قطع نامه ها به نام «برنامه
بلند مدت برای پیشرفت زنان » توسط دبیر کل پیشنهاد شد که مورد قتول و تصویب کنفرانس قرار گرفت و در کن تاکید شده
ست با وجود اسناد بین المللی، تبعیضهای بسیاری علیه زنان در زمینه های سیاسی، حقوقی، اقتصادی، اجتماعی، آموزشی و غیره
مشهود است و تصریح شده که هر گونه پیشرفت و تحول در وضعیت زنان منوط به ایجاد تغییرات مهم در طرز تلقی ها و عرف های
سنتی و قوانین مبتنی بر عقیده و مرام «پست امگاری » زنان است و در این زمینه بر آموزش و توسعه و گسترش کمکهای فنی به
زنان در کشورهای در حال توسعه از طریق همکاری بین المللی و با حمایب سازمان ملل متحد تاکید شده است .

۲ – کنفرانس حقوق بشر ۱۹۹۳ وین

این کنفرانس با شرکت بی سابقه نمایندگان کشورها و سازمان های مختلف به منظور ارزیابی پیشرفت های ایجاد شده در مورد
حقوق بشر از زمان تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر در سال ۱۹۴۸ و تعیین موانع و عرضه راه کارهای غلبه بر آنها برگزار شد ^(۱)

کنفرانس وین تاکید مجددی بر حقوق مدنی و سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی همچون: حقوق کودکان، زنان، اقلیت های
دینی و آزادی عقیده داشت .

علاوه بر تاکید فراوان بر حیثیت و شرف انسانی زنان در بندهای مختلف اعلامیه کنفرانس، قسمت دوم کنفرانس از بند ۳۶ تا ۴۴
اختصاص به حقوق زنان دارد .

برخورداری و بهره مندی مساوی زنان از همه حقوق بشر به عنوان یک اولویت و تقدم برای همه دولت ها و سازمان ملل متحد مورد
توجه قرار گرفته و بر اهمیت هماهنگی و مشارکت کامل زنان در فرایند توسعه و هم چنین بر اهداف و مقاصد مندرج در اعلامیه
ریو تاکید شده است . ^(۲)

نتیجه کنفرانس، تصویب بیانیه وین و برنامه عمل می باشد که متضمن مقررات مهمی در حیطه حقوق بشری زنان است . در
مقدمه بیانیه وین، درباره اشکال مختلف تبعیض و خشونت که زنان در سراسر جهان، با آن روبه رو هستند، ابراز نگرانی عمیقی
شده و در بخش اول آن آمده است:

«حقوق بشری زنان و کودک دختران، بخشی ذاتی، غیر قابل انتقال تفکیک ناپذیر از حقوق جهانی بشر است . شرکت کامل و برابر
زنان در مسائل سیاسی، مدنی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، در سطح ملی، منطقه ای و جهانی و از بین بردن تمام اشکال
تبعیض به دلیل جنس، هدق والای جامعه جهانی است . خشونت های به دلیل جنسیت و تمام اشکال آزار رسانی جنسی و
استثمار، از جمله آنان که نتیجه پیش داوری های فرهنگی و ارتباطات بین المللی هستند، با شان و ارزش فرد انسان ناسازگار
می باشند و باید زدوده شوند . این می تواند توسط اقدامات قانونی و فعالیت های ملی و همکاری جهانی در زمینه هایی مانند
پیشرفتهای اقتصادی، اجتماعی، تعلیمات، زایمان امن، مراقبت های بهداشتی و حمایت های اجتماعی کسب شود .

حقوق بشری زنان، باید یک بخش اساسی از فعالیت های حقوق بشری سازمان ملل متحد، از جمله پیشبرد تمام اسناد حقوق
بشری مرتوط به زنان باشد . کنفرانس جهانی حقوق بشر از دولت ها، مؤسسات، سازمان های بین الدولی و سازمان های غیر دولتی،
درخواست می کند تا کوشش های خود را در حفظ و پیشبرد حقوق بشری زنان و دختران، شدت بخشند .» ^(۳)

۳ – سال بین المللی زن و اولین کنفرانس جهانی زن

کمیسیون مقام زن در سال ۱۹۷۲ به شورای اقتصادی – اجتماعی و مجمع عمومی توصیه کرد که سال ۱۹۷۵ به عنوان «سال بین
المللی زن » ^(۴) نام گذاری شود و متعاقب آن مجمع عمومی ملل متحد در سال ۱۹۷۲ در قطع نامه ای تصمیمی گرفت که سال ۱۹۷۵
به عنوان سال بین المللی زن نامگذاری شود . لذا مجمع عمومی از همه دولت های عضو و سازمان های ذذی نفع دعوت نمود که
شناسایی کامل حقوق زنان و پیشرفت آن ها را تضمین نمایند و از دبیر کل هم تهیه پیش نویس قطع نامه ای را برای برگزاری سال
بین المللی زن درخواست کرد .

در ادامه شورای اقتصاد اجتماعی در ۱۶ مه ۱۹۷۴ براساس قطع نامه ۱۵۸۱ (LVI) از دبیر کل درخواست نمود که اولین کنفرانس
جهانی زنان در سال ۱۹۵۷ برگزار شود . با تعیین ۸ مارس ۱۹۷۵ به عنوان «روز بین المللی زن » گام اصلی و رسمی در این باره
برداشته شد و سه ماه بعد، اولین کنفرانس جهانی زنان در ۱۹ ژوئن ۱۹۷۵ رسما کار خود را آغاز نمود که تا ۲ جولای همان سال
ادامه داشت . در روز آغازین کنفرانس، خانم هلوی سیپلا ^(۵) (فنلاند) دبیر کل اعلام کرد کنفرانس گام اصلی و و مرحله اساسی
تلاش برای نیل و دست یاتی به برابری بین زنان و مردان و به منظور پایان دادن به تبعیض جنسی در همه عرصه های زندگی است .
در این کنفرانس، نمایندگان ۱۳۳ کشور شرکت کردند که ۱۱۳ هیئت نمایندگی به ریاست زنان شرکت کرده بودند و ۷۳% شرکت
کنندگان در سطح نمایندگی را زنان بشکیل می دادند هم چنین نمایندچانی از نهادهای وابسته به ملل متحد، شش نهضت آزادی
بخش، کمیسیون حقوق بشر، ۱۱۴ سازمان غیر دولتی و … شرکت کرده بودند . حاصل کار کنفرانس «اعلامیه مکزیکو درباره تساوی
و «طرح اقدام جهانی » ^(۷) به همراه ۳۵ قطع نامه در چارچوب سه موضوع اصلی کنفرانس،
یعنی تساوی، توسعه و صلح بود .

اعلامیه مکزیکو به خصوص بر سهم ارزنده و مهمی که زنان در دستیابی به حفظ و تحکیم صلح بین المللی داشته اند، تاکید
می کند و اعلام می نماید که: «زنان باید برابر با مردان در تصمیم گیری های سازنده و فرایندهایی که به ارتقاء و تحکیم صلح در هر
سطحی کمک می نماید، مشارکت فعال داشته باشند» . ^(۸)

کنفرانس از ملل متحد خواست که دوره ای را از ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۵ به عنوان «دهه ملل متحد برای زنان » اعلام نماید و پیشنهاد نمود
که دومین کنفرانس جهانی زنان در ۱۹۸۰ برگزار گردد . ^(۹)

۴ – دهه ملل متحد برای زنان و کنفرانس های کپنهاگ و نایروبی

مجمع عمومی در دسامبر ۱۹۷۵ توصیه کنفرانس مکزیکو درباره تعیین دهه ملل متحد برای زنان ^(۱۰) راتایید کرد و با تصویب
قطعنامه شماره ۰۲۵۳ (xxx) یک دوره؟ ده ساله از ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۵ را به عنوان دهه ملل متحد برای زنان تعیین نمود . آن چه بیش
از هر چیز دیگری به چشم میآید، افزایش فعالیت ها در برگزاری دو کنفرانس مهم کپنهاگ و نایروبی و تهییه و تصویب کنوانسیون
۱۹۷۹ در زمینه رفع همه اشکال تبعیض علیه زنان بود .

این دهه همان اهداف کنفرانس مکزیکو، یعنی تساوی، توسعه و برابری را مورد نظر قرار داد و فرصتی بود تا: اولا سازمان ملل
متحد نوعی تحول و تغییر اساسی را در جهت شناسایی حقوق زنان در سطح بین المللی در خود ایجاد نماید و دوم آن که
سازمان های غیر دولتی نرتبط با حقوق زنان در ای دهه به طور شگفت انگیزی رشد و توسعه یافتند و دست به ابتکارات فراوای
درباره بررسی و تحقیق و عرضه آمارهای مختلف در زمینه های گوناگون زندگی زنان در سراسر جهان پرداختند و در این مسیر هر
چه بیش تر توجه جامعه جهانی را به وضعیت زنان جلب نمودند .

چنان که تعداد شرکت کنندگان و نمایندگان وابسته به سازمان های دولتی که در کنفرانس مکزیکو به رقم ۶۰۰۰ میرسید، در
کنفرانس نایروبی، یعنی سومین کنفرانس جهانی زنان به ۱۵۰۰۰ نفر رسید . ^(۱۱)

الف) کنفرانس کپنهاک ۱۹۸۰

دومین کنفرانس جهانی زنان از ۱۴ تا ۳۰ جولای ۱۹۸۰ در شهر کپنهاک دانمارک برگزار شد و در آن یک برنامه اقدام برای نیمه دوم
دهه ملل متحد تنظیم شد و علاوه بر آن به بررسی و ارزیابی پیشرفت های ایجاد شده و موانع موجود در راه نیل به اهداف دهه و
کنفرانس مکزیکو پرداخته شد که در این راستا ۴۸ قطع نامه به تصویب رسید . در این کنفرانس ۱۴۵ دولت و بیش از ۲۰۰۰ نماینده
مختلف شرکت کردند بسیاری از نمایندگان سازمان های دولتی و غیردولتی در کنفرانس حاضر شدند . آن ها خواستار بهبود وضع
اشتغال، بهداشت و آموزش زنان بودند . خانم لوسیل میر ^(۱۲) (جامائیکا) دبیر کل این کنفرانس توده است . ^(۱۳)

ب) کنفرانس نایروبی و استراتژی های آینده نگر آن ۱۹۸۵ ^(۱۴)

سومین کنفرانس جهانی زن از ۱۵ تا ۲۶ جولای ۱۹۸۵ به دبیر کلی خانم لتیشاهانی ^(۱۵) (فیلیپین) و با حضور گسترده دولت ها،
سازمان ها و دیگر نهادهای ذیربط در شهر نایروبی کنیا برکوار شد . این کنفرانس در پایان دهه ملل متحد برای زنان و با مضمون
«اعتلای زنان تا سال ۲۰۰۰» به منظور بررسی و ارزیابی دست آوردهای دهه درباره هدفهای سه گانه «تساوی، توسعه و صلح » و ایجاد
معیارها و استانداردهای واقعی و عملی بای غلبه بر موانع، جهت دست یابی به اهداف فوق برگزار گردید . ^(۱۶) بررسی و ارزیابی
پیشرفت های به دست آمده، در روند اجرای «طرح اقدام جهانی، مصوب کنفرانس مکزیکو» و «برنامه اجرایی مصوب کنفرانس
کپنهاگ » از دیگر اهداف این کنفرانس بود که مجموع بررسی ها و ارزیابی فوق به اتخاذ «استراتژی آینده نگر برای پیشرفت زنان »
منجر شد که میبایست در فاصله زمانی بین سال های ۱۹۸۶ تا سال ۲۰۰۰ اجرا می شد . ^(۱۷)

نتیجه آن که، درست است که همه آن چه در استراتژی ذکر شده و به عنوان «مجموعه حقوق زنان وتکالیف دیگران و خود زنان به
عنوان انسان است اما خلامهم حاکم براین همه تلاش وفعالیت، عدم الولویت بندی حقوقی است که زنان باید که بایدازآن
هابرخوردار باشند . درجهانی که حتی در کشورهای متمدن آن و در آستانه هزاره سوم (۱۹۹۵) میزان دست مزد غیر کشاورزی
زنان مردان است و فقط ۱۲% کرسی های پارلمان به زنان تعلق دارد و سالانه ۱۳۰۰۰۰ تجاوز به عنف به گروه سنی ۱۵ تا ۵۹ سال
گزارش می شود» ^(۱۸) و در کشورهای جنوب، گرسنگی، قاچاق زن، فحشای زنان و بخصوص دختران خردسال، ایدز و صدها
نابسامانی دیگر گریبان گیر زنان است، صحبت از مشارکت زنان در استفاده صلح جویانه از فضای ماورای جو، چه قدر بی تناسب
است؟!

شاید این خود به گونه ای تبعیض آمیز تلقی گردد، اما پر واضح است که بحث برانکار یا اصرار بر انسانیت زن نیست، بلکه بحث بر سر
واقیعیاتی است که جامعه بین المللی را فرا گرفته و با وجود آغاز، تسریع و ایجاد نوعی ثبات در جنبش های مختلف مربوط به
حقوق زنان و تدوین و نهادینه کردن حقوق آنها، زنان هنوز هم در مرحله ای قرار دارند که حیاتی ترین حقوق شان مورد نقض و
تجاوز قرار دارند که حیاتی ترین حقوقشان مورد نقص و تجاوز قرار میگیرد و جو حاکم چنان است که نخست باید به زیر ساخت ها و
بنیادهای اصلی حقوق زنان پرداخته شود، سپس با آرامش خیال، از استواری گام های برداشته شده و از دریچه اطمینان و اعتماد
به استواری گام های برداشته شده و از دریچه صرف تشکیل کنفرانس ها و تدوین و تنظیم هزاران بند درباره جزئیات دست
نیافتنی و ناسازگار با امکانات و اوضاع اجتماعی و به حصوص ناسازگار با درک جوامع از سهم سازنده زنان در اجتماع، در فضای
سرشار از احساسات و ذوق زنانه کنفرانس های مربوط به آن، نمی تواند حتی تضمین کننده حقوق اولیه آنان باشد ا مگر این که بر
آن باشیم آن قدرر بر میزان حداکثرها و جزئیات بیفزائیم و جزئیات را در قالب ماده تبصره بگنجانیم که جامعه بین المللی به
حداقل ها تن دهد که این امر هم اگر بی نهایت جدی باشد، باز تنها به یک مزاح شبیه است، زیرا حتی هنوز هم به خصوص لحن
کنفرانس ها در مورد تضمین حقوق زنان سرشار از «التماس » است . حال آیا بهتر نیست به جای زدودن اخلاق و دین از جوامع، به
تقویت صحیح آن بیاندیشیم ؟

۵ – کنفرانس پکن ۱۹۹۵ (چهارمین کنفرانس جهانی زن)

در سال ۱۹۹۲ کمیسیون مقام زن در قطعنامه شماره ۶۳/۸ پیشنهاد دولت چین را برای برگزاری کنفرانس در پکن قبول