پاورپوینت کامل معیارهای انتخاب کارگزاران در سیره سیاسی امام علی (علیه السلام) ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل معیارهای انتخاب کارگزاران در سیره سیاسی امام علی (علیه السلام) ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل معیارهای انتخاب کارگزاران در سیره سیاسی امام علی (علیه السلام) ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل معیارهای انتخاب کارگزاران در سیره سیاسی امام علی (علیه السلام) ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

>

۵۶

مقدمه

در هر جامعه ای برای انتخاب بسیاری از مسؤلان بلند پایه،
مانند رئیس جمهور و اعضای پارلمان شروطی را در نظر می گیرند که در صورت داشتن
آن شروط برای این مقامها مناسب تشخیص داده می شوند. طبیعی است که رهنمودهای
بزرگان دین و سیاست مداران با تجربه در این زمینه بسیار رهگشا خواهد بود.

بر این اساس، بهره گیری از دستور العملهای رهبران دین،
برای انتخاب افراد کاردان و شایسته ضروری می نماید. یکی از شخصیتهای مؤثر و
روشنگر در تبیین معیارهای انتخاب کارگزاران حکومتی، امام علی (علیه السلام) است
که باید در عرصه های مختلف سیاسی و اجتماعی از سیره ایشان بهره جست. این نوشتار
سعی دارد تا معیارهای انتخاب کارگزاران حکومتی را از لابه لای خطبه ها، نامه ها
و سخنان کوتاه آن حضرت استخراج و در اختیار علاقه مندان به سیره سیاسی ایشان
قرار دهد.

مفهوم شناسی سیره

اهل لغت معانی متعددی برای سیره نقل کرده اند؛ از قبیل روش،
طریقه، سنّت، سبک و نحوه انجام دادن کار، حرکت در روز و حرکت در شب و نیز به
معنای حرکت کردن و راه رفتن گرفته و آن را بر وزن فعله مثل فطره دلالت بر نوع
عمل می دانند.

معیارهای انتخاب کارگزاران

آنچه از متون مختلف دینی بر می آید این است که سیره
بخشی از سنت است؛ یعنی سنت به دو بخش فعلی (رفتاری) و قولی (گفتاری) تقسیم
می شود و به سنت رفتاری، اصطلاحا سیره نیز گفته می شود.

آنچه در سیره سیاسی علی (علیه السلام) مسلّم است این که
در اندیشه سیاسی آن حضرت، دانش و تقوا و تلفیق این دو در عمل، از شروط لازم
برای مدیریت و زمام داری است؛ چرا که مدیر و حاکم ناآگاه و بی تقوا جامعه را به
گمراهی و فساد می کشاند. حضرت علی (علیه السلام) در این زمینه می فرماید:

«حکومت و اداره جامعه بر اساس تقوا و پرهیزگاری نه به کسی
آسیب می رساند و نه کشتزار قومی را از بین می برد».

۱- دین مداری

مهم ترین عامل تعیّن رفتار آدمی در کلام امام علی (علیه
السلام)، تدیّن و ایمان به محتوای دینی است. دین و برنامه های عملی آن از جهات
گوناگون بر شکل گیری شخصیت، افکار و رفتار انسان تأثیر می گذارد؛ به گونه ای که
فرد تمامی برنامه های زندگی اش را از دین و الگوهای دینی فرا می گیرد؛
همان گونه که بینش دینی رفتار فردی و خانوادگی را تحت تأثیر قرار می دهد،
گرایشهای سیاسی – اجتماعی را نیز هدایت می نماید. اگر دین حق باشد و از قواعد
فطری و الهی تبعیت نماید، بر خط مشی انسان تأثیر مثبت خواهد گذاشت، وگرنه
تأثیرات منفی از خود بر جای می گذارد.

دین عامل بسیار مهم مهار قدرت و جلوگیری از فساد سیاسی
– اجتماعی است. در بیانات و فرمانهای حضرت علی (علیه السلام)، بر رعایت احکام و
دستورات خداوند و پیروی از دین مقدس اسلام مکرر تأکید شده است. آن حضرت در خطبه
۱۸۹ نهج البلاغه، ضمن ارائه توصیف جامع از دین اسلام، همگان را به پیروی از آن
دعوت کرده است:

«پس آن (دین اسلام) را محترم و بزرگ داشته، از آن پیروی
نمایید و حق آن را ادا کنید».

این از آن روست که عمل به احکام اسلام موجب سعادت دنیا و
آخرت انسان است. اگر زمامدار و رئیس کشور، مؤمن و متدیّن به آیین اسلام باشد،
ایمان و تدیّن او مانع استبدادش می گردد. اسلام بر تربیت اخلاقی، تقوا و
خودسازی زمامداران و مدیران جامعه تأکید بسیار دارد؛ چون ابزارهای قدرت و فرمان
روایی بیش تر در اختیار حاکمان قرار دارد و از این رو، نیاز آنها به تربیت
اخلاقی و سیاسی نیز افزون تر است.

به نظر امام علی (علیه السلام) دین تضمین کننده منافع
دنیا و آخرت انسان است؛ به ویژه صاحبان زور و قدرت و ریاست که در صورت تبعیت
صددرصد از هواهای نفسانی، دین و دنیای خود را از دست خواهند داد.

۲- خدا محوری

یاد خدا و توجه به او نیرویی است که همواره انسان را در
لغزشگاهها و خطرات حفظ می کند. حضرت علی (علیه السلام) بدین دلیل، در دستور
العمل خود به مالک اشتر فرمان می دهد:

«خداوند سبحان را با قلب و دست و زبان یاری نما؛ زیرا خدای
بزرگ یاری و عزّت کسی را که یاری اش کند و عزیزش بدارد تضمین کرده است».

خدا محوری آثار متعددی همچون اخلاص در عمل، دوری از گناه و قرب الی اللّه
دارد که هر یک به لحاظ تربیتی بسیار مهم است؛ زیرا هدف عالی در تربیت اسلامی
رسیدن به مقام قرب الهی می باشد. علاوه بر این، اگر مدیران و سیاست گذاران
جامعه بر اساس خداباوری و حق مداری حرکت کنند و در راه خدا قدم بردارند، خداوند
محبت آنها را در دل مردم جای می دهد. علی (علیه السلام) نیز به این امر اشاره
دارد:

«هر که آنچه را بین او و بین خداست اصلاح کند، خداوند آنچه
را بین او و بین مردم است به صلاح می آورد.»

بدین روی، سیاستمداران نظام اسلامی باید به گونه ای تربیت شوند که ویژگی
خداباوری در قلب و روح آنان رسوخ کند تا تمام کارهایشان جهتی الهی به خود
بگیرد.

۳- حق مداری

حضرت علی (علیه السلام) در این زمینه، به مالک اشتر برای
انتخاب همکاران نزدیکش چنین دستور داده است:

«افراد حق گو را به خود نزدیک کن، از میان خواص خود کسی را
به خود نزدیک تر کن که در حق گویی – گر چه گفتار حق تلخ است – صراحت لهجه داشته
باشد.»

همچنین آن حضرت درباره حق والی و رعیت می فرماید:

«هرگاه رعیت حق والی و والی حق رعیت را ادا کند، حق در بین
آنها عزیز و قواعد دین استوار و روزگار اصلاح می شود».

بنابراین، یکی از صفات برازنده زمامدار، حق گویی و حق مداری است که طبق
کلام رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، «حق را باید گفت، هر چند در ذائقه بعضی
تلخ آید»

۴- تقوای الهی

تقوا نیرویی است که انسان را از همه آفات درونی و بیرونی
نگه می دارد و او را در برابر لغزشها محکم و استوار می سازد. تقوا در همه شئون
زندگی، به ویژه مسائل سیاسی و اداری جامعه، بسیار کارساز است؛ زیرا ملکه تقوا
در روح انسان نیرویی پدید می آورد که به او مصونیت روحی و اخلاقی در مقابل گناه
می بخشد.

از این رو حضرت علی (علیه السلام) بیش از همه،
زمامداران حکومتی را به رعایت تقوا دستور می داد؛ چنان که مالک را به پرهیزگاری
و انجام فرایضی الهی سفارش کرده است و دیگر کارگزاران را نیز به این مهم توصیه
می نمود تا در آشکار و نهان از خدا بترسند و نافرمانی او را مرتکب نشوند.

۵- عدالت خواهی

عدالت خواهی از شاخصه های بارز انتخاب سیاسی در سیره و
گفتار امام علی (علیه السلام) است. سراسر زندگی آن حضرت نشان دهنده اعتدال و
اجرای عدالت در جامعه است. ظلم ستیزی ایشان و مبارزه با ستم و بیدادگری، چه در
دوران حکومت و چه پیش از آن، از ویژگیهای زندگی آن حضرت است؛ چنان که دوست و
دشمن بدان معترفند. حضرت علی (علیه السلام) در دستورالعملهای سیاسی خود به
فرمانروایان، همواره بر رعایت انصاف و عدالت در بین مردم تأکید می کرد؛ همان
گونه که فرازهایی از عهدنامه مالک اشتر به این موضوع اختصاص یافته است:

[مالک!]، انصاف و عدالت را بین خدا و مردم از یک سو و خود و
نزدیکانت و هر که هوای او را در سر داری از سوی دیگر، مراعات کن».

۶- حسن سابقه

از معیارهای مهم علی (علیه السلام) در انتخاب کارگزاران
توجه ایشان به سابقه فردی آنان بود و در این زمینه کمال دقت را مبذول می داشت.
از این رو، مغیره بن شعبه در همان روز نخست خلافت، خدمت امام رسید و پرسید: با
معاویه چه خواهی کرد؟ فرمود: او را برکنار می کنم، چون او را شایسته حکومت بر
مسلمانان نمی دانم.

ابن عباس نیز به خاطر مصلحت خواهی در موفقیت حکومت امام، همین پیشنهاد را
داد و گفت در شرایط موجود که هنوز پایه های حکومت شما استقرار نیافته، مماشات
با معاویه عاقلانه تر از این است که او را علیه خود برانگیزی. امام ضمن رد این
پیشنهاد، فرمود:

من اهل مداهنه در دین نیستم و حتی دو روز هم به معاویه
اجازه نمی دهم که بر جان و مال و عرض مسلمانان مسلط بماند.

در عهدنامه مالک اشتر می فرماید:

بدترین وزیران تو، کسانی هستند که پیش از تو وزیر بدکاران
بوده و در گناهان آنان شرکت داشته اند. مبادا چنین افرادی محرم راز تو باشند؛
چون آنان یاوران گناهکاران و یاری دهندگان ستمکارانند.

همچنین حضرت در نامه ای خطاب به منذر ابن جارود عبدی که بر بعضی از شهرهای
فارس از جانب آن حضرت حکم رانی داشت و مرتکب خیانت و فساد مالی شد، به تأثیر
سوابق خانوادگی بر رفتار سیاسی افراد اشاره می کند و می فرماید:

«نیکی پدرت مرا فریب داد و گمان کردم که تو هم از روش او
پیروی می نمایی و به راه او حرکت می کنی. پس ناگاه به من خبر رسید که خیانت
کرده از سیره پدر و خانواده ات عدول نموده ای.»

روشن است که نقش سوابق خانوادگی در رفتار سیاسی فرد از نظر امام علی (علیه
السلام) مسلّم بوده و حضرت به این موضوع اذعان داشت، وگرنه اشاره به عدم
شایستگی معاویه در تصدی خلافت مسلمانان به لحاظ سوابق بد