پاورپوینت کامل راهبردهای تربیتی در مکتب امام علی (علیه السلام) ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل راهبردهای تربیتی در مکتب امام علی (علیه السلام) ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل راهبردهای تربیتی در مکتب امام علی (علیه السلام) ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل راهبردهای تربیتی در مکتب امام علی (علیه السلام) ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

>

۵۹

تعریف تربیت

واژه تربیت از ریشه «ربو» به معنای زیادت و فزونی و رشد و
برآمدن گرفته شده است و در اصطلاح به معنای فراهم کردن زمینه مناسب برای پرورش
استعدادهای جسمانی و روحانی و هدایت آنها در جهت مطلوب و جلوگیری از انحراف و
ناهنجاری هاست.

ویژگی های تربیت

اسلام در تربیت چهره ممتازی دارد و بر خلاف نظام های متداول
که فاقد جهات متعالی هستند دارای زیربنای معنوی و جهان بینی الهی است. از دایره
تنگ ماده پرستی فراتر می رود و بر اساس متافیزیک و اعتقاد به ماوراء الطبیعه،
زمینه هدایت انسان را فراهم می آورد و به شاخصه های زیر توجه دارد:

الف) تزکیه و اصلاح نفس

اسلام به خودسازی توجه دارد و هر کس را مسئول اعمال خویش
می داند. اسلام می خواهد انسان قبل از هدایت دیگران به تزکیه و تهذیب نفس خویش
مبادرت ورزد و کوشش کند تا حرف و عملش یکسان شود. حضرت امیر (علیه السلام)
می فرماید: «لَعَنَ اللّهُ الآمرینَ بِالمَعروفِ التارِکینَ لَهُ وَ الناهینَ
عَن المُنْکَرِ العاملینَ له؛ لعنت خدا بر آنان که به معروف فرمان دهند و خود
آن را وا گذارند و از منکر باز دارند و خود آن را به جا آورند».

ب) هدایت و مواظبت از دیگران

انسان نه تنها مسئول اعمال و رفتار خود است، بلکه باید در
مقابل لغزش دیگران بی توجه نباشد و آنان را با ارشاد و راهنمایی و امر به معروف
و نهی از منکر به راه راست هدایت کند. حضرت علی (علیه السلام) در این باره
می فرماید: «و انهوا غیرکم عن المنکر، تناهو عنه فانما امرتم بالنهی بعد
التناهی؛ نهی کنید دیگران را از ارتکاب منکر و خودتان هم دست بکشید؛ زیرا شما
مأمور شده اید که نهی از منکر کنید، پس از آن که خویشتن دار باشید».

ج) حضور در محضر الهی

مسلمان به گونه ای تربیت می شود که عالم را محضر خدا
می شمارد و خداوند را بر اعمال و رفتار خود شاهد و ناظر می داند. حضرت امیر
(علیه السلام) که می فرمودند: «اگر پرده ها کنار زده شود، ذره ای به یقین و
اعتقادم افزوده نمی شود»، در مورد درک محضر الهی می فرمایند: «خدا رحمت کند
انسانی را که همیشه پروردگارش را در نظر دارد و از گناه کناره بگیرد و با خواهش
دل بجنگد و آرزوی دنیایی خود را تکذیب کند».

د) اولویت بخشی به حیات اخروی در عین توجه به حیات دنیوی

در اسلام ترک دنیا و گوشه گیری محکوم است. در عین حال،
اساس، جهانی پایدارتر از زندگانی فانی دنیوی است. امام متقین در نکوهش
دنیاگرایی و رفاه زدگی و غفلت از جهان باقی می فرماید: «یکی در دنیا برای آخرت
کار می کند و آنچه را هم که از دنیا بر او مقدر است به دست می آورد و در حقیقت
هر دو بهره را جمع می کند و هر دو سرا را به دست می آورد…».

ه) جامعیت و شمول

در منطق تربیتی اسلام، همه ابعاد وجودی انسان محترم و
ارزشمند است؛ هم به جسم و جانش و هم به عقل و روانش توجه می شود. اجازه ضرر و
زیان به انسان نمی دهد و در عین حال از مسلمان می خواهد که در صیانت و استفاده
بهینه و مطلوب از عقل کوشا باشد. عقل را میزان سنجش صحیح از مقیم معرفی می کند
و قلب را نیز کانون عواطف عالی انسانی برمی شمارد. حضرت علی (علیه السلام)
می فرماید: «کفاک من عقلک، اوضح لک سبل غیِّک؛ از خرد، تو را همین بس، که راه
گمراهی ات را از راه رستگاری ات نمایان می سازد».

و) هماهنگی با فطرت انسان

تربیت اسلامی برنامه هایش بر فطرت انسانی استوار است و
می کوشد تا از فطرت ها حجاب زدایی کند، آن را شکوفا سازد و در جهت زیبایی،
دوستی، آزادگی، رأفت گرایی و عدالت خواهی گام بردارد و میثاق های به فراموشی
سپرده شده را یادآور شود. حضرت علی (علیه السلام) می فرماید: آن گاه که بیشتر
آفریدگان از فطرت خویش برگشتند و طومار عهد در نوردیدند، حق او را نشناختند و
برابر او خدایانی ساختند، شیطان ها آنان را از خداشناسی به گمراهی کشیدند و
پیوندشان را با پرستش الهی بریدند، پس (خداوند) هر از چند گاهی پیامبرانی
فرستاد و به وسیله آنان به بندگان هشدار داد تا حق میثاق فطرت بگزارند و نعمت
فراموش شده را به یاد آورند.

با مشخصه ها و ویژگی های یاد شده، توجه به تربیت، اهمیت دادن به حیاتی ترین
مقوله انسانی است. انسان ها به سبب تربیت درست، مسیر تعالی و تکامل را
می پیمایند و با تربیت نادرست از مسیر کمال باز می مانند. پیشوایان معصوم
(علیهم السلام) مسئله تربیت را در رأس برنامه های خود قرار داده اند و حتی در
بحرانی ترین شرایط نیز به این مهم توجه داشته اند. در این خصوص آمده است:

در جنگ جمل عربی از بین لشکریان برخاست و عرض کرد: آیا
اعتقاد شما بر این است که خدا یکی است؟ یاران امیر المؤمنین (علیه السلام) از
این سؤال در آن شرایط حساس تعجب کردند و گفتند: مگر نمی بینی امام (علیه
السلام) در این شرایط با چه مسائلی روبه رو است! حضرت فرمود: بگذارید جواب سؤال
خود را بگیرد و درباره خدای خود معرفتی به دست آورد؛ زیرا او همانی را می خواهد
که ما آن را در دشمن خود (در جنگ) می خواهیم، (یعنی هدف ما از جنگ تربیت و
بیداری مردم است و مبارزه و جنگ اصالت ندارد و هدف نیست) سپس در کمال خونسردی
در میدان جنگ مسئله توحید و خداشناسی را برای او تشریح کرد تا وی کاملاً قانع
شد.

بنابراین هدف از تربیت، انسان سازی و پرورش ابعاد معنوی و شخصیتی انسان است،
هدف تربیت اسلامی آگاه ساختن انسان از پایگاه وجودی خویش و شکوفایی لطافت وجودی
و حرکت دادن وی بر اساس فطرت و سرشت اوست و در این رهگذر، روش های تربیتی خاصی
را در دستور کار قرار می دهد.

مؤثرترین روش های تربیتی

در حقیقت، تربیت به معنای دقیق آن، انتخاب بهترین روش ها در
موقعیت ها و شرایط خاص است و مراد از روش، راه و طریقه ای است که میان اصل و
هدف در امتداد است و عمل تربیتی را منظم می کند، روش ها و چگونگی به کارگیری
آنها همواره مورد توجه امام پرواپیشگان بوده است. ما به تناسب این مقام
مهم ترین آنها را مورد مداقه و بررسی قرار می دهیم:

۱. روش الگویی

همانند سازی و درس آموزی در زمینه های گوناگون از دوران
کودکی آغاز می شود. نوزاد انسان از پنج ماهگی به تقلید حالات و حرکات اطرافیان
می پرازد و خود را در مسیر هماهنگی و همانندی با محیط پیرامون قرار می دهد.

با افزایش سن و تجارب ذهنی، تقلید به شکل آگاهانه ای صورت
می پذیرد و در حیطه اراده قرار می گیرد و با دخالت آگاهی و اراده، رفتارها تحت
کنترل قرار می گیرند و جهت مند می شوند. برخی از روان شناسان چون ویلیام جیمز و
بالروین و جان واتسون تقلید را در همه مراحل زندگی امری غریزی و غیر ارادی
می دانند. گابریل تارد، نه فقط تقلید را امری غریزی می داند، بلکه آن را تنها
عامل جامعه پذیری و تشکل اجتماعی می خواند؛ یعنی جامعه محصول تقلید جبری است و