پاورپوینت کامل نگاهی به زمینه های صلح امام حسن (ع); به مناسبت ۲۶ ربیع الاول، سالروز صلح امام حسن مجتبی (ع) ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی به زمینه های صلح امام حسن (ع); به مناسبت ۲۶ ربیع الاول، سالروز صلح امام حسن مجتبی (ع) ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی به زمینه های صلح امام حسن (ع); به مناسبت ۲۶ ربیع الاول، سالروز صلح امام حسن مجتبی (ع) ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی به زمینه های صلح امام حسن (ع); به مناسبت ۲۶ ربیع الاول، سالروز صلح امام حسن مجتبی (ع) ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

>

۸

اشاره:

مهم ترین و حساس ترین بخش زندگی امام مجتبی (ع) که مورد بحث و گفت وگوی فراوان واقع
شده است، ماجرای صلح آن حضرت با معاویه و کناره گیری اجباری ایشان از صحنه خلافت و
حکومت اسلامی است. گروهی با مطالعه زندگانی حضرت مجتبی (ع) و حوادث آن روز، این
سؤالات را مطرح می سازند که چرا امام حسن (ع) با معاویه صلح کرد؟ مگر پس از شهادت امیر
مؤمنان شیعیان و پیروان علی (ع) با فرزندش امام حسن مجتبی (ع) بیعت نکرده بودند؟ آیا بهتر
نبود که آن چه را بعداً امام حسین (ع) انجام داد، امام حسن (ع) پیش تر انجام می داد و در برابر
معاویه قیام می کرد؟ و آن گاه، یا پیروز می شد، یا با شهادت خود حکومت معاویه را متزلزل
می ساخت؟!

در پاسخ، اجمالاً باید گفت که حضرت امام حسن مجتبی(ع) در واقع صلح نکرد، بلکه صلح بر او
تحمیل شد. یعنی اوضاع و شرایط نامساعد و عوامل مختلف دست به دست هم داده، وضعی به
وجود آوردند که صلح به عنوان یک مسئله ضروری بر امام تحمیل شد و حضرت جز پذیرفتن
صلح چاره ای ندید. اکنون دلایل صلح امام را جداگانه مورد بررسی قرار می دهیم.

سیاست خارجی

از نظر سیاست خارجی، آن روز جنگ داخلی میان مسلمانان به سود
جهان اسلام نبود، زیرا وقتی که گزارش صف آرایی سپاه امام حسن و
معاویه در برابر یکدیگر، به سران روم شرقی رسید زمامداران روم فکر
کردند که بهترین فرصت ممکن را برای تحقق بخشیدن به هدف های
خود به دست آورده اند؛ لذا با سپاهی عظیم عازم کشور اسلامی شدند تا
انتقام خود را از مسلمانان بگیرند. در چنین شرایطی، امام حسن (ع) که
رسالت حفظ اساس اسلام را بر عهده داشت، راهی نداشت جز این که با
قبول صلح، این خطر بزرگ را از جهان اسلام دفع کند اگر چه به قیمت
فشار روحی و سرزنش های دوستان کوته بین تمام شود.

سیاست داخلی

از نظر سیاست داخلی هم، مهم ترین موضوع، فقدان جبهه نیرومند و
متشکل داخلی بود، زیرا مردم عراق و مخصوصاً مردم کوفه، در عصر امام
حسن مجتبی (ع) نه آمادگی روحی برای نبرد داشتند و نه تشکل و
هماهنگی و اتحاد. در بررسی علل صلح امام حسن به برخی مشکلات
اشاره می کنیم:

خستگی مردم از جنگ

جنگ جمل و صفین و نهروان و همچنین جنگ های توأم با تلفاتی که
بعد از جریان حکمیت، در عراق و حجاز و یمن درگرفت، در میان بسیاری
از یاران امام علی (ع) یک نوع خستگی از جنگ و علاقه به صلح و
متارکه جنگ ایجاد کرد، زیرا در طی پنج سال خلافت امیر مؤمنان (ع)
یاران آن حضرت هیچ گاه اسلحه را بر زمین نگذاشتند، مگر به قصد
این که فردا در جنگ دیگری شرکت کنند. از طرف دیگر جنگ آن ها با
بیگانگان نبود، بلکه در واقع با اقوام و برادران و آشنایان دیروزی آنان بود
که اینک در جبهه معاویه مستقر شده بودند.

سپاهی ناهماهنگ با عناصری متضاد

جامعه عراق آن روز، یک جامعه متشکل و فشرده و متحد نبود، بلکه از
قشرها و گروه های مختلف و متضادی تشکیل یافته بود که بعضاً هیچ
گونه هماهنگی و تناسبی با یکدیگر نداشتند. این چند دستگی و
اختلاف عقیده و تشتت و پراکندگی، طبعاً در صفوف سپاه امام حسن (ع)
نیز منعکس شده و آن را به صورت ارتشی با ترکیب ناهماهنگ درآورده
بود. استاد شیعه، مرحوم شیخ مفید و دیگر مورخان در مورد این
ناهماهنگی در سپاه امام می نویسند: عراقیان خیلی به کندی و
بی علاقگی برای جنگ آماده شدند و سپاهی که امام حسن (ع) بسیج
نمود از گروه های مختلفی تشکیل می شد که عبارت بودند از: ۱ـ شیعیان
و طرفداران امیرالمؤمنین (ع) ۲ـ خوارج که از هر وسیله ای برای جنگ با
معاویه استفاده می کردند (و شرکت آن ها در جنگ به خاطر دشمنی با
معاویه بود، نه دوستی با امام مجتبی) ۳ـ افراد دو دل و شکاک که
شخصیت بزرگی مانند امام حسن (ع) در نظر آنان چندان بر معاویه
ترجیح نداشت. ۴ـ و بالاخره این که نه به خاطر دین، بلکه از روی تعصب
عشیرگی و صرفاً به پیروی از رئیس قبیله خود، برای جنگ حاضر شده
بودند. بدین ترتیب سپاه حضرت مجتبی (ع) فاقد یکپارچگی و انسجام
لازم جهت مقابله با دشمن نیرومندی چون معاویه بود.

پیمان شکنی مردم

همزمان با بحران آرایش سپاه و بسیج نیروهای طرفین، عده ای از
رؤسای قبایل و افراد وابسته به خاندان های بزرگ کوفه، به امام خیانت
کرده و به معاویه نامه نوشتند و تأیید و حمایت خود را از حکومت وی ابراز
نمودند و مخفیانه او را برای حرکت به سوی عراق تشویق کردند و
تضمین نمودند که به محض نزدیک شدن وی، امام حسن (ع) را تسلیم
او نمایند یا ترور کنند. معاویه نیز عین نامه ها را برای امام فرستاد و پیغام
داد که چگونه با اتکا به چنین افرادی حاضر به جنگ با وی شده است.۱

خیانت افراد

امام حسن (ع) پس از آن که کوفه را به قصد جنگ با معاویه ترک کرد،
«عبید الله بن عباس» را با دوازده هزار سرباز، به عنوان طلایه دار لشگر
گسیل داشت و «قیس بن سعد» و «سعید بن قیس» را که هر دو از یاران
بزرگ آن حضرت بودند، به عنوان مشاور و جانشین وی تعیین کرد تا اگر
برای یکی از این سه نفر حادثه ای پیش آمد، به ترتیب، دیگری
جانشین ابن عباس گردد. حضرت مجتبی (ع) خط سیر پیشروی سپاه را
تعیین کرد و دستور داد در هر کجا که به سپاه معاویه رسیدند جلوی آنها را
بگیرند و جریان را به امام گزارش دهند تا بی درنگ با سپاه اصلی به
آن ها ملحق شود «عبیدالله بن عباس» سپاه تحت فرماندهی خود را
حرکت داد و در محلی به نام «مَسْکِن» با سپاه معاویه رو به رو شد و در آن
جا اردو زد. طولی نکشید به امام گزارش رسید که عبیدالله ابن عباس با
دریافت یک میلیون درهم از معاویه، شبانه همراه هشت هزار نفر به وی
پیوسته است.۲

توطئه های خائنانه

معاویه تنها به خرید «عبیدالله ابن عباس» اکتفا نکرد؛ بلکه به منظور
ایجاد شکاف و اختلاف و شایعه سازی در میان ارتش امام (ع) به وسیله
جاسوسان و مزدوران خود، در میان لشکر امام مجتبی (ع) شایع می کرد
که قیس بن سعد با معاویه سازش کرده و در میان سپاه قیس نیز شایع
می کرد که حسن بن علی با معاویه صلح کرده است! کار به جایی رسید
که