پاورپوینت کامل روش سخنوری در گفت و گویی نَمادین با حضرت علی (علیه السلام) (۱) ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روش سخنوری در گفت و گویی نَمادین با حضرت علی (علیه السلام) (۱) ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روش سخنوری در گفت و گویی نَمادین با حضرت علی (علیه السلام) (۱) ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روش سخنوری در گفت و گویی نَمادین با حضرت علی (علیه السلام) (۱) ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

>

۵

سرآهنگ سخن

چشم ها را باید شُست

جور دیگر باید دید

برخی از هنراندیشان و هنر پژوهان، تعریفی کوتاه اما گویا و زیبا برای «هنر» آورده اند، بدین مضمون که: «هنر یعنی نگاه متفاوت و تفاوتِ
نگاه».

این قلمزن، برای «هنر دینی»، از تعریفِ نامبرده استفاده می نماید و بر آن می افزاید: «هنر دینی یعنی نگاه متفاوت به دین و دین هنری یعنی
تفاوتِ نگاه در دین».

«هنر نویسندگی» و «نویسندگی هنری» که هر دو، شاخه هایی پر برگ و بار از درخت تنومندِ هنر هستند، معنایی متفاوت و تفاوت معنایی، با
دیگر هنرمندان و نویسندگان می یابند.

با این پیش سخن و این سخن هنری از مقام معظم رهبری، حضرت آیت الله خامنه ای (مدظله العالی) که فرمودند: «دشمنی با هنر همانند دشمنی با
خورشید است» و یا «هر ایده، اندیشه و انقلابی که در قالب هنر نگنجد، ماندنی نخواهد بود»، به این رهیافت دست می یازیم که «نویسنده
دینی» اگر بخواهد «هنرمندانه» بنویسد، باید با «نگاه متفاوت به دین» و «تفاوت نگاه در دین» ـ اما بر اساس دین ـ بنویسد تا «اندیشه دینی» و
«دین اندیشگیِ» او مانا و پایا بماند و روز به روز بالندگی و جاودانگی بیابد.

بدین روی، بر آن شدیم تا «۵۰ سخن» از امیر سخن، حضرت امیر مؤمنان علی (علیه السلام)، در زمینه «روش سخنوری»را با قالبی دیگر و با
نگاهی دیگر به قلم آوریم و عنوان آن را «روش سخنوری در گفت و گویی نمادین با حضرت علی (علیه السلام)» بنامیم؛ که آن شاعر کاشانی،
«سهراب سپهری»، خوش دیده و خوش سروده است:

«چشم ها را باید شُست

جور دیگر باید دید»

شایان گفتن است که پیش از خواندن این گفت و گو، چند نکته را شایسته و یا بایسته است که به خاطر داشته باشیم:

۱. قالب برگزیده شده برای این نوشتار ـ همان گونه که از عنوان آن بر می آید ـ قالب «گفت و گو» و «پرسش و پاسخ» است که طرح و شرح
پرسش ها بر اساس مطالعات و تجربه های نگارنده در زمینه «روش سخنوری» و با برداشت از احادیث مولای محبوبمان، حضرت امیر مؤمنان
(علیه السلام) بوده است و تلاش بر این رفته که «تناسب صدر و ذیل»ها و «تناسب پرسش و پاسخ»ها درست باشند؛ هر چند احتمال دارد که در این
مناسبات، نگارنده به خطا رفته باشد که در این صورت، دست به دعا برمی دارد و سروده «مولوی» را زمزمه می نماید:

۲. چون نگارنده، قالب «گفت و گو» را برای این نوشتار برگزیده، کوشیده است که خدای ناخواسته و با پناه بر خدای بزرگ، در قلم و نگارش
وی، کوچکترین بی ادبی به امیر مؤدبان و مؤدب امیران (علیه السلام) روا نرفته باشد؛ هر چند تساهل و تسامحی اندک در برخی از تعبیرها و
توضیح ها و تکرارها را ناچار بوده و راه گریز و گزیری از آن نداشته است؛ اما نیک می داند که زبان خویش را باید به این سروده «ملای رومی»
مترنم نماید:

۳. هر ۵۰ حدیثِ به قلم آمده، از کتاب «مُعجَم ألفاظِ غُرَر الحِکَم و دُرَرِ الکَلِم» به خامه آقای «مصطفی درایتی» است و از سوی «مرکز مطالعات
و تحقیقات اسلامی دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم» و برای نخستین بار در سال ۱۳۷۲ هجری شمسی (۱۴۱۳ هجری قمری) منتشر
گشته و شماره صفحه هر حدیث در پایان ترجمه همان حدیث و درون پرانتز آورده شده است. شایان توجه است که خودِ کتاب «غُرر الحکم و
درر الکلم» با گردآوری «عبدالواحد بن محمد تمیمی آمُدی (رحمه الله)» در قرن ششم هجری قمری، همراه بوده و در برگیرنده شمار فراوانی از
احادیث مولایمان، حضرت امیر مؤمنان (علیه السلام) است.

۴. امید است که اگر این طرح و شرح، «روزآمد»، «نوآمد» و «کارآمد» قلمداد گشت و در قاب دیدگان خوانندگان فرزانه و فرهیخته خود
نشست و مصداق شعر «کلیم کاشانی/ همدانی» واقع شد:

باری دیگر و با کاری دیگر به سویتان آید و این بیتِ «لسان الغیب شیرازی» را با شما بر لبان آرد:

با کسب توفیق از خدای رفیق، به مطالعه این «گفت و گوی نمادین» می نشینیم:

۱. اماما! برخی از سخنوران در هنگام سخنرانی، پراکنده گویی می کنند و مطالب متفرقه، بسیار می گویند و به اصطلاحِ خودمان، از این شاخه به
آن شاخه می پرند؛ به طوری که گاهی خودشان هم فراموش می نمایند درباره چه موضوعی سخن می گفته اند، و حتی گاهی از شنوندگانشان
می پرسند که چه می گفتیم و در کجا بودیم؟ یعنی می خواهم در یک جمله عرض کنم که مطالب سخنرانی شان دارای نظم و دسته بندیِ خاصی
نیست. می خواستم از شما بپرسم که نظرتان در زمینه این گونه سخنران ها و سخنرانی ها چیست؟

üبه همه کسانی که این گونه سخن می گویند و سخنرانی می کنند، می گویم:

«أحسن الکلام ما زانه حسن النظام و فهمه الخاص و العام»

زیباترین سخن، آن است که نظم و دسته بندی زیبایش آن را زیبا و آراسته کرده باشد و نخبگان و همگان، آن را بفهمند.(۲۳۳)

۲. مولای ما! هنگامی که به پایانِ سخنرانی مان نزدیک می شویم، برای این که حرف هایمان به خوبی در دل و ذهن مستمعان مان جای بگیرد و به
قول معروف، با دست پر از مجلس ما بیرون بروند، آیا خوب است که حرف هایمان را «جمع بندی» کنیم و «خلاصه» ای از سخنانمان را دوباره
برای آنان بگوییم تا کاملاً متوجه شوند که چه گفته ایم و چه می خواسته ایم بگوییم؟

کار بسیار خوبی است؛ زیرا:

«من قام بفتق القول و رتقه فقد حاز البلاغه»

هر کس بتواند دامنه سخن را خوب بگستراند و سپس آن را خوب جمع بندی کند، به مقام بلاغت سخن دست یازیده است. (۱۱۱)

۳. حضرتا! شماری از سخنرانان به گونه ای صحبت می کنند که مردم عامی و عادی، بیشترِ حرف های آنان را متوجه نمی شوند؛ مثلاً از کلمات
قلنبه و سلنبه، فراوان استفاده می نمایند و اصطلاحات علمی و واژه های خارجی را فراوان به کار می برند. البته می دانم اگر مخاطبانشان افراد
خاصی باشند که با این کلمات قلنبه و سلنبه آشنایند و یا معنای اصطلاحات علمی و واژه های خارجی را می دانند، خُب اشکال چندانی ندارد،
اما هنگامی که افراد عامی و عادی هم در سخنرانی هایشان شرکت می کنند، به طوری که حتی گاهی تعداد آنان نیز بیشتر است، آیا باز هم خوب
است که این گونه سخنرانی نمایند؟

باید به این دسته از سخنوران گفت:

«أحسن الکلام ما لاتمجّه الاذان و لا یتعب فهمه الأفهام»

زیباترین سخن، آن است که گوش ها را در شنیدن بی رغبت نکند و درک آن، فهم ها را در سختی نیندازد. (۲۳۳)

۴. یا حضرت علی! بعضی بسیار اندک از سخنران ها از کلمات سبک و جملات سخیف و شوخی های قبیح و رکیک استفاده می کنند. درست
است که در سخنرانی، خوب است از طنز و شوخی و لطیفه نیز استفاده نماییم، اما به کارگیری آن گونه کلمات و جملات و شوخی ها کار
درستی است؟ و آیا برای خنداندن مردم و با حال نشان دادن خودمان می توانیم از هر شوخی و لطیفه و طنزی استفاده کنیم؟ آیا در دراز مدت،
آثار سوئی بر مستمعان خویش نمی گذاریم و خودمان را سَبک جلوه نمی دهیم؟

این کار زشتی است و آثار سوئی دارد. مگر از من نشنیده اند که گفته ام:

«إیّاک و ما یستهجن من الکلام فإنه یحبس علیک اللّئام و ینفرّ عنک الکرام»

از سخنان زشت و ناپسند بپرهیز؛ زیرا این کار، فرومایگان را در اطرافت گِرد می آورد و گرانپایگان را از گِردت پراکنده می سازد. (۹۹۵)

۵. برخی از اوقات، خودمان هم احساس می کنیم که در سخنرانی هایمان بسیار «حاشیه پردازی» می نماییم و به اصطلاح، وارد جاده خاکی
می شویم و از اصل موضوع دور می گردیم و بعد هم احساس می کنیم که سخنان ما خیلی پر مایه و با محتوا نیستند. آقاجان! علت این امر
چیست و آیا آثار سوئی نیز دارد؟

از علت های آن، این است که ما باید توجه داشته باشیم:

«کثره الکلام تبسط حواشیه و تنقص معا