پاورپوینت کامل بلور عاطفه شوخ طبعی و مزاح در گستره رفتار و گفتار پیشوایان(علیهم السلام) ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بلور عاطفه شوخ طبعی و مزاح در گستره رفتار و گفتار پیشوایان(علیهم السلام) ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بلور عاطفه شوخ طبعی و مزاح در گستره رفتار و گفتار پیشوایان(علیهم السلام) ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بلور عاطفه شوخ طبعی و مزاح در گستره رفتار و گفتار پیشوایان(علیهم السلام) ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

>

۵۳

اشاره

خوش خلقی و گشاده رویی از ویژگی های هر مسلمان است. این ویژگی بارز در تعاملات
و کنش های متقابل اجتماعی و در مزاح و بذله گویی نمود پیدا می کند و سبب
صمیمانه تر شدن روابط اجتماعی می گردد، چرا که کینه را از دل می زداید. آن گونه که
رسول خدا (صلی الله علیه وآله) می فرماید: «حُسْنُ البُشْرِ یَذْهَبُ بِالسَّخِیمَهِ؛ گشاده رویی کینه
را از دل می بَرَد».۱ به همین منظور در اسلام توجه زیادی بدان شده است. بر آنیم تا با
تورقی کوتاه در احادیث و سیره اهل بیت اطهار(علیهم السلام) قطره ای از بیکران کردار
پسندیده آنان به خوانندگان این نوشته برچشانیم.

بررسی روایات مزاح

با کاوشی گذرا در احادیث امامان
معصوم(علیهم السلام) فهمیده می شود که در
روایات شیعی، دو گونه برخورد با مقوله مزاح
شده و از دو زاویه بدان نگریسته شده است؛
یک دسته روایاتی است که به مدح و ستایش
مزاح می پردازد و دسته دیگر آن را نکوهیده
است. با نگاهی دقیق تر مشخص می شود که
دسته سومی از احادیث هم وجود دارد که
مؤمنان را از مزاحِ بسیار باز می دارد و مزاحِ
فراوان را مورد نکوهش قرار داده و آن را
برنمی تابد.

مزاح ستوده در سیره و حدیث

۱. ضرورت مزاح پسندیده

اسلام، دین عاطفه، صلح و امید است و همواره
مسلمانان را دعوت به صمیمت و دوستی
می نماید. تا آنجا که امام علی (علیه السلام) در
ضرورت گشاده رویی می فرماید: «بُشْرُ المُؤمن
فی وَجْهِهِ وَ حُزْنِهِ فی قَلبِهِ؛ شادی و گشادگی
مؤمن در چهره او [آشکار] و غمش در دل او
[مخفی] است».۲ بدین معنا که فرد مؤمن
همواره غم خویش را برای خود نگه می دارد
ولی در برخوردهای اجتماعی، دیگران را با
گشاده رویی در شادی خود سهیم می نماید. این
نه تنها گفتار اهل بیت (علیهم السلام) است بلکه
در رفتار آن بزرگواران نیز به گونه روشن و عینی
به چشم می خورد. بر خلاف آنچه در برخی
اذهان جا افتاده است پیشوایان
معصوم (علیهم السلام)، نه تنها اهل شاد کردن و
مزاح پسندیده با دیگران بودند بلکه به
دیگران نیز آن را توصیه می نمودند و شاد
نمودن دل مؤمن و پاک کردن غبار غم از چهره
او را اگر چه به اندازه یک شوخی ساده
سجیه ای اخلاقی می دانستند. نوشته اند روزی
«یونس شیبانی» از راه دوری جهت ملاقات با
پیشوا و استاد خویش امام صادق (علیه السلام) نزد
ایشان آمد و با امام دیدار و گفتگو نمود. اندکی
گذشت و امام برای این که بداند شهر او چه
حال و هوایی دارد و مؤمنان با دیگران
چگونه اند، پرسید: «ای یونس شیبانی! شوخی
شما با دیگران به چه اندازه است؟» یونس
پاسخ داد: «سرورم، شوخی ما اندک است». امام
فرمود: «نه! این گونه نباشید، بلکه در حد
متوسط شوخی نمایید زیرا شوخی پسندیده
نشانه خوش خلقی است زیرا تو با شوخی با
برادر مؤمنت او را شادمان می نمایی. بدان که
رسول خدا (صلی الله علیه وآله) نیز با دیگران شوخی
می نمود و هدف او از این کار شادمان ساختن
آنان بود».۳

به خوبی مشخص است که امام با این سخن
تلاش می نمود تا مزاح پسندیده را یکی از
مصادیق و نشانه های خوش خلقی معرفی
نموده و آن را سیره رسول خدا (صلی الله علیه وآله) در
دوستی های خود بیان نماید.

۲. ویژگی مؤمنان

از آن جا که مؤمن برای جامعه خود الگوی
سجایای اخلاقی شناخته می شود، در زمینه
مزاح با دیگران نیز الگوست و مزاح های
پسندیده یکی از ویژگی های بارز او به شمار
می رود. هم چنان که رسول خدا (صلی الله علیه وآله)
می فرماید: «المؤمِنُ رَعِبٌ لَعِبٌ وَ المُنافِقُ قَطَبٌ
غَضِبٌ؛ مؤمن، شوخ طبع و خوش برخورد است و
منافق، گرفته و خشم آلود می باشد».۴ این
ویژگی به اندازه ای بارز و نمایان است که در
میان احادیث اهل بیت عصمت (علیهم السلام)
یک ویژگی و خصلت عمومی برای مؤمنان
معرفی شده است. امام صادق(علیه السلام)
می فرماید: «ما مِن مؤمن الاّ و فیه الدعابهُ؛
هیچ مؤمنی نیست که در او شوخی و مزاح
[پسندیده] نباشد».۵ در این راستا در بیان
شوخی های رسول خدا (صلی الله علیه وآله) با
خانواده خود نوشته اند: روزی
پیامبر (صلی الله علیه وآله) در مقابل علی (علیه السلام)
نشسته بود و ظرف خرمایی جلوی آنان بود.
پیامبر (صلی الله علیه وآله) هر بار خرمایی
برمی داشت و می خورد و هسته آن را پیش
روی علی (علیه السلام) می نهاد. وقتی مقداری
خرما خوردند و همه هسته ها جلوی امام
علی (علیه السلام) جمع شد پیامبر (صلی الله علیه وآله)
به شوخی به علی (علیه السلام) فرمود: «ای علی!
تو چه قدر پرخور هستی؟» و اشاره به
هسته های انباشته شده جلوی او کرد. امام
علی (علیه السلام) نیز شوخی ایشان را با شوخی
پاسخ داد و فرمود: «پرخور کسی است که
خرماها را با هسته خورده است» و اشاره به
پیش روی پیامبر (صلی الله علیه وآله) کرد که هیچ
هسته خرمایی جلوی ایشان نبود.۶

همچنین ایشان در مزاح با اصحاب و یاران و
نزدیکان خویش نیز شناخته شده بودند و
نمونه هایی از شوخ طبعی های پیامبر
اکرم (صلی الله علیه وآله) با یاران و نزدیکان وارد
شده است که نگاهی به چند نمونه از آنها
خالی از لطف نیست:

الف) اشک شوق: روزی پیرزنی از صحابه
رسول خدا (صلی الله علیه وآله) که زنی مؤمن و
پاکدامن بود برای عرض ارادت تصمیم گرفت
نزد پیامبر رود. پیرزن لنگ لنگان نزد پیامبر آمد
تا در مورد بهشت از او بپرسد. سلام کرد و در
مورد بهشت از پیامبر (صلی الله علیه وآله) سؤال کرد.
پیامبر (صلی الله علیه وآله) به او فرمود: «پیرزنان به
بهشت نمی روند». پیرزن از این پاسخ یکه
خورد و بسیار غمگین شد و برخاست و رفت.
بلال حبشی نزد پیامبر (صلی الله علیه وآله) می رفت
و دید پیرزن با چشمان اشکبار از نزد
پیامبر(صلی الله علیه وآله) باز می گردد. از او پرسید:
«ای مادر! چرا گریه می کنی؟» پاسخ داد: «زیرا
پیامبر (صلی الله علیه وآله) به من فرموده پیرزن ها به
بهشت نمی روند». بلال نیز از این سخن بسیار
تعجب کرد. با پیرزن خداحافظی نمود و نزد
پیامبر (صلی الله علیه وآله) آمد و درستی خبر را
دوباره از پیامبر (صلی الله علیه وآله) سؤال کرد.
پیامبر (صلی الله علیه وآله) به او فرمود: «حتی
سیاه ها نیز به بهشت نمی روند». بلال نیز غم
دلش را فرا گرفت و در گوشه ای نشست. اندکی
گذشت و عباس، عموی پیامبر (صلی الله علیه وآله)
که پیرمردی سالخورده بود بلال را گریان دید.
نزد بلال رفت و پرسید: «چرا گریه می کنی؟»
بلال اشک از چشمانش پاک کرد و گفت:
«پیامبر (صلی الله علیه وآله) فرمود سیاهان به
بهشت نمی روند». عباس پیش
پیامبر (صلی الله علیه وآله) آمد و جریان را باز گفت.
پیامبر (صلی الله علیه وآله) به عباس رو کرد و فرمود:
«بدان که پیران نیز به بهشت نخواهند رفت».
او نیز بسیار غمگین شد. اندکی گذشت. برای
این که خبر شادمانی، بیشتر در دل آنان تأثیر
گذارد هر سه آنان را نزد خود فرا خواند و با
تبسمی فرمود: «پروردگار، اهل بهشت را ابتدا
به صورت جوانی آراسته در حالی که تاجی به
سر دارد درمی آورد و سپس وارد بهشت
می سازد نه به صورت انسان پیر یا سیاه چرده».
هر سه از این مزاح شاد شدند.۷

ب) ترس و خنده: روزی زنی از نزدیکان
پیامبر (صلی الله علیه وآله) نزد ایشان آمد.
پیامبر (صلی الله علیه وآله) با صدای بلند به گونه ای
که او می شنید فرمود: «آیا این همان زنی
نیست که در چشم شوهرش سفیدی است؟»

زن سراسیمه شد و گفت: «نه در چشم شوهر
من سفیدی نیست!» سپس پریشان به سوی
خانه دوید و آن چه از پیامبر (صلی الله علیه وآله)
شنیده بود به شوهرش گفت. مرد منظور
پیامبر (صلی الله علیه وآله) را فهمید و به سخن زن
خندید و چشمش را به همسر خود نشان داد و
گفت: «مگر نمی بینی که سفیدی چشمانم
بیشتر از سیاهی آن است».۸

ج) دندان بهشتیان: پیرزنی که
دندان هایش در اثر پیری ریخته بود نزد
پیامبر (صلی الله علیه وآله) آمد. وقتی
پیامبر(صلی الله علیه وآله) او را دید فرمود: «پیرزن
بی دندان وارد بهشت نمی شود». پیرزن بسیار
ناراحت شد. پیامبر(صلی الله علیه وآله) که دید او
بسیار ناراحت است پرسید: «چرا گریه
می کنی؟» با بغض پاسخ داد: «ای رسول خدا!
من دندان ندارم». پیامبر (صلی الله علیه وآله) نیز با
خنده فرمود: «غمگین مباش! منظور من این
بود که تو با این وضع وارد بهشت نمی شوی».۹

دیگر اهل بیت عصمت و طهارت نیز
مزاح هایی با اطرافیان خاص خود می نمودند و
موجبات شادی و سرور همدیگر را فراهم
می آوردند و یا از شوخ طبعی